The king of War - บทที่ 118 ผมต้องการแค่เธอ
ในขณะที่ทุกคนกำลังสังเกตอยู่นั้น หยางเฉินนั่งดูของเศรษฐีใหม่ เป็นที่ตรงข้ามฉินต้าหย่งพอดี
เพื่อการปกปิดตัวตนของลูกค้าได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น การใส่หน้ากากจึงเป็นทางออกที่ดี หยางเฉินจึงสวมใส่หน้ากาก ฉินต้าหย่งจึงดูไม่ออกแม้แต่น้อย
นักพนันคนอื่นที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน ตื่นเต้นอย่างมาก คนที่ใส่หน้ากาก หนึ่งในสิบคนมีเก้าคน ล้วนเป็นคนรวย พวกเขามองว่า คนเหล่านั้นเป็นตู้กดเงินเคลื่อนที่ได้
หยางเฉินไม่ทำให้พวกเขาผิดหวังจริงๆ หยิบบัตรสีดำทองใบหนึ่งขึ้นมา ยื่นให้กับพนักงานข้างๆคนหนึ่ง แล้วสั่ง “แลกเบี้ยพนันมาให้ฉันสิบล้าน！”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน และได้เห็นบัตรสีดำทองที่เขายื่นไป นักพนันโต๊ะเดียวกันต่างตื่นเต้นกันขึ้นมา
แม้ฉินต้าหย่งจะไม่รู้ว่าแน่ชัดว่าบัตรสีดำทองคืออะไร แต่เมื่อเขาได้ยินสิบล้านที่ออกมาจากปากของหยางเฉิน ก็หายใจถี่ขึ้น
ไม่นาน พนักงานได้ถือถาดที่เต็มไปด้วยเบี้ยพนัน มาวางไว้ที่ด้านหน้าของหยางเฉินด้วยความนอบน้อม
การเคลื่อนไหวของทางนี้ ได้ดึงดูดกลุ่มคนเข้ามา แว็บเดียว รอบๆโต๊ะวงไพ่ก็เต็มไปด้วยผู้คนห้อมล้อมไว้
“สหายท่านนี้ คิดหรือยังว่าจะเล่นอะไร？”
นักพนันที่ตัวอ้วนคนหนึ่งที่อยู่ร่วมโต๊ะ มองหยางเฉินอย่างยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วถาม
หยางเฉินยิ้มอย่างสงบ “ผมเล่นเป็นแค่เกมทายเล็กใหญ่ ถ้าตกลง ก็เล่น ไม่ตกลงก็ไป”
คนรอบข้างหน้าตาตื่นเต้น ฟังดูแล้วเกมทายเล็กใหญ่นั้นไม่น่าสนใจ แต่ทุกๆตาจะเล่นด้วยความเร็วมาก เมื่อเทียบกับการเล่นโป๊กเกอร์มันตื่นเต้นกว่ามาก
หลังจากที่นักพนันโต๊ะเดียวกันสบตากันแล้ว ต่างก็พยักหน้าตอบรับ นึกไม่ถึงว่าจจะไม่มีใครลุกออกไปเลย
หยางเฉินก็ไม่สนใจ ยิ้มแล้วยิ้มอีก “งั้นก็เริ่มเล่น？”
“โอเค งั้นก็เริ่มกันเลย！”
เจ้ามือเริ่มสับไพ่แจกไพ่ โต๊ะหนึ่งนั่งห้าคน ทุกๆคนมีไพ่คนละหนึ่งใบ
หยางเฉินไม่ได้ดูไพ่เลยตั้งแต่ต้นจนจบ รอให้คนอื่นดูไพ่
“หนึ่งพัน！”
“ฉันก็หนึ่งพัน！”
“สองพัน！”
“ฉันก็สองพัน！”
ไม่นาน สี่คนบนโต๊ะรวมถึงหยางเฉินด้วย ทุกคนวางพนัน เหลือเพียงหยางเฉิน
หยางเฉินโยนเบี้ยพนันลงไปจำนวนมาก “หนึ่งล้าน！”
เขาเพิ่งพูดจบ ทุกคนก็ตะลึง ถ้าไม่ได้เห็นเบี้ยพนันที่อยู่บนโต๊ะที่หยางเฉินโยนลงมา นักพนันร่วมโต๊ะถึงขั้นสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า
คนที่มาเล่นที่นี่ได้ ถึงแม้มีเงินไม่ขาดมือ แต่ก็ไม่เล่นกันแบบนี้
กฎของเกมทายเล็กใหญ่คือ เจ้ามือวางพนันก่อน คนอื่นๆสามารถยอมแพ้ได้ และสามารถตามเจ้ามือได้ แต่ในการวางเงินเดิมพันทุกครั้ง ต้องมากกว่าหรือเท่ากับเงินเดิมพันของคนก่อนหน้านี้ ถ้ามีคนจะเปิดไพ่ ต้องมากกว่าเป็นสองเท่าของเงินเดิมพันคนก่อนหน้านี้
นั่นก็หมายความว่า หยางเฉินวางพนันหนึ่งล้าน คนอื่นไม่ยอมแพ้ ไม่ก็ต้องวางเงินพนันสองล้านเพื่อเปิดไพ่
นักพนันที่เมื่อกี้ยังตื่นเต้นสุดๆ ตอนนี้งงงวยกันไปหมดแล้ว
พวกเขาไม่ใช่ไม่มีสองล้าน แต่ถ้าหยางเฉินเล่นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆละ?
มีเพียงฉินต้าหย่งคนเดียวเท่านั้น ที่ตาแดงก่ำ หายใจถี่ขึ้น ตาเป็นประกาย
นอกจากฉินต้าหย่งสามคนที่เหลือ หน้าตาค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ ไพ่ที่เขาได้กันกลางๆ คิดจะชนะ ไร้ซึ่งความหวัง
“ฉันยอม!”
“ฉันก็ยอม!”
“ฉันก็ยอม!”
สามคนที่เหลือต่างยอมแพ้กัน เหลือเพียงหยางเฉินและฉินต้าหย่ง
“ฉันลงด้วยหนึ่งล้าน!”
ฉินต้าหย่งกำลังมองKโพดำที่อยู่ในมือ วางเบี้ยพนันหนึ่งล้านอย่างไม่ลังเลใดๆ มือสั่น เขาเล่นพนันมานานขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่วางเบี้ยพนันมากขนาดนี้ ประเด็นคือไพ่ของเขาดีมากอีกด้วย
ไพ่หนึ่งสำรับมี54ใบ ถ้าหยางเฉินจะชนะ นอกเสียจากจะได้Aหรือไพ่ใบเอก ดังนั้นฉินต้าหย่งมีเปอร์เซ็นต์ชนะสูงมาก
หยางเฉินมองเบี้ยพนันที่อยู่ด้านหน้าของฉินต้าหย่งอย่างนิ่งสงบ แล้วเอาเก้าล้านที่เหลือ ผลักออกไป
“เก้าล้าน!”
ผู้คนส่งเสียงดัง ทุกคนเริ่มแปลกใจกับตัวตนของฉินหยางขึ้นมาแล้ว แม้เขาจะใส่หน้ากาก แต่มองมือของเขา น่าจะวัยรุ่นมาก
ทั้งเมืองเจียงโจว วัยรุ่นที่สามารถเอาเงินสดสิบล้านออกมาได้นั้นมีจำนวนไม่น้อย แต่กลับไม่มีใครกล้าลงเงินที่มากขนาดเท่าหยางเฉิน
ฉินต้าหย่งชะงัก มองไปยังเบี้ยพนันสิบล้านที่อยู่บนโต๊ะ เขากลับสีหน้าเย็นชา
ตอนนี้เขามีคือสามทางให้เลือก ไม่ยอมแพ้ ก็ลงเบี้ยพนันเก้าล้าน ไม่ก็สิบล้านเปิดไพ่
แต่เขาเหลือแค่สองล้านกว่า ราวกับว่าทำได้เพียงยอมแพ้ทางเดียวแล้ว เขามีKโพดำ ถ้ายอมแพ้จะไม่ติดใจได้อย่างไรกัน?
“พ่อ หนูขอละ อย่าพนันอีกเลย กลับบ้านกับหนูเถอะนะ?”
นัยน์ตาของฉินซีเต็มไปด้วยน้ำตา จู่ๆก็ได้จับแขนของฉินต้าหย่ง สะอึกสะอื้นพลางกล่าว
“ออกไป! อย่ามารังควานพ่อนะ!”
ฉินต้าหย่งเซ็งที่ไม่มีเงินวางพนัน แล้วผลักฉินซีออกไป
ขณะนี้ ในสายตาของเขามีเพียงเบี้ยพนันสิบล้านที่วางอยู่กลางโต๊ะเท่านั้น เขามั่นใจแล้ว เพียงแค่หาวิธีเอาเงินมาให้ได้ เขาต้องชนะอย่างแน่นอน
ฉินซีขาสั่น ดีที่ซูซานพยุงไว้ จึงไม่ล้มลงไป
หยางเฉินสายตาเลือดเย็น ถ้าฉินต้าหย่งไม่ใช่พ่อของฉินซี แค่เขาผลักฉินซี หยางเฉินก็จะทำให้แขนของเขาพิการเสีย
“เหล่าหู ให้ฉันยืมสิบล้าน ถ้านัดนี้ชนะ ฉันคืนแกสิบเอ็ดล้าน”
ทันใดนั้นฉินต้าหย่งมองไปยังวัยกลางคนตัวอ้วนที่นั่งร่วมโต๊ะกัน แล้วขอยืมเงินเขา
เหล่าหูดูออกถึงความไม่ธรรมดาของหยางเฉิน เกรงว่าถ้าพนันต่อไป จุบจบคือแพ้ แล้วจะกล้าให้ฉินต้าหย่งยืมเงินได้อย่างไรกัน
ฉินต้าหย่งได้ยืมเงินจากคนอื่นอีก ไม่มีใครยอมให้เขายืม สายตาของเขามองไปที่หยางเฉิน ด้วยสายตาแห่งความบ้าคลั่ง “คุณให้ผมยืมสิบล้าน ผมจะพนันกับคุณ ผมชนะแล้ว จะคืนให้คุณสิบสองล้าน!”
เมื่อเขาพูดประโยคนี้จบ คนจำนวนไม่น้อยตาโต และยังมีคนที่หัวเราะออกมาอีกด้วย
หยางเฉินส่ายหน้า การติดพนันของฉินต้าหย่งได้ลึกเข้าไปถึงกระดูกดำแล้ว ไร้ซึ่งทางรักษา
“คุณแน่ใจขนาดนั้น ว่าตานี้คุณต้องชนะแน่นอน?” หยางเฉินประชดประชัน
“ตานี้ ผมชนะแน่นอน!” ฉินต้าหย่งกล่าวด้วยความมั่นใจสุดๆ
“ในเมื่อคุณมั่นใจว่าตัวเองต้องชนะ งั้นผมจะให้โอกาสคุณหนึ่งครั้ง ไม่มีเงิน ใช้ของอื่นค้ำไว้ก่อนก็ได้”
จู่ๆหยางเฉินก็พูดขึ้นมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา
ฉินต้าหย่งดีใจขึ้นมาทันใด “ความหมายของคุณคือ ในตัวผมยังมีของล้ำค่า?”
“ผมต้องการเธอ!”
หยางเฉินยื่นมือชี้ ไปยังฉินซีที่กำลังจะร้องไห้ทันที แล้วกล่าว “คุณใช้เธอมาค้ำประกันสิบล้าน ถ้าคุณแพ้ ต่อไปเธอจะเป็นผู้หญิงของผม
ฉินซีรู้อยู่แล้วว่านี่คือหยางเฉิน เสแสร้งถอยไปข้างหลังหลายก้าวอย่างหวาดกลัว
ฉินต้าหย่งหน้าถอดสี เขามองไปยังเบี้ยพนันที่วางอยู่บนโต๊ะมากมาย แล้วมองไปยังไพ่ของตัวเอง จากนั้นก็มองไปที่หยางเฉิน
“คุณแน่ใจ?”
ฉินต้าหย่งแน่ใจแล้วว่าตนต้องชนะอย่างแน่นอน ขณะเดียวกันความกระวนกระวายในใจ ทันใดนั้นก็ได้ยืนยันกับหยางเฉินในทันที
“แน่ใจ!”
เสียงของหยางเฉินเลือดเย็นลง คิดไม่ถึงว่าฉินต้าหย่งอยากจะเอาฉินซีมาพนันกับตัวเองด้วยจริงๆ คนแบบนี้ โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์เสียอีก
“พ่อ พ่อคงไม่เอาหนูไปเป็นตัวพนันจริงๆใช่มั้ย?”
แม้ว่าจะรู้ ว่าเดิมทีตัวเองเป็นภรรยาของหยางเฉินอยู่แล้วก็ตาม ต่อให้ฉินต้าหย่งแพ้ให้กับหยางเฉิน ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่หลังจากที่ฉินซีได้ยินคำพูดของฉินต้าหย่งแล้วนั้น ก็เจ็บปวดเสียใจอย่างมาก สิ้นหวังอย่างที่สุด