The king of War - บทที่ 1860 ถึงวาระสุดท้ายแล้ว
บทที่ 1860 ถึงวาระสุดท้ายแล้ว
ทิคาโนะ ทาเคชิในตอนนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดสด ๆ กระแสพลังระเบิดขึ้นทั้งตัว เพียงชั่วแวบเดียว ก็ขึ้นไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอด
หยางเฉินหวั่นผวาขึ้นมาในใจ หมัดที่ซัดออกไปเมื่อครู่นี้ใช้หมดเต็มกำลังของเขา แต่กลับแค่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามรับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำให้พลังฝ่ายตรงข้ามถูกบั่นทอนลง กลับเป็นการไปกระตุ้นความโกรธอย่างที่สุดของทิคาโนะ ทาเคชิ ตอนนี้น่ากลัวว่าทิคาโนะ ทาเคชิจะต้องใช้สถานะที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาแน่
“ข้าจะจัดการกับกระดูกแต่ละชิ้นทุกชิ้นในตัวของแก บดขยี้ทีละชิ้นทีละชิ้น ให้แกลิ้มรสการบาดเจ็บที่ไม่มีทางพลิกฟื้น ให้แกนอนติดเตียงไปตลอดชีวิต ฝืนลากยาวไปด้วยลมหายใจจนเฮือกสุดท้าย！”
ทิคาโนะ ทาเคชิขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม คำพูดที่ออกมา ก็ล้วนทำให้ขนลุกในความรู้สึกสยดสยอง
นักบูโดในค่ายจิ่วโจวที่ยังอยู่ในบริเวณหลายคนนั้น ต่างมีสีหน้าหนักอึ้งอย่างหาใดเทียบได้ ความเก่งกาจของทิคาโนะ ทาเคชิเหนือชั้นกว่าที่พวกเขาคิดได้ จากความกดดันที่แข็งกร้าวที่เปล่งออกมาจากตัวทิคาโนะ ทาเคชิ ทำเอาพวกเขาเหมือนจะหายใจกันไม่ทั่วท้อง
“คุณหยาง ระวังตัว！”
ตู้จ้งตะโกนเตือนไปด้วยเสียงอันดัง กว่าจะเห็นความหวังที่มีได้มาจากหยางเฉินที่จะชนะทิคาโนะ ทาเคชิได้อย่างแสนยากเย็น แต่ความแข็งแกร่งของทิคาโนะ ทาเคชิ ก็กลับทำให้ความหวังนั้นกลายเป็นริบหรี่ลง
ตาทั้งคู่ของหยางเฉินจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายที่ทิคาโนะ ทาเคชิ ในสมองก็ปั่นวุ่นอย่างบ้าคลั่ง เดิมได้คิดไว้อยู่จะจ้องตอนเผลอ ซัดทิคาโนะ ทาเคชิตรงจุดสำคัญถึงชีวิต เพียงขอให้ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บสาหัส เขาก็จะมีหวังในการเอาชนะได้
แต่ทว่า การจู่โจมหมายเอาชีวิตเมื่อครู่นี้ ไม่ได้ทำให้ทิคาโนะ ทาเคชิบาดเจ็บถึงขั้นเป็นผลกับชีวิต เพียงแต่ทำให้ทิคาโนะ ทาเคชิดูมีสภาพที่ย่ำแย่เท่านั้น
การคิดจะใช้วิธีเดิมมาถล่มทิคาโนะ ทาเคชิอีกครั้ง คงไม่มีทางสำเร็จอย่างแน่นอน
ดูแล้วมันหมดทางจริง ๆ เลย！
ความต่างระดับในแดนบูโดทั้งสอง ไม่มีทางที่จะปาดไปให้ทัดเทียมกันได้ง่าย ๆ
“ปัง！”
ทันใดนั้น เสียงดังสนั่นลั่น พื้นบริเวณใต้ขาของทิคาโนะ ทาเคชิแตกกระจุย ส่วนตัวร่างของทิคาโนะ ทาเคชิหายไปจากที่เดิม
หยางเฉินไม่กล้าที่จะประมาท กระบวนวิชาจากตำราเทพสงครามขับเคลื่อนอย่างบ้าคลั่ง สายเลือดคลั่งก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาถึงขีดสุดที่เขาจะทานรับได้ เวลานี้มีแต่จะต้องระดมใช้พลังเท่าที่มี จึงจะมีความหวังต้านรับการถล่มโจมตีของฝ่ายตรงข้ามได้
“ปัง！”
หยางเฉินให้แม้แต่จะหลบให้พ้นก็ยังไม่มีโอกาสเอาเลย การถล่มใส่ของทิคาโนะ ทาเคชิก็ลงมาถึงตัวเขาแล้ว การจู่โจมที่น่าสะพรึงกลัว ยังพามาด้วยพลังทำลายล้าง โหมเข้าใส่ตัวหยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง มุ่งบดขยี้ตัวร่างหยางเฉินให้แหลกไปเลย
แต่ที่ทิคาโนะ ทาเคชิยังไม่รู้ก็คือ หยางเฉินในเวลานี้ ได้รับรู้ถึงตัวคู่ปรับของ พลังทำลายล้างแล้ว คือพลังปกป้อง
พลังทำลายล้างถึงแม้จะเก่งกาจมาก แต่สำหรับหยางเฉินที่รับรู้ถึงพลังปกป้องแล้ว การจู่โจมรูปแบบนี้ มีแต่เฉพาะแรงกำลังที่หนักหน่วง ส่วนพลังทำลายล้าง ล้วนแต่จะถูกพลังปกป้องสลายไปหมด
พูดให้ชัดเจน พลังปกป้องคอยปกป้องตัวเขาอยู่ตลอดเวลา พลังทำลายล้างไม่มีทางที่จะเข้าไปถึงภายในตัวหยางเฉินได้
ในชั่ววูบเดียวที่หยางเฉินถูกทิคาโนะ ทาเคชิอัดใส่เต็มที่นั้น ตัวร่างก็เหมือนว่าวขาดจากสายป่าน ปลิวลอยไปในอากาศ
แต่ทว่า ทิคาโนะ ทาเคชิหมดสิ้นความคิดที่จะให้โอกาสใด ๆ กับหยางเฉินแล้ว หยางเฉินที่ถูกอัดกระเด็นลอยออกไปนั้นยังไม่ทันตกลงพื้น ตัวทิคาโนะ ทาเคชิก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของหยางเฉินแล้ว
“ปึง ปึง ปึง！”
การจู่โจมอย่างต่อเนื่อง ทำให้หยางเฉินไม่ทันตั้งตัวได้ในการที่จะตอบโต้กลับได้แม้แต่น้อย
ถึงแม้เขาจะรับรู้แล้วถึงพลังปกป้อง สามารถปกป้องไม่ให้ตัวเขาต้องถูกทำร้ายจากพลังทำลายล้าง แต่ถึงยังไงฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย การโจมตีอย่างรุนแรงใส่มาทุกครั้ง ล้วนแต่ไม่สามารถทานรับไหวทั้งสิ้น
“คุณหยาง！”
ตู้จ้งกับบรรดานักบูโดหลายคน มองเห็นหยางเฉินที่เป็นเหมือนลูกหนัง ปล่อยให้ทิคาโนะ ทาเคชิถล่มตีอย่างบ้าคลั่ง ต่างก็ร้อนใจกันเต็มใบหน้า แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่มองกันตาปาว ๆ ดูหยางเฉินถูกทรมานเล่น
“ฮา ๆ มันดีจัง！”
ใบหน้าอาโอกิ ยามาโตะเต็มไปด้วยความสะใจ หัวเราะพลางพูดว่า “สมแล้วที่เป็นท่านนายกทิคาโนะ ที่เก่งกาจสามารถมากขนาดนี้ เดี๋ยวจะดูอีกที คราวนี้ หยางเฉินจะพลิกฟื้นขึ้นมาได้ยังไงอีก”
คามิชิโร กุนโตแค่นหัวเราะเสียงเหยียด “พลิกฟื้น？แกคุยเรื่องตลกระดับโลกอะไรของแก？ไอ้มดปลวกตัวน้อยที่เพิ่งจะเข้ามาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น เผชิญหน้ากับท่านนายกทิคาโนะที่ทุ่มใส่อัดเต็มที่นี้ ไม่มีทางหรอกว่าจะมีโอกาสพลิกฟื้น”
เขาไม่ได้นึกสังวรถึงตัวเขาเองเลยว่า ไอ้มดปลวกตัวน้อยที่เขาพูดถึงนั้น มีพลังฝีมือที่จะฆ่าเขาได้เพียงชั่ววินาที
อาโอกิ ยามาโตะดีใจเป็นอย่างมาก หัวเราะลั่นขึ้นมาพูดว่า “พูดผิด！ ข้าพูดผิดเอง！เผชิญซึ่งหน้ากับท่านนายกทิคาโนะ หยางเฉินมีแต่ต้องตายลูกเดียว！”
ก่อนหน้านี้พอหยางเฉินขึ้นเวที แค่อัดใส่ไปทีเดียว ก็ทำเอาเขาปลิวกระเด็นไปในวินาทีเดียวนั้น ทั้งยังทำให้เขาสลบเหมือดไปพักใหญ่ มันเป็นที่อัปยศสำหรับเขามาก ตอนนี้เห็นหยางเฉินถูกทิคาโนะ ทาเคชิต้อนถล่มอย่างทารุณ เขาจึงดีใจเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าผู้ที่กำลังถล่มหยางเฉิน ก็คือตัวเขาเอง
“ปึง！”
เสียงดังสนั่น ทิคาโนะ ทาเคชิอัดซัดเข้าไปอย่างเต็มที่อีกครั้งหนึ่งแล้ว หยุดการลงมืออีก
ตัวร่างของหยางเฉิน กระเด็นลอยไปตกลงกับพื้นห่างออกไปสิบกว่าเมตร บาดแผลเต็มตัว พลังปราณในตัวอ่อนโรย
สภาพของเขาในตอนนี้ ดูย่ำแย่กว่าทิคาโนะ ทาเคชิเป็นอันมาก
“คุณหยาง！”
ตู้จ้งร้องเสียงลั่น มองเห็สภาพของหยางเฉิน เขากำหมัดทั้งสองแน่น บนใบหน้าเต็มไปด้วยไฟโกรธ
เหล่านักบูโดจิ่วโจว ต่างก็มีสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว ทิคาโนะ ทาเคชิใช้พลังในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย ทำกับหยางเฉินที่มีเพียงพลังในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น ถึงขนาดโหดร้ายรุนแรงถึงเพียงนี้เลยเชียว
ถึงแม้จะโกรธแค้น แต่พวกเขารู้ดีอยู่แก่ใจ นี่เป็นการนัดหมายต่อสู้กันของสองฝ่าย อย่าว่าแต่ทิคาโนะ ทาเคชิในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย ให้ถึงเขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาเลยก็เถอะ ก็ยังไม่เป็นการผิดกฎกติกา
ถึงยังไงตอนที่นักบูโดประเทศซันทำการท้าประลองยุทธกับนักบูโดจิ่วโจวนั้น ก็ไม่ได้กำหนดชัดถึงระดับพลังฝีมือของนักบูโดสองฝ่าย
กรณีเดียวกัน ถ้ามีนักบูโดแดนนภาของจิ่วโจวลงมือ นักบูโดประเทศซันก็ว่าอะไรไม่ได้
หยางเฉินถึงอยู่ในสภาพย่ำแย่มาก ๆ แต่ทิคาโนะ ทาเคชิก็ไม่ได้ดีกว่าเท่าไหร่ การต่อสู่อย่างบ้าระห่ำเมื่อครู่ที่ผ่านมานี้ ก็ทำให้เขาสูญเสียพลังไปอย่างมาก ที่เห็นเขานั้นก็ยืนอ้าปากหอบคำใหญ่ สีหน้าซีดขาว กระทั่งพลังปราณก็ไม่เสถียร
นี่ต้องเป็นการที่นักบูโดได้ทุ่มเทพลังในตัวออกไปอย่างมากเต็มที่ จึงจะเห็นมีปฏิกิริยาแบบนี้
ดังนี้จะเห็นได้ว่า ทิคาโนะ ทาเคชิก็มาถึงสุดขีดแล้ว ถ้าหากว่าหยางเฉินยังระเบิดพลังต่อสู้ออกมาได้ ใครจะเป็นฝ่ายแพ้ชนะ ยังไม่อาจรู้ได้
หยางเฉินล้มลงกับพื้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด และก็อ้าปากหอบคำใหญ่อยู่เหมือนกัน แต่มองดูแล้ว หายใจเอาลมเข้าน้อย หายใจเอาลมออกมากกว่า
“ฮา ๆ คราวนี้ หยางเฉินตายแน่！”
อาโอกิ ยามาโตะลุกยืนขึ้น กวาดตามองไปรอบบริเวณ พูดเสียงดังออกไปว่า “จิ่วโจวหมดคนแล้วหรือยังไง？ถ้าไม่มีคนแล้ว ก็น่าจะประกาศได้แล้วค่ายจิ่วโจวแพ้ราบคาบแล้วใช่หรือไม่ใช่？”
นักบูโดประเทศซัน แต่ละคนสีหน้าหยิ่งยโส สายตาที่มองไปทางค่ายจิ่วโจว แววตาเต็มไปด้วยการเหยียดล้อ
นักบูโดแต่ละคนยืนกำหมัดแน่น ความโกรธแค้นเต็มหน้าอย่างไม่ยอมลดละ พวกเขาอยากสู้ แต่แม้คนระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นยังไม่มีเลยสักคน แล้วจะเอาอะไรไปสู้？
หยางเฉินนอนอยู่บนพื้นที่เย็นเยือก เขารู้สึกเหมือนเอ็นและกระดูกทั้งตัวแตกขาดไปหมด พลังปกป้อง กำลังปกป้องสัญญาณชีพสุดท้ายของเขา
เขารู้สึกการหายใจของเขายิ่งทียิ่งสะดุดขัด พูดได้ว่า การหายใจยิ่งอ่อนลง และลมหายใจออกมากกว่า
สมองรู้สึกวิงเวียนมาก จิตสำนึกอ่อนล้าลง
เขาได้พยายามใช้พลังสายเลือดคลั่งฟื้นฟูกำลังกายของตัวเอง ทว่าการบาดเจ็บนั้นสาหัสมาก ไม่มีปัญญาที่จะฟื้นฟูได้
สมรรถนะต่าง ๆ จากการบาดเจ็บอย่างแสนสาหัสนี้ ดูเหมือนจะหมดสภาพไปทั้งหมด
สุดท้าย สัญญาณชีพในตัวหยางเฉินยิ่งอ่อนลงอ่อนลง ดูเหมือนจะถึงวาระสุดท้ายแล้ว