The king of War - บทที่ 836 ขอบคุณ
“เขาเป็นคนยังไงกันแน่ แม้แต่ฉันก็ไม่รู้ชัดเจน แต่ที่ฉันสามารถบอกกับเธอได้ชัดเจนก็คือ แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูทุกคน อยู่ในสายตาเขา ก็เป็นแค่เศษผง”
ซุนซวี่สีหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า “แม้ญาติของตระกูลเดอะคิงก็เคยเสียเปรียบต่อเขา จนถึงป่านนี้ก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้”
“เธอบอกฉัน แม้แต่ตระกูลเดอะคิงอยู่ในมือเขาก็เคยเสียเปรียบ และก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้ เธอผู้หญิงคนเดียว จะมีความสามารถอะไรให้เขาชดใช้?”
ได้ยินเช่นนี้ ซุนจื้อเจียวเงียบขรึมทันที
เธอไม่ได้ถูกคำพูดของซุนซวี่ทำให้ตกใจ แต่ชัดเจนแล้วว่า ซุนซวี่นั้นกลัวหยางเฉินมากแค่ไหน
ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ซุนซวี่ก็คงไม่ยินยอม
ในเมื่ออย่างนี้ งั้นก็แก้แค้นด้วยตัวเองดีแล้ว
“โอเค ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นแล้ว ช่วงระยะเวลานี้ เธอก็ดูแลตัวเองให้ดี”
ซุนซวี่เปิดปากพูด “เมื่อกี้ฉันลั่นไก ตั้งใจเลี่ยงกระดูกของเธอ ขอแค่ดูแลสุขภาพดีๆ ใช้เวลาไม่มาก ก็สามารถฟื้นฟูแล้ว”
ซุนจื้อเจียวพยักหน้า “ขอบคุณค่ะคุณลุง！”
อีกฝั่ง หยางเฉินขับรถด้วยตัวเอง ส่งเซี่ยเหอกลับโรงแรม
ระหว่างทาง เซี่ยเหอไม่พูดสักคำ จิตใจหนักอึ้งจนหาเทียบไม่ได้
วันนี้ที่ตัวเองพบเจอ ยังมีเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ล้วนนำเอาความเจ็บปวดและความกลัวอันยิ่งใหญ่มาให้เธอ
หยางเฉินก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ขับรถเงียบๆ
หลังจากหนึ่งชั่วโมง รถก็จอดอยู่ที่หน้าประตูโรงแรม
“หยางเฉิน ขอบคุณนะ ช่วยฉันอีกครั้งแล้ว!”
เซี่ยเหอลงรถ พูดด้วยสีหน้าที่ประทับใจ
หยางเฉินส่ายศีรษะเล็กน้อย “เรื่องวันนี้ คุณก็ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ตอนนี้หลังจากกลับมาโรงแรม แช่น้ำอุ่น นอนพักผ่อน หลังจากฟ้าสว่าง ทั้งหมดก็จะดีขึ้น”
เซ่ยเหอยิ้มอย่างขมขื่น เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ สำหรับคนธรรมดาอย่างเธอแล้ว พูดตรงๆก็คือเรื่องในละครทีวี อยากจะลืม มันไม่ได้ง่าย?
บนในหน้าของเซี่ยเหอเผยความขัดแย้งขึ้นมาทันที เหมือนกับว่ามีอะไรพูดกับหยางเฉิน
“คุณมีอะไรอยากพูดใช่ไหม?”
หยางเฉินถามอย่างเข้าใจผู้อื่น
“หยางเฉิน คุณ คุณส่งฉันเข้าไปได้ไหม?” เซี่ยเหอพูดอย่างกะทันหัน
แต่ว่า หลังจากประโยคนี้ออกมา แก้มของเธอทั้งสองก็แดงก่ำขึ้น รีบก้มศีรษะ ไม่กล้าไปมองหยางเฉิน
หยางเฉินก็ชะงัก คิดไม่ถึงว่าเซี่ยเหอจะขอร้องแบบนี้ขึ้นมา
แต่ว่า ดึกขนาดนี้ ให้เขาไปส่งที่โรงแรม ไม่ค่อยเหมาะสมรึเปล่า?
“ฉัน ฉันกลัวนิดหน่อย คุณเข้าไปเป็นเพื่อนฉัน รอฉันหายเป็นปกติ คุณค่อยไป ได้มั้ย?”
เป็นเวลานานก็ไม่ได้คำตอบจากหยางเฉิน เซี่ยเหอรวบรวมความกล้า เงยศีรษะมองหยางเฉิน ในแววตาเผยความอ้อนวอนเล็กน้อย
มองใบหน้าที่เขินอายของเซี่ยเหอ ในแววตายังมีความหวาดกลัวเล็กน้อยอย่างนั้น หยางเฉินถึงได้สติกลับมา เรื่องคืนนี้ สำหรับเซี่ยเหอคงได้รับความกระทบกระเทือนอย่างมาก
“ได้ งั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณ”
หยางเฉินไม่ลังเลอีก พยักหน้าตอบ
สองคนหน้าหลังเดินเข้าโรงแรม เซี่ยเหอตามหลังหยางเฉิน แต่กลับเหมือนตามหยางเฉินมา
ดีที่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คนเข้าโรงแรมไม่เยอะ และไม่ได้เจอคนเยอะเท่าไหร่
ไม่งั้น ด้วยการเป็นที่นิยมของเซี่ยเหอตอนนี้ เกรงว่าจะมีคนล้อมเข้ามาทันที
ถ้าถูกคนถ่ายรูปหยางเฉินกับเซี่ยเหอว่าเข้าออกโรงแรมด้วยกัน กลัวว่าจะทำให้เซี่ยเหอลำบากอย่างมาก
ทั้งหมดราบรื่น ทั้งสองคนเข้าห้องอย่างราบรื่น
“คุณรอฉันหน่อย ฉันจะรีบอาบน้ำแล้วนอน”
ดูเหมือนว่าเซี่ยเหอรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย หลังจากทักทายหยางเฉินเสร็จ ก็รีบเข้าไปห้องอาบน้ำ
หยางเฉินสีหน้าขมขื่น ดึกดื่นเที่ยงคืน ชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง บวกกับเซี่ยเหอยังเป็นดาราหญิงที่ได้รับความนิยมที่ดังระเบิด
ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป คนอื่นๆไม่มีทางเชื่อว่าระหว่างพวกเขาบริสุทธิ์
หยางเฉินรออยู่ในห้องคนเดียว รู้สึกเบื่อเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนข่าวสักพัก
ตอนที่กำลังเลื่อนข่าว ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ที่แท้ก็คือโทรศัพท์ของฉินซี หยางเฉินชะงักตื่นตระหนกเล็กน้อย
แต่เขาก็รีบรับสาย รับสายก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้
เสียงของฉินซีก็ดังขึ้น “ที่รัก นี่ใกล้11โมงแล้ว คุณจะกลับมาเมื่อไหร่? จู่ๆเสี้ยวเสี้ยวก็โวยวายไม่ยอมนอน จะหาพ่อ”
“พ่อ หนูจะหาพ่อ ฮือฮือ…”
ในสายยังมีเสียงร้องไห้ของเสี้ยวเสี้ยวดังขึ้น
ทันใดนั้นหยางเฉินรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย ตามเหตุผล เขาควรจะรีบกลับบ้าน
แต่ว่า ก่อนหน้านี้เรื่องมากมายที่เกิดขึ้นที่ ร้านอาหารหนานเซียงหยวน สร้างความหวาดกลัวต่อเซี่ยเหอมาก
ถ้าเขาจากไปตอนนี้ เซี่ยเหอจะทำยังไง?
“คุณเอาโทรศัพท์ให้ลูก ผมจะพูดกับลูกหน่อย”
หยางเฉินพูด
“พ่อ พ่อจะกลับมาเมื่อไหร่คะ? หนูอยากให้พ่ออยู่เป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยว”
เสี้ยวเสี้ยวร้องไห้แล้วพูดว่า “พ่อไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยวกับแม่นานแล้วนะ เสี้ยวเสี้ยวอยากนอนกับพ่อ”
ได้ยินคำพูดของลูกสาว ในใจของหยางเฉินเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ช่วงเวลานี้เขายุ่งเล็กน้อย ทุกวันตอนกลางคืนกลับบ้านก็ดึกแล้ว ปกติตอนที่เขากลับบ้านเสี้ยวเสี้ยวก็นอนแล้ว
“เสี้ยวเสี้ยวไม่ร้อง คืนนี้พ่อมีธุระ กลับถึงบ้านคงดึกแล้ว หนูเป็นเด็กดีนอนนะ ดีไหม? พรุ่งนี้ตอนกลางคืนพ่อสัญญาจะอยู่เป็นเพื่อนหนูกับแม่”
หยางเฉินรับปาก
“เอ้า…พ่อไม่ต้องการหนูแล้ว พ่อไม่ต้องการหนูแล้ว…”
ใครจะรู้ว่าเสี้ยวเสี้ยวแทบจะไม่ฟัง ถึงกับร้องหนักเข้าไปอีก
ฉินซีก็โน้มน้าวอยู่ตรงนั้นว่า “เสี้ยวเสี้ยวไม่ร้องแล้ว พ่องานยุ่ง หนูยังบอกไม่ใช่เหรอว่า พ่อลำบากมาก จะไม่ยอมเป็นภาระของพ่อ?”
“ไม่ หนูจะหาพ่อ! อ้าก…หนูจะหาพ่อ…”
ตอนนี้เสี้ยวเสี้ยวใครก็ไม่ฟัง ปล่องเสียงร้องออกมา
ฉินซีก็จนปัญญา ลองถามว่า “ที่รัก ตอนนี้เรื่องที่คุณกำลังยุ่งสำคัญมากไหม? ค่อยคุยดีไหม?”
หยางเฉินใบหน้าขมขื่น เต็มไปด้วยคำขอโทษแล้วพูดว่า
“ที่รัก ตอนนี้ผมไปไม่ได้ คาดว่ากลับไปก็หลังเที่ยงคืน คุณดูว่ากล่อมลูกสาวได้ไหม?”
“โอเค ฉันจะพยายาม!”
ฉินซีพูดอย่างผิดหวังเล็กน้อย
“กรี้ด…”
ในเวลานี้ ก็มีเสียงร้องจากห้องน้ำ
ทันใดนั้นหยางเฉินตื่นตระหนก ลูกสาวร้องโวยวายไม่หยุด เขาพึ่งจะบอกฉินซีว่าไปไม่ได้ สุดท้ายจู่ๆตอนนี้เสียงของเซี่ยเหอก็ดังขึ้นมา
แต่ฟังเสียงที่เซี่ยเหอร้องเมื่อครู่ ยังตามด้วยเสียงที่ล้มลงกับพื้น
ชัดเจนเลยว่าเซี่ยเหอลื่นล้มอยู่ในห้องน้ำ ก็ไม่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บที่ไหนรึเปล่า
“หยางเฉิน ทำไมฉันถึงได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้อง?”
น้ำเสียงฉินซีเปลี่ยนทันที แม้แต่ที่รักก็ไม่เรียกแล้ว เรียกชื่อหยางเฉินตรงๆ
พร้อมกับน้ำเสียงที่เย็นชา
ระยะนี้ ฉินซีก็ยุ่งมาก ตอนกลางวันก็ต้องรีบไปจัดการเรื่องของแมมบ้าแดงกรุ๊ป ตอนกลางคืนก็ยังต้องนอนเป็นเพื่อนลูกสาว
ตอนนี้ก็ดึกขนาดนี้แล้ว ลูกสาวร้องโวยวายจะหาพ่อ ผลก็คือหยางเฉินบอกว่าตัวเองไปไม่ได้
ผลปรากฏว่า จู่ๆเสียงร้องของผู้หญิงก็ดังขึ้น
หยางเฉินก็ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้ ฉินซีก็เชื่อมั่นในตัวเขามาก
เดิมเขาไม่เชี่ยวชาญเรื่องโกหก ได้ยินฉินซีซักถาม ทันใดนั้นก็ตื่นตระหนก
“ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่เดินผ่านเตะโดนขาเข้า ผมเห็นทางนู้นมีหลายคนที่กำลังช่วยเหลืออยู่”
หยางเฉินกลัวฉินซีคิดฟุ้งซ่าน ได้แต่เลือกที่จะปิดบัง
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโกหก ตอนที่คำพูดนี้ออกมาจากปาก ชัดเจนเลยว่าไม่หนักแน่น
โทรศัพท์ฝั่งฉินซี ทันใดนั้นยิ่งเพิ่มความผิดหวังมากขึ้น
เสียงร้องเมื่อกี้ชัดเจนมาก เห็นได้ชัดว่าอยู่ข้างกายหยางเฉิน
ที่สำคัญก็คือ หยางเฉินอยู่ต่อหน้าเธอ เวลาพูดหนักแน่นมาก แต่ว่าตอนนี้ กลับไม่มีความหนักแน่นแม้แต่นิดเดียว
เห็นชัดว่ากำลังร้อนตัว