The king of War - บทที่ 1574
หม่าชาวเห็นด้วยตาของตัวเอง ร่างของหยางเฉินบินลอยออกไป ใบหน้าของเขาอึ้งไปชั่วขณะ
ครั้งนี้ หยางเฉินได้รับบาดเจ็บรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ร่างของไป๋หลี่เยี่ยนเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ส่วนหยางเฉินคือแดนเหนือมนุษย์ขั้นห้า เมื่อทั้งคู่ระเบิดพลังเข้าปะทะกัน ย่อมไม่มีทางที่จะเทียบกันได้
ต่อหน้าไป๋หลี่เยี่ยน เขาแทบจะไม่มีทางต่อสู้ได้เลย
“พี่เฉิน !”
หม่าชาวคำราม มองไปยังร่างที่ตกลงสู้พื้น ร่างของหยางเฉินที่ตอนนี้ลุกไม่ขึ้น ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความโกรธ
“เจ้าสารเลว ! มันสมควรตาย !”
หม่าชาวดวงตาแดงก่ำ มองไปยังร่างของไป๋หลี่เยี่ยน ตอนนี้เส้นเลือดแปลก ๆ ผุดขึ้นเต็มไปหน้าของเขา
ก่อนหน้านี้พลังของเขาเทียบเท่าแดนเทพชั้นยอด แต่ตอนนี้กลับก้าวข้ามขั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว
แดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง !
แดนเหนือมนุษย์ขั้นสอง !
แดนเหนือมนุษย์ขั้นสาม !
เพียงไม่กี่อึดใจ พลังปราณวิถีบู๊ของเขาก็ทะยานขึ้นอย่างรวดเร็ว จากผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด จนมาถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามแล้ว
สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือใบหน้าของหม่าชาวเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ดูน่าเกลียดมากมาย
“เจ้าต้องตาย !”
หม่าชาวคำราม ร่างหายไปจากที่เดิม วินาทีต่อมาก็ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าไป๋หลี่เยี่ยน หมัดเสยขึ้นโจมตี
“ปัง !”
ไป๋หลี่เยี่ยนบหมัดของหม่าชาวด้วยมือเดียว ร่างของหม่าชาวกระเด็นลอยออกไป
แม้ว่าเขาจะทะลวงแดนขึ้นมาได้ แต่ก็มาได้เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามเท่านั้น ในขณะที่ไป๋หลี่เยี่ยนคือผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ยังไงไป๋หลี่เยี่ยนก็ไม่มีทางสู้หม่าชาวได้ ใบหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความตกใจ จ้องมองมาที่หม่าชาว
“มันเป็นไปได้อย่างไร ?”
เขาพูดด้วยความแปลกใจ
ทันใดนั้น เขาก็คิดอะไรบางอย่างได้ และพูดอย่างตกตะลึงว่า “ไป๋หลี่ชิวเหว่ เป็นเพราะนางถ่ายทอดสายเลือดมาให้เจ้า !”
ได้ยินดังนั้น จักรพรรดิเฝิงก็พูดด้วยความตกใจ “สายเลือดบรรพชนไป๋หลี่ !”
สายเลือดบรรพชนไป๋หลี่ เป็นสายเลือดที่ใกล้เคียงกับบรรพบุรุษในราชวงศ์ไป๋หลี่ที่สุด
ตลอดเกือบหนุ่งร้อยปีที่ผ่านมา มีเพียงไป๋หลี่ชิวเหว่คนเดียวเท่านั้นที่มีสายเลือดนี้
นั่นทำให้ไป๋หลี่ชิวเหว่คือหนึ่งในบูโดอัจฉริยะในตระกูล คนในตระกูลจึงให้ความสำคัญกับนางเป็นอย่างมาก ถึงขนาดให้นางเป็นผู้ถ่ายทอดสายเลือดให้แก่รุ่นถัดไป แต่ใครจะไปคาดคิดล่ะว่า เพียงแค่นางออกไปเผชิญโลกเท่านั้น ก็ไปมีความสัมพันธ์กับชายนอกตระกูล แล้วยังให้กำเนิดบุตรออกมาอีก
นั่นทำให้ราชวงศ์ไป๋หลี่โมโหเป็นอย่างมาก จนรีบนำตัวไป๋หลี่ชิวเหว่กลับมากักตัวไว้ในทันที หม่าชาวเกิดมาแล้วได้ 26 ปี ไป๋หลี่ชิวเหว่ก็ถูกขังมาแล้ว 26 ปีเช่นกัน
แต่ว่าตอนนี้ ไป๋หลี่เยี่ยนพบว่าภายในร่างของหม่าชาว มีเลือดของบรรพบุรุษอยู่ นั่นทำให้เขารู้สึกตกใจ
ในเวลานี้หม่าชาวราวกับเครื่องจักรไร้ความรู้สึก พุ่งเข้าหาไป๋หลี่เยี่ยนต่อทันที แต่ว่าในทุก ๆ ครั้งที่โจมตี ก็ไม่สามารถสร้างบาดแผลให้กับไป๋หลี่เยี่ยนได้เลย
“ตอนนี้ร่างของเจ้ามีสายเลือดบรรพบุรุษอยู่ เจ้ายังตายไม่ได้ เจ้าต้องกลับไปราชวงศ์ไป๋หลี่กับข้า !”
ไป๋หลี่เยี่ยนโจมตีหม่าชาวไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
จักรพรรดิเฝิงขยับร่าง เข้ามาบังด้านหน้าของหม่าชาวไว้ มองไปยังไป๋หลี่เยี่ยนและพูดว่า “ไป๋หลี่เยี่ยน ท่านจะทำเกิดไปแล้ว ! ถึงขนาดเข้ามาในราชวงศ์เฝิงของข้า แล้วยังจะนำตัวหลานข้าออกไปอีก ท่านคิดว่าจะมารังแกราชวงศ์เฝิงได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ?”
ไป๋หลี่เยี่ยนใบหน้าเคร่งเครียด พูดอย่างเย็นชาว่า “ฝ่าบาท ข้าขอแนะนำท่านว่าอย่ามายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่า ท่านคงรู้อยู่แล้ว ว่าสายเลือดบรรพบุรุษ สำคัญกับพวกเราราชวงศ์ไป๋หลี่ขนาดไหน เขาจะต้องมากับข้า”
จักรพรรดิเฝิงยิ้มอย่างเย็นชา “เขาเป็นหลานของข้า ถ้าท่านเอาตัวเขาไป แล้วพวกเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ?”
พูดจบ เขาก็หยิบแจกันออกมา เพียงสะบัดนิ้วออก แจกันก็บินตรงไปหาหยางเฉินทันที
หลังจากที่หยางเฉินที่รับ เข้าก็ได้ยินฝ่าบาทพูดว่า “ด้านในมียารักษา ช่วยระงับอาการบาดเจ็บของเจ้าได้อยู่”
หยางเฉินไม่ลังเลแม้แต่น้อย เปิดขวดออก แล้วนะยาเม็ดนั้นเข้าปากทันที
ไม่นึกว่าสิ่งที่ฝ่าบาทหยิบออกมา จะไม่ใช้ของธรรมดา เพียงแค่เขากลืนยาลงไปก็รู้สึกได้ถึงประสิทธิภาพอันมหาศาล ช่วยซ่อมแซมอาการบาดเจ็บของเขาไว้
จักรพรรดิแอบถอดหายใจอย่างโล่งอก เขานั่งลงขัดสมาธิ เทคนิคการหายใจขั้นที่หกของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานถูกใช้ออกมา
ชั่วพริบตาเดียว เขาก็เข้าสู้ภวังค์
เทคนิคการหายใจของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยานช่วยซ่อมแซมอาการบาดเจ็บ อีกทั้งยังมีผลจากยาของฝ่าบาททำให้อาการบาดเจ็บของหยางเฉินกลับสู่ภาวะปกติทันที
จักรพรรดิมองไปยังหยางเฉิน ก่อนจะหันไปมองไป๋หลี่เยี่ยนและพูดว่า “ท่านน่าจะชัดเจนแล้วว่า ถ้าหากข้ายังอยู่ที่นี่ ท่านก็ไม่สามารถนำตัวหลานชายข้าไปได้”
ไป๋หลี่เยี่ยนพูดอย่างเย็นชา “พูดแบบนี้ หมายความว่าต้องการมีปัญหากับราชวงศ์ไป๋หลี่ของพวกเรางั้นรึ ?”
ฝ่าบาทขมวดคิ้ว “ข้าไม่เคยบอกท่านเลยว่าต้องการมีปัญหากับราชวงศ์ไป๋หลี่ แต่ถ้าท่านพูดแบบนี้ ก็ย่อมได้ ! หม่าชาวเป็นหลานของข้า และยังเป็นผู้สืบรัชทายาทรุ่นที่สิบเก้าอีกด้วย ใครก็ไม่สามารถนำตัวเขาไปได้ !”
ระหว่างที่พูดพลังปราณก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของเขา
ลมปราณของไป๋หลี่ยหยานเองก็เช่นกัน ลมปราณของทั้งคู่เข้าปะทะกันอย่างรุนแรง
ทั้งสองยังไม่มีใครเริ่มลงมือ แต่ทุก ๆ คนที่อยู่ที่นั่น สามารถรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันน่ากลัว จนแทบไม่กล้าหายใจเสียงดังออกมา
ไป๋หลี่เยี่ยนมองไปยังจักรพรรดิเฝิงด้วยความเคียดแค้น “ถ้าหากว่า วันนี้ข้าต้องนำตัวเขากลับไปล่ะ ?”
ก่อนหน้านี้เขายังต้องการที่สังหารหม่าชาว แต่หลังจากพบว่าหม่าชาวมีสายเลือดบรรพบุรุษอยู่ ทำให้เขาเปลี่ยนความตั้งใจขึ้นมา
ถ้าหากสามารถถ่ายทอดสายเลือดบรรพบุรุษนี้ออกมาได้ แล้วราชวงศ์ไป๋หลี่ ก็จะสามารถถ่ายทอดสายเลือดบูโดอัจฉริยะออกมาได้แล้วจริง ๆ
แม้เขาค้นพบว่าหม่าชาวมีสายเลือดบรรพบุรุษอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้เห็นหม่าชาวอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าไปราชวงศ์อู่โบราณพวกเขาจึงจะเป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานพรมา ส่วนคนด้านนอกคือคนที่อยู่ต่ำกว่า ยังไงก็ไม่มีทางมีพลังได้มากกว่านี้แล้ว !
ใบหน้าของฝ่าบาทเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ข้าเพียงอยากรู้ว่า ถ้าข้ายังอยู่ที่นี่ใครจะกล้ามาแตะต้องหลานข้า !”
ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ไม่มีใครเริ่มลงมือ ทันใดนั้นท้องฟ้าก็มืดครึ้ม บ่งบอกถึงแรงกดดันมหาศาล
แต่ทันใดนั้น ฝ่าบาทลอยตัวขึ้นไปบนฟ้า จู่ ๆ เมฆบนท้องฟ้าก็มืดครึ้ม เกิดฟ้าแลบขึ้น ราวกับมีความน่ากลัวบางอย่างกำลังลงมาจากฟ้า
“เปรี้ยง !”
สายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้า ฟาดเข้าใส่หลังคาของอาคารจนพังลงทันที
ในช่วงเวลานั้นทุกคนต่างก็ตกตะลึง
กระทั่งจักรพรรดิเฝิงและไป๋หลี่เยี่ยน สายตาของทั้งคู่ต่างก็ดูเคร่งขรึม เพราะนอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีแรงกดดันของอีกคนจากบนฟ้าอีก
ในขณะที่ทุกคนกำลังสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น หยางเฉินที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ ก็ค่อย ๆ แผ่พลังลมปราณออกมา
เหลือหัวของเขา ขึ้นไปยังประกายสายฟ้าแลบบนท้องฟ้าผ่านก้อนเมฆสีดำ
“เจ้าเองรึ !”
ไป๋หลี่เยี่ยนมองไปยังหยางเฉินด้วยสีหน้าตกใจ
ด้วยพลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด เข้ารู้ดีว่าเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าที่เกิดขึ้นนั้นหมายถึงอะไร
มันคือนิมิตฟ้ากำเนิด ที่มีเพียงผู้แข็งแกร่งชั้นยอดผู้ซึ่งลมปราณกำลังก้าวผ่านแดนเท่านั้น ถึงจะทำให้เกิดสิ่งนี้ได้