The king of War - บทที่ 1163 นักวิทยาศาสตร์ที่บ้าคลั่ง
“นี่เป็นยาที่สมบูรณ์แบบที่ฉันค้นคว้าโดยใช้เทคโนโลยีทางพันธุกรรม คุณเพียงแค่ต้องใช้กินมันเข้าไป ก็สามารถผ่านแดนเทพชั้นยอดและเข้าสู่อาณาจักรแห่งศิลปะการต่อสู้ใหม่”
ดอกเตอร์แบล็กหยิบยาออกมาพร้อมทั้งหัวเราะไปด้วย
“ไปให้พ้น!”
หยางเฉินตะคอกอย่างโกรธเคือง“ก่อนที่ฉันยังมีความอดทน ออกไปจากที่นี่ไป!ไม่อย่างนั้นอย่าโทษฉันว่าไม่ได้เตือน!”
“หยางเฉิน คุณคือแดนเทพชั้นยอดที่สมบูรณ์แบบที่กว่าฉันจะค้นพบ ฉันจะปล่อยของทดลองที่ดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร”
ดอกเตอร์แบล็กพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว “เอาเลย!ถ้าคุณกินเข้าไป คุณจะสามารถทะลวงไปสู่แดนเทพชั้นยอดได้ ถึงตอนนั้น เป็นผู้ควบคุมโลกใบนี้ได้สบายด้วยความแข็งแกร่งของคุณ”
“นักรบของฉัน กินมันเข้าไป!”
ดอกเตอร์แบล็กพูดเองเออเองอยู่คนเดียว ราวกับคนบ้า
เขาก็เป็นคนบ้าจริงๆ!
นักวิทยาศาสตร์ที่บ้าคลั่ง!
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงได้แค่ฆ่านาย!”
เจตนาฆ่าแวบวาบในดวงตาของหยางเฉิน
เขาโกรธมาก เจอคนบ้าแบบนี้ อันตรายมาก ถ้าเขาไม่ฆ่าเขา เขาอาจจะนอนไม่หลับหรือกินอะไรไม่ลง
“คุณไม่สามารถฆ่าฉันได้!”
ดอกเตอร์แบล็กหัวเราะ ดูเหมือนเขาไม่กลัวหยางเฉินสักนิดเลย
แน่นอน ถ้าเขากลัวหยางเฉินจริงๆ เขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?
เมื่อพูดจบ ร่างสี่ร่างก็ปรากฏขึ้นข้างหลังดอกเตอร์แบล็กในทันใด
“ใช่เลย! คนเหล่านี้!”
ซาตานตกใจ ชี้ไปที่คนที่ปรากฏหลังดอกเตอร์แบล็ก และพูดด้วยท่าทางประหลาดใจ”พวกนี้แหละที่ติกต่อกับหงเฉิน”
หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เพราะแม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนสี่คนนี้มาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร
ด้วยระดับศิลปะการต่อสู้ของเขา เขาจะรู้ดีว่ามีรอบๆ จะมีคนรึเปล่า แต่ทั้งสี่คนนี้ เหมือนกับดอกเตอร์แบล็ก ที่ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
เช่นเดียวกับดอกเตอร์แบล็ก หยางเฉินไม่ได้สัมผัสถึงออร่าของศิลปะการต่อสู้จากสี่คนนี้ ทั้งสี่ดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไป
เขารู้สึกถึงรังสีอันตรายจากสี่คนนี้เช่นกัน
“คุณคงสงสัยว่าเมื่อกี้พวกมันไปซ่อนที่ไหน และพวกมันอยู่ในศิลปะการต่อสู้ระดับไหนใช่ไหมล่ะ?”
ดูเหมือนว่า ดอกเตอร์แบล็กจะมองเห็นความคิดของหยางเฉินได้ พูดพร้อมทั้งหัวเราะ “ฉันจะบอกได้เลยว่าถึงแม้ขุมพลังที่แข็งแกร่งกว่าจะปรากฏขึ้น เขาก็ไม่รู้สึกถึงความเป็นอยู่ของพวกมันได้”
“พวกมันทั้งหมดมีส่วนประกอบที่ป้องกันสนามแม่เหล็ก”
“เหตุผลที่ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้สามารถรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งภายในขอบเขตที่กำหนดก็เป็นปรากฏการณ์ของสนามแม่เหล็กเช่นกัน ตราบใดที่สนามแม่เหล็กถูกกำจัดได้ มันง่ายมากที่จะกำจัดการรับรู้ของผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะ”
“นี่ก็เป็นผลจากการวิจัยของฉันด้วย เป็นอย่างไรบ้าง น่าทึ่งไหมล่ะ?”
ดอกเตอร์แบล็กดูภูมิใจเหมือนเด็กๆ ราวกับเขาได้ทำสำเร็จอะไรบางอย่างและต้องการให้คนอื่นรับรู้
“หยางเฉิน กินยานี้ไปซะ ถ้านายกินเข้าไป ฉันสามารถปล่อยเพื่อนนายไปจากที่นี่ได้”
ดอกเตอร์แบล็กหัวเราะ
“พี่เฉิน!”
หลังจากที่ดอกเตอร์แบล็กดจบ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
หม่าชาวและ เรยยิง ที่ไปจากที่นี่ ถูกคนของดอกเตอร์แบล็กสี่คนนั้นจับกลับมา
เช่นเดียวกับคนทั้งสี่ที่อยู่รอบๆ ดอกเตอร์แบล็ก ทั้งสี่คนนี้ไม่มีออร่าของศิลปะการต่อสู้ใดๆ
“นายอยากตายหรือไง!”
เมื่อหยางเฉินเห็นหม่าชาวกับเรยยิง ถูกจับกลับมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความน่ากลัวอย่างยิ่ง
พวกเขาถูกหยางเฉินไล่ไปก่อนที่หัวหน้าหงเฉินจะเสียชีวิต แต่ตอนนี้ พวกเขาถูกจับโดยคนของ ดอกเตอร์แบล็ก เห็นได้ชัดว่าดอกเตอร์แบล็กอยู่ที่นี่ดูการต่อสู้ตั้งแต่แรกจนจบ
แต่หยางเฉินเองไม่รู้เลยว่ามีคนแอบอยู่รอบๆนี้
“ทุกคนเป็นผู้ใหญ่หันแล้ว อย่าพูดอะไรไร้สาระเลย ในเมื่อฉันสามารถหาเจอนายได้ ฉะนั้นทุกอย่างที่เกี่ยวกับนายฉันรู้หมด”
ดอกเตอร์แบล็กยังคงพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “ถ้าต้องการที่จะเผชิญกับนายได้ ต้องลงมือกับคนรอบข้างนายก่อน ถึงจะสำเร็จได้อย่างมีประสิทธิภาพ”
พูดจบ เขาหยิบยาออกมาอีกครั้ง ส่งให้หยางเฉินด้วยรอยยิ้ม พูดว่า “ฉันสัญญา ถ้าที่นายกินยานี้เข้าไป ฉันจะปล่อยสองคนนี้ไปจากที่นี่”
“พี่เฉิน อย่า!”
“คุณเฉิน อย่าเลยครับ!”
หม่าชาวและ เรยยิง ได้ยินคำพูดนั้นก็ตะโกนพร้อมกัน
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่รู้ว่าดอกเตอร์แบล็กทำไมถึงต้องการให้หยางเฉินกินยานั้นเข้าไป แต่พวกเขารู้ว่าเมื่อหยางเฉินกินยานั้นเข้าไป ชีวิตของหยางเฉินจะตกอยู่ในอันตราย
ทำไมหยางเฉินจะไม่รู้ล่ะ?
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หม่าชาวและ เรยยิง ต่างก็อยู่ในมือของ ดอกเตอร์แบล็ก เขาไม่มีทางเลือกอื่น
เผชิญกับไอ้บ้านี้ เขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“ถ้าฉันกินยานั้นเข้าไป นายจะปล่อยสองคนนี้ไปแน่นะ?”
หยางเฉินกัดฟันแน่นและถามออกไป
ดอกเตอร์แบล็กพยักหน้าและอ้าปากพูด “ปล่อยคน!”
ยังไม่ทันที่หยางเฉินจะตกลง ดอกเตอร์แบล็กก็ให้คนของเขาปล่อยหม่าชาวและเรยยิง
ทันทีที่หม่าชาวและเรยยิงได้รับการปล่อยตัว พวกเขาก็รีบกลับมายังฝั่งของหยางเฉิน ทั้งคู่มองไปที่ดอกเตอร์แบล็กอย่างโกรธเคือง
“หยางเฉิน ฉันปล่อยคนละนะ จริงใจพอไหม? ตอนนี้นายกินยาที่สมบูรณ์นี้ได้ยัง?”
ดอกเตอร์แบล็กพูดและหัวเราะ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้กังวลว่าหยางเฉินจะปฏิเสธ และโยนยาที่สมบูรณ์แบบให้หยางเฉิน
หยางเฉินยื่นมือออกไปรับไว้
“ไอ้สารเลว นายใช้วิธีการที่น่ารังเกียจเพื่อจับกุมพวกเรา ตอนนี้พวกเราก็อิสระแล้ว นายจะใช้อะไรขู่พี่เฉินได้อีก”
หม่าชาวพูดอย่างโกรธเคือง
หลังจากกินยาที่หยางเฉินให้ไป อาการบาดเจ็บของเขาก็ดีขึ้นแล้ว แต่อาการบาดเจ็บรุนแรงเกินไป และตอนนี้เขาไม่มีพลังที่จะต่อสู้ได้
อาการบาดเจ็บของ เรยยิง ไม่ได้แย่ เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และแถมยังกินยาที่หยางเฉิน มอบให้เขา เขายังสามารถที่จะระเบิดความแข็งแกร่งของได้อีก
ในเวลานี้ เขามองไปที่ดอกเตอร์แบล็กด้วยความโกรธ กัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “ในเมื่อพวกนายไม่ทำตามกฎก่อน พวกเราเองก็ไม่ทำตามกฎก็คงไม่เป็นไรมาก”
ดอกเตอร์แบล็กไม่สนใจคำพูดของคนสองคนเลยด้วยซ้ำ แต่จ้องไปที่หยางเฉินด้วยรอยยิ้ม ท่าทางที่ไม่เกรงกลัว
ใบหน้าของหยางเฉินนิ่งสงบอย่างยิ่ง ถือยาที่ไว้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลังเล
“พวกนายไปจากที่นี่!”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็พูดขึ้น เห็นได้ชัดว่าพูดกับหม่าชาวและเรยยิง
“พี่เฉิน!”
“คุณเฉิน!”
หม่าชาวและ เรยยิง ต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจว่าพวกเขาเองก็ถูกปล่อยตัวแล้ว ทำไม หยางเฉินยังจะให้พวกเขาไปจากที่นี่
“ฉันบอกให้พวกนายไปไง! นี่คือคำสั่ง!”
หยางเฉินคำราม