The king of War - บทที่ 1642 เจียงลั่วอยู่ไหน

บทที่ 1642 เจียงลั่วอยู่ไหน

ได้ยินคำพูดของหวยหลัน สีหน้าหวยเฟิ่ง โมโหเข้าไปอีก ยกมือขึ้นตบลงไปอีกครั้ง
“เพียะ!”
เมื่อเห็นว่าฝ่ามือของเธอ จะตบลงบนหน้าหวยหลัน หยางเฉินลงมือทันที เขาจับข้อมือหวยเฟิ่งเอาไว้ พูดด้วยสีหน้าอึมครึม “มีอะไร เธอมาลงกับฉัน!”
“ปล่อย!”
หวยเฟิ่งเจ็บ พูดอย่างโมโห “นายกล้ามาก กล้าแตะต้องฉัน ในจวนเมืองหวยเฉิง!”
ผู้คุ้มกันหกคน ที่หวยเฟิ่งพามา ต่างพากันเข้ามา ล้อมหยางเฉินเอาไว้ มองหยางเฉิน ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ผู้คุ้มกันคนที่นำมา มีพลานุภาพบู๊แดนเหนือมนุษย์ขั้นหก ระเบิดออกมาจากตัว
“ปล่อยคุณเฟิ่ง!”
ผู้คุ้มกันคนที่นำมา พูดอย่างโมโห
“ไสหัวไป!”
หยางเฉินตวาดออกมา พลานุภาพบู๊ ที่ทัดเทียมกับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด พุ่งไปกดดันอีกฝ่ายทันที
ผู้คุ้มกันคนที่นำมา ร่างกายเหมือนโดนกระแทกอย่างแรง ถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าซีดเผือด มีคราบเลือดตรงมุมปาก
ภาพนี้ ทำให้ทุกคนช็อก
แค่แผดเสียงออกมา ก็ทำให้ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหก บาดเจ็บได้ นี่ต้องแข็งแกร่งแค่ไหนกัน
หวยหลันที่หยางเฉิน คุ้มครองอยู่ด้านหลัง สีหน้าซาบซึ้ง เธอพูดออกมาว่า “คุณหยาง ปล่อยหวยเฟิ่งเถอะ!”
หยางเฉินปล่อยมือ จ้องหวยเฟิ่งอย่างเย็นชา “ไสหัวไป!”
หวยเฟิ่งกัดฟันจ้องหยางเฉิน แล้วพูดว่า “นายรอฉันก่อนเถอะ!”
พูดจบ เธอเดินออกไปอย่างโมโห
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”
หยางเฉินมองรอยฝ่ามือชัดเจน บนหน้าหวยหลัน
รู้สึกโทษตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
หวยหลันคงไม่โดนตบ
หวยหลันส่ายหน้าเบาๆ ฝืนยิ้มออกมา แล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร!”
หยางเฉินมองหวยหลันแล้วถามว่า “ในจวนเมืองหวยเฉิง ผู้หญิงคนนี้ ชอบรังแกเธอเหรอ”
จากคำพูดที่หวยเฟิ่งพูดกับหวยหลัน
อย่างน้อยก็โดนกลั่นแกล้งจากหวยเฟิ่งบ่อยๆ
ดูออกเลยว่าหวยหลัน ไม่เป็นที่ชื่นชอบ ในจวนเมืองหวยเฉิง
แววตาของหวยหลันหม่นหมองลง
มาเท่านั้น แม้ได้รับการเอ็นดูจากปู่ แต่ไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของจวนเมืองหวยเฉิง”
พูดด้วยสีหน้าเย้ยหยันตัวเอง “ฉันเป็นแค่คนที่ปู่เก็บมาเลี้ยง ได้แซ่หวย
“แต่ไม่เป็นไร ฉันมีชีวิตทุกวันนี้ ฉันพอใจมากแล้ว”
ได้ยินคำพูดของหวยหลัน หยางเฉินไม่ได้เซ้าซี้เรื่องนี้ มองไปยังทางที่หวยเฟิ่ง
เดินออกไป ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พูดเสียงทุ้มว่า
“เมื่อกี้เธอช่วยฉัน ไม่รู้ผู้หญิงคนนี้ จะระบายความโมโหใส่เธอหรือเปล่า”
หวยหลันยิ้ม แล้วพูดว่า “คุณหยาง
วางใจเถอะ แม้หวยเฟิ่งไม่ชอบฉัน แต่มีคุณปู่อยู่
เธอไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก”
ได้ยินหวยหลันพูดแบบนี้ หยางเฉินแอบโล่งใจ
หวยหลันพูดอีกว่า
“คุณน่ะสิ ต้องระวังหวยเฟิ่ง รวมถึงหวยฉิงอวี่ แม่ของเธอ แม่ลูกคู่นี้
ขึ้นชื่อเรื่องโหดเหี้ยมอำมหิต”
“คุณฆ่าสามีของหวยฉิงอวี่ หวยฉิงอวี่ต้องไม่ปล่อยคุณแน่ คุณต้องระวังมากๆ”
หยางเฉินยิ้มบางๆ “ขอบคุณที่เตือน!”
หวยหลันพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า
“ถ้าคุณหยางไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อน มีอะไร
คุณติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ”
“โอเค!”
หยางเฉินพยักหน้า มองหวยหลันเดินออกไป
เมื่อหวยหลันออกไป แววตาเขาฉายแววแหลมคม
ใช้เจียงลั่ว ล่อฉันมาเมืองหวยเฉิงจริงหรือเปล่า ฉันต้องไปยืนยันให้แน่ใจสักหน่อย”
พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ว่าพวกเธอสองแม่ลูก
พูดจบ เขาเดินไปยังทางที่หวยเฟิ่งออกไป
ขณะเดียวกัน ในจวนเมืองหวยเฉิง ห้องในคฤหาสน์เดี่ยวเล็กๆ
หวยเฟิ่งพูดด้วยสีหน้าโมโห
“แม่ ไอ้เลวนั่นรังแกคนอื่นเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะลงมือกับหนู ถ้าไม่ได้อยู่ในจวนเมืองหวยเฉิง
ไอ้เลวนั่นคงฆ่าหนูไปแล้ว”
“ยังมีผู้หญิงต่ำตมอย่างหวยหลันอีกคน กล้าต่อว่าหนู เพื่อช่วยไอ้เลวนั่น แม่ต้องจัดการให้หนูนะ!”
หวยฉิงอวี่สีหน้าอึมครึมเป็นอย่างมาก พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องรีบ
ถึงเป็นคุณตาแก ก็ปกป้องเขาไม่ได้”
ไม่นาน มันจะต้องจ่ายด้วยราคาสาหัส
หวยเฟิ่งพูดอย่างสงสัย
“คุณตาเป็นเจ้าเมืองหวยเฉิง ในเมืองหวยเฉิง
ยังมีคนกล้าแตะต้องหยางเฉิน ต่อหน้าคุณตาเหรอ”
หวยฉิงอวี่หัวเราะเย็นชา “มีสิ!”
หวยเฟิ่งพูดอย่างตกใจ “ใคร”
หวยฉิงอวี่พูดว่า “อีกไม่นาน แกก็รู้เอง”
จวนเมืองหวยเฉิงใหญ่มาก หยางเฉินใช้เวลา
10
นาทีเต็มๆ กว่าจะถึงคฤหาสน์เดี่ยวหลังเล็ก
ที่นี่เป็นที่พักของหวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่ง ตอนนี้
ในนั้นมีผู้คุ้มกันหกคน ที่หวยเฟิ่งพาไปเมื่อกี้ด้วย
ข้างนอกมีผู้คุ้มกันหลายสิบคน
เมื่อหยางเฉินปรากฏตัว ผู้คุ้มกันที่โดนหยางเฉินตวาดจนกระเด็น พูดอย่างตื่นตระหนก “นายมาได้ยังไง”
เมื่อเขาพูดออกมาอย่างตกใจ ผู้คุ้มกันหลายสิบคน เข้ามาพร้อมกัน ล้อมหยางเฉินเอาไว้ตรงกลาง
หยางเฉินยืนเอามือไพล่หลัง ไม่มองผู้คุ้มกันพวกนี้แม้แต่น้อย แต่มองไปด้านในคฤหาสน์ พูดเสียงก้องว่า “หยางเฉินแวะมาเยี่ยม!”
เขารู้ว่าหวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่งอยู่ข้างใน
ในห้อง หวยเฟิ่งสีหน้าตกใจ “แม่ ไอ้เลวนี่กล้ามาหาเรา ไม่รู้ที่เป็นที่ตายจริงๆ!”
หวยฉิงอวี่หรี่ตาลง พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันดูถูกความกล้าของเขาไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร ในจวนเมืองหวยเฉิง เขาทำอะไรฉันไม่ได้”
พูดจบ เธอก้าวออกไปข้างนอก
หลังจากหวยฉิงอวี่ มาถึงด้านนอก เห็นหยางเฉิน โดนผู้คุ้มกันล้อมเอาไว้ตรงกลาง จึงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “นายมาหาฉันมีเรื่องอะไร”
หยางเฉินหรี่ตามองหวยฉิงอวี่ “ผมมาหาคุณนายหลง เพราะอยากรู้เรื่องคนคนหนึ่งจากคุณ”
“ฮ่าๆๆๆ……”
จู่ๆ หวยฉิงอวี่หัวเราะออกมาเสียงดัง สีหน้าราบเรียบของเธอ เพียงพริบตา เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตอนนี้สีหน้าเธอโหดเหี้ยม “คุณนายหลงงั้นเหรอ นายฆ่าสามีฉัน กลับเรียกฉันว่าคุณนายหลง นายกำลังท้าทายฉันหรือไง”
หยางเฉินขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา “สามีคุณตายเพราะอะไร คุณน่าจะรู้ดี เขาเหิมเกริมเอง ประเมินพละกำลังคู่ต่อสู้ต่ำไป โดนฆ่าก็เพราะหาเรื่องใส่ตัว”
หวยฉิงอวี่ยิ้มเย็นชา “หาเรื่องใส่ตัวงั้นเหรอ! นายพูดแบบนี้ นายมาหาฉันที่จวนเมืองหวยเฉิง ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักฉันดีพอ ถ้านายตายไป ก็เพราะหาเรื่องใส่ตัวเหมือนกันใช่ไหม”
ฟังคำพูดของหวยฉิงอวี่ หยางเฉินสีหน้าอึมครึม เขาไม่ได้สัมผัสถึงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ในบริเวณนี้
งั้นหวยฉิงอวี่พูดแบบนี้ หมายความว่าอะไร
เหมือนหวยฉิงอวี่ ดูความคิดของหยางเฉินออก ยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่ได้โง่ ถึงขั้นที่ฆ่านายในจวนเมืองหวยเฉิง ถึงจะฆ่านาย ฉันก็จะยืมมือคนอื่น!”
หยางเฉินไม่สนใจคำพูดของหวยฉิงอวี่ เขาถามต่อ “เจียงลั่วอยู่ไหน”
ในเมืองหวยเฉิง คนที่ใช้เจียงลั่วล่อเขาออกมา มีเพียงหวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่ง ที่น่าสงสัยที่สุด
หลังจากหยางเฉินเห็นความอวดดีของหวยเฟิ่ง ก็ตัดความเป็นไปได้ ที่หวยเฟิ่งจะทำเรื่องนี้ออกไป ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ความเป็นไปได้ ที่จะเป็นหวยฉิงอวี่จึงสูงมาก