The king of War - บทที่ 1322 ไม่มีอะไรต้องกลัว
เขารู้อยู่ชัดเจน โดยพฤติกรรมของหยางเฉิน ถ้าขืนหลงจิ้นลงมือ ราชวงศ์ตระกูลหลงมีแต่ทางล่มสลาย
“ไสหัวไป！”
ประกายตาหลงจิ้นทอสาดแวบ พลังอานุภาพบูโดระเบิดออกทั้งตัว ซัดฝ่ามือไป
“ปึง！”
เสียงดังสนั่น ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คน ร่างของหลงเทียนหยู่ลอยปลิวเป็นลูกหนัง กระเด็นออกไป
ความผิดหวังขึ้นมาเต็มหน้าอวี๋เหวินเกาหยางในพลัน การปรากฏตัวมาของหลงเทียนหยู่ ทำให้เขามองเห็นความหวังขึ้นมา แต่มาตอนนี้ ความหวังที่โผล่ขึ้นมานั้น พังทลายไปแล้ว
“อวี๋เหวินเกาหยาง เจ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวเองที่เป็นพ่อบุญธรรมของหยางเฉินนะ！”
หลงจิ้นมองหน้าอวี๋เหวินเกาหยาง พูดเสียงหนาวเยือก
พร้อมกับเสียงพูดที่จบลง เขายกมือขึ้นมาข้างหนึ่ง ฉับพลันพลังบูโดที่น่าสะพรึงกลัวกระแสหนึ่ง รวมเข้าไปที่ฝ่ามือของเขา
ชั่วเวลาขณะนั้น ทั้งบริเวณบ้านตระกูลอวี๋เหวิน เห็นเหมือนมีกระแสการฆ่าปกคลุมลงมา คนที่พลังฝีมือยังต่ำอยู่ ยิ่งตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างหนัก ถึงกับทรุดตัวคุกเข่าฟุบลงไป
อวี๋เหวินเกาหยางเป็นผู้ที่รับกระแสพลังกดดันหนักมี่สุด ขณะนั้นสั่นเทิ้มไปทั้งตัวไม่หยุด จ้องตาเขม็งใส่หลงจิ้นจนเบ้าตาแทบจะฉีกขาด เหมือนจะจดจำใบหน้านี้ไว้ให้ประทับแน่นในใจ ถึงเป็นผี ก็จะไม่ปล่อยไอ้แก่คนนี้เด็ดขาด
“คุณปู่จิ้น！”
หลงเทียนหยู่ที่โดนหลงจิ้นซัดไปหนึ่งฝ่ามือกระเด็นออกไป รู้สึกได้ถึงความกดดันจากกระแสพลังบูโดที่น่าสะพรึงกลัวนั้น พลันคำรามเสียงลั่น รวบรวมกำลังที่มีอยู่ พุ่งตัวเข้าไป ยืนขวางข้างหน้าอวี๋เหวินเกาหยางอีกครั้ง
เขาปาดคราบเลือดตรงมุมปากออก มองไปยังหลงจิ้นพูดด้วยสองตาที่แดงก่ำว่า “คุณปู่ ท่านฆ่าเขาไม่ได้ ถ้าท่านจะทำ ฆ่าผมก่อนเลย！”
มองไปที่หลงเทียนหยู่ที่ยืนขวางข้างหน้าตัวเขาเองนั้น คนทั้งบ้านตระกูลอวี๋เหวิน ต่างมีสีหน้าตื่นตะลึง
สีหน้าหลงจิ้นสงบเรียบเหมือนปกติ ใช้สายตาที่เย็นเยือกมองหลงเทียนหยู่พูดว่า “เป็นถึงคนในราชวงศ์ตระกูลหลง เจ้าน่าจะรู้ดี หากใครขัดขวางการปฏิบัติการตามคำสั่งกษัตริย์หลง ต้องรับโทษสถานใด！”
หลงเทียนหยู่พูดด้วยตาที่แดงก่ำ “ผมแม้กระทั่งให้ตายอยู่นี่ยังไม่กลัว ท่านคิดว่า ผมจะกลัวกับการลงทัณฑ์ของกษัตริย์หลงอีกหรือ？”
“ที่เสด็จปู่ให้จัดการกับคนรอบข้างของคุณหยาง ก็ไม่ใช่เพราะคุณหยางฆ่าหกผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์ตระกูลหลงหรือ？”
“แล้วทำไมคุณหยางต้องฆ่าผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์ตระกูลหลง ก็เพราะหลงเคอไปรวมหัวกับราชวงศ์ตระกูลเย่ แล้วร่วมมือกันจะไปสังหารคุณหยางไม่ใช่หรือ？”
“การที่พวกเขาถูกฆ่า มันก็สมควรอยู่แล้ว！เวลานี้ เสด็จปู่โกรธแค้นระคนความละอาย จึงได้ใช้ให้ท่านมาไล่ล่าฆ่าคนรอบข้างของคุณหยาง มันเป็นการตัดสินใจที่สิ้นคิดจริง ๆ”
“เพียงถ้าท่านกล้าลงมือกับคนรอบข้างของคุณหยาง ราชวงศ์หลงทั้งตระกูล ก็ต้องรับกรรมจากไฟแค้นของคุณหยาง！”
“ท่านปู่จิ้น ขอท่านได้โปรดตรึกตรองด้วย”
หลงเทียนหยู่แผดเสียงด้วยความโกรธจนอกจะระเบิด
“ไสหัวไป！”
สายตาหลงจิ้นส่องประกายวาบ ไม่มีการลังเล ซัดฝ่ามือใส่ไปที่หลงเทียนหยู่
ผู้อยู่อันดับรองเพียงกษัตริย์หลงผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งในราชวงศ์ตระกูลหลง มีหรือหลงเทียนหยู่จะขัดขวางได้ ร่างหลุดกระเด็นลอยไป หลังจากตกลงกับพื้น คราวนี้แรงจะลุกขึ้นก็ไม่มีแล้ว
อวี๋เหวินเกาหยางสีหน้าทอดอาลัยหมดหวัง เขารู้ดี ต่อไปนี้ไม่มีใครจะไปขัดขวางหลงจิ้นแล้ว
“แล้วราชวงศ์ตระกูลหลงจะต้องชดใช้เป็นมูลค่าอย่างสาสม จะต้องเป็นไปแน่นอน！”
อวี๋เหวินเกาหยางแผดเสียงก้อง ตามมาด้วยการระเบิดพลังบูโดออกมาเต็มกำลัง กราดเสียงกร้าวออกไป “ฆ่า！”
เขาทะยานทะยานตรงเข้าใส่หลงจิ้น แม้เขาจะอยู่เพียงแดนราชาขั้นปลาย แต่ก็ยังคงในศักดิ์ศรีที่ไม่มีคิดถอยพุ่งเข้าใส่หลงจิ้น แค่ตาย พร้อมตายเพื่อศักดิ์ศรีบ้านตระกูลอวี๋เหวิน
มองไปที่อวี๋เหวินเกาหยางงที่กำลังทะยานพุ่งเข้าใส่ตนอยู่ หลงจิ้นยังยืนเฉยเหมือนน้ำนิ่ง แต่ดูเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง มุมปากเผยอรอยยิ้มที่ดูขมขื่น พึมพำด้วยเสียงที่ได้ยินได้แค่ตัวเอง “ในที่สุดแกก็มาแล้ว！”
“ฆ่า ฆ่า ฆ่า！”
อวี๋เหวินเกาหยางแผดเสียงกร้าวด้วยความโกรธพุ่งมาถึงข้างหน้าหลงจิ้น รวบรวมพลังทั้งหมดไปที่หมัดขวา ซัดเข้าอย่างเต็มที่ใส่หลงจิ้น
“ผัวะ！”
แต่ทว่า ที่เขาซัดออกไปเต็มแรง กลับถูกหลงจิ้นรับไว้อย่างง่ายดายแค่ขยับมือ
“ไม่รู้จักเจียม！”
หลงจิ้นพูดเสียงเรียบ ๆ และพลังอานุภาพที่น่าสะพรึงกลัวกระแสหนึ่ง แผ่กระจายออกจากภายในร่างของเขา
“ไปตายซะ！”
เขาตวาดเสียงไปเบา ๆ ซัดหมัดออกไป
“ท่านผู้นำ！”
คนในตระกูลอวี๋เหวิน มองตามมือของหลงจิ้น แต่ละคนแผดเสียงร้องเรียก
อวี๋เหวินเกาหยางกับสีหน้าที่สิ้นหวัง รู้อยู่แก่ใจ ตายเป็นแน่แล้วเรา
“ผาง！”
ในช่วงเวลาเส้นยาแดงผ่าแปดนั้น เงาร่างร่างหนึ่งปราดเข้ามาในชั่วพริบตา ขวางเข้าไว้ตรงข้างหน้าอวี๋เหวินเกาหยาง วาดฝ่ามือออกมา
ฝ่ามือสยบหมัด！
หมัดที่หลงจิ้นซัดเข้ามานั้น ถูกฝ่ามือรับเอาไว้
“ปึง ปึง ปึง！”
ท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งหมด จุดตำแหน่งที่ทั้งสองคนยืนเป็นศูนย์กลาง พื้นถัดจากตัวเขาทั้งสองออกไปข้างหลัง เหมือนระเบิดแตก
ที่ให้เห็นคือรอยแยกขนาดเท่าแขน แตกออกเป็นรอยกระจายออกเหมือนใยแมงมุม ขยายออกไปรอบทิศ
“หยางเฉิน！”
อวี๋เหวินเกาหยางมองเงาหลังของคนที่เข้ามาขวางอยู่ข้างหน้าเขา สีหน้าเต็มด้วยมหัศจรรย์ใจ
หยางเฉินในขณะนั้น สายตาที่มองหลงจิ้น ประกายฆ่าส่องระยิบ ยังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด เพียงแค่รับหมัดที่จู่โจมมาของหลงจิ้นเท่านั้น
“ตึง ตึง ตึง！”
หลงจิ้นผงะถอยไปหลายก้าว ขณะที่มองไปยังหยางเฉิน ภายในดวงตาเต็มไปด้วยความหนักใจ
เมื่อครู่นี้ เขาได้ใช้พลังจู่โจมใส่ไปเต็มสุดแล้ว กลับถูกหยางเฉินรับไว้เฉยอย่างง่ายดาย แค่เพียงดูเท่าที่เห็นนี้ เขาไม่มีความแน่ใจจะรู้ได้เลย ว่าหยางเฉินในเวลานี้ เก่งฉกาจไปถึงขั้นไหนแล้ว
แต่ที่เขาแน่ใจได้อย่างชัดเจนนั้น เห็นได้ว่าหยางเฉินไม่ได้ใช้แรง ถ้าไม่เช่นนั้นการกระแทกเข้าไปครั้งนี้ เขาต้องตายแน่นอน
“คุณหยาง！”
หลงเทียนหยู่พอเห็นหยางเฉินปรากฏตัวมา สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เขาไม่รู้เลยว่าหยางเฉินอยู่ในเยี่ยนตู ได้แต่เร่งตามหลงจิ้นเข้ามาเยี่ยนตู เพื่อห้ามหลงจิ้นลงมือกับคนรอบข้างของหยางเฉิน
ตอนนี้ หยางเฉินเห็นกับตาตัวเองแล้ว ว่าราชวงศ์ตระกูลหลงต้องการจัดการกับญาติของเขา เขาคงต้องโกรธมากเป็นแน่？
แต่ทว่า หยางเฉินดูไม่เห็นมีความโกรธ สายตาที่มองหลงจิ้น กลับยังมีแววชื่นชมอยู่
คนอื่นคงไม่เข้าใจ แต่ตัวเขามีหรือจะไม่เข้าใจ？
ตามสภาพการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา หลงจิ้นถ้าคิดตั้งใจฆ่าอวี๋เหวินเกาหยาง มันสุดแสนง่ายดาย แต่เขากลับไม่ทำ กลับคอยรอจนหยางเฉินมาถึง จึงได้ลงมืออย่างสุดโหด
“หยางเฉิน！”
หลงจิ้นมองหยางเฉินอยางเคร่งขรึม เอ่ยปากพูดในฉับพลัน “ข้าก็อยากรู้นัก ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์นั้น จะเก่งฉกาจขนาดไหน”
เสียงพูดจบลง ตัวของเขาก็หายไปในพริบตา ตามมาเป็นเสียงที่ส่งมา “ข้ารอเจ้าที่ยอดเขาหลงซาน”
หยางเฉินกวาดตามองไป เพียงขยับตัว ก็หายไปจากบ้านตระกูลอวี๋หยางในพริบตา
“คนหละ？”
ผู้คนในบ้านตระกูลอวี๋หยาง ต่างตะลึงงง
เมื่อตะกี้นี้ยังเห็นอยู่กับตาทั้งสองคน จู่ ๆ หายไปในพริบตา ทำให้พวกเขารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความเป็นจริงไปเสียนั่น
ทั้งตระกูลอวี๋หยาง อวี๋เหวินเกาหยางที่ว่าเก่งฉกาจที่สุด พลังฝีมือก็อยู่ในระดับแค่แดนราชาขั้นปลาย แต่พลังฝีมือของหลงจิ้นกับหยางเฉินนั้น พลังฝีมือนั้นเกินแดนราชาขึ้นไปอีก
ห้านาทีให้หลัง บนยอดเขาหลงซาน เงาร่างของหนึ่งเฒ่ากับหนึ่งวัยหนุ่ม ยืนประจันหน้ากันอยู่
หลงจิ้นอยู่ในสภาพฮึกเหิมพร้อมรบ ฉับพลันก็เกิดกระแสพลังบูโดเหนือแดนเทพชั้นยอด แผ่กระจายออกมารอบตัว
กึ่งแดนเหนือมนุษย์！
กับการที่เขามีพลังฝีมือถึงขั้นกึ่งแดนเหนือมนุษย์แล้วนั้น หยางเฉินไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลย
สี่ตระกูลราชวงศ์ยิ่งใหญ่ของจิ่วโจว ไม่มีใครอยู่ในฐานะธรรมดา ต่างอยู่ในระดับแดนเทพชั้นยอดบูโด แต่หยางเฉินรู้ดีกว่านั้น สี่กษัตริย์ยิ่งใหญ่นี้ น่ากลัวจะเก่งฉกาจไปถึงขั้นกึ่งแดนเหนือมนุษย์แล้ว ห่างแดนเหนือมนุษย์ ก็ไม่เกินอีกก้าวเดียว
“ก่อนข้าจะตาย ขอได้สัมผัสกับความเก่งฉกาจของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์สักครั้งเถอะ！”
หลงจิ้นเอ่ยปากพูดขึ้นมาในพลัน
หยางเฉินจ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามด้วยสีหน้าที่สับสน พูดว่า “ท่านน่าจะรู้ดี หากข้าทุ่มพลังไปเต็มที่ ท่านจะไม่มีทางรอดชีวิตได้เลย”