The king of War - บทที่ 1847 หยางเฉินมาแล้ว
ตู้จ้งแค่นเสียงหัวเราะ มองไปที่อาโอกิ ยามาโตะ ขาข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนหน้าอกของเกาสง
ด้วยสีหน้าหยิ่งทระนงของเขามองหน้าอาโอกิ ยามาโตะที่อยู่มุมด้านนักบูโดของฝ่ายประเทศซัน ส่งเสียงหัวเราะสะบัดออกทางจมูก “ยอมแพ้？ทำไมข้าต้องยอมแพ้？เจ้าตาบอดไปแล้วหรือไง มองไม่ออกหรือว่าเวลานี้ผู้ที่ได้เปรียบอยู่ คือข้านี่？”
อาโอกิ ยามาโตะโกรธเดือดเต็มหน้า นัยน์ตาทั้งคู่จ้องเขม็งที่ตู้จ้ง ตวาดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “แกมันตัวอะไร？มีอะไรคู่ควรพอจะมาพูดแบบนี้ต่อหน้าข้า เชื่อหรือไม่ ข้าจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้แล้ว？”
ตู้จ้งหัวเราะเสียงออกจมูก แล้วส่ายหน้า “ไม่เชื่อ！”
“แกรนหาที่ตาย！”
อาโอกิ ยามาโตะเดือดขึ้นมาเต็มที่ ขยับขา กระโดดจากชั้นสองพุ่งตรงลงมาที่เวทีประลอง มุ่งเข้าหาตู้จ้ง
ตู้จ้งก็คิดไม่ถึง อาโอกิ ยามาโตะจะไม่คำนึงถึงกิริยามารยาทของการประลองยุทธ ลงมือกับเขาแบบนี้
เขารู้ดีอยู่ ถ้าอาโอกิ ยามาโตะลงมือเองแล้ว เขาไม่มีทางรอดเลยแม้แต่น้อย
ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว นั่นก็ไม่มีความหมายอะไรที่จะปล่อยให้เกาสงมีชีวิตอยู่
“กร๊อป！”
ขาที่เหยียบบนหน้าอกของเกาสงอยู่ตลอดเวลานั้น เพิ่มแรงใส่ลงไปในฉับพลัน เสียงกระดูกแตกหักลั่นดังขึ้น เกาสงก็ถูกฆ่า
“แกรนหาที่ตาย！”
และในขณะนั้นอาโอกิ ยามาโตะก็ถลันเข้ามาถึง เห็นเกาสงถูกฆ่าตาย บันดาลโกรธขึ้นมาทันที พุ่งหมัดใส่เข้าไปตรงหัวของตู้จ้งอย่างโหดดุ
ตู้จ้งถึงคิดจะหลบ ก็ไม่มีทางเป็นได้แล้ว
ฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งของจริงฝีมือแท้แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น อีกยังเป็นประเภทสุดที่จะใกล้ถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางแล้ว
“คุณหยางครับ ผมไม่รอท่านแล้ว！”
ตู้จ้งไม่มีอาการหวั่นไหวบนใบหน้า พึมพำให้กับตัวเอง
หมัดของอาโอกิ ยามาโตะที่เห็นนั้นกำลังอัดใส่หัวของตู้จ้ง ในช่วงเส้นยาแดงผ่าแปดนั้นเอง เงาร่างคนวัยละอ่อนสายหนึ่ง ขวางเข้ามาอยู่ข้างหน้าตู้จ้ง
“ปึง！”
ในวินาทีนั้นเอง เสียงกระทบกันอย่างหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนในบริเวณ อาโอกิ ยามาโตะกระอักเลือดออกมา ร่างทั้งตัวกระเด็นลอยออกไป
“บรึม！”
อีกเสียงที่ดังลั่น ตามมาติด ๆ ร่างของอาโอกิ ยามาโตะ ชนเข้าไปอย่างหนักหน่วงในด้านของฝ่ายประเทศหยาง ตรงหน้าของทิคาโนะ ทาเคชิ
ทั่วทั้งบริเวณเงียบเป็นตาย แต่ละคนตาทั้งคู่ลุกโพลง ต่างคนก็จ้องไปที่เงาร่างวัยละอ่อนที่ยืนขวางอยู่ข้างหน้าตู้จ้งคนนั้น
ตู้จ้งมองแผ่นหลังคนที่อยู่ข้างหน้าเขานั้น ให้เกิดความคุ้นเป็นอย่างมากในความรู้สึก ถึงแม้เขายังไม่ได้เห็นหน้าตรง ๆ แต่จากสรีระของคนผู้นี้ ความรู้สึกนั้นคุ้นมากในความรู้สึก
ทางมุมด้านฝ่ายบรรดาผู้แข็งแกร่งจิ่วโจว แต่ละคนก็ตาลุกโตทั้งคู่ มองไปยังเงาร่างนั้น
คนผู้นี้ เพิ่งใช้เพียงหนึ่งหมัด อัดกระแทกจนผู้แข็งแกร่งของแท้แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นอย่างอาโอกิ ยามาโตะกระเด็นลอยออกไปได้เลยหรือนี่？
มันเป็นไปได้ยังไงกันนี่？
ความรู้สึกของพวกเขาในตอนนี้เหมือนเป็นเรื่องกำลังฝัน
ฝ่ายทางด้านของกลุ่มนักบูโดชาวประเทศซัน ก็ถูกกระแทกประสาทของความผวากลัว
พวกฝ่ายจิ่วโจวอาจจะยังไม่รู้ถึงพลังฝีมือของอาโอกิ ยามาโตะนัก แต่พวกเขาเป็นคนในประเทศซัน ย่อมจะรู้ดีอยู่อย่างมาก
ถึงแม้อาโอกิ ยามาโตะจะอยู่ที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น แต่พลังฝีมือแท้จริงนั้น ยังเทียบได้ถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นกลางแล้ว นอกจากนี้แล้ว อาโอกิ ยามาโตะยังอยู่ในฐานะที่สูงมาก คนตระกูลอาโอกิ หนึ่งในสายตระกูลบูโดสุดยอดของประเทศซัน
แต่มาตอนนี้ อาโอกิ ยามาโตะ กลับแพ้ให้กับเด็กหนุ่มที่ดูหน้าตาอยู่ในวัยยังไม่ถึงสามสิบ อีกทั้งโดนซัดกระเด็นไปด้วยเพียงหมัดเดียว
ทิคาโนะ ทาเคชิที่เดิมทีนั่งหลับตาพักอารมณ์อยู่ ตอนนี้ลืมตาขึ้นทั้งคู่ แววตาทอประกายฆ่าเข้มข้น
แต่ในประกายฆ่านั้น ก็แฝงอยู่ด้วยความตื่นตะลึง
“หยาง หยางเฉิน！”
โยชิดะ โชจ้องมองเงาร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นพักใหญ่ พูดออกมาด้วยเสียงตื่นตระหนก ด้วยความหวาดกลัว พาให้เสียงออกมาตะกุกตะกัก
หยางเฉินสามารถซัดอาโอกิ ยามาโตะแพ้ไปในหมัดเดียว นั่นก็หมายถึงว่า หยางเฉินใช้แค่หมัดเดียว ก็สามารถทำให้รองนายกสมาคมนักบูโดแห่งประเทศซันอย่างเขานี้แพ้ไปได้เหมือนกัน
มาถึงเวลานี้ นักบูโดในค่ายฝ่ายประเทศซัน ที่จะหวังให้พิชิตหยางเฉินได้ ก็มีเพียงคนเดียว นั่นคือทิคาโนะ ทาเคชิ