The king of War - บทที่ 1215 คุณสละสิทธิ์เถอะ
คราวนี้ต้วนหวูหยาระเบิดพลังออกมาอย่างสมบูรณ์ โดยไม่มีการควบคุมไว้
แต่หยางเฉินได้บอกว่า เขาสูญเสียกำลังที่จะต่อสู้อีกครั้ง ตอนนี้เขาทำได้แค่พึ่งพาตัวเองเท่านั้น
“รนหาที่ตาย!”
ยอดฝีมือของราชวงศ์หลงมีสีหน้าอาฆาต กระโดดเตะอย่างไร้ความปราณี
นี่คือท่าสังหารที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา เขารวบรวมกำลังทั้งหมดไว้ที่ปลายนิ้วเท้า ส่วนที่ปลายรองเท้าของเขามีใบมีดคมอยู่
ทันทีที่โจมตี แม้ว่าต้วนหวูหยาจะไม่ตาย แต่ก็จะกลายเป็นคนพิการ
เขาไปเพื่อหมายเอาชีวิตของต้วนหวูหยา หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ เขาได้ตระหนักว่า ช่องว่างระหว่างหลงเคอกับต้วนหวูหยานั้นมากเพียงใด
หากต้วนหวูหยาตาย ต่อไปหลงเคอจะถูกคุกคามน้อยลง
“ฆ่ามัน!”
ยอดฝีมือของราชวงศ์หลงตะโกนอย่างโกรธจัด ใช้ปลายเท้าเตะเข้าที่ตำแหน่งหัวใจของต้วนหวูหยาอย่างแรงราวกับสายฟ้า
ในช่วงเวลาที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายนี้ ต้วนหวูหยาดูเหมือนจะรู้สึกถึงเจตนาฆ่าของอีกฝ่าย ไม่แข็งกร้าวอีกต่อไป ขยับเท้าหันขวับ เบี่ยงตัวหลบหลีก
“อุ๊บ!”
พอต้วนหวูหยาหลบได้ เขาก็ได้ยินเสียงใบมีดคมแทงเข้ามาในร่างกายจากทางด้านหลัง
เมื่อเขาตั้งสติและหันกลับมามองก็พบว่า การโจมตีจากยอดฝีมือของราชวงศ์หลงนั้น ตกไปอยู่กับตำแหน่งหัวใจของยอดฝีมือแดนเทพชั้นของสมาคมบูโดที่อยู่ข้างหลัง เพราะเขาหลบหลีกได้ทันเวลา
ทุกคนอึ้งไปชั่วขณะ!
แม้ว่าจะไม่มีกฎเกณฑ์ที่ชัดเจนสำหรับการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู แต่ยอดฝีมือที่เข้าร่วมการแข่งขันทุกคนได้เลือกที่จะต่อสู้กันเอง
ในเวลานี้มีใบมีดคมซ่อนอยู่ที่นิ้วเท้าของยอดฝีมือราชวงศ์หลง
“ปัง!”
ยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นกลางจากสมาคมบูโดล้มลงกับพื้น ตายตาไม่หลับ
เขาคิดไม่ถึงว่า เขาเป็นถึงยอดฝีมือระดับสุดยอดของสมาคมบูโดจะถูกสังหารอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยโดยยอดฝีมือของราชวงศ์หลงที่พวกเขาร่วมมือด้วย
“คุณกำลังรนหาที่ตาย!”
ยอดฝีมือคนสุดท้ายจากสมาคมบูโดเบิกตาโพลงด้วยความโกรธเกรี้ยว จ้องมาที่ยอดฝีมือของราชวงศ์หลงด้วยสายตาอาฆาต
สีหน้าของหวาอิงเจี๋ยมืดมนลง ดวงตาที่ดุร้ายของเขาจ้องไปที่หลงเคอที่อ้าปากค้างอยู่ข้างๆ
“ราชวงศ์หลงกล้าที่จะสังหารยอดฝีมือแดนเทพของสมาคมบูโดของเรา ดีมาก! พวกคุณเก่งมาก!”
หวาอิงเจี๋ยแทบจะกัดฟันพูดประโยคนี้ออกมา
“หัวหน้าหวา มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ!”
สีหน้าของหลงเคอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก พูดด้วยความหวาดกลัว “อย่างที่คุณเห็น ต้วนหวูหยา ไอ้สารเลวคนนี้รอดตายจากการโจมตีที่หมายเอาชีวิตและสังหารยอดฝีมือของสมาคมบูโด”
“นี่คือต้วนหวูหยา ไอ้สารเลว ถ้าไม่ใช่เพราะเขา คนของคุณจะตายได้ยังไง?”
“หัวหน้าหวา ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาทะเลาะกันเอง ไปฆ่าต้วนหวูหยาก่อน แล้วเราค่อยคุยเรื่องอื่น ตกลงไหม?”
ตอนนี้นอกจากหยางเฉินและต้วนหวูหยาแล้ว ก็มียอดฝีมือแดนเทพขั้นปลายของสมาคมบูโดเพียงคนเดียวที่ยังอยู่ในสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาด และยังมียอดฝีมือแดนเทพขั้นปลายของราชวงศ์หลงอีกคนหนึ่ง
กำลังต่อสู้ที่แสดงออกมาของต้วนหวูหยานั้นแข็งแกร่งมาก แม้ว่าหกยอดฝีมือแดนเทพร่วมมือกัน ก็ยังไม่สามารถเอาชนะเขาได้
เมื่อสมาคมบูโดและยอดฝีมือแดนเทพขั้นปลายทั้งสองของราชวงศ์หลงประมือกัน ต้วนหวูหยาจะต้องได้รับชัยชนะครั้งสุดท้ายอย่างแน่นอน
ไม่ว่าจะเป็นราชวงศ์หลงหรือสมาคมบูโดต่างก็ไม่ต้องการเห็นเรื่องนี้เกิดขึ้น
“ผม…ผมไม่ได้ตั้งใจ!”
ยอดฝีมือของราชวงศ์หลงที่อยู่ในสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาดก็มีสีหน้าหวาดกลัวเช่นกัน
หวาอิงเจี๋ยเป็นยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอด เขาฆ่าคนของหวาอิงเจี๋ย หาก หวาอิงเจี๋ยต้องการฆ่าเขา เขาก็ไม่มีทางอื่นนอกจากต้องตาย
ยอดฝีมือแดนเทพขั้นปลายจากสมาคมบูโดมองไปทางหวาอิงเจี๋ย คล้ายกับกำลังรอคอยคำสั่งของหวาอิงเจี๋ย
หวาอิงเจี๋ยสูดหายใจเข้าลึกๆ กัดฟันพูดว่า “ฆ่าคนของราชวงศ์ต้วนก่อน!”
“รับทราบ!”
ยอดฝีมือจากสมาคมบูโดรีบตอบรับ
หวาอิงเจี๋ยรู้ด้วยว่าเมื่อให้พวกเขาต่อสู้กันเองแล้ว ลำพังกำลังต่อสู้ที่ต้วนหวูหยาแสดงออกมา จะต้องคว้าชัยชนะได้อย่างแน่นอน
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาทำได้เพียงข่มความเกลียดชังของเขาชั่วคราว และจัดการกับต้วนหวูหยาก่อนค่อยว่ากัน
ไม่ว่าจะเป็นหวาอิงเจี๋ยหรือหลงเคอ ทั้งสองคนไม่ได้เก็บซ่อนเจตนาฆ่าต้วนหวูหยา ประกาศกร้าวเลยว่าต้องการฆ่าต้วนหวูหยาก่อน
สีหน้าของต้วนหวูหยาแย่ลง กลัวว่าจะเสียใจภายหลัง เมื่อครู่ถ้าเขาหลบไม่ทัน คนที่ตายต้องเป็นเขาแล้ว
“ฆ่ามัน!”
ไม่มีโอกาสให้เขาได้พักหายใจ ยอดฝีมือของสมาคมบูโดและราชวงศ์หลงก็ปรี่เข้ามาหาเขาอีกครั้ง
ต้วนหวูหยาใช้พละกำลังแทบหมดเกลี้ยง แต่เขารู้ว่าเมื่อเขาต้านทานไม่ไหว ก็มีแต่ตายกับตาย
“ฆ่ามัน!”
เขาคำรามและบีบพลังที่เหลืออยู่ของร่างกายออกอีกครั้งเพื่อต่อสู้
“หลงเคอ ราชวงศ์ของพวกคุณไม่ไร้ยางอายไปหน่อยเหรอ? กล้าใช้อาวุธลับ!”
ซ่างกวนโหรวมองไปที่หลงเคอด้วยใบหน้ามืดมน พลางถามขึ้น
หลงเคอพ่นลมหายใจ “ใครกำหนดว่าการแข่งขันครั้งนี้ใช้อาวุธลับไม่ได้?”
“บอกได้แค่ว่าพวกคุณโง่เอง ต่อให้ต้องถูกฆ่าก็สมควรแล้ว!”
ซ่างกวนโหรวพ่ายแพ้ต่อคำพูดไร้ยางอายของหลงเคอ ทันใดนั้นเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไร ในที่สุดเธอก็กัดฟันกล่าวว่า “คนชั่วจะชดใช้ในสิ่งที่ตนได้ทำลงไป คุณคอยดูเถอะ!”
“ฮึ!”
หลงเคอรู้ว่าตัวเองผิดจึงไม่ได้พูดอะไร แค่รู้สึกกังวลภายในใจ
ถึงอย่างไรยอดฝีมือแดนเทพของสมาคมบูโดก็ถูกยอดฝีมือของราชวงศ์หลงสังหาร แม้จะเป็นความผิดพลาด แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้
หากราชวงศ์หลงสามารถได้รับชัยชนะครั้งสุดท้ายและสืบทอดตี้ชุนได้ ต่อให้เป็นสมาคมบูโด เขาก็ไม่กลัว
แต่ถ้าสุดท้ายผู้ชนะคือสมาคมบูโดล่ะ?
หากอาศัยเรื่องยอดฝีมือของราชวงศ์หลงถูกฆาตกรรม ก็เพียงพอแล้วที่จะกระตุ้นความเกลียดชังของหวาอิงเจี๋ยที่มีต่อราชวงศ์หลง
พอถึงตอนนั้น เขาอาจจะตายที่นี่ด้วยซ้ำ
“ปัง!”
ในขณะนี้ ต้วนหวูหยาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป พลังในร่างกายของเขาลดลงราวกับกระแสน้ำย้อนกลับ เมื่อถูกยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายของราชวงศ์หลงและสมาคมบูโดโจมตีพร้อมกัน
ร่างกายของเขาเหมือนว่าวที่สายขาด กระเด็นออกจากสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาด
“ดี!”
หลงเคอตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้นทันที
ความกังวลในสายตาของหวาอิงเจี๋ยหายไปในทันที ต้วนหวูหยาแข็งแกร่งเกินไป เขากังวลว่า ต่อให้ราชวงศ์หลงและสมาคมบูโดร่วมมือกัน ก็ไม่สามารถเอาชนะ ต้วนหวูหยาได้
ในที่สุดต้วนหวูหยาก็ถูกเขี่ยออกจากสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาด เช่นนี้จึงเหลือเพียงสองคนสุดท้ายในการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู
“หากราชวงศ์หลงเต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้ เมื่อครู่เรื่องที่ราชวงศ์หลงฆ่ายอดฝีมือของสมาคมบูโดของผม ผมก็สามารถทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ทันใดนั้นหวาอิงเจี๋ยก็มองไปทางหลงเคอ และพูดจาข่มขู่
หลงเคอกำลังอารมณ์ดี แต่จู่ๆ พวกเขาก็ได้ยินคำพูดของหวาอิงเจี๋ย สีหน้าแย่ลงเล็กน้อยในทันใด
ทุกคนต้องการคว้าแชมป์ของการต่อสู้แข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตู คำพูดของหวาอิงเจี๋ยเพียงประโยคเดียวก็ทำให้ราชวงศ์หลงยอมแพ้ได้แล้วหรือ?
แต่ในบรรดายอดฝีมือที่อยู่ในที่นี้ทั้งหมด หวาอิงเจี๋ยนั้นแข็งแกร่งที่สุด หากเขาไม่เห็นด้วย เมื่อยอดฝีมือของราชวงศ์หลงพ่ายแพ้ หวาอิงเจี๋ยอาจเป็นคนแรกที่คิดบัญชีจากเรื่องฆาตกรรมเมื่อครู่
แต่ถ้าราชวงศ์หลงชนะ พวกเขาก็จะสามารถสืบทอดตี้ชุนได้อย่างชอบธรรม แม้แต่หวาอิงเจี๋ย ก็ไม่กล้าทำอะไรเขา
ในขณะนี้ หลงเคอกำลังดิ้นรนอยู่ภายในใจ