The king of War - บทที่ 1628 การคาดเดาที่บ้าบิ่น

บทที่ 1628 การคาดเดาที่บ้าบิ่น

ทันทีที่ชายชุดเทาพูดจบ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ถูกส่งมาจากบาดแผลของหยางเฉินทันที
ใบหน้าของหยางเฉินซีดเผือด เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เหมือนมีมดอยู่นับพันล้านตัวในร่างกายของเขาที่กำลังกัดกินเลือดเนื้อของเขาอย่างบ้าคลั่ง
“หยางเฉิน ตอนนี้นายเจ็บปวดมากใช่ไหม? รู้สึกว่ามีมดจำนวนนับไม่ถ้วนกัดกินอวัยวะภายในของนายอยู่ใช่หรือเปล่า?”
ชายชุดเทาหัวเราะลั่นพร้อมกับกล่าวขึ้น “บอกได้เลยว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ความเจ็บปวดทรมานที่นายได้รับจะต้องเพิ่มมากขึ้นในทุกวัน”
“พิษกู่ตัวนี้ถูกเลี้ยงมาหลายสิบปีแล้ว ถ้าจะคำนวณอย่างละเอียดจริงๆ มันมากกว่าอายุของนายมาก ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ต่ำกว่าระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ทันทีที่ถูกพิษ จะไม่มีทางทำลายมันได้ ทำได้แค่รอความตายเท่านั้น”
หยางเฉินพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดของพิษกู่ที่กัดกินเลือดเนื้อของเขา จ้องมองไปที่ชายชุดเทาแล้วพูดอย่างเย็นชา “ฆ่าผมเสียเลยดีกว่า มิฉะนั้นถ้าผมผ่านไปได้ จุดจบของคุณจะน่าเวทนามาก”
“เมื่อถึงตอนนั้น คุณจะต้องชดใช้ความเจ็บปวดที่ผมได้รับในตอนนี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า!”
ชายชุดเทายิ้มเยาะ “แล้วฉันจะรอดู!”
พูดจบเขาก็หายตัวไปจากสายตาของหยางเฉิน
“พี่เฉิน คุณเป็นอะไรไป?”
ทันทีที่ชายชุดเทาจากไป เฉียนเปียวก็ลงมาถึงชั้นล่าง พอเห็นใบหน้าซีดเซียวของหยางเฉิน เขาก็ร้อนใจทันที
เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ในเวลานี้ร่างกายของหยางเฉินสั่นเทิ้ม ใบหน้าซีดเผือด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก เหมือนกับกำลังได้รับความเจ็บปวดอย่างมหาศาล
หยางเฉินส่ายหัวเล็กน้อยและถามว่า “เซี่ยเหอเป็นอย่างไรบ้าง?”
เฉียนเปียวส่ายหัว “ยังสลบอยู่ ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย ผมให้หมอตรวจเธอแล้ว ร่างกายของเธอไม่มีอะไรผิดปกติ”
หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หาหมอวิเศษมาตรวจเธออย่างละเอียดสักคน เธอถูกพิษ หมอธรรมดาทั่วไปตรวจไม่พบ”
เหตุผลที่เซี่ยเหอโจมตีเขาก็เพราะเธอถูกยาพิษกู่ของชายชุดเทา ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ลงมือโจมตีเขาเด็ดขาด
“ครับท่าน!”
เฉียนเปียวรีบตอบทันที
จากนั้นหยางเฉินก็ลุกขึ้นและกลับไปที่ยอดเมฆาเพียงลำพัง
แต่เมื่อเขากลับมาถึงยอดเมฆา ตัวเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่ออันเย็นเฉียบ ใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากซีดขาว
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”
อ้ายหลินตกใจมากที่เห็นหยางเฉินในสภาพนี้ เธอรีบเข้าไปประคองหยางเฉินไว้
เฝิงเจียหยีก็เดินออกมาด้วย
พลางพูดอย่างแปลกใจ “คุณถูกพิษกู่ และเป็นยาพิษกู่ไร้หัวใจที่ร้ายแรงที่สุดด้วย”
พอเห็นหยางเฉิน เธอก็มองเห็นจุดที่เกิดปัญหาในทันที
อ้ายหลินถามด้วยความประหลาดใจ “อะไรคือยาพิษกู่ไร้หัวใจ?”
แม้ว่าเธอจะเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่เธอก็ไม่เคยถูกพิษกู่ เธอรู้เพียงว่าสภาพของหยางเฉินตอนนี้แย่มาก
เฝิงเจียหยีกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ที่เรียกว่ายาพิษกู่ไร้หัวใจ ก็เพราะว่าผู้ที่ถูกพิษจะอยู่ได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น และในเจ็ดวันนี้จะทุกข์ทรมานจากการที่พิษกู่กัดกินหัวใจทุกวัน”
“จนถึงวันที่เจ็ด พิษกู่จะกัดกินหัวใจของผู้ถูกพิษอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นพิษกู่นี้จึงมีฉายาว่า ‘ไร้หัวใจ’”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงเจียหยี อ้ายหลินก็ถึงกับหน้าถอดสี “คุณหมายความว่า
หยางเฉินสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกเจ็ดวันงั้นหรือ? หลังจากครบเจ็ดวัน หากอาการของเขาไม่สามารถบรรเทาลงได้
หัวใจของเขาจะถูกพิษกู่กัดกินจนหมด?”
เฝิงเจียหยีพยักหน้า “นอกจากนี้ ยาพิษกู่ชนิดนี้ไม่มียาถอนพิษ ต่อให้เป็นคนปล่อยพิษกู่เองก็ไม่มียาถอนพิษ”
ดวงตาของอ้ายหลินแดงก่ำ เธอมองดูหยางเฉินที่กำลังเจ็บปวด พลางพูดว่า
คุณอดทนไว้นะ! ฉันจะโทรหาเสียวหว่านเดี๋ยวนี้ ทักษะทางการแพทย์ของเธอดีมาก ต้องรักษาคุณได้อย่างแน่นอน”
“พี่เฉิน
หยางเฉินรีบพูดตัดบท “อย่ากังวลไป
ผมยังตายไม่ได้หรอก! ตอนนี้เสียวหว่านพยายามฟื้นฟูจิตใต้สำนึกของหม่าชาวอย่างเต็มที่
หากตอนนี้ทำให้เธอเสียสมาธิ เกรงว่าเธอจะทำอะไรได้ไม่ดีสักอย่าง”
อ้ายหลินพูดอย่างเป็นกังวล “แต่คุณมีเวลาแค่เจ็ดวัน ถ้าไม่สามารถรักษาให้หายได้ คุณก็ต้องตาย!”
หยางเฉินพูดด้วยใบหน้าฝืนยิ้ม “คุณสบายใจได้ ผมดวงแข็ง อยากตายก็ตายไม่ได้”
อ้ายหลินอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ก็ถูกหยางเฉินตัดบท
ออกมาค่อยคุยกันเถอะ”
“เอาล่ะ ผมขอกลับห้องก่อน ถ้ามีเรื่องอื่นๆ
พูดจบ เขาก็หันหลังกลับไปที่ห้องของตัวเอง
คราวนี้อ้ายหลินและหม่าชาว รวมถึงเฝิงเจียหยี ต่างมารวมตัวกันอยู่ที่ยอดเมฆา
ถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกัน หากมีอะไรผิดพลาด หยางเฉินจะสามารถยื่นมือเข้ามาได้ทันที
หลังจากที่กลับมาถึงห้อง หยางเฉินก็รีบนั่งขัดสมาธิ และเปิดใช้งานตำราเทพสงคราม ในขณะเดียวกันก็ทำให้เลือดในกายพุ่งพล่าน
ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเลือด เส้นเลือดเหมือนกำลังเดือดพล่าน พร้อมเผาไหม้ทุกอย่างในเลือดของเขา
ในเวลานี้ สิ่งที่ทำให้หยางเฉินแปลกใจก็คือ พิษกู่ที่กำลังกัดกินหัวใจของเขาอย่างบ้าคลั่ง ได้หยุดกินเหมือนกำลังพยายามหาที่หลบภัยจากดาวมฤตยู
นอกจากนี้ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาก็ลดลงอย่างมาก
หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง
“จริงๆ แล้วพิษกู่ไร้หัวใจก็กลัวเส้นเลือดที่เดือดพล่านเช่นกัน บางทีฉันอาจจะเอาความบ้าคลั่งของสายเลือด
มาตัดทอนชีวิตของมันได้”
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า หยางเฉินกระตุ้นเส้นเลือดให้เดือดพล่านในระดับสูงสุด พลังแห่งวิถีบู๊ที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา
เมื่อพลังแห่งวิถีบู๊ของเขาพุ่งทะยานสูงขึ้น เขาก็เกิดภาพหลอนว่ากำลังจะสูญเสียการควบคุม แต่ทุกอย่างล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา
เมื่อการฝึกฝนวิถีบู๊ของเขายังอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า ทุกครั้งที่เขากระตุ้นให้เส้นเลือดเดือดพล่าน ร่างกายของเขาจะได้รับบาดเจ็บอย่างมาก ยิ่งระดับการกระตุ้นเส้นเลือดให้เดือดพล่านสูงมากเท่าไร ก็ยิ่งควบคุมตัวเองได้ยากขึ้น
แต่ตอนนี้ฐานระดับวิถีบู๊ของเขาได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดแล้ว ความเสียหายของร่างกายที่เกิดจากสายเลือดที่เดือดพล่านนั้นแทบไม่อยู่ในสายตา ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสามารถควบคุมตัวเองได้อย่างง่ายดาย และสามารถควบคุมระดับความรุนแรงของการกระตุ้นเส้นเลือดได้
ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา
ขณะที่เขากำลังฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง ภายนอกห้อง อ้ายหลินและเฝิงเจียหยีนั้นร้อนใจมาก หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งอ้ายหลินก็โทรหาเฝิงเสียวหว่าน และบอกว่าหยางเฉินถูกพิษกู่ไร้หัวใจ
พอเธอพูดจบ เฝิงเสียวหว่านก็กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ตอนนี้ฉันจะกลับไปที่เมืองเยี่ยนตู ฉันต้องทำการวินิจฉัยด้วยตัวเองเท่านั้น ถึงจะสามารถยืนยันสถานการณ์ของพี่หยางได้”
อ้ายหลินรีบบอกว่า “ตกลง ฉันจะรอคุณกลับมา!”
เฝิงเจียหยียังโทรออกไปอีกหลายครั้ง ทั้งหมดเป็นหมอวิเศษของเมืองราชวงศ์เฝิง แต่เมื่อหมอวิเศษทุกคนได้รู้ว่าหยางเฉินถูกยาพิษกู่ไร้หัวใจ ก็ล้วนบอกว่าไม่มีทางรักษา
ไม่ใช่ว่าทักษะทางการแพทย์ของพวกเขาไม่ดี แต่ยาพิษกู่นั้นทรงพลังมาก จนถึงตอนนี้ยังไม่มีวิธีใดๆ ที่ใช้จัดการกับพิษกู่ไร้หัวใจได้ ผู้ที่ถูกพิษกู่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น
จนถึงขนาดมีบางคนแค่วันแรกก็ทนไม่ไหว เจ็บปวดจนตายทั้งเป็น
จากตรงนี้จะเห็นถึงความน่ากลัวของยาพิษกู่ไร้หัวใจ
สิ่งที่หยางเฉินไม่รู้ก็คือ ทั้งอ้ายหลินและเฝิงเจียหยีกำลังคิดหาวิธีรักษาเขาอยู่ เขาได้เข้าสู่สถานะของการฝึกฝนแล้ว
เวลาผ่านไปแต่ละนาที หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าเขาได้ฝึกฝนในสภาวะเลือดคลั่งมาโดยตลอด เมื่อผนวกกับตำราเทพสงคราม ความเร็วในการฝึกฝนของเขานั้นเร็วขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด
เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือ เมื่อเขาปลุกสายเลือดอันบ้าคลั่งเพื่อฝึกฝน พิษกู่ไร้หัวใจจะไม่ทำร้ายเขา แต่ถูกลดทอนความมีชีวิตชีวาให้น้อยลง
สาเหตุที่พิษกู่ไร้หัวใจน่ากลัวก็คือ หลังจากที่มันเข้าไปในร่างกายของคนแล้ว มันจะกัดกินหัวใจของผู้ถูกพิษอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งหัวใจของผู้ถูกพิษถูกกลืนกินจนหมด
ถ้าจะบอกว่า หยางเฉินกระตุ้นความคลั่งของสายเลือดอยู่ตลอด พิษกู่ไร้หัวใจจะไม่สามารถกัดกินหัวใจของเขาได้ ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป พิษกู่ไร้หัวใจจะอดตายเพราะมันกัดกินหัวใจไม่ได้หรือเปล่า?