The king of War - บทที่ 1593 ประกาศสงครามเป็นกลุ่ม

บทที่ 1593 ประกาศสงครามเป็นกลุ่ม

ไม่มีใครคิดว่า เป็นถึงผู้แข็งแกร่งแห่งราชวงศ์เย่และราชวงศ์ต้วน ถึงกับกำลังคิดว่าจะแพ้การต่อสู้ยังไง จากนั้นรีบไปจากเมืองเยี่ยนตูให้เร็วที่สุด
ในขณะที่หยางเฉินพูดคำว่าเริ่มต้น เย่เจียงกับต้วนชิงเกือบจะเคลื่อนไหวพร้อมกัน และรีบวิ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็ว
เพียงแต่ว่า บนร่างกายของทั้งสองคน ไม่มีออร่าวิถีบู๊แผ่กระจายออกมาเลย เหมือนกับคนธรรมดาสองคน เพียงแต่ความเร็วนั้นเร็วกว่าคนธรรมดาทั่วไป แค่นั้นเอง
ในสถานที่ขนาดใหญ่นี้ ทั้งหมดคือผู้แข็งแกร่งแดนเทพ เมื่อเห็นว่าผู้แข็งแกร่งของทั้งสองราชวงศ์ไม่มีออร่าวิถีบู๊แผ่กระจายออกมาเลย ก็ตกตะลึง
“เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือของราชวงศ์ ทำไมถึงไม่มีออร่าวิถีบู๊แผ่กระจายออกมาล่ะ?”
“พวกคุณแน่ใจหรือ พวกเขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ?”
“ผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์ อ่อนแอขนาดนี้เลยหรือ?”
……
ในสถานที่ขนาดใหญ่เช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งทุกคน พูดด้วยความประหลาดใจ
ในเวลานี้ ต้วนชิงกับเย่เจียงได้เริ่มการต่อสู้แล้ว ต้วนชิงได้ต่อยหมัดไปที่ใบหน้าเย่เจียง เย่เจียงใช้เท้าเตะที่ท้องของ ต้วนชิง
จากนั้น ในความตกตะลึงของฝูงชน ร่างกายของต้วนชิงกับเย่เจียงก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าทีละคน และปลิวลงพื้นใต้สังเวียน
“ตูม!”
“ตูม!”
หลังจากนั้น ก็มีร่างกายตกลงสู่พื้นเสียงดังสนั่นต่อเนื่องสองครั้ง
ทันใดนั้นฉากในสถานที่นี้ก็ตกอยู่ในความเงียบ และทุกคนต่างตกตะลึงและก็มองไปที่ต้วนชิงกับเย่เจียงที่ตกลงมาจากบนสังเวียน
จากจุดเริ่มต้นการแข่งขัน ถึงตอนจบ ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ทั้งคู่ก็เคลื่อนไหวด้วยกระบวนท่าเดียว ก็ได้รับการตัดสินแพ้ชนะแล้วเหรอ?
หยางเฉินมองจากข้างสนาม เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าทั้งสองราชวงศ์กำลังเล่นกลอุบายอะไร
เห็นได้ชัดว่า พวกเขาทั้งหมดต้องการไปจากเมืองเยี่ยนตูโดยเร็วที่สุด
ฉากในสถานที่นี้นั้นเงียบไปสิบวินาที ก่อนที่จะมีคนพูดว่า “นี่คือการต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งแดนเทพใช่หรือไม่?”
หลังจากที่เย่เจียงกับต้วนชิง ปลิวกระเด็นและหล่นลงใต้สังเวียนทีละคน ทั้งคู่ก็เลือกที่จะอยู่เงียบๆแสร้งทำเป็นเวียนหัว บรรดาผู้ที่ไม่รู้และไม่เข้าใจคงจะคิดว่าการต่อสู้เมื่อสักครู่นั้นคงจะดุเดือดมาก
“ไม่เสียชื่อที่เป็นถึงผู้นำที่แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่ เก่งกาจจริงๆ ราชวงศ์ต้วนของเรา แพ้แล้ว!”
ในขณะนี้ต้วนเย่ลุกขึ้นยืน มองไปในทิศทางของราชวงศ์เย่ และพูดว่า
พูดจบ เขาก็สั่งคนที่อยู่เบื้องหลังเขา “ไปยกต้วนชิงกลับมา!”
“ครับ!”
ผู้แข็งแกร่งแห่งราชวงศ์ต้วนทั้งสองคนเร่งรีบไปข้างหน้า และไปยกต้วนชิงมา
และในเวลานี้คนของราชวงศ์เย่ก็ตั้งสติขึ้นมาได้ รีบไปยกเย่เจียงมาจากสังเวียน
“คุณหยาง ทั้งคู่ตกจากสังเวียนแล้ว ผลแพ้ชนะจะตัดสินใจอย่างไร?”
ในเวลานี้ กรรมการมองไปในทิศทางของหยางเฉินและถาม
ศึกชิงเจ้าแห่งราชาในเมืองเยี่ยนตูครั้งนี้ ถูกกระตุ้นโดยหยางเฉิน และกรรมการก็ต้องการทำตามคำสั่งของหยางเฉิน
หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถือว่าเสมอกัน!
ส่งผู้แข็งแกร่งคนอื่นต่อสู้ต่อไป! จนกว่าจะได้รับการตัดสินผู้แพ้และชนะ!”
ราชวงศ์เย่กับราชวงศ์ต้วน
เมื่อได้ยินเช่นนี้
สีหน้าของคนราชวงศ์เย่กับราชวงศ์ต้วนดูแย่มาก พวกเขาตกเป็นเป้าหมายของหยางเฉิน แม้ว่าพวกเขาจะยอมแพ้
หยางเฉินก็ไม่เห็นด้วย
ต้วนเย่เหลือบมองไปยังทิศทางของหยางเฉิน จากนั้นพูดด้วยความโกรธ “ส่งคนต่อไป!”
ราชวงศ์ต้วนมีผู้แข็งแกร่งระดับแดนเทพส่งขึ้นบนสังเวียน และราชวงศ์เย่ก็ส่งผู้แข็งแกร่งที่มีระดับแดนเทพเช่นกัน
คราวนี้ ผู้แข็งแกร่งทั้งสองไม่เหมือนเมื่อสักครู่ ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็หล่นลงสังเวียน แต่ต่อสู้กันอย่างจริงจัง
ถึงกระนั้น ผู้แข็งแกร่งทั้งสองก็ยังไม่ใช้พลังเต็มที่ ผู้แข็งแกร่งทั้งสองที่อยู่ในระดับแดนเทพขั้นปลาย ก็เหมือนกับผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นสูงสุดกำลังต่อสู้กัน
เพียงห้านาทีต่อมา ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่หล่นลงสังเวียน และราชวงศ์ต้วนชนะ
ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ต้วนที่ชนะคนนั้น
มาถึงข้างกายต้วนเย่ ก้มหัวลงและพูดว่า “เสด็จอารอง ขอโทษด้วย
ผมชนะแล้ว!”
ต้วนเย่ถอนหายใจ และพูดว่า “ไม่เป็นไร สู้กันต่อไป!”
การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป!
หยางเฉินเหมือนกับคนที่ไม่มีธุระอะไรทำ นั่งดูการต่อสู้อยู่ข้างๆ
ระหว่างเขากับเรื่องของราชวงศ์เย่ มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง แต่ผู้แข็งแกร่งที่ราชวงศ์เย่ส่งเข้าร่วมการแข่งขัน
คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็อยู่ในระดับแดนเทพขั้นปลาย
ตัวเขาซึ่งเป็นถึงผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ลงมือกับคนที่อยู่ในระดับแค่แดนเหนือมนุษย์ มันไม่เหมาะสมจริงๆ
แม้ว่าจะไม่สามารถลงมือจัดการราชวงศ์เย่ แต่เขาก็จะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ
สำหรับราชวงศ์ต้วน
ก่อนหน้านี้ที่อยู่ภูเขาเยี่ยนซาน เขาเคยต่อสู้กับเย่หลินและหลิวเหล่าก้วยผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ หลังจากที่สายเลือดคลั่งถูกกระตุ้น
เขาเกือบจะสูญเสียการควบคุม แต่ราชวงศ์ต้วนกลับจากไปในเวลานั้น
สำหรับคนที่กลับกลอกเช่นนี้ หยางเฉินย่อมไม่ประทับใจแน่นอน แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ของต้วนหวูหยา เขาก็คงไม่ทำอะไรราชวงศ์ต้วน
เพียงแต่ว่า ราชวงศ์เย่ จะต้องถูกทำลายจนสิ้นซาก!
เมื่อเห็นว่าผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่พ่ายแพ้ทีละคน แต่พวกเขาทั้งหมดเจตนายอมแพ้การต่อสู้ ดวงตาของหยางเฉินมีแสงแห่งความฉลาดหลักแหลมแวบเข้ามา
“ฉันจะคอยดูว่า ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่ ยังจะแสร้งทำไปได้นานแค่ไหน”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็พูดออกมา โดยไม่ได้พูดเสียงเบา
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่ ต่างรู้สึกตื่นเต้นกังวลใจขึ้นมาทันที
ดวงตาของต้วนเย่ ฉายแววสติปัญญา ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่า ตอนนี้หยางเฉินกำลังส่งสัญญาณให้พวกเขาสังหารผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่
นี่เป็นการบังคับให้ราชวงศ์ต้วนต้องตัดสินใจเลือก
หลังจากที่ต้วนเย่ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ในรอบหน้า ฉันจะออกไปสู้!”
หลังจากการต่อสู้อีกรอบจบลง ต้วนเย่ก็ค่อยๆลุกขึ้น และเดินไปบนสังเวียน
เดิมทีเขาเป็นผู้อาวุโสของราชวงศ์ต้วน และเขาดำรงอยู่ในระดับแดนเทพชั้นยอด
ถ้าแดนเหนือมนุษย์ไม่ออกมา ใครกันที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา?
เมื่อเขาออกไปต่อสู้
ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่ สีหน้าดูแย่มาก
มีเพียงทางเดียวคือตายเท่านั้น
พวกเขารู้ดีว่า ในราชวงศ์เย่ไม่ว่าจะเป็นใครที่ขึ้นสังเวียน
ผู้แข็งแกร่งที่มาแข่งขันศึกชิงเจ้าแห่งราชาในเมืองเยี่ยนตู เย่เจียง ซึ่งเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ก็มีเพียงความแข็งแกร่งในระดับแดนเหนือมนุษย์ระยะปลายเท่านั้น
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับต้วนเย่ซึ่งอยู่ระดับแดนเทพชั้นยอด พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้เลย
“พวกนาย ขึ้นไปสู้พร้อมกันเถอะ!”
ต้วนเย่ยืนอยู่บนสังเวียน จากที่สูงมองลงไปยังทิศทางของราชวงศ์เย่ และพูดอย่างเย็นชา
ทันทีที่พูดจบ โมเมนตัมวิถีบู๊ของแดนเทพชั้นยอด ก็แผ่กระจายออกจากร่างกายของเขา ชั่วขณะได้ปกคลุมผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่หลายคน
เมื่อรู้สึกถึงโมเมนตัมอันทรงพลังนี้ ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์เย่ ต่างก็หน้าซีดเซียว
“ราชวงศ์เย่ยอมรับความพ่ายแพ้ พวกเราขอถอนตัวออกจากศึกชิงเจ้าแห่งราชาในเมืองเยี่ยนตู!”
เย่เจียงที่พึ่งตื่นจากอาการสลบ จู่ๆก็พูดขึ้น
ไม่ใช่ว่าเขาอยากพ่ายแพ้ แต่ไม่ยอมแพ้ไม่ได้
หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เป็นถึงราชวงศ์เย่ผู้สง่างาม ไม่มีความกล้าแม้แต่จะต่อสู้หรือ? หรือว่า ราชวงศ์เย่พ่ายแพ้มาตลอด จนไม่มีความกล้าหาญแล้ว?”
เย่เจียงสีหน้าดูแย่มากแล้วพูดว่า “นายพูดเช่นนี้ มันเกินไปหรือเปล่า?”
หยางเฉินเยาะเย้ย “เกินไป? พวกนายไม่กล้าแม้แต่จะต่อสู้ ฉันพูดผิดเหรอ?”
ในเวลานี้ต้วนเย่มองไปที่เย่เจียงและพูดว่า “ราชวงศ์เย่ว่าไง ก็เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลชั้นยอดแห่งจิ่วโจวหากไม่กล้าจะต่อสู้ ฉันคิดว่า ราชวงศ์เย่สามารถลบชื่อออกจากหนึ่งในสี่ราชวงศ์ออกได้แล้ว”
ทันทีที่ต้วนเย่พูดจบ หลงจิ้นก็พูดว่า “ถูกต้อง! สามารถลบราชวงศ์เย่ออกจากราชวงศ์”
ผู้อาวุโสของราชวงศ์ซ่านกวนที่อยู่ตรงหน้าซ่านกวนโหรว ยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ราชวงศ์เย่ ควรถูกลบออกไปตั้งนานแล้ว! ฉันในนามของราชวงศ์ซ่านกวน ขอประกาศสงครามกับราชวงศ์เย่!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ผู้ชมต่างตกตะลึง!
ราชวงศ์ซ่านกวนเป็นหนึ่งในสี่ราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ ประกาศในที่สาธารณะ จะทำสงครามกับราชวงศ์เย่
หลังจากหลงจิ้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก็เริ่มพูดว่า “ราชวงศ์หลง ประกาศสงครามกับราชวงศ์ซ่านกวน!”
หลังจากที่ต้วนเย่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดขึ้น “ฉันเป็นตัวแทนของราชวงศ์ต้วน ขอประกาศสงครามกับราชวงศ์เย่!”
ฉากนี้ ทำให้ทุกคนช็อก!
ราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ สามราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ประกาศสงครามกับราชวงศ์เย่ เรื่องแบบนี้ ไม่เคยเกิดขึ้น แม้แต่ร้อยปีก่อน คนในตำนานคนนั้น พึ่งแรงของตัวเอง ท่ามกลางราชวงศ์ทั้งเก้าสามารถควบคุมราชวงศ์ทั้งห้าได้
และหนึ่งร้อยปีต่อมา คำพูดของหยางเฉิน ดึงดูดทั้งสามราชวงศ์ให้ประกาศสงครามกับราชวงศ์ซ่านกวน
เพียงราชวงศ์เย่ สามารถทนต่อการประกาศสงครามจากราชวงศ์จำนวนมากได้หรือไม่?