The king of War - บทที่ 767 ความเป็นพี่น้อง
ตระกูลเฉินและตระกูลหงเดิมทีเป็นหนึ่งตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดในแปดตระกูล มาวันนี้ร่วมมือกันอย่างแรงกล้า ช่างเป็นอะไรที่ทรงพลังจริงๆ
แต่ถึงแม้จะเป็นตระกูลที่ด้อยกว่าเจ็ดตระกูลเมื่อร่วมมือกันแล้ว กลับทำให้เจ็ดตระกูลของพวกเขาตกตะลึง
“เจ้าบ้านหลงครับ เห็นรึยัง？นี่ก็คือตระกูลที่คุณอยากปกป้อง พวกเขาแค่อยากใช้ผลประโยชน์จากคุณเท่านั้น แต่กลับไม่มีใครยอมบุกตะลุยโจมตีข้าศึกเพื่อคุณสักคน”
หยางเฉินมองไปที่หลงเถิงแล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“คุณว่า เพื่อไอ้พวกเนรคุณพวกนี้ คุณสู้กับเรา มันคุ้มกันไหม？”
“เจ้าบ้านหลง คุณอย่าไปฟังมันพูดให้เราแตกหักนะครับ！”
อวี๋เหวินปิงกัดฟันกรอดพูด“หยางเฉินมันจงใจ เขาอาศัยความสามารถในการต่อสู้ที่แกร่งกว่าคุณ ทั้งๆที่รู้ว่าในบรรดาตระกูลของเรา ไม่มีใครสามารถทำให้เขาพ่ายแพ้ได้ เขาจงใจยั่วยุพวกเรานะครับ”
“ใช่แล้ว เขาต้องการทำให้เราแตกหัก เจ้าบ้านหลง คุณอย่าหลงเชื่อมันนะครับ！”
“จริงด้วยครับ เจ้าบ้านหลง คุณรีบติดต่อผู้แข็งแกร่งในตระกูลหลงมาต่อกรกับไอ้หมอนี่เถอะครับ เราอย่าถูกมันพูดทำให้เราแตกหักต่อไปอีกเลย”
เจ้าบ้านของตระกูลทั้งเจ็ด ต่างพากันพูดเกลี้ยกล่อม
หยางเฉินพูดต่อไปว่า“เจ้าบ้านหลง ตอนนี้คุณรู้รึยังว่าพวกเขาเนรคุณ？พวกเขาหลอกคุณให้มาเป็นศัตรูกับผม ทั้งๆที่รู้ว่าแม้แต่บอดี้การ์ดของคุณทั้งสองคนพ่ายแพ้ให้กับผม ยังคิดอยากจะให้คุณเรียกผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลงออกมาอีก”
“นี่มันเป็นการจงใจทำให้ผมกับเจ้าบ้านหลงแตกหักกันไม่ใช่หรอครับ？”
“เจ้าบ้านหลงเมื่อกี้ก็ได้เห็นแล้ว ผู้แข็งแกร่งทั้งสองของคุณ ในมือของผม ไม่สามารถแม้แต่จะจับผมได้ คุณก็เป็นคนในวงการบูโด ถึงจะเรียกผู้แข็งแกร่งในตระกูลหลงมาอีกสักกี่คน แล้วยังไงล่ะ ？”
“พวกเขาจงใจวางแผน หลอกใช้ให้เจ้าบ้านหลงเป็นศัตรูกับผม จากนั้นก็ใช้มือของผม จัดการฆ่าผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลง”
“พวกเขาบำรุงและสะสมกำลังให้เกรียงไกร รอจังหวะที่เราทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บกันทั้งคู่ ค่อยร่วมมือกันจู่โจมเรา”
“เมื่อเป็นแบบนี้ จากนี้ไปเยี่ยนตู ก็จะไม่มีผมกับตระกูลหลงอีกต่อไป”
เมื่อได้ฟังคำพูดของหยางเฉิน ใบหน้าของหลงเถิงก็เดือดดาลมากขึ้นเรื่อยๆ
พวกอวี๋เหวินสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก
ใครๆก็รู้ว่า การพูดเพื่อให้พวกเขาแตกหักของหยางเฉิน เป็นการวิเคราะห์จากหยางเฉิน แต่กลับเป็นเหมือนเรื่องจริงมาก
เพราะว่า มันมีความเป็นไปได้แบบนั้นจริงๆ
“เจ้าบ้านหลง คุณอย่าไปฟังไอ้หมอนี่มันพูดพล่ามนะครับ！เขากำลังทำให้เราแตกหักกัน จงใจให้เราทะเลาะกันเองนะครับ！”
เมื่อเห็นว่าหลงเถิงโกรธ ซุนซวี่ก็ถึงกับลนลาน รีบพูดขึ้นมา
“ในเมื่อเจ้าบ้านซุนคิดว่าผมกำลังทำให้พวกคุณแตกหัก สู้ให้ตระกูลซุนเข้ามาสู้กับผมไหมครับ？”
หยางเฉินเอามือกอดอก แล้วพูดอย่างยิ้มๆ
สีหน้าของซุนซวี่ถึงกับแข็งทื่อ ที่เขาพูดเกลี้ยกล่อมหลงเถิง เป็นเพราะอยากให้ตระกูลหลงทำให้หยางเฉินตาย แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะเอ่ยขึ้นมาก่อน ว่าให้ตระกูลซุนลงมือกับเขาก่อน
หยางเฉินทำให้จ้าวหวูตี๋กับจ้าหวูซวงพ่ายแพ้ภายในชั่วพริบตา ตระกูลซุนจะทำให้เขาพ่ายแพ้ได้อย่างไร？
“ทำไมหรอครับ？เจ้าบ้านซุนกลัวหรอครับ？”
หยางเฉินหัวเราะหึๆแล้วกล่าวว่า“เมื่อครู่เจ้าบ้านซุนเป็นคนพูดเองนะครับ เราเป็นพวกหัวมังกุท้ายมังกร ตระกูลซุนไม่กล้าแตะต้องแม้แต่พวกหัวมังกุท้ายมังกรเลยหรอครับ แล้วตระกูลซูเป็นใครกัน？”
ซุนซวี่หักหลังครั้งแล้วครั้งเล่า เขาได้กระตุ้นความอาฆาตของหยางเฉินเรียบร้อยแล้ว
“เจ้าบ้านซุน ผมคิดว่าเขาพูดถูกนะครับ ตระกูลซุนของคุณต่อกรกับเขาก่อนแล้วกัน”
ในเวลานี้เองหลงเถิงก็พูดขึ้น
ซุนซวี่ถูกบีบให้จนมุม“เจ้าบ้านหลง ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากแตะต้องเขา แต่ลำพังแค่ตระกูลซุนของเราแค่ตระกูลเดียว ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาหรอกนะครับ！”
“เจ้าบ้านหลงครับ ต่อกรยอดฝีมืออย่างหยางเฉิน มีเพียงแค่ตระกูลหลงที่ทำได้นะครับ！”
“เพี๊ยะ！”
หลงเถิงตบไปที่หน้าของซุนซวี่ แล้วกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า“แกเห็นว่าตระกูลหลงเป็นมีดดาบรึไว？”
“ฉันจะบอกอะไรคุณไว้นะ ถ้าตระกูลซุนไม่ลงมือ งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจแล้วกัน！”
หลงเถิงกล่าวอย่างทรงอานุภาพ
ซุนซวี่แทบอยากจะร้องไห้ ตอนนี้ด้านหน้ามีหมาป่าด้านหลังมีเสือ ไม่ว่าจะเป็นหลงเถิงหรือหยางเฉิน เขาก็ไม่มีปัญญาล่วงเกิน
“เจ้าบ้านหลงครับ ตระกูลซุนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริงๆ！ตระกูลหลงได้โปรดปล่อยตระกูลซุนไปสักครั้งเถอะครับ ส่งยอดฝีมือของตระกูลหลงออกไปเถอะครับ”
ซุนซวี่รีบกล่าวอย่างร้อนใจ
“เพี๊ยะ！”
หลงเถิงฟาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง“ไอ้เศษสวะอย่างแกเนี่ยนะ กล้าหลอกใช้ตระกูลหลงของฉัน？”
“เพี๊ยะ！”
“ตระกูลซุนของคุณคนเยอะขนาดนี้ แม้แต่คนคนเดียวยังไม่กล้าแตะต้อง คุณอย่ากล้าพูดอีกหรอกว่าตระกูลซุนอยู่ในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูน่ะ？”
หลงเถิงตบตามไปอีกหนึ่งครั้ง
มุมปากของซุนซวี่มีเลือดซิบออกมา เขาทำได้เพียงทนให้หลงเถิงดูถูกเหยียดหยามเขาต่อหน้าทุกคน
“ตระกูลอวี๋เหวิน พวกคุณไปสู้กับเขาเดี๋ยวนี้！”
จู่ๆหลงเถิงก็มองไปที่อวี๋เหวินปิง พลางกล่าวด้วยความเย็นชา
อวี๋เหวินปิงถึงกับตกตะลึง เขาพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วยว่า“เจ้าบ้านหลง ไอ้สารเลวอย่างเฉินมันสู้เก่งเกินไป ผมแนะนะว่า……”
“เพี๊ยะ！”
อวี๋เหวินปิงยังพูดไม่ทันจบ แล้วก็ถูกหลงเถิงตบอีกหนึ่งครั้ง เขาพูดด้วยความโกรธเคืองว่า“ฉันให้พวกแกไปสู้กับเขา ไม่ได้ให้มาให้คำแนะนำกับฉัน！”
“แต่ว่า……”
อวี๋เหวินยังคงพูดไม่จบ ก็ถูกตบหนึ่งฉาด หลงเถิงเอ็ดเสียงดังว่า“แต่ว่าอะไรห้ะ？บอกฉันมาว่า ตระกูลอวี๋เหวิน ตกลงจะสู้กับหยางเฉินไหม？”
เมื่อครู่ยังอยากยืมมือของตระกูลหลงมาต่อกรกับหยางเฉินอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับพังไม่เป็นท่า
เขาเห็นหยางเฉินลงมือจัดการด้วยตาของตัวเอง แต่ยอดฝีมือที่ตระกูลเฉาส่งออกมา ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน
ลำพังแค่คนของตระกูลอวี๋เหวิน จะมีใครเป็นคู่ต่อสู้ของหยางเฉินได้？
แต่หลงเถิง เขาก็ไม่กล้าล่วงเกิน ตอนนี้ยังพอเลือกที่จะหุบปากได้
“ตระกูลซ่ง！”
หลงเถิงมองไปที่ตระกูลซ่ง แล้วออกคำสั่ง“พวกคุณลงมือจัดการหยางเฉินซะ！”
ซ่งชิงซานก้มหน้าลงทันที ไม่กล้าพูดอะไร
“เพี๊ยะ！”
หลงเถิงจบไปที่ซ่งชิงซาน แล้วตะคอก“ไอ้เศษสวะ！”
“ตระกูลหลิน！”
“ตระกูลเถียน！”
“ตระกูลเย่！”
ทุกคำที่หลงเถิงเรียกตระกูลออกมาทีละตระกูล ผู้รับผิดชอบตระกูลจะรีบก้มหน้าทันที ไม่กล้าพูดอะไร
“ไอ้เศษสวะ！”
หลงเถิงกล่าวด้วยความโกรธ“พวกแกมันไอ้พวกเศษสวะ！”
“พร่ำบอกแต่ว่าจะฆ่าหยางเฉินให้ตาย สุดท้ายแต่ละตระกูลก็ไม่มีใครกล้าลงมือจัดการ”
“พวกแกเห็นว่าฉันหลงเถิงเป็นคนโง่รึไงกัน？”
“อยากหลอกใช้มือของหลงเถิงคนอย่างฉันมาจัดการอุปสรรคของพวกแก พวกแกจะกล้าเกินไปแล้วนะ！”
“ฉันขอประกาศ นับจากนี้ไป ตระกูลหลงจะขอร่วมมือกับคุณหยาง เพื่อเปิดสงครามกับพวกแก！”
ในตอนที่หลงเถิงบอกว่าจะร่วมมือกับหยางเฉินเพื่อเปิดสงครามกับตระกูลอื่นๆนั้น คนของทั้งเจ็ดตระกูลต่างพากันเบิกตาโพลง
“ไม่ทราบว่าคุณหยาง ยินดีให้ผมร่วมมือด้วยหรือไม่ครับ？”
หลงเถิงที่จะเอาหยางเฉินให้ตาย ใบหน้าจองหองเมื่อสักครู่ จู่ๆก็มายืนอยู่ข้างๆของหยางเฉิน แล้วเอ่ยถามอย่างสุภาพ ด้วยท่าทีการวางตัวที่ต่ำลง
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนต่างพากันทึ่ง
“ซวยแล้ว！”
ซุนซวี่รู้สึกเพียงแค่หลังที่เย็นวาบ จนขนลุกซู่ ขาอ่อน ล้มก้นจ้ำเบ้านั่งกับพื้น
สีหน้าของอวี๋เหวินปิงซีดเผือด เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฉินที่ตบหลงเถิงแล้ว หลงเถิงจะยังร่วมมือต่อกรกับตระกูลอื่นๆเช่นนี้
เจ้าบ้านตระกูลอื่นๆ ต่างพากันอ้าปากตาค้าง
มุมปากของหยางเฉินค่อยๆยกขึ้นเบาๆ แล้วมองไปที่หลงเถิงจากนั้นก็พูดอย่างยิ้มๆว่า“ในเมื่อเจ้าบ้านหลงยินดีจะร่วมมือกับผม งั้นผมจะไม่ให้ตระกูลหลงผิดหวังแน่นอน！”
“ฮ่าๆ ดีมาก！ฉันขอประกาศ นับจากวันนี้เป็นต้นไป คุณหยางจะเป็นพี่น้องกับฉันหลงเถิง ใครกล้าแตะต้องเขา ก็เท่ากับแตะต้องฉันหลงเถิง！”
หลงเถิงหัวเราะเสียงดัง“ฉันอายุมากกว่า จากนี้ไปฉันก็คือพี่ใหญ่ นายก็คือน้องชายของฉัน！”
“ฮ่าๆ ดีครับ จากนี้ไปคุณก็จะเป็นพี่ใหญ่ของผม！”
หยางเฉินพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย เหมือนจะมีความสุขมาก
มองดูทั้งสองคนที่เต็มไปด้วยความอารมณ์ความรู้สึก คนอื่นๆก็ถึงกับทึ่งไปตามๆกัน
ตาแก่อายุเจ็ดสิบคนหนึ่ง จะนับพี่นับน้องกับ คนหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามปี นี่มันคือเรื่องซี้ซั้วไม่ใช่หรอ？