The king of War - บทที่ 1969 ไสหัวไปให้หมด
The king of War บทที่ 1969 ไสหัวไปให้หมด
เมื่อเผชิญกับการคุกคามของ เจียงหยวนหลงตู้ป๋อกลับไม่กลัวเลยสักนิด เขาพูดอย่างใจเย็น “ฉันจะไม่จากไปไหน ผู้อาวุโสควรไปเสียดีกว่า จะได้หลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกลงโทษโดยพันธมิตรพิทักษ์”
เมื่อได้ยินคำพูดของตู้ป๋อ เจียงหยวนหลงก็ยิ้มออกมาทันที “นายกำลังใช้พันธมิตรพิทักษ์มาข่มขู่ฉัน?”
ตู้ป๋อไม่ได้พูด แต่ความหมายของมันชัดเจนในตัวเอง
สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ตัวเขา และไม่มีใครคาดคิดว่าตู้ป๋อจะกล้าแข็งกร้าวกับผู้แข็งแกร่งของตระกูลเจียง
แม้แต่เหรินจิงหลุนและอิงเทียนสิง พวกเขาก็มีสีหน้าประหลาดใจ ไม่น่าแปลกใจที่ตู้ป๋อจะมาที่สำนักมารพร้อมปืนเทพบู๊ แม้แต่ผู้แข็งแกร่งจากโลกบู๊โบราณก็ไม่กลัว นับประสาอะไรกับพวกเขา
ดูเหมือนว่าคำสัญญาของลี่เฉินที่มีต่อตู้ป๋อจะต้องเป็นประโยชน์อย่างมาก ไม่เช่นนั้นตู้ป๋อคงไม่ทำแบบนี้
“สงอันสั่งสอนเขาซะ ให้เขารู้ถึงวิธีปฏิบัติตนในโลกบู๊โบราณ”
เจียงหยวนหลงหรี่ตาและจ้องไปที่ตู้ป๋อ จากนั้นเขาก็บอกผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงข้างหลังเขา
“รับทราบ!”
จากนั้นก็เห็นชายวัยกลางคนร่างสูงออกมาจากด้านหลังเจียงหยวนหลง
สงอันดูเหมือนคนอายุ 50 ปี แต่เขากลับมีความแข็งแกร่งกึ่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้น เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นบูโดอัจฉริยะที่โดดเด่น
สงอันกำลังถือค้อนซึ่งเป็นของอาถรรพ์ เดิมทีเขาก็เป็นคนรูปร่างสู่งใหญ่อยู่แล้ว ท่าทางการแต่งกายของเขายิ่งทำให้มันดูมีพลังขึ้นไปอีก
ตู้ป๋อเหลือบไปที่ สงอันเบา ๆ จากนั้นมองไปที่ เจียงหยวนหลงและพูดว่า “เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ผู้อาวุโสโปรดพาคนออกไป”
“รนหาที่ตาย!”
สงอันที่ถูกตู้ป๋อดูหมิ่นก็โกรธมาก เขาคำรามและพุ่งเข้าหาตู้ป๋อด้วยค้อนในมือ
“บูม!”
ตู้ป๋อก็ขยับเช่นกัน พื้นใต้ฝ่าเท้าของเขาถูกทุบจนแตกทันที ปืนเทพบู๊ในมือของเขาโจมตี สงอันอย่างดุเดือด
“ติ้ง!”
วินาทีถัดมา เสียงชนกันอย่างรุนแรงก็ดังขึ้น ของอาถรรพ์สองชิ้นปะทะกันจนเกิดเป็นพลังทำลายล้างกวาดออกไปทุกทิศทุกทาง
ทุกอย่างในบริเวณใกล้เคียงกลายเป็นผง
มีเพียงผู้แข็งแกร่งชั้นยอดเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ใกล้ ๆ
อิงเทียนสิง และเหรินจิงหลุนมองหน้ากัน ทั้งสองคนตกใจจนดวงตาเกิดไหวระลอก
ปืนของตู้ป๋อเมื่อกี้นั้น สะเทือนฟ้าดิน แค่นัดเดียวก็สามารถทำให้ สงอันถอยไปสิบกว่าก้าว
มือของสงอันหักและเลือดไหลออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความนึกไม่ถึง
ผู้แข็งแกร่งคนอื่น ๆ ที่ติดตาม เจียงหยวนหลงก็ตกใจเช่นกัน ลูกยิงของตู้ป๋อเมื่อครู่น่าทึ่งจริงๆ แม้ว่า สงอันจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พลังที่ระเบิดออกมาก็ช่างน่าตกใจ
ตู้ป๋อที่ถือปืนเทพบู๊พูดอย่างเย็นชาว่า “ได้โปรดผู้อาวุโสพาคนออกไป ไม่งั้น อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดของเขา แค่การยิงเมื่อครู่ก็สามารถทำให้ สงอันล่าถอยไปมากกว่าสิบก้าว
ความแข็งแกร่งที่แสดงให้เห็นจากการยิงครั้งนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าพลังของเขาแข็งแกร่งที่สุดภายใต้แดนนภา
ถ้าผู้แข็งแกร่งแดนนภาไม่ออกมา เกรงว่าคงไม่มีใครทำอะไรตู้ป๋อได้
สงอันโกรธและอับอาย ตนที่เป็นผู้แข็งแกร่งโลกบู๊โบราณกลับพ่ายแพ้แก่นักบูโดระดับเดียวกันและต้องล่าถอย
แม้ว่าเขาจะยังไม่พ่ายแพ้ แต่หากเขายังคงต่อสู้ต่อไป ความจริงที่ว่าเขาจะพ่ายแพ้นั้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
แม้ว่า สงอันรู้ว่าตนจะแพ้ แต่เขาก็ยังต้องการที่จะต่อสู้ เขาคำรามขึ้นมาและค้อนในมือ สงอันก็โจมตีตู้ป๋ออีกครั้ง
ดวงตาของตู้ป๋อฉายแววคมปลาย ปืนเทพบู๊ปล่อยกลิ่นอายที่น่ากลัวออกมา
“ถ้าอย่างนั้น ก็อย่าโทษฉันที่หยาบคาย!”
เมื่อเสียงของตู้ป๋อสิ้นสุดลง ทันใดนั้นเขาก็กระแทกเท้าลงบนพื้นและหายตัวไปจากจุดเดิม
“ติ้งติ้งติ้ง!”
ของอาถรรพ์ของคนทั้งสองปะทะเข้าด้วยกันจนเกิดเสียงปะทะกันอย่างชัดเจน พลังอันน่าสะพรึงกลัวของของอาถรรพ์ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกถึงภัยคุกคามอย่างแรงกล้า
สงอันถอยห่างออกไปหลายสิบก้าวจนกระทั่งเขาถูกบังคับให้ไปที่มุม
ปืนอาถรรพ์ในมือของตู้ป๋อก็แทงไปที่สงอันอีกครั้ง รูม่านตาของ สงอันหดตัวลง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว ลมหายใจแห่งความตายห้อมล้อมเขาเอาไว้และปืนเทพบู๊ก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ปัง!”
เสียงดังสนั้นเกิดขึ้น!
ในขณะที่ปืนเทพบู๊กำลังจะแทงคิ้วของ สงอันทันใดนั้นมันก็เปลี่ยนวิถีของมันและแทงเข้าไปในก้อนหินด้านหลัง สงอันจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงดังสนั่น ก้อนหินระเบิดทันที
สงอันยืนตะลึงอยู่กับที่ ร่างของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นและถึงขั้นตัวสั่นเล็กน้อย
หลังจากที่ตู้ป๋อทำลายก้อนหินด้วยการยิงนัดเดียว เขาก็หันหลังกลับโดยไม่ได้มองสงอันด้วยซ้ำ
เมื่อมองไปที่การจากไปของตู้ป๋อ สงอันก็รู้สึกอับอายอย่างมาก เขาถือค้อนในมือแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร
แต่เขากลับลังเลไม่กล้าพุ่งออกไป ความแข็งแกร่งที่ตู้ป๋อแสดงให้เห็นนั้นคือระดับที่ไร้ศัตรูที่อยู่ต่ำกว่าแดนนภา หากเขาจู่โจมจากด้านหลังจริงๆ ความหวังในการฆ่าตู้ป๋อก็มีเพียงริบหรี่
กลุ่มผู้แข็งแกร่งของตระกูลเจียงล้วนจ้องที่ตู้ป๋อด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยจิตสังหาร พวกเขารู้ต้องให้ เจียงหยวนหลงลงมือ หรือไม่ก็พวกเขาร่วมมือกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถเอาชนะตู้ป๋อได้
“ได้โปรดผู้อาวุโสพาคนออกไป!”
ตู้ป๋อยืนห่างจากเจียงหยวนหลงเจ็ดหรือแปดเมตร เขาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวและพูดขึ้น
บรรยากาศในตอนนี้อึมครึมอย่างมาก สายตาของทุกคนล้วนจดจ่ออยู่กับตู้ป๋อ ในการต่อสู้เมื่อครู่นี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้แข็งแกร่งในภูเขามาร พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าพวกเขาเพิ่งรู้จักตู้ป๋อเป็นครั้งแรก
“ในโลกฆราวาส มีคำกล่าวว่าถ้าไม่รนหาที่ตายก็ไม่ตาย ฉันเห็นว่านายที่ฝึกบู๊ไม่ง่ายเลย ขอแค่นายไม่สอดมือเข้ามาฉันก็จะไว้ชีวิตนาย มาตอนนี้ ฉันคงมีเมตตาเกินไป ในเมื่อนายอยากตาย ฉันจะช่วยสงเคราะห์!”
จู่ๆเจียงหยวนหลงก็พูดขึ้นทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา
แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาในโลกฆราวาสนี้มากนัก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคุกคามจากคนโลกฆราวาส ซึ่งทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก
ในเมื่อไม่พอใจ ก็ต้องฆ่าคนก่อเรื่องนั่นซะ
แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภา ไม่สะดวกที่จะทำเช่นนั้น ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ได้แต่เพียงให้ลูกน้องลงมือ
“ฆ่ามัน!”
เจียงหยวนหลงพูดเพียงสองคำเท่านั้น
หลังจากคำสั่งของเขา ผู้แข็งแกร่งของตระกูลเจียงทั้งห้าคนก็พุ่งไปที่ตู้ป๋อด้วยกัน
ใครก็ล้วนไม่คาดคิดว่า ผู้แข็งแกร่งจากโลกบู๊โบราณจะไร้คุณธรรมและร่วมมือกันเพื่อจัดการกับตู้ป๋อแบบนี้
แม้แต่ตู้ป๋อก็คาดไม่ถึง
แทบจะในทันที ผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนนภาขั้นหนึ่งก็พุ่งไปที่หน้าตู้ป๋อและเปิดการโจมตีเกือบพร้อมกัน
แม้จะเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งมากมาย แต่ตู้ป๋อก็ยังไม่กลัว มือที่ถือปืนเทพบู๊จู่ ๆ ก็เปิดฉากโจมตี
“ติ้งติ้งติ้งง!”
ของอาถรรพ์หลานชิ้นปะทะเข้ากับปืนเทพบู๊
เนื่องจากตู้ป๋อมีเพียงคนเดียว เมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งห้าคนในเวลาเดียวกัน แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่เขาก็ยังอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมาก
“ปึง!”
ร่างกายของตู้ป๋อกระเด็นออกไปโดยตรง
ปืนเทพบู๊ในมือของเขาตกลงไปข้างหนึ่ง
เจียงหยวนหลงยกมือขึ้น จากนั้นปืนเทพบู๊ก็ดูเหมือนจะถูกควบคุมโดยพลังที่มองไม่เห็นและก็บินไปอยู่ในมือของ เจียงหยวนหลง
เจียงหยวนหลงมองไปที่ปืนเทพบู๊ในมือของเขาและกล่าวว่า “ปืนที่ดี! แม้แต่ในโลกบู๊โบราณ ปืนอาถรรพ์แบบนี้มีน้อย!”
ตู้ป๋อล้มลงกับพื้นอย่างแรง เขากระอักเลือดออกมา สีหน้าซีดขาวอย่างมาก
“ฆ่า!”
ผู้แข็งแกร่งห้าคนของตระกูลเจียงซึ่งถือของอาถรรพ์ ทั้งหมดล้วนมุ่งเป้าใส่ตู้ป๋อ และถึงกับต้องการฆ่าตู้ป๋อท่ามกลางสายตาของทุกคน
“ไสหัวไป!”
ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ เสียงตะโกนด้วยความโกรธก็ดังขึ้น และเห็นเพียงว่าของอาถรรพ์ห้าชิ้นนั้น ดูเหมือนจะมีเกราะที่มองไม่เห็นมาขวางกั้นมันเอาไว้และไม่สามารถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าได้อีกต่อไป