The king of War - บทที่ 763 ทำไมต้องเรียกว่าราชัน
สีหน้าของหวงเจิ้งเหยเกมาก เมื่อพูดๆแล้ว เขากับหยางเฉินมีความโกรธแค้นกัน กระทั่งแม้แต่ขาของตน ก็เคยถูกหยางเฉินหัก
แต่ว่า ที่เขามีตำแหน่งอย่างทุกวันนี้ได้ ล้วนพึ่งพิงหยางเฉินทั้งหมด
ภายใต้การช่วยเหลือของหยางเฉิน เส้นสายของพวกเขา ถึงสามารถควบคุมตระกูลหวงได้
สามารถกล่าวได้ว่า ถ้าไม่มีหยางเฉิน ก็ไม่มีตระกูลหวงในวันนี้
โดยเฉพาะหวงเทียนเชิงผู้เป็นพ่อยังเคยบอกกับเขาว่า อย่าดูถูกหยางเฉินเด็ดขาด ถึงจะเป็นตระกูลเดอะคิงแห่งจิ่วโจว ก็อาจจะไม่อยู่ในสายตาของหยางเฉินก็ได้
ขอเพียงแค่ให้เวลาหยางเฉินมากพอ ถึงจะเป็นราชวงศ์ ก็ทำอะไรหยางเฉินไม่ได้หรอก
แม้แต่พ่อของตนเอง ยังชื่นชมหยางเฉินขนาดนี้ เขามีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อล่ะ？
“หลงเถิง ตระกูลหวงของผมไม่ใช่ที่ที่ตระกูลหลงของคุณจะมาชี้นิ้ววิจารณ์นะ”
หวงเจิ้งกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
และคำพูดของเขา ก็เป็นการล่วงเกินหลงเถิงอย่างหนัก
“ดี！หวังว่าอีกเดี๋ยว ตระกูลหวงจะยังสามารถมีทะนงตนอย่างตอนนี้นะ！”
หลงเถิงหัวเราะขึ้นมาด้วยความโกรธ เพียงแต่เสียงหัวเราะ กลับทำให้คนรู้สึกขนลุกขนพอง
“เจ้าบ้านหลงครับ ยังมีตระกูลซุนของผมด้วย คุณลืมตระกูลซุนของผมไปแล้วหรอ？”
ทันใดนั้นซุนซวี่ก็วิ่งเข้าไปประจบหลงเถิง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม“เจ้าบ้านหลงครับ จากนี้ไป ตระกูลซุนจะรับฟังคำสั่งจากตระกูลหลง！”
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนซวี่ สายตาของทุกคนก็เต็มไปด้วยความดูถูกทันที
ณ จุดนี้ เดิมทีมีสี่ตระกูลมหาเศรษฐีในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูยืนข้างเดียวกันกับหยางเฉิน เหลือเพียงแค่ตระกูลหวง
และจากนั้น ก็มีตระกูลเฉิน ตระกูลหาน ตระกูลกวนและตระกูลหงทั้งสี่ตระกูลมหาเศรษฐีที่อยู่ภายใต้แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู
พันธมิตรของหยางเฉินที่เดิมทีดุดันมาก ตอนนี้กลับล่มไม่เป็นท่า
หลงเถิงอยากเห็นความกลัวและความรู้สึกอยากล่าถอยจากใบหน้าของหยางเฉิน แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังก็คือ หยางเฉินไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย กลับกันเขายังคงสงบนิ่ง
ราวกับ ตระกูลที่หักหลังเขา สำหรับเขาแล้ว จะมีหรือไม่มีก็ได้
“หยางเฉิน คุณยังไม่คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนอีกงั้นหรอ！”
อวี๋เหวินปิงอยากลงมือกับหยางเฉินนานแล้ว เพียงแต่ด้วยความกดดันจากอวี๋เหวินเกาหยาง ทำให้เขาไม่กล้าทำมาโดยตลอด
ยังมีความแข็งแกร่งของหยางเฉิน ทำให้เขาตกใจกลัว
มาวันนี้ในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู นอกจากตระกูลหวงแล้ว ตระกูลอื่นๆอีกเจ็ดตระกูล ล้วนเป็นปริปักษ์กับหยางเฉิน สิ่งนี้เป็นอะไรที่หาได้ยากสำหรับเขา
“ใช่แล้ว คุณรับคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนซะ ไม่แน่ตระกูลหลงอาจจะเหลือศพทั้งร่างไว้ให้คุณก็ได้！”
ซุนซวี่ยังคงหักหลังต่อไป เขาติดสอยห้อยตามตระกูลหลงไป แน่นอนว่าเขาต้องหยิบเอาสัญชาตญาณของสุนัขออกมา แว้งกัดหยางเฉินทันที
“ไอ้หนุ่ม คุกเข่าซะเถอะ！”
“หยางเฉิน รีบคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนตระกูลหลงซะ！”
“ไอ้สารเลว ฉันเห็นขี้หน้าแกมานานแล้วนะ วันนี้ยังจะกล้าเรียกตัวว่าราชาในเยี่ยนตูอีกหรอห้ะ？”
……
ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างพากันก่นด่าหยางเฉิน
หลงเถิงสีหน้าได้ใจ แล้วพูดกับหยางเฉินด้วยรอยยิ้ม“ไอ้หนุ่ม ตอนนี้ แกยังกล้าเรียกตัวเองว่าราชาอีกไหม？”
หยางเฉินส่ายหัวไปมา
พอเห็นหยางเฉินส่ายหัว หลงเถิงกับคนอื่นๆมองด้วยความได้ใจ
แต่แล้ววินาทีต่อมา หยางเฉินเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“ผมเป็นเทพ จะเรียกว่าราชาได้ยังไง？”
ฉันเป็นเทพ จะเรียกว่าราชาได้ยังไงงั้นหรอ？
ดูเหมือนจะเป็นคำพูดเย่อหยิ่ง แต่กลับทำให้หานเซี่ยวเทียนรู้สึกว่าเลือดภายในร่างกายเดือดขึ้นมาทันที
ในบรรดาผู้คนมากมายที่อยู่ในเหตุการณ์ มีแค่หานเซี่ยวเทียนที่รู้ตัวตนของหยางเฉิน และรู้ความหมายของคำพูดประโยคนี้
เดิมทีหยางเฉินถูกเรียกว่าเทพสงครามแห่งชายแดนเหนือ ลำพังแค่ตำแหน่งราชาของเยี่ยนตู จะสามารถดึงดูดเขาได้อย่างไร？
“ไอ้หนุ่ม ฉันประเมินแกสูงเกินไป เพราะก่อนที่ฉันจะออกโรง แกสามารถรวมแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูได้เยอะขนาดนี้ ก็ยังพอมีความสามารถอยู่บ้าง”
หลงเถิงหัวเราะอย่างเย็นชา“แต่ด้วยคำพูดที่เย่อหยิ่ง ทำให้ฉันรู้ว่าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ทำให้แกตาย มันไม่ยากอะไรด้วยซ้ำ”
ซุนซวี่เคยได้เห็นความสามารถอันน่ากลัวของหยางเฉิน จึงไปซุบซิบพูดข้างๆของหลงเถิงว่า“เจ้าบ้านหลงครับ ไอ้หมอนี่น่ะ มันต่อสู้เก่งมากเลยนะครับ”
“ถึงจะเก่ง แล้วยังไง？ลำพังแค่ตระกูลหวงที่อยู่ข้างๆเขา จะไปสร้างคลื่นอะไรได้？”
อวี๋เหวินปิงกล่าวอย่างเยาะเย้ย
แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าหยางเฉินต่อสู้เก่งขนาดไหน ภายใต้คุ้มครองปกป้องของตระกูลเฉาสุดยอดมหาอำนาจแห่งราชวงศ์ สองครั้งก่อนหน้านี้เขาเกือบถูกหยางเฉินฆ่าตาย
หลังจากนั้น หยางเฉินก็บีบให้ตระกูลอวี๋เหวินช่วยหวังเฉินเข้ารับตำแหน่ง เขาสูญเสียทุกอย่างในตระกูลไป
วันนี้ นอกจากตระกูลหวงแล้ว เจ็ดตระกูลแห่งเยี่ยนตูก็ยืนอยู่ฝ่ายเดียวกัน เขาจะปล่อยโอกาสเหยียบย่ำหยางเฉินได้อย่างไร？
สำหรับตระกูลเฉินและตระกูลหานในสายตาของเขาเป็นแค่ตระกูลเล็กๆ จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร
ซุนซวี่เคยเสียเปรียบในมือของหยางเฉินมาก่อน ถ้าหากไม่เป็นเพราะตนขอร้องอ้อนวอนให้ปล่อยชีวิตของเขาไป เกรงว่าชีวิตของตนคงจะม้วยมอดไปแล้ว
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ แน่นอนว่าเขาจะต้องเหยียบย่ำหยางเฉินให้ตาย จึงกัดฟันกรอดพูดออกไปว่า“หยางเฉิน แกอาศัยวิทยายุทธที่แกมี ทำให้ทั่วทั้งเยี่ยนตูวุ่นวาย แกมันสมควรตาย！”
“ใช่แล้ว วันนี้จะเป็นวันตายของแก！”
ทุกคนกลัวว่าจะรั้งท้ายเพื่อนจึงแย่งกันออกมาตำหนิหยางเฉิน กลัวว่าจะตำหนิหยางเฉินช้าไป กลัวว่าหลงเถิงจะไม่เห็น
เมื่อเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง หยางเฉินกลับไม่มีความกลัวเลย สีหน้าเงียบสงบ“พูดพล่ามเยอะจริงๆ มีวิธีอะไร ก็เอาออกมาให้หมด！”
“ในเมื่อแกรนหาที่ตายขนาดนี้ ฉันจะสงเคราะห์แกเอง！”
สายตาของหลงเถิงเหมือนมีลำแสงโพยพุ่งออกมา มือใหญ่โบกมือครั้ง ด้านหลังของเขามีชายคนหนึ่งสวมชุดคอจีนค่อยๆก้าวออกมา
“คนหนุ่มสาวจองหองได้ แต่ถ้าแสดงออกมามากเกินไป มันก็จะกลายเป็นสุสาน！”
ชายแก่ที่สวมชุดคอจีนเดินออกมาหยุดข้างหน้าของหยางเฉินซึ่งห่างออกไปประมาณสี่ห้าเมตร เอามือไพล่หลัง ท่าทีเหมือนผู้ชี้แนะในยุทธภพ มองดูหยางเฉินพลางกล่าวออกมา
“จ้าวหวูตี๋！”
เมื่อเห็นชายแก่สวมชุดคอจีนเดินออกมา สีหน้าของหวงเจิ้งก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาซุบซิบข้างๆหูของหยางเฉินว่า“คุณหยางครับ ตาแก่คนนี้เป็นหนึ่งในยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดของหลงเถิง มีความสามารถมาก！”
“ยังมีชายแก่สวมชุดคอจีนข้างหลงเถิงอีกคน ชื่อจ้าวหวูซวง พวกเขาเป็นพี่น้องแท้ๆกัน อีกทั้งยังเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับหลงเถิง”
“ที่หลงเถิงมีทุกอย่างในวันนี้ได้ เพราะอาศัยจ้าวหวูตี๋กับจ้าวหวูซวงสองพี่น้อง ประกอบกับหลงเถิงเอง ที่เป็นผู้มีวรยุทธสูง ถึงมีตระกูลหลงอย่างทุกวันนี้”
“นอกจากนี้แล้ว หลงเถิงยังมีภูมิหลัง และมีวัยวุฒิ เขาเป็นหนึ่งในสี่ราชวงศ์จิ่วโจว เป็นคนของตระกูลหลง”
หวงเจิ้งนำทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนรู้ บอกกับหยางเฉินทั้งหมด
และหลังจากที่หยางเฉินรู้ว่าหลงเถิงมีเบื้องหลังเป็นคนของราชวงศ์ ใบหน้าของเขาก็มีความกังวลเล็กน้อย
ถึงว่าตระกูลพวกนี้ หลังจากที่เห็นหลงเถิงปรากฏตัวขึ้น ก็ต่างกระโดดออกห่างจากเขา แล้วรีบประจบสอพลอหลงเถิง
ที่แท้ ก็เป็นเพราะหลงเถิงมีเบื้องหลังเป็นราชวงศ์นี่เอง！
“ไอ้หนุ่ม แกไม่คู่ควรให้ฉันฆ่าแกด้วยตัวเองหรอก แกฆ่าตัวตายซะเถอะ！”
จ้าวหวูตี๋กล่าวอย่างภาคภูมิใจ
เขายืน เอามือไพล่หลัง ด้วยท่าทีหยิ่งยโสโอหัง
ราวกับว่าในสายตาของเขา การเอาชีวิตของหยางเฉิน เป็นเรื่องที่ง่ายมากๆ
หยางเฉินไม่ได้สนใจจ้าวหวูตี๋ และมองไปที่หลงเถิงที่จ้องมองตัวเองอย่างซับซ้อน
“เจ้าบ้านหลง คุณแน่ใจหรอ ว่าจะเอาชีวิตผม？”
หยางเฉินถามอีกครั้ง
สำหรับตระกูลหลงคนของราชวงศ์ เขายังคงรู้ดี ถ้าหากไม่เข้าไปยุ่งด้วย จะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
เพียงแต่ว่า เขาไม่อยากทำเรื่องพวกนิ แต่หลงเถิงกลับไม่ยอมปล่อยตัวเองไป
“แกฆ่าตัวตายซะเถอะ！ฉันอาจจะเหลือศพไว้ให้แกก็ได้！”
หลงเถิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าหยางเฉินเป็นแค่มดตัวหนึ่งที่เขาสามารถเหยียบให้ตายได้อย่างง่ายดาย