The king of War - บทที่ 1479 การทดสอบตระกูลหลี่

หยางเฉินรู้สึกว่าเขาได้ฝันยาว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นช้าๆ ทันทีที่เขาลืมตา ความฝันทั้งหมดที่เขามีก่อนหน้านี้ก็ลืมไปหมดแล้ว

“พี่หยาง คุณตื่นแล้ว!”

ทันทีที่หยางเฉินลืมตา เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“พี่เฉิน คุณได้ยินฉันพูดไหม?” เสียงของอ้ายหลินดังขึ้นทันที

หยางเฉินรู้สึกเพียงว่าเขาไม่มีแรงในร่างกายของเขา เขาเป็นเหมือนซากศพที่ตาย ร่างกายของเขาเบาและกระหายน้ำ และในที่สุดเขาก็พูดว่า “น้ำ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ในที่สุดเฝิงเสียวหว่านและอ้ายหลินก็โล่งใจ ในไม่ช้า เฝิงเสียวหว่านก็นำน้ำอุ่นหนึ่งแก้วมา

ในไม่ช้า หยางเฉินก็ดื่มน้ำอุ่นแก้วใหญ่จนหมด และเขาก็รู้สึกสบายขึ้นมาก

“ผมหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว?” หยางเฉินถาม

เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยดวงตาสีแดง “สามวันแล้ว พี่หยาง คุณทำให้พวกเราตกใจมาก”

ในเวลานี้ สีหน้าของเฝิงเสียวหว่านซีดมาก เมื่อดูแล้วก็รู้ว่าเธอใช้แรงมากไป ตาของเธอแดงและบวม และเห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้

ดวงตาของอ้ายหลินก็แดงเช่นกัน หยางเฉินสลบเป็นเวลาสามวันสามคืน และพวกเธอก็เฝ้าอยู่สามวันสามคืนด้วย

เมื่อเห็นว่าหยางเฉินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พวกเธอก็อยากจะร้องไห้

“สองสามวันนี้ ลำบากพวกคุณแล้วนะ!” รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางเฉิน

ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านเป็นสีแดง เธอส่ายหัวและสะอึกสะอื้น “พี่หยาง ฉันขอโทษ ฉันรักษาคุณให้หายไม่ได้”

หยางเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง และทันใดนั้นเขาก็ไม่เข้าใจว่าเฝิงเสียวหว่านหมายถึงอะไร

เขามองอ้ายหลินอย่างสงสัย และเห็นว่าดวงตาของอ้ายหลินก็แดงเช่นกัน และน้ำตาก็ไหลจากใบหน้าของเธออย่างเงียบๆ

“ตอนนี้ผมตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ?อีกไม่นานผมก็จะหายเป็นปกติแล้ว พวกคุณอย่าเครียดมากไป ผมไม่เป็นไร” หยางเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงสองคนยังคงไม่พูดอะไร เพียงแค่ร้องไห้เงียบๆ

สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินเป็นกังวลมาก หรือว่า หยางเฉินไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้หายได้จริงๆ?

หรือว่า ตนเองจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน?

“เสี่ยวหว่าน พี่อ้าย พวกคุณอย่าเพิ่งร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น? อาการบาดเจ็บของผมจะไม่สามารถรักษาให้หายได้แล้วใช่ไหม?” หยางเฉินถาม

“พี่หยาง บูโดของคุณ พังแล้ว!” เฝิงเสียวหว่านพูดความจริงออกมาในที่สุด

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา หยางเฉินก็ตกตะลึงและตื่นตระหนกในทันใด เขาระเบิดบูโดบนร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว แต่พบว่า ร่างกายของเขาไม่มีเรี่ยวแรง เขาเป็นคนธรรมดาที่แสนจะธรรมดาจริงๆ

วิชาแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามของเขาได้หายไปจริงๆ

เขาในตอนนี้ เกรงว่าไม่มีแม้แต่แดนราชาขั้นต้นด้วยซ้ำ

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปได้ยังไง?”

หยางเฉินตื่นตระหนกอย่างยิ่ง ดิ้นรนที่จะลุกขึ้นจากเตียง เขาเดินไปที่โต๊ะน้ำชาข้างๆเขาแล้วตบฝ่ามือลงอย่างแรง

“ปัง!”

ได้ยินแต่เสียงตบของเขาบนโต๊ะ แต่โต๊ะน้ำชาไม้เนื้อแข็งนั้นไม่บุบสลาย ไม่มีแม้แต่รอยแตกแม้แต่นิดเดียว

ผู้แข็งแกร่งคนใดก็ตามที่เพิ่งเข้าสู่แดนราชาขั้นต้น สามารถทุบโต๊ะไม้เนื้อแข็งให้เป็นชิ้นๆด้วยฝ่ามือเดียว

แต่หยางเฉินในปัจจุบัน กลับทำไม่ได้

“เป็นไปไม่ได้! ผมไม่เชื่อ! ผมเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม ผมจะสูญเสียบูโดได้อย่างไร?”

หยางเฉินเริ่มหงุดหงิดอย่างมากและคำราม “จนถึงตอนนี้ ภรรยาและลูกสาวของผมยังไม่สามารถกลับมาได้ เพียงเพราะผมผิดใจกับผู้แข็งแกร่งมากเกินไป ผมไม่กล้าพาพวกเธอกลับมา”

“เพื่อนสนิทของผมหม่าชาว ก็ถูกขังอยู่ในราชวงศ์เฝิง ตอนนี้เป็นไงบ้างผมก็ไม่รู้”

“ความบาดหมางระหว่างผมและราชวงศ์เย่ยังไม่ได้จัดการ ผมจะสูญเสียบูโดของผมได้อย่างไร?”

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!”

“ปังปังปัง!”

ขณะที่หยางเฉินคำราม เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะโจมตีไปทั่ว

อย่างไรก็ตาม การโจมตีของเขาไม่มีประโยชน์เลย ยกเว้นของที่บอบบางที่ถูกทำลาย แต่ของที่มีความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถทำลายได้

เฝิงเสียวหว่านรีบวิ่งไปข้างหน้ากอดหยางเฉินจากด้านหลัง ร้องไห้และพูดว่า “พี่หยาง อย่าทำแบบนี้ อย่าทำอย่างนี้ ฉันจะรักษาคุณต่อไป ฉันจะพยายามรักษาคุณให้หาย แต่ฉันขอร้องคุณอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้ได้ไหม?”

อ้ายหลินก็ร้องไห้และพูดว่า “พี่เฉิน อย่างที่คุณพูด คุณยังมีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ทำที่รอให้คุณไปทำให้เสร็จ ถ้าคุณล้มลงตอนนี้ สิ่งเหล่านั้นไม่มีใครสามารถทำได้จริงๆ ตอนนี้ ใจเย็นๆก่อน โอเคไหม?”

ดูเหมือนว่าหยางเฉินจะไม่ได้ยินอะไรเลย และยังคงดิ้นรนอย่างหนัก แม้ว่าเฝิงเสียวหว่านจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ แต่เธอก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นสูงสุดในเวลานี้ เธอกอดหยางเฉินแน่น และหยางเฉินก็หลุดพ้นไม่ได้

“ปล่อยผม ปล่อยผมไป!”

ใบหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่ใช่ว่าเขาเสียดายบูโดของเขา แต่เพราะยังมีหลายสิ่งที่ต้องการให้เขาแข็งแกร่งขึ้นจึงจะจัดการได้

แต่ตอนนี้ เขากลายเป็นคนง่อยในด้านบูโด และเขาไม่สามารถยอมรับได้เลย

6 ปีที่แล้ว หลังจากที่เขาไปแดนเหนือ เขาไม่เคยสิ้นหวังเหมือนวันนี้ เขาไม่กลัวความตาย แต่กลัวว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่เขากลับกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถปกป้องคนที่เขารัก

“แง่……”

ในขณะนี้ เสียงร้องของทารกก็ดังขึ้น และหยางเฉินซึ่งยังคงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นก็หยุดดิ้นรนเหมือนถูกฟ้าผ่า

“เสี่ยวจิ้งอันไม่ร้องไห้ เสี่ยวจิ้งอันไม่ร้องไห้ แม่อยู่นี่แล้ว! แม่อยู่นี่แล้ว!”

อ้ายหลินอุ้มเสี่ยวจิ้งอันขึ้นอย่างรวดเร็วและปลอบโยนอย่างนุ่มนวล

หยางเฉินจ้องไปที่เสี่ยวจิ้งอันอย่างว่างเปล่า แต่น้ำตาของเขาก็ไหลลงมาอย่างเงียบๆ ตอนนี้ เสี่ยวจิ้งอันไม่เคยเห็นพ่อของตัวเองด้วยซ้ำ เขาจะปล่อยตัวเองและยอมแพ้ได้อย่างไร?

เสี้ยวเสี้ยวต้องคิดถึงเขามากใช่ไหม?

“ขอโทษ!”

หลังจากเงียบไปนาน หยางเฉินกล่าวคำขอโทษ

เมื่อเห็นเขาขอโทษ อ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขอเพียงหยางเฉิน สามารถสงบลงได้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเป็นเรื่องง่ายขึ้น

“พี่เฉิน อย่าโทษตัวเองมากนักเลย จู่ๆก็กลายเป็นคนธรรมดาจากผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ยังมีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข คุณไม่สามารถยอมรับได้ เสี่ยวหว่านและฉันก็เข้าใจ” อ้ายหลินปลอบโยน

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าอย่างรวดเร็ว“พี่หยาง แม้ว่าความแข็งแกร่งของคุณจะหายไป แต่โชคดีที่สัญญาณของความล้มเหลวของอวัยวะของคุณหายไปแล้ว”

“ถ้าคุณเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์เหมืนก่อน ไม่ว่าทักษะทางการแพทย์ของฉันจะแข็งแกร่งเพียงใด ฉันก็ไม่สามารถรักษาคุณได้อย่างสมบูรณ์ แต่ตอนนี้ เพราะคุณสูญเสียบูโดไป อาการบาดเจ็บของอวัยวะของคุณก็ดีขึ้นมากเช่นกัน และฉันมั่นใจ 100% ภายในสามวัน ความเสียหายอวัยวะของคุณจะฟื้นตัวเต็มที่”

หยางเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น นี่อาจเป็นข่าวดีท่ามกลางข่าวร้าย

ในเวลานี้ จู่ๆอ้ายหลินก็พูดอย่างเคร่งขรึม “พี่เฉิน แม้ว่าอาการของคุณจะคงที่ แต่เสี่ยวหว่านยังสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของคุณได้ แต่คุณก็สูญเสียความแข็งแกร่งของบูโดไปแล้ว เรายังคงต้องระมัดระวังจะดีกว่า”

“ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาที่คุณได้รับบาดเจ็บสาหัส มีข่าวลือมากมายในตระกูลหลี่ บางคนถึงกับบอกว่าคุณต้องตายแล้วอย่างแน่นอน”

“ถ้าคนในตระกูลหลี่ต้องการทำอะไรกับคุณในเวลานี้ เราเกรงว่ามันจะอันตรายมาก”

หลังจากฟังคำพูดของอ้ายหลิน หยางเฉินก็กังวลอย่างมากในทันที

เขาเคยเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ และเต็มใจที่จะสนับสนุนตระกูลหลี่เพื่อเข้ามาแทนที่ราชวงศ์เย่ และตระกูลหลี่จึงได้ปฏิบัติต่อเขาในฐานะแขกผู้มีเกียรติ แต่ตอนนี้ เขาไม่มีแม้แต่ความแข็งแกร่งของแดนราชาขั้นต้น ตระกูลหลี่จะยังคงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเดิมไหม?

ในขณะนี้ ประตูห้องถูกผลักเปิดจากด้านนอก และชายหนุ่มอายุสามสิบก็ก้าวเข้ามา

“คุณหยาง ผมได้ยินมาว่าคุณสลบเป็นเวลาสามวันสามคืนเนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส ผมมาพบคุณตามคำสั่งของพ่อ”

อีกฝ่ายพูดด้วยรอยยิ้ม แต่มีเจตนาฆ่าผุดขึ้นในดวงตาของเขา

หยางเฉินขมวดคิ้ว จากน้ำเสียงและท่าทีของอีกฝ่าย เห็นได้ว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้ข่าวการสูญเสียบูโดของเขาแล้ว

ดูเหมือนว่า เมื่อกี้ที่เขาสูญเสียการควบคุม จึงทำให้คนในตระกูลหลี่รู้สถานะปัจจุบันของเขา

ไม่เช่นนั้น ตระกูลหลี่คงไม่ได้จัดให้รุ่นหลานมาตรวจเขาหรอก