The king of War - บทที่ 765 ตบหน้า
กวนเจิ้งซานกล่าวด้วยความโมโห“พวกแก เป็นกะหรี่ไม่พอ ยังคิดจะทำซุ้มประตูป่าวประกาศอีกใช่ไหม！”
แม้แต่หงซิงที่พึ่งยอมศิโรราบต่อหยางเฉินได้ไม่นาน ก็กล่าวอย่างเย้ยหยันว่า“คนของตระกูลหลง ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ พอสู้ไม่ได้ ก็บอกว่าคุณหยางลอบโจมตี ถ้าสู้ชนะ ก็บอกว่าคุณหยางมีความสามารถไม่เท่าคนอื่น”
หวงเจิ้งพูดอย่างเย้ยหยัน“มีคำพูดหนึ่งของไอ้หมาแก่หลงเถิงพูดได้ดี ต่อหน้าความแข็งแกร่งที่เด็ดขาด ความชั่วร้ายทุกอย่าง มันไม่อะไรเลย！ฉันเชื่อว่า อีกไม่นานคุณหยางก็จะสามารถตบหน้าของไอ้หมาแก่หลงเถิง”
“รนหาที่ตาย！”
“พวกแกรนหาที่ตาย！”
“หวูตี๋！หวูซวง！ฆ่าพวกมันซะ！”
หลงเถิงถูกมดในสายตาของเขาดูถูกเหยียดหยาม เขาระเบิดความโกรธ
จ้าวหวูซวงกับจ้าวหวูตี๋สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย หลังจากที่สองพี่น้องสบตากัน ก็หายวับไปพร้อมกันทันที
วินาทีต่อมา ทั้งสองขนาบข้างหยางเฉินซ้ายและขวา
หยางเฉินใจเย็นมองดูทั้งสองคนที่เข้าโจมตีตนเองพร้อมกัน สายตาของเขาทวีความเย็นชามากขึ้น“ไม่เจียมตัว！”
“ปึ้ง！”
“ปึ้ง！”
เสียงกระแทกอย่างหนักดังขึ้นพร้อมกัน
ต่อมา ร่างของทั้งสองคน ก็เหมือนกับลูกบอล ปลิวลอยไปสยบใต้เท้าของหลงเถิง
ซวบ！
ทุกคนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นหยางเฉินปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าของหลงเถิง
“ปึ้ง！”
หยางเฉินเตะจ้าวหวูตี๋ที่ได้รับบาดเจ็บในตอนแรกกระเด็นออกไป
“กร๊อบ！”
ต่อมา เขาก็ใช้เท้าเหยียบอยู่บนเข่าของจ้าวหวูซวง เข่าของจ้าวหวูซวงหักในทันที
“อ๊าก……”
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น ลำคอของจ้าวหวูซวงถึงกับระเบิดออกมา
“คุณบอกว่าผมลอบโจมตี？”
หลังจากที่หยางเฉินเหยียบหัวเข่าของจ้าวหวูซวงแหลกละเอียด ก็ใช้เท้าเหยียบอยู่บนศีรษะของจ้าวหวูซวง แต่สายตากลับจ้องมองไปที่หลงเถิง แล้วกล่าวอย่างเย้ยหยันว่า “ถ้าอย่างงั้นตอนนี้ล่ะ？”
ทุกคนต่างพากันตกตะลึง
ถ้าหากตอนนี้ยังมีคนคิดว่า เมื่อสักครู่หยางเฉินเป็นคนลอบโจมตีจ้าวหวูตี๋ ก็คงจะโง่เกินไปแล้ว
บอกว่าเป็นการลอบโจมตีถ้าครั้งเดียวคงจะเรียกได้ แต่ครั้งที่สองล่ะ？การลอบโจมตีครั้งที่สามหรือกระทั่งครั้งที่สี่ล่ะ？
หลงเถิงมองไปที่จ้าวหวูตี๋ ที่ถูกหยางเฉินเตะกระเด็นไปไกล ยังมีจ้าวหวูซวงที่ถูกหยางเฉินเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า ร้องด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด เขารู้สึกว่าหยางเฉินเหยียบอยู่บนหัวใจของเขา
อวี๋เหวินปิงกับซุนซวี่ และซ่งชิงซาน สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที
พวกเขารู้ดีว่าหยางเฉินเก่งกาจ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะแข็งแกร่งขนาดนี้ แม้แต่คนที่เก่งที่สุดของหลงเถิงร่วมมือกันถึงสองคน ยังถูกทำร้ายภายในครั้งเดียว
นี่ต้องเก่งขนาดไหน ถึงจะทำได้ถึงเพียงนี้？
บรรดาผู้นำตระกูลเศรษฐีที่อยู่ฝ่ายหลงเถิง ในใจของพวกเขาเหลือเพียงความกลัวและความเสียใจ
“หยางเฉิน ฉันต้องขอยอมรับว่า ก่อนหน้านี้ประเมินแกต่ำเกินไป แต่ถ้าลำพังทำให้หวูตี๋กับหวูซวงพ่ายแพ้ แล้วคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากน่ะ งั้นฉันก็ต้องขอบอกแกว่า แกมันก็แค่กบในกะลา！”
หลงเถิงพยายามทำให้จิตใจสงบ แล้วกัดฟันพูดว่า“แต่ต่อหน้าของหลงเถิงคนอย่างฉัน แกไม่มีสิทธิ์ยืนพูดอยู่แบบนี้！คุกเข่าลงซะ！”
พวกซุนซวี่ที่กลัวความแข็งแกร่งของหยางเฉินเมื่อสักครู่ พอเห็นท่าทีความแข็งกร้าวของหลงเถิง สายตาของแต่ละคนก็เต็มไปด้วยความหวัง
“หยางเฉิน แกไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เบื้องหลังของเจ้าบ้านหลงยิ่งใหญ่ขนาดไหน ถ้ารู้ตัว ก็รีบมาคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนซะ！”
“ใช่แล้ว ต่อหน้าของเจ้าบ้านหลง แกมันก็แค่มดตัวหนึ่ง ถ้าเจ้าบ้านหลงอยากเอาแกตาย มันเป็นเรื่องง่ายมาก ยังไม่รีบคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนอีก！”
“ถ้าแกยังอยากเหลือศพทั้งร่างไว้ ก็ฆ่าตัวตายซะ！เจ้าบ้านหลงจะได้ไม่ลงมือฆ่าแกเวยตัวเอง ให้สกปรกเปื้อนมือ！”
อวี๋เหวินปิงและคนอื่นๆแต่ละคนพูดอย่างจองหองอีกครั้ง เหมือนตัวตลกยังไงอย่างนั้น
มีการสนับสนุนจากเจ็ดตระกูลในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู สีหน้าของหลงเถิงได้ใจขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้หนุ่ม ฉันให้เวลาแกหนึ่งนาที คุกเข่าขอร้องฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น……”
“เพี๊ยะ！”
หลงเถิงยังพูดไม่ทันจบ หยางเฉินก็เงื้อมือขึ้นมาตบเขา เขาไม่สามารถทนฟัง หลงเถิงโม้ได้อีกต่อไป
“แกกล้าตบฉันงั้นหรอ？”
หลงเถิงเบิกตากว้าง ด้วยใบหน้าเหลือเชื่อ
“หยางเฉิน ไอ้สารเลว กล้าตบเจ้าบ้านหลงงั้นหรอ แกเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม？”
อวี๋เหวินปิงชี้หน้าตะคอกใส่หยางเฉิน
“ฮ่าๆ！ตบได้ดี！ตบได้ดี！”
พวกของหานเซี่ยวเทียน ถึงกับร้องด้วยความปรีดา รู้สึกเพียงแค่ว่าหยางเฉินลงมือตบสั่งสอนหลงเถิง ได้สะใจมาก
“เพี๊ยะ！”
หยางเฉินตบหลงเถิงหนึ่งครั้ง แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“เจ้าบ้านหลง ขอโทษนะครับ！ขอโทษ！ขอโทษนะครับ！ผมไม่ระวัง ลอบโจมตีคุณอีกแล้ว！”
“ไอ้สารเลว มีปัญญา ก็ลองดูอีกครั้งสิ？”หลงเถิงทั้งโกรธทั้งอาย
ถึงแม้เขาจะเป็นลูกที่ถูกคนของตระกูลหลงแห่งราชวงศ์ทอดทิ้ง แต่แค่ฐานะของเขา ก็ทำให้เขาได้รับการไว้น่าเคารพนับถือ ไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหนก็ตาม
มาวันนี้ กลับถูกเด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่งที่อายุยี่สิบต้นๆตบบ้องหู แค่คิดก็รู้แล้วว่า เขาโกรธมากขนาดไหน
“เพี๊ยะ！”
หยางเฉินตบหลงเถิงอีกครั้ง แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“เจ้าบ้านหลง ในเมื่อคุณให้ผมตบคุณอีกครั้ง งั้นผมก็จะน้อมรับคำสั่งครับผม！”
“คิดไม่ถึงว่า เจ้าบ้านหลงอายุมากขนาดนี้ แต่กลับติดนิสัยชอบให้คนอื่นทำร้าย”
หยางเฉินพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย“แต่คุณวางใจเถอะ วันนี้พบเจอกับผม ถือว่าคุณโชคดี ผมก็มีความชิบเหมือนกัน นั่นก็คือการทำร้ายคนอื่น”
“เพี๊ยะๆๆ！”
เมื่อหยางเฉินพูดจบ ก็ตบหลงเถิงอีกหลายครั้ง
ทุกคนต่างพากันตกตะลึง
และปากของหลงเถิงก็เต็มไปด้วยเลือด ชายแก่ที่แต่เดิมอายุเจ็ดสิบแล้ว ฟันไม่กี่ซี่สุดท้ายที่เขาเหลืออยู่ ภายใต้การตบของหยางเฉินเมื่อสักครู่ ก็ร่วงตกจากปากทั้งหมด
“เจ้าบ้านหลง ไม่ทราบว่าสะใจรึยังครับ？ถ้ายังไม่พอ ผมจะได้ตบคุณอีกสองสามครั้งแบบฟรีๆ”
หยางเฉินหรี่ตามองดูหลงเถิงพูด
“อ๊าก！ฉันจะฆ่าแกซะ！ฉันจะฆ่าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแก！”
หลงเถิงตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล แล้วชูมือโบกไปที่ศีรษะของหยางเฉิน
“ปึ้ง！”
เพียงแต่ว่า เขายังไม่ทันได้แตะหยางเฉิน ก็ถูกเตะกระเด็นไปแล้ว
หยางเฉินเดินมาข้างหน้า แล้วเหยียบบนหน้าอกของหลงเถิง พลางมองฝ่ายตรงข้ามจากที่สูง สีหน้าขี้เล่นในตอนแรกหายไป นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา
รับรู้ได้ถึงพลังฝ่าเท้าของหยางเฉิน หลงเถิงรู้สึกตกตะลึง
จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาถึงพึ่งรู้ว่า ตัวเองได้ยั่วยุปีศาจร้ายเข้าให้แล้ว
“ผมทำร้ายพี่น้องร่วมสาบานของคุณ！”
“ตบหน้าของคุณ！”
“แล้วยังเหยียบคุณอยู่ใต้ฝ่าเท้าผมอีก！”
“ตอนนี้ คุณจะยอมแพ้รึยัง？”
ในทุกๆคำพูดของหยางเฉิน จะเพิ่มแรงกดบนเท้าไปที่หน้าอกของหลงเถิง ขึ้นเรื่อยๆ
พอพูดจบ หลงเถิงก็รู้ว่าบนอกของตัวเองไม่ใช่เท้าที่เหยียบอยู่ แต่เป็นภูเขามหึมาที่กำลังทับอยู่