The king of War - บทที่ 1302 เธอยังมีชีวิต

ด้านหน้าของภูเขาหนิงเป็นบันไดขั้นนับไม่ถ้วนที่สร้างขึ้นจากแรงงานมนุษย์ ด้านหลังกลับเป็นกำแพงภูเขาสูงชันจนเกือบเป็นแนวดิ่ง เมื่อไหร่ที่มีคนตกจากด้านหลัง จะตกลงไปบนถนนด้านล่างที่สูงหลายร้อยเมตรโดยตรง

ส่วนร่างของลู่ฉิงเสว่ก็ตกลงไปจากด้านหลังของภูเขาหนิง

“พี่ชาย ลาก่อน……”

ร่างของลู่ฉิงเสว่เหมือนกับใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาอย่างอิสระ

ในตอนนั้นเอง หัวใจของหยางเฉินสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน ราวกับกำลังจะสูญเสียของล้ำค่า

“ไม่! ไม่!”

หยางเฉินที่อยู่ในอาการคลุ้มคลั่ง ในที่สุดสติสัมปชัญญะของเขาก็ฟื้นฟูกลับมาเล็กน้อย มองดูลู่ฉิงเสว่ที่ร่วงหล่นลงไปอย่างเชื่องช้า ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

“ลู่ฉิง!”

เขาส่งเสียงคำราม ย่อเข่าลงกระโดดไล่ตามลู่ฉิงเสว่ออกไปอย่างไม่ลังเล

วินาทีที่ลู่ฉิงเสว่ตกลงไปจากยอดเขาได้หลับตาทั้งคู่ลงแล้ว น้ำตาสองสายไหลออกจากหางตา ร่วงหล่นลงไปในขุมนรกพร้อมกับร่างกายของเธอ

ตั้งแต่ที่หยางเฉินกระโดดลงจากยอดเขาหนิง ในที่สุดก็ได้สติกลับมาอย่างสมบูรณ์ ในดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และพุ่งเข้าใกล้ลู่ฉิงเสว่ด้วยความเร็วที่น่าสะพรึงกลัวอย่างต่อเนื่อง

สิบเมตร!

ห้าเมตร!

……

หนึ่งเมตร!

ในตอนที่ร่างกายของเขาและลู่ฉิงเสว่อยู่ในระนาบเดียวกัน เขายื่นมือออกไปกอดร่างกายของลู่ฉิงเสว่ไว้ในอ้อมแขนอย่างกะทันหัน

ลู่ฉิงเสว่ที่กำลังร่วงหล่นลงมาอย่างอิสระ ถูกกอดอย่างกะทันหัน ทำให้เธอตื่นตัวขึ้นทันที

ทันทีที่ลืมตาขึ้นมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย กำลังใช้ใบหน้าที่อ่อนโยนมองตนเอง

“พี่……พี่ชาย! !”

บนใบหน้าของลู่ฉิวเสว่เต็มไปด้วยอารมณ์ของความดีใจ “นี่ฉันกำลังฝันอยู่เหรอ? หรือว่าฉันเดินทางข้ามมิติมาในโลกคู่ขนาน โลกคู่ขนานที่มีพี่ชาย?”

“ฉิงเสว่ กอดผมไว้ให้แน่น!”

หยางเฉินพูดอย่างกะทันหัน

ตอนนี้ ระยะห่างของคนทั้งสองอยู่ห่างจากตีนเขาเหลือเพียงร้อยกว่าเมตรสุดท้าย อีกเพียงนิดเดียวก็จะตกใส่พื้นแล้ว

แม้หยางเฉินจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ ตกลงมาจากยอดเขาที่มีความสูงหลายร้อยเมตร ถึงไม่ตายก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่นอน

ลู่ฉิงเสว่กอดหยางเฉินแน่นโดยไม่รู้ตัว วินาทีต่อมา ตอนที่เธอก้มหน้าดูใต้เท้าของตนเอง พบว่ายิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้พื้น ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง

“พี่ชาย!”

จนกระทั่งถึงวินาทีนี้เธอเพิ่งรู้ตัว ตนเองไม่ได้เดินทางข้ามมิติ แต่มันคือการที่หยางเฉินโดดตามลงมาพร้อมกับเธอ

“พี่ชาย ทำไมคุณถึงโง่แบบนี้?”

ลู่ฉิงเสว่พูดทั้งดวงตาที่แดงก่ำ เธอไม่คาดหวังที่จะมีชีวิตรอด ภายในใจมีเพียงความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง หากไม่ได้เป็นเพราะความมั่นใจของเธอ บางทีหยางหเฉิงอาจจะมีทางรอด แต่ตอนนี้ หยางเฉินโดดตามเธอลงมา

ภูเขาหนิงที่สูงหลายร้อยเมตร ตกลงมาต้องตายสถานเดียว

หยางเฉินไม่มีเวลาไปสนใจลู่ฉิงเสว่ สายตามองลงพื้นข้างล่างที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเข้าใกล้ พยายามมองหาจุดที่สามารถพยุงร่างกายบนกำแพงภูเขา

แต่ว่า ด้านหลังของภูเขาหนิงโล่งมาก ไม่มีแม้กระทั่งต้นไม้ต้นเดียว

ตกลงไปจากยอดเขาที่สูงขนาดนี้ เขาสามารถรอดตาย แต่ลู่ฉิงเสว่ต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย!

ลู่ฉิงเสว่ถูกเขาจู่โจมจนตกจากหน้าผา เธอตายไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น หยางเฉินจะรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต

“กอดผมให้แน่น!”

หยางเฉินตะโกนเสียงดัง

ไม่ต้องให้หยางเฉินบอก ลู่ฉิงเสว่ก็กอดเขาไว้แน่นตลอด

ตอนที่คนทั้งสองกำลังจะตกลงพื้น ในช่วงเวลาของความเป็นความตาย หยางเฉินนมือออกไปคว้าขอบก้อนหินขนาดใหญ่อย่างกะทันหัน

“ปัง!”

ทันทีที่เขาคว้าขอบก้อนหิน แรงกระชากที่น่ากลัวทำให้แขนของเขาเกือบขาด ขอบของก้อนหินขนาดใหญ่แตกทันที คนทั้งสองร่วงลงไปต่อ

โชคดีที่การคว้าขอบก้อนหินก่อนหน้านี้ ทำให้ความเร็วในการตกลงไปของพวกเขาลดลงอย่างมาก

และในตอนนั้นเอง ระยะอยู่ห่างจากถนนตรงตีนเขาเหลือเพียงไม่ถึงห้าหกสิบเมตร

“ฉิงเสว่ กอดผมให้แน่น!”

หยางเฉินพูดเตือนอีกครั้ง

ตอนนี้ ด้านล่างไม่เหลือจุดที่สามารถพยุงตัวได้อีกแล้ว หยางเฉินจึงทำได้แต่ฝืนตกลงสู่พื้น

สองมือของลู่ฉิงเสว่กอดหยางเฉินแน่น ตาทั้งคู่ปิดสนิท ราวกับภัยอันตรายที่กำลังจะเผชิญหน้าทำให้ตกใจ

“ปัง!”

ในที่สุดก็ตกลงสู่พื้น และทันทีที่ตกลงสู่พื้น หยางเฉินที่เตรียมตัวตกลงสู่พื้นไว้ล่วงหน้า ขาทั้งคู่พับงอลงอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นดีดออกไปอย่างสุดกำลังราวกับกระสุนปืน

เขากอดลู่ฉิงเสว่กลิ้งอยู่บนพื้นหลายสิบตลบจึงหยุดลง

ส่วนลู่ฉิงเสว่ ภายใต้ผลกระทบที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ทำให้เธอหมดสติไปโดยตรง

อย่างไรก็ตามเธอเป็นเพียงคนธรรมดา ตกลงมาจากยอดเขาที่สูงหลายร้อยฟุต สามารถรอดตายภายใต้การปกป้องของหยางเฉินก็ถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายแล้ว หมดสติถือเป็นเรื่องปกติ

หันกลับมาดูหยางเฉิน นอนอยู่บนพื้น หอบหายใจสูดอากาศที่บริสุทธิ์เข้าอย่างแรง ดวงตาทั้งคู่มองท้องฟ้าสีครามบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

“ในที่สุด ก็รอดแล้ว!”

ผ่านไปเนิ่นนาน หยางเฉินพูดพึมพำกับตนเอง

“ฉิงเสว่!”

เขาถึงนึกขึ้นได้หันไปตรวจดูลู่ฉิงเสว่

ลู่ฉิงเสว่ได้รับบาดเจ็บตั้งแต่ตอนที่ดิ้นหลุดจากเขา ตอนที่ตกลงพื้นเมื่อกี้ ร่างกายของลู่ฉิงเสว่แบกรับแรงกดดันที่เยอะมาก สีหน้าของเธอในตอนนี้ค่อนข้างซีด

เห็นได้ชัดว่าอาการค่อนข้างสาหัส

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง โรงพยาบาลประชาชนหนิงโจว ในห้องผู้ป่วยVIP ลู่ฉิงเสว่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ขาซ้ายรับการเข้าเฝือก

หยางเฉินนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย มองไปทางผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาที่รู้สึกผิด

ลู่ฉิงเสว่ขาหักไปหนึ่งข้าง โชคดีที่สามารถฟื้นฟูกลับมา และไม่มีอาการบาดเจ็บรุนแรงถึงขั้นเสียชีวิต

หรือก็คือหลังจากตกลงมาจากยอดเขาสูงหลายร้อยเมตร ลู่ฉิงเสว่เพียงแค่ขาหักไปข้างเดียว

“ลูกผู้พี่!”

ในตอนนั้นเอง มู่เชียนเชียนวิ่งเข้ามาในห้องผู้ป่วย มองดูลู่ฉิงเสว่ที่นอนอยู่บนเตียงแล้วปล่อยโฮร้องไห้ออกมาทันที

ไม่นาน ลู่หยวนทงและลู่ชวนก็ตามมาด้วย

“คุณหยาง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

มองเห็นหยางเฉินที่มีบาดแผลเต็มตัว คนทั้งสองรู้สึกประหลาดใจมาก

เรื่องที่หยางเฉินตกลงมาจากยอดเขาไม่มีใครรู้

และไม่มีทางรู้ด้วยว่าเมื่อกี้หยางเฉินต้องแบกรับแรงกดดันจำนวนมหาศาลแค่ไหน

ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเทพชั้นยอด ถ้าหากตกลงมาจากบนภูเขาสูงขนาดนั้น เกรงว่าต้องตายทันทีแน่นอน

โชคดีที่หยางเฉินได้ก้าวเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ แล้วตอนที่ใกล้ตกลงสู่พื้นได้คว้าก้อนหินขนาดใหญ่ ช่วยลดแรงกระแทกที่เกิดจากตอนตกลงไม่น้อย

ไม่เช่นนั้น ถึงเขาสามารถรอดมาได้ ลู่ฉิงเสว่ก็ต้องตายสถานเดียว

“ดูแลฉิงเสว่ให้ดู!”

หยางเฉินพูดทิ้งท้ายคำพูดประโยคเดียว หันหลังแล้วเดินจากไป

“คุณหยางเขาไม่เป็นไรแน่เหรอ?”

จนกระทั่งหยางเฉินเดินจากไปสักพักใหญ่ ลู่ชวนมองไปทางลู่หยวนทงด้วยความประหลาดใจแล้วถาม

ตอนที่พวกเขาเพิ่งมาถึงก็สังเกตเห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของหยางเฉินแล้ว สภาพของเขาดูแย่มาก

ลู่หยวนทงส่ายหัว พูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ความแข็งแกร่งของคุณหยางลึกซึ้งไม่อาจหยั่ง บาดแผลแค่นี้ สำหรับเขามันนับอะไรไม่ได้”

หลังหยางเฉินออกจากโรงพยาบาล ตรงไปที่ภูเขาหนิง

เพิ่งถึงเมื่อกี้นี้เอง ตอนที่เขากระโดดลงมาจากยอดเขาพร้อมกับลู่ฉิงเสว่ เขาที่กำลังคลุ้มคลั่งกลับสงบลง

เขารู้ดีว่าก่อนที่จะตกลงมาจากหน้าผา สติสัมปชัญญะของตนเองเริ่มกลับมาแต่ไม่มีทางได้สติกลับมาจากความคลุ้มคลั่งอย่างง่ายดายแบบนี้แน่นอน

สามารถพูดได้ว่าครั้งนี้เขาได้สติกลับมาเร็วที่สุด หลังจากที่เข้าสู่สภาวะคลุ้มคลั่ง

บนยอดเขาของภูเขาหนิง หยางเฉินมองลงเบื้องล่างด้วยจิตใจที่นิ่งสงบเหมือนน้ำ

เขาหลับตาทั้งคู่ลง พยายามนึกย้อนถึงภาพที่เขาจมอยู่ในความโกรธอย่างบ้าคลั่ง