The king of War - บทที่ 1324 หลงจิ้นสมคบศัตรู
“ปัง！”
กษัตริย์หลงฟาดฝ่ามือลงไป โต๊ะน้ำชาราคาไม่ธรรมดาตัวนั้น กลายเป็นผงฝุ่นไปในพริบตา
กษัตริย์หลงพูดด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “หลงจิ้น เจ้ารู้ไหมว่ากำลังพูดอะไร？จะให้ข้าลงจากบัลลังก์？นี่เจ้าจะทรยศต่อราชวงศ์ตระกูลหลงหรือ？”
หลงจิ้นไม่มีทีท่ากลัวเกรง พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ข้ากำลังจะช่วยกู้ราชวงศ์ตระกูลหลง เมื่อมีการผิดพลาด ก็จะต้องมีมูลค่าที่ต้องชดเชย ครั้งนี้ ท่านผิดไปจริง ๆ ”
“คิดเสียว่าทำเพื่อผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้อิโหน่อีเหน่ในราชวงศ์ตระกูลหลง ข้าขอร้องท่านละ ยกบัลลังก์ให้คนอื่นเถอะ！”
พูดจบ หลงจิ้นคุกเข่าลงสองข้าง อ้อนวอนด้วยสายตา
กษัตริย์โกรธสุดจะยั้งได้ ตาที่เหี้ยมโหดดุจอินทรีย์ทั้งคู่นั้น จ้องเขม็งไปที่หลงจิ้น
ด้วยความจริงใจอันบริสุทธิ์ของหลงจิ้น สบตามองกษัตริย์หลงอย่างไม่มีกลัวเกรง สายตามีแต่แววขอร้อง
“จะให้ข้าสละบัลลังก์ ไม่มีทาง！”
กษัตริย์หลงจ้องหลงจิ้นอยู่ครู่หนึ่ง พูดอย่างหยิ่งผยอง “ขอให้มันกล้าเหยียบเข้ามาในราชวงศ์หลงของข้า ข้าสาบานได้ว่าจะให้มันทิ้งชีวิตไว้ที่นี่！”
หลงจิ้นได้แต่ส่ายหน้า ในที่สุดก็เข้าใจถึงความหมายของคำที่ว่า “ไม่เจอเองไม่รู้สึก”ที่เขาพูด ๆ กัน
กษัตริย์หลงเป็นถึงผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ เชื่อมั่นว่าสามารถทุ่มพลังฝีมือเข้าต่อสู้ ก็ปะทะกับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นต้นได้
มีแต่หลงจิ้นที่ได้รับรู้ถึงความเก่งฉกาจของหยางเฉินมาแล้วด้วยตัวเองจึงรู้ได้ดี กษัตริย์หลงในสภาพนี้ ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉินได้เลย น่ากลัวเพียงหยางเฉินจู่โจมใส่แค่ทีเดียว ก็ไม่มีทางจะรับได้แล้ว
“ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็ไม่ขอเล่นด้วยละ！”
หลงจิ้นพูดตัดบทจบด้วยสีหน้าเรียบเฉย หันตัวออกเดินจากไป
เขาไม่ใช่จะกลัวตาย แต่เป็นเรื่องเห็นชัดเจนว่าเป็นความผิดของกษัตริย์หลง กษัตริย์หลงเองกลับไม่ยอมรับผิดของตัวเอง ถึงขนาดจะเอาราชวงศ์ตระกูลหลงทั้งตระกูล ร่วมล่มหัวจมท้ายไปกับวิกฤตินี้ด้วย
มองตามหลังเงาหลังหลงจิ้นที่จากไป กษัตริย์หลงหยีตาลงทั้งคู่ “คิดหรือว่าข้าจะให้แกจากไปได้？”
ให้รู้สึกถึงกระแสกดดันจากพลังบูโดที่แผ่ออกมาจากตัวกษัตริย์หลง หลงจิ้นชะงักหยุดลง หันกลับมองไปที่กษัตริย์หลงถามว่า “มิทราบว่าฝ่าบาทยังมีอะไรจะชี้แนะ？”
“หลงจิ้นสมคบคิดกับศัตรูคู่อริ สมควรรับโทษสถานใด？”
กษัตริย์หลงตวาดลั่นเสียงก้อง
ติดตามมากับเสียงตวาดลั่นนั้น เสียงสะท้อนวนเวียนกลับไปกลับมา กังวานก้องไปทั่วใต้ฟ้าทั้งคฤหาสน์ราชวงศ์หลง
ภายในคฤหาสน์ราชวงศ์หลง ผู้คนที่มีอยู่ต่างมองไปที่ตำหนักของกษัตริย์หลง แต่ละคนสีหน้าตระหนกตกตื่น
หลงจิ้นเป็นผู้แข็งแกร่งข้างกายกษัตริย์หลง และเป็นผู้แข็งแกร่งเพียงคนเดียวที่รองจากกษัตริย์หลง ตอนนี้กษัตริย์หลงกำลังจะสำเร็จโทษกับผู้ที่เคยมีวีรกรรมในการสร้างราชวงศ์ตระกูลหลงมา
หลงจิ้นสีหน้ายังคงปกติ มองไปที่กษัตริย์หลงอย่างเฉยเมย ทันใดก็หัวเราะอย่างประชดตัวเองขึ้นมา “ข้าหนีรอดเงื้อมมือของหยางจิ้นมาได้ คิดไม่ถึงว่ากลับหนีไม่พ้นเงื้อมมือฝ่าบาท มันช่างน่าขำเสียจริงเลยนะ！”
มีหรือที่หลงจิ้นจะไม่เข้าใจ ที่กษัตริย์หลงใช้คำว่าสมคบคิดกับศัตรูคู่อริหมายถึงอะไร？
มันชัดเจนด้วยสาเหตุจากที่หลงจิ้นจะให้เขาสละราชบัลลังก์นั่นแหละ จึงได้จัดข้อหาที่ไม่จำเป็นต้องมีข้อหามาครอบให้ จะได้เป็นว่า ถึงแม้กษัตริย์หลงจะฆ่าหลงจิ้นทิ้ง ก็ไม่มีใครจะมีอะไรนินทาได้
ผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์หลง แต่ละนายได้ปรากฏตัวขึ้นในตำหนักกษัตริย์หลง ผู้แข็งแกร่งแดนเทพหลายนาย ตรงเข้าไปล้อมหลงจิ้นไว้ตรงกลาง เพียงรอคำสั่งกษัตริย์หลง ก็พร้อมจับตัวหลงจิ้น
“เสด็จพ่อ โปรดระงับโทสะด้วย！”
ขณะนั้นเอง หลงเสียงได้ฝ่าเข้ามา เห็นหลงจิ้นถูกกลุ่มผู้แข็งแกร่งล้อมเอาไว้อยู่ตรงกลาง สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง รีบเอ่ยปากวอนขอ
“เสด็จพ่อ ท่านลุงจิ้นกระทำความผิดอะไรหรือ ท่านถึงขนาดจะลงมือกับเขา？”
หลงเสียงถามเสียงเครียด
กษัตริย์หลงพูดเสียงเยือก “ข้าให้เขาไปเยี่ยนตูจัดการฆ่าล้างพวกคนที่มีความสัมพันธ์กับหลงเฉินให้หมด ปรากฏว่าเขาไม่เพียงไม่ทำตามคำสั่งของข้า กลับไปสมคบคิดกับหยางเฉิน มาบอกให้ข้าสละบัลลังก์”
“เสด็จปู่ ไม่ได้เป็นแบบนั้น”
หลงเทียนหยู่รีบพูดแก้ต่างไป “เป็นเพราะท่านปู่จิ้นสู้หยางเฉินไม่ได้ จึงได้กลับมาโดยไม่มีผลงาน ตอนนั้นข้าก็อยู่ในเหตุการณ์ ทุกอย่างได้เห็นมากับตา ท่านปู่จิ้นสู้หยางเฉินไม่ได้จริง”
กษัตริย์ขมวดคิ้วย่น มองหลงเสียงด้วยแววตาหนาวเย็นถามไปว่า “เจ้ารู้ไหม เขาบีบข้าสละบัลลังก์ แล้วจะมอบราชอำนาจให้ใคร？”
หลงเสียงชะงักอึ้ง สายตามองไปที่หลงจิ้น ก็เห็นหลงจิ้นกำลังมองเขาอยู่
ฉับพลันนั้น หลงเสียงก็คาดเดาอย่างอุกอาจได้อยู่ในใจ
ไม่รอการตอบโต้ของเขา หลงจิ้นได้พูดด้วยน้ำเสียงสงบเรียบ “ความเก่งฉกาจของหยางเฉินนั้น ไม่มีทางที่ราชวงศ์หลงจะสามารถต้านรับได้เลย เริ่มตั้งแต่ที่ฝ่าบาทได้ส่งหกผู้แข็งแกร่ง ไปผนึกกำลังกับหกผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ตระกูลเย่ ลงมือจัดการกับหยางเฉิน ก็เป็นเหตุให้หยางเฉินไม่คิดละเว้นราชวงศ์ตระกูลหลงแล้ว”
“เวลานี้ ทั่วทั้งราชวงศ์ตระกูลหลง ที่จะทำให้หยางเฉินลดความเคียดแค้นลงได้บ้าง ก็มีเพียงหลงเทียนหยู่”
“ท่านเป็นพ่อของหลงเทียนหยู่ บัลลังก์นี้แน่นอนว่าเหมาะสมที่จะให้ท่านขึ้นครอง แม้หากหยางเฉินจะบุกโจมตีราชวงศ์หลง ก็ไม่ถึงกับจะล้างหมดทั้งราชวงศ์หลงให้ถึงต้องล่มสลาย”
สีหน้าหลงเสียงหวาดผวาขึ้นมาทันที ชัดเจนเลย หลงจิ้นต้องการให้เขาสืบทอดราชบัลลังก์
มิน่าถึงได้ทำให้กษัตริย์หลงโกรธเกรี้ยวถึงขนาดนี้ ในราชวงศ์หลง กษัตริย์หลงก็คือฟ้า
กษัตริย์หลงยึดติดในราชอำนาจสูงขนาดไหน คนในราชวงศ์หลง ไม่มีใครจะไม่รู้
“ฝ่าบาท ฟังคำเตือนของข้า ท่านสละบัลลังก์เถิด！”
หลงจิ้นมองขอร้องไปที่กษัตริย์หลงอีกครั้ง
“บังอาจ！”
กษัตริย์หลงระเบิดโทสะขึ้น พลังกึ่งแดนเหนือมนุษย์ แผ่กระจายออกจากตัวเขาไปรอบบริเวณ
ในทันทีนั้น ทั่งทั้งราชวงศ์ตระกูลหลง ปกคลุมทั่วไปด้วยกระแสกดดันของพลังบูโดที่น่าสะพรึงกลัว
ผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์ตระกูลหลง แต่ละคนสีหน้าตื่น หลายปีมานี้ ยังไม่เคยเห็นกัตร์ย์หลงลงมือเอง
ขณะนี้ ใจมุ่งทำศึกของกษัตริย์หลงเดือดพล่าน นี่จะลงมือจัดการกับหลงจิ้นด้วยตัวเองหรือ？
ไม่เพียงเฉพาะกษัตริย์หลง ยังมีพวกผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์อีกหลายนายที่ล้อมหลงจิ้นอยู่ ต่างก็มองไปที่กษัตริย์หลงอย่างกระเหี้ยนกระหือ เตรียมพร้อมลงมือกันได้ทันที
มีแต่หลงจิ้น สีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับสภาวการณ์ที่ตัวเองยืนอยู่ มองไปที่กษัตริย์หลงอย่างสงบนิ่ง
กษัตริย์หลงก็จ้องอยู่ที่หลงจิ้นเต็ม ๆ ส่วนลึกในดวงตา ประกายฆ่าเข้มข้น
“ฝ่าบาท เพื่ออนาคตของราชวงศ์ ท่านลงจากบัลลังก์เถอะ！”
หลงจิ้นเอ่ยปากวอนขออีกครั้ง
กษัตริย์หลงกัดฟันด้วยความคียดแค้นถามไปว่า “หลงจิ้น เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าหรือ？”
“ในราชวงศ์หลง ฝ่าบาทคิดจะฆ่าใครก็ฆ่าใครได้เลยไม่ใช่หรือ？”
หลงจิ้นพูดด้วยสีหน้าแดกดัน “แม้กระทั่งลูกในไส้ ฝ่าบาทยังลงมือฆ่ากับมือได้เลย สำมะหาอะไรกับข้าที่เป็นคนนอกที่ไม่เชื่อฟัง？”
“บรึม！”
คำพูดนี้หลุดออกไป ทุกคนที่อยู่ในบริเวณตาลุกโต สีหน้าบ่งบอกให้เห็นถึงความรู้สึกไม่อยากเชื่อมองไปที่กษัตริย์หลง
ในบรรดาลูกสืบสกุลของกษัตริย์หลง มีก็หลงเคอที่เพิ่งตายไปเมื่อหลายวันก่อน
เห็นบอกว่า หลงเคอถูกหยางเฉินฆ่าไม่ใช่หรือ？
มาขณะนี้จากคำพูดของหลงจิ้น มันหมายความว่าอะไรกัน？
“หลงจิ้น！”
กษัตริย์หลงพยายามเก็บกดความโกรธเกรี้ยว พูดด้วความโหดเหี้ยมบนสีหน้า “เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลบัดซบอะไรนั่น？”
“ข้าไม่ได้พูดเรื่องเหลวไหลอะไร ฝ่าบาทก็รู้เองดีอยู่แก่ใจ”
หลงจิ้นสงบเฉยสบาย ๆ พูดต่อไปว่า “ข้าคิดเพียงแต่จะชิงเอาความมีอนาคตให้กับราชวงศ์ตระกูลหลง ขอท่านกษัตริย์หลงได้โปรดประทานความกรุณา ท่าน ลงจากบัลลังก์เถอะ”
ทุกคนในราชวงศ์ตระกูลหลงต่างก็สะท้านใจจนชาไปกันแล้ว นี่เป็นไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่หลงจิ้นยื่นเสนอให้กษัตริย์หลงสละบัลลังก์
แต่พูดถึงสำหรับพวกเขาแล้ว ที่ทำให้พวกเขาสะท้านกลัวหนักยิ่งกว่านั้นก็คือ หลงเคอ ใช่ไม่ใช่ว่าถูกกษัตริย์หลงฆ่า？
ถ้าใช่เป็นกษัตริย์หลงฆ่า แล้วมันสาเหตุจากอะไร？
หลงจิ้นไม่เพียงแต่เป็นผู้แข็งแกร่งในราชวงศ์หลงที่รองลงจากกษัตริย์หลงเท่านั้น และยังเป็นสายเลือดโดยตรงในราชวงศ์ตระกูลหลงอีกด้วย ฐานะศักดิ์ในราชวงศ์ตระกูลหลงก็สูงมาก ถ้าจะว่าไปอย่างละเอียดแล้ว กษัตริย์หลงยังต้องยกให้หลงจิ้นเป็นญาติผู้พี่ด้วยซ้ำไป
ประเด็นสำคัญอยู่ที่ หลงจิ้นแต่ไหนแต่ไรจะอยู่ในครรลองครองในธรรม ในเมื่อเขาพูดว่า หลงเคอถูกกษัตริย์หลงฆ่า ถ้าเช่นนั้น พื้นฐานในเรื่องนี้ต้องเป็นจริง
เพียงแต่ว่า คนในราชวงศ์ตระกูลหลง ไม่กล้าเชื่อ