The king of War - บทที่ 1663 ลูกแก้วจรัสราตรี
บทที่ 1663 ลูกแก้วจรัสราตรี
หยางเฉินอาศัยพลังแห่งธาตุน้ำเข้าต่อสู้
การประกอบรวมชุดแบบนี้ ทำเอาหวยหลันที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลนัก
ถึงกับอึ้ง
สวีฮว๋าเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด
อีกทั้งเป็นศิษย์เอกของราชายา ซึ่งมีความสามารถขนาดต่อสู้ข้ามขั้นยังได้ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็แล้วแต่ เรียกได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอด
แต่กลับมาถูกพลังฝีมือระดับกลางแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดอย่างหยางเฉินถล่มแพ้ไปได้
หยางเฉินก็ให้รู้สึกตื่นเต้นมาก ก่อนหน้านี้เพียงแต่ได้แปรสภาพน้ำบนแม่น้ำรอบบริเวณที่เจ้าเมืองหวยเฉิงยืนอยู่ ทำให้เจ้าเมืองหวยเฉินไม่สามารถเดินเข้ามาหาเขาได้ ก็ได้รับรู้ถึงประโยชน์ของพลังแห่งธาตุน้ำที่ตนจะได้แล้ว
เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาในการต่อสู้กับสวีฮว๋า หยางเฉินได้ใช้หยดน้ำแปรรูปเป็นเข็ม และใช้น้ำคลองสร้างเป็นโล่ ถึงกับถล่มจนสวีฮว๋าแพ้ไป
“สวีฮว๋า！”
อีกสองผู้แข็งแกร่งแห่งหุบเขาราชายาที่กำลังต่อสู้อยู่กับเหล่าจิ่ว เห็นสวีฮว๋าถูกหยางเฉินซัดจนกระเด็นลอยออกไป ต่างก็ส่งเสียงตะคอกมา
เหล่าจิ่วรู้สึกอึ้งทึ่งอยู่ในใจ คิดไม่ถึงเลยว่าในเวลาสั้นนิดเดียวนี้ สวีฮว๋าจะแพ้ด้วยน้ำมือของหยางเฉิงได้
“คู่ต่อสู้ของพวกแกคือข้า！”
เหล่าจิ่วพูดจบ กระแสพลังบูโดในตัวขยายตัวขึ้นมาอีก โถมจู่โจมเข้าใส่ผู้แข็งแกร่งจากหุบเขาราชายาทั้งสอง
ผู้แข็งแกร่งจากหุบเขาราชายาทั้งสองแม้ใจคิดจะเข้าไปช่วยสวีฮว๋า
หากเขาคนใดคนหนึ่งแยกตัวออกไป ที่เหลืออีกคนต้องแพ้ได้ในเวลาอันสั้น
แต่ขนาดเขาทั้งสองร่วมมือกัน ยังไม่สามารถทำอะไรกับเหล่าจิ่วได้
หลังจากถล่มสวีฮว๋าแพ้ไปแล้ว ความกดดันที่หยางเฉินมีอยู่ก็คลายลง
เขามองสวีฮว๋า นอนอยู่กับพื้นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด
แววตาของเขาเกิดประกายฆ่าที่ร้อนเร่า
หยางเฉินพูดเสียงหนาวเยือก “ในเมื่อแกมุ่งมาเอาชีวิตข้า งั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องเก็บชีวิตแกไว้！”
สวีฮว๋ากัดฟันเครียด
“ข้าเป็นศิษย์เอกของราชายา ว่าที่เจ้าสำนักหุบเขาราชายา แกขืนกล้าทำอะไรข้า
ราชายาจะต้องตามล่าแกเพื่อแก้แค้นให้ข้าอย่างแน่นอน！”
หยางเฉินหัวเราะเสียงเหยียด
ข้ายังจะต้องไปห่วงกลัวราชายาจะมาฆ่าข้า เลยไม่กล้าฆ่าเจ้าอย่างนั้นหรือ？”
“แกไม่รู้สึกว่าที่แกพูดนั้น มันน่าหัวเราะไหม？ราชายาก็จัดคนมาเอาชีวิตข้า ถึงยังไงก็ไม่มีการละเว้นข้าอยู่แล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้
เสียงพูดจบลง กระแสพลังอันบ้าคลั่ง แผ่กระจายออกจากตัวของเขา
สวีฮว๋ารับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว ถึงแม้เขาจะเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับต้นแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด การที่หยางเฉินจะฆ่าเขาตอนนี้ มันเป็นเรื่องแสนจะง่าย
รับรู้ถึงการตั้งใจฆ่าของหยางเฉินแล้ว สวีฮว๋าผวาจนลนลาน รีบร้องออกไปว่า “แกฆ่าข้าไม่ได้นะ
ข้าเป็นศิษย์เอกของราชายา ว่าที่เจ้าสำนักหุบเขาราชายา
แกจะฆ่าข้าได้ยังไง？”
หยางเฉินไม่ใส่ใจกับคำพูดที่สติแตกแล้วของฝ่ายตรงข้าม จิตวิญญาณเทพสงครามเวียนว่ายอยู่ในร่าง กระแสพลังบูโดที่แข็งกร้าว แผ่กระจายคละคลุ้งออกมาจากภายใน
“พี่หยาง！”
ขณะนั้นเอง
ราชายาจะต้องหาทุกวิถีทางที่จะตามฆ่าพี่”
หวยหลันวิ่งเข้ามา พูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “พี่หยาง เขาเป็นศิษย์เอกของราชายา ราชายาให้ความสำคัญในตัวเขามาก ถ้าพี่ฆ่าเขาทิ้งในตอนนี้
ได้ยินหวยหลันพูด สวีฮว๋ารีบต่อ “ใช่ ใช่
ใช่ แกฆ่าข้าไม่ได้นะ
ไม่งั้นราชายาจะตามล่าแกสุดหล้าฟ้าเขียว และจะฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับแกทั้งหมด”
หยางเฉิงเลิกคิ้วสูง มองหน้าหวยหลันพูดว่า
“แล้วถ้าข้าไม่ฆ่ามัน
ราชายาก็จะปล่อยข้างั้นหรือ？”
หวยหลันพูดว่า “เราอาจจะใช้ตัวสวีฮว๋าเป็นข้อแลกเปลี่ยนได้”
“อื๋อม์？”
หยางเฉินมองไปที่สวีฮว๋า ความหมายของหวยหลัน
หรือในตัวสวีฮว๋าจะมีอะไรที่มีค่าเป็นพิเศษ？
สวีฮว๋าออกอาการตื่นผวาขึ้นมาทันที
แต่ก็รีบกลบเกลื่อนลงอย่างรวดเร็ว ปากก็รีบพูดออกไปไม่หยุด “หยางเฉิน เกี่ยวกับข้อมูลส่วนตัวของแก ในหุบเขาราชายาของพวกเรามีรายละเอียดชัดเจนแจ่มแจ้ง เพื่อนรอบข้างญาติใกล้ชิดของแกเป็นใครบ้าง พวกเรารู้หมด ถ้าแกขืนฆ่าข้า
ท่านราชายาจะตามแกพบได้ก็ไม่ยาก และก็จะตามฆ่าล้างพวกคนของแกทั้งหมดทุกคนด้วย”
แววฆ่าในดวงตาของหยางเฉินยิ่งเข้มข้นขึ้นอีก หวยหลันรีบเข้าไปยืนขวางอยู่ข้างหน้าสวีฮว๋า
จ้องหน้าหยางเฉินพูดว่า
“พี่หยาง พี่อย่าไปฆ่ามัน！”
ท่าทีของหวยหลัน ทำให้หยางเฉินขมวดคิ้วย่น แต่เขารู้ดี ผู้หญิงคนนี้ไม่มีใจมุ่งร้ายกับเขาแน่นอน
หวยหลันมองไปที่สวีฮว๋าพูดว่า “สวีฮว๋า
ข้าได้ยินว่า ในตัวเจ้ามีแก้ววิเศษที่ใช้หล่อเลี้ยงบำรุงประสาทอยู่ลูกหนึ่ง ขอเพียงเจ้าส่งมอบแก้ววิเศษนั้นมาให้เรา พี่หยางก็จะเปิดทางให้ชีวิตเจ้ารอดไปได้”
พอได้ยินดังนั้น นัยน์ตาสวีฮว๋าหดหรี่ลง
รีบพูดว่า “เธอพูกถึงลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีนั่นหรือ？”
หวยหลันพูดไปว่า
“ข้าก็ไม่รู้ว่ามันเป็นของวิเศษอะไร รู้แต่ว่าอยู่กับตัวเจ้า และรู้ว่าสามารถหล่อเลี้ยงบำรุงประสาท โดยเฉพาะกับคนที่สูญเสียความทรงจำ จะเป็นตัวช่วยได้เป็นอย่างดี”
เดิมทีหยางเฉินก็ไม่เข้าใจ
ทำไมหวยหลันจึงพยายามห้ามไม่ให้เราฆ่าสวีฮว๋า แต่มาถึงตอนนี้ ดูเหมือนหวยหลันกำลังตั้งใจจะบอกข้อมูลให้บางอย่าง ทำเอาสะท้านขึ้นมาทันที จิตใจให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
ลูกแก้ววิเศษที่หวยหลันพูดถึงนั้น
จะใช้ช่วยได้อย่างมากที่สุด？
มีคุณประโยชน์มากกับคนที่สูญเสียความทรงจำ นี่ไม่ใช่กำลังบอกหรือ ว่าลูกแก้ววิเศษนี้ ใช้กับสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ของหม่าชาว
สวีฮว๋าก็รีบพูดไปว่า “เธอพูดถูกแล้ว ข้ามีลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีที่ใช้หล่อเลี้ยงบำรุงประสาทลูกนั้นจริง
แต่เก็บไว้อยู่ที่หุบเขาราชายา”
แต่ว่า ลูกแก้วลูกนั้น ไม่ได้อยู่กับตัวในตอนนี้
“ข้าก็ยอมนะถ้าจะให้ใช้ลูกแก้วนี้แลกกับชีวิตข้า แต่ว่า ข้าต้องกลับไปเอาที่หุบเขาราชายา”
หวยหลันยิ้มเยือก ๆ
“สวีฮว๋า แกเอาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีออกมาเสียดี ๆ เถอะ！ฉันรู้เรื่องมาอยู่ก่อนทั้งหมดแล้ว ร่างกายเจ้านี้มีปัญหาตั้งแต่เด็ก ราชายาได้ช่วยเจ้าเอาไว้
จึงได้ไปหาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีลูกนี้มา และไอ้เจ้าลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีนี้ก็จะต้องให้เจ้าพกติดตัวตลอด มิฉะนั้นแล้วจะมีปัญหาหนักกับร่างกายของเจ้า”
“ตอนนี้เจ้ากลับบอกว่า ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีไม่ได้อยู่กับตัวเจ้า เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้างั้นหรือ？”
สีหน้าสวีฮว๋าซีดลงไปวูบ เหมือนคิดไม่ถึง
เรื่องส่วนตัวของเขาเอง หวยหลันทำไมรู้ดีได้ขนาดนี้ ถึงขนาดปัญหาภายในร่างกายของเขาก็ยังรู้ดี
กระแสการฆ่าแผ่ออกมารอบตัวหยางเฉิน สองตาจ้องเขม็งใส่สวีฮว๋า
“เอาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีออกมา แล้วข้าจะปล่อยทางชีวิตให้แกรอดไป！”
สวีฮว๋าไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก แสยะหน้าสยดสยองพูดไปว่า “หวยหลันก็บอกไปแล้วว่า ร่างกายของข้ามีปัญหา
ด้วยว่าท่านอาจารย์ช่วยข้าไว้จึงได้รับลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีนี้มา ข้าต้องพกติดตัวตลอด ถ้าให้พวกเจ้าไป ถึงพวกเจ้าไม่ฆ่าช้า ข้าก็ต้องมีแต่จะตายทางเดียว
ในเมื่อเป็นแบบนี้ แล้วข้าจะเอาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีนี้ให้พวกแกไปทำไมอีกหละ？”
หวยหลันเอ่ยปากพูดว่า
ถึงแม้เจ้าจะสูญเสียลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีไป เขาก็จะต้องหาทางรักษาชีวิตเจ้าไว้จนได้ แต่ถ้าเจ้าไม่ยอมให้ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีมาในตอนนี้ เจ้าก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว”
“ใคร ๆ ต่างก็รู้ดี ฝีมือวิชาของราชายายอดเยี่ยมมาก
และเมื่อจัดการให้แกตายไปแล้ว
มีแต่ทางเลือกอยู่สองทาง
พวกเราก็ยังค้นเอาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีได้มาจากตัวเจ้าอยู่แล้ว ตอนนี้เจ้าไม่อยู่ในสถานะที่จะต่อรองเงื่อนไขกับเราได้เลย
“คือส่งลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีมาให้พวกข้าดี ๆ
แล้วพวกเราก็จะเปิดทางให้มีชีวิตต่อไปได้ หรือไม่ก็ให้พี่หยางฆ่าเจ้าทิ้ง แล้วเดี๋ยวพวกเราก็ค่อยค้นเอาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีจากตัวเจ้า”
หยางเฉิงดูพฤติกรรมของหวยหลัน ให้รู้สึกชื่นชมขึ้นมาในทันที
ผู้หญิงคนนี้ ฉลาดหลักแหลมจริง
ๆ จับจุดสันดานมนุษย์อย่างตายสนิท
เป็นไปตามนั้นจริง
ๆ หลังจากหวยหลันพูดจบ
สีหน้าของสวีฮว๋าซีดหนักลงไปอีก ส่อให้เห็นถึงในใจที่กำลังกระเสือกกระสน
หยางเฉินรู้สึกตื่นเต้น ถ้าได้ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีนี้มา การสูญเสียความทรงจำของหม่าชาว ก็คงกลับฟื้นคืนได้มัง?