The king of War - บทที่ 1664 มีให้มาก็ต้องมีสนองตอบ

บทที่ 1664 มีให้มาก็ต้องมีสนองตอบ
คิดมาถึงในตัวของสวีฮว๋ามีลูกแก้ววิเศษที่ทำให้หม่าชาวฟื้นคืนความทรงจำได้ หยางเฉินก็ออกอาการทนรอไม่ได้
ตรงเข้าครอบคลุมเต็มตัวสวีฮว๋า
กระแสพลังบูโดเข้มข้น แผ่กระจายออกมาจากตัวของเขา
หยางเฉินพูดเสียงเยือก
“ให้เวลาเจ้าสิบวินาที เอาลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีออกมา ไม่งั้น
ตาย！”
สวีฮว๋าบาดเจ็บสาหัสอยู่ เวลานี้คิดว่าพลังฝีมือแดนเหนือมนุษย์ คงไม่มีหลงเหลือแล้ว
สัมผัสถึงกระแสพลังที่แข็งกล้าบนตัวของหยางเฉิน เขาก็ให้รู้สึกอัดอั้นปวดใจอย่างที่สุด ตัวเขาเองนั้นเป็นถึงว่าที่เจ้าสำนักหุบเขาราชายา กลับมาถูกเด็กวัยหนุ่มอายุยังไม่ถึงสามสิบบีบบังคับ
แต่ทว่า เขารู้อยู่แก่ใจ ถ้าขืนไม่ยอมมอบลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีให้ไป ฝ่ายนั้นต้องฆ่าตัวเขาทิ้งเป็นแน่
เสียงของหยางเฉินดังขึ้นอีกในทันใดนั้น “เวลาถึงแล้ว เจ้าคิดดีหรือยัง？”
สวีฮว๋ากัดฟันตอบด้วยจำยอม “ข้าจะมอบลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีให้เจ้าก็ได้ แต่ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะเปิดทางรอดให้ข้า”
หยางเฉินเลิกคิ้วสูง “แกยังคิดอยู่อีกหรือ ว่าตอนนี้แกยังมีทางเลือกอีก”
หวยหลันก็รีบเอ่ยปากพูด
“สวีฮว๋า เจ้าน่าจะรู้จักข้าดี ข้าอยู่ในเมืองหวยเฉิงก็ตั้งหลายปีมาแล้ว แต่ไหนแต่ไรมาพูดคำไหนคำนั้น ข้ารับประกันให้เจ้าได้เลย เพียงเจ้ามอบลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีให้มา
พี่หยางก็จะเปิดทางรอดชีวิตให้เจ้า”
สวีฮว๋าอึ้งเงียบ สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน
สำหรับเขาแล้ว ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีสำคัญกับตัวเขามาก การฝึกพลังฝีมือของเขาที่รุดหน้าได้เร็วมาก ก็มีส่วนมาจากลูกแก้วนี้มาก ท่านจ้าวแห่งยาเคยบอกไว้ว่า
โดยกายภาพของตัวเขาเอง มีความเป็นพิเศษอยู่ ด้วยเพราะความพิเศษนี้นั้น
จำเป็นต้องได้ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีมาช่วยเสริม มิฉะนั้นถ้าเขาฝึกพลังฝีมือยิ่งสูงขึ้น ก็จะยิ่งใกล้ความตายมากขึ้น
แต่เพียงขอให้เขาได้มีโอกาสรอดชีวิต ก็ต้องมีสักวัน ที่เขาต้องได้ไปหาหยางเฉิน เอาเลือดล้างความแค้นของวันนี้！
เขามองไปที่เหตุการณ์ที่กำลังต่อสู้กันอยู่
สองผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดระดับสุดยอด ไม่มีท่าทีที่จะได้เปรียบ แต่กลับถูกเหล่าจิ่วกดดันอยู่ตลอด สองผู้แข็งแกร่งแห่งหุบเขาราชายา ต่างก็ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักเอาการ
การจะถูกเหล่าจิ่วสังหารดับนั้น กำหนดอยู่ที่เวลาเท่านั้น
สวีฮว๋าจำใจกัดฟันพูด “ก็ได้ ข้าจะให้เจ้า！”
พูดจบ เขาก็ได้หยิบเอาถุงกระเป๋าที่พกอยู่ที่เอวออกมา โยนส่งไปให้หยางเฉิน
หยางเฉินรับถุงกระเป๋าพกนั้นมา ก็เห็นข้างในมีลูกแก้วอยู่ลูกหนึ่ง และยังสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังจิตประสาทที่สั่นไหวอย่างรุนแรง แผ่กระจายออกมาจากตัวลูกแก้ว
ในทันทีที่สวีฮว๋าส่งลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีไป ลมปราณในตัวของเขาก็หดหู่ลง สภาพเหมือนยืนคาบอยู่บนเส้นกำหนดเป็นตายของชีวิต
สวีฮว๋าจ้องหน้าหยางเฉินอย่างเคียดแค้นพูดว่า “ทีนี้ จะปล่อยข้าไปได้หรือยัง？”
หยางเฉินไม่ไปใส่ใจ ถือลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีอยู่กับมือ เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดหม่าชาวก็มีทางช่วยได้แล้วหรือ？
ด้วยภูมิพลังฝีมือของเขา เพียงถือลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีอยู่ในมือ
ก็มีความรู้สึกที่รับได้อย่างแจ่มชัด เป็นความโปร่งโล่งแสนสบาย ของวิเศษแบบนี้ เขาก็ยังเพิ่งเคยได้พบเห็นเป็นครั้งแรก
หวยหลันก็ได้มองไปที่หยางเฉิน พูดด้วยความยิ้มแย้ม
“พี่หยาง
ได้ลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีนี้อยู่ในมือ พี่น้องของท่านคงได้ฟื้นคืนมาในเวลาอันใกล้นี้เป็นแน่”
หยางเฉินผงกหัว มองไปที่หวยหลัน
สีหน้าบ่งถึงความขอบคุณ
ถ้าไม่ใช่เพราะหวยหลัน เขาไม่เคยคิดถึงเลย ว่าในตัวของสวีฮว๋าจะมีลูกแก้ววิเศษนี้ที่จะช่วยหม่าชาวได้
หยางเฉินพูดด้วยความประทับใจ “หวยหลัน ขอบใจเธอมากนะ！”
หวยหลันยิ้มเล็กน้อย แววตาของหล่อนทอประกายแหลมคมขึ้นมาแวบหนึ่ง
“ปึง！”
ชั่ววินาทีนั้นเอง กระแสพลังบูโดแดนเหนือมนุษย์ขั้นสามระดับสุดยอด ระเบิดขึ้นมาในฉับพลัน ปล่อยหมัดใส่เข้าไปที่ตัวสวีฮว๋า
เดิมก็บาดเจ็บอยู่สาหัสแล้ว อีกทั้งยังสูญเสียลูกแก้วจรัสราตรีลูกแก้วจรัสราตรีไปแล้ว สวีฮว๋าที่เหลือเพียงมีลมหายใจ ไหนเลยจะทนแรงอัดของหวยหลันในหมัดนี้ได้
โดนหวยหลันซัดลงไปในทีเดียวนั้น ชีวิตก็ดิ่งลงสู่ปรภพ！
หยางเฉินถึงกับอึ้งงง คิดไม่ถึงว่าหวยหลันที่ขอชีวิตให้สวีฮว๋าในก่อนหน้านี้ กลับลงมือสังหารสวีฮว๋าด้วยมือตัวเอง
“สวีฮว๋า！”
สองผู้แข็งแกร่งแห่งหุบเขาราชายาที่กำลังต่อสู้กับเหล่าจิ่ว เห็นสวีฮว๋าถูกฆ่า ทั้งสองเคียดแค้นจนตาแทบถลน ร้องคำรามเสียงลั่น
“พวกแกจะต้องชดใช้อย่างสาสม！”
ทั้งสองหันไปสบตากัน ทิ้งคำอาฆาตไว้ หันหลังเตรียมหนีไป
หวยหลันตื่นตระหนกขึ้นมาพลัน รีบพูดไปว่า “จัดการฆ่าพวกมันทิ้ง จะปล่อยให้พวกมันกลับไปหุบเขาราชายาไม่ได้เด็ดขาด！”
เหล่าจิ่วก็ไม่เคยมีความคิดจะปล่อยคนทั้งสองเลย ตัวดูกลายเป็นเงาร่าง พุ่งตรงเข้าใส่คนทั้งสอง
ทั้งหยางเฉินก็ไม่ได้อยู่เฉย ยกมือขึ้นโบกสะบัด
น้ำในร่องน้ำ พุ่งกระจายเป็นห่าฝนเข็ม
พุ่งโจมตีเข้าใส่สองผู้แข็งแกร่งจากหุบเขาราชายา
ความเร็วของห่าฝนเข็มสูงมาก เหล่าจิ่วยังตามไปไม่ทันถึงตัวสองผู้แข็งแกร่งจากหุบเขาราชายา ห่าฝนเข็มก็ได้พุ่งทิ่มใส่ร่างคนทั้งสองแล้ว
ฝนเข็มถึงแม้ไม่สามารถทำให้พวกเขาต้องบาดเจ็บในขั้นหนัก แต่อยู่ที่มีจำนวนมาก ฝนเข็มที่มีจำนวนนับไม่ถ้วนทิ่มใส่เข้าไปในตัวของสองคนจากหุบเขาราชายา
โดยเฉพาะที่ขา ทั้งสองถึงกับสะดุดตัวเอง ล้มกลิ้งไปกับพื้น
ในเวลานั้นเอง
เหล่าจิ่วก็พุ่งเข้ามาถึงเบื้องหน้าคนทั้งสอง ตามไปด้วยกำลังอัดที่รุนแรงสองครั้ง สองผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด ก็เป็นอันถูกฆ่าทิ้งไป
มาบัดนี้ ผู้แข็งแกร่งที่เป็นนักล่าสามนายจากหุบเขาราชายา จบชีวิตลงในที่สุด
หวยหลันมองหน้าหยางเฉิน แล้วจึงได้ชี้แจงว่า
ในเมื่อต้องเป็นแบบนั้น ไม่สู้จัดการฆ่าสามคนนี้ทิ้งไป ทำแบบนี้ จะเป็นการตัดกำลังของหุบเขาราชายาลงไปได้อีกมาก”
“เท่าที่ฉันรู้จักราชายา ถึงแม้ท่านจะปล่อยสวีฮว๋าไป เขาก็ไม่มีทางที่จะปล่อยท่าน
หวยหลันในขณะนี้ ใบหน้าดูโหดเหี้ยม ไหนเลยจะใช่ผู้หญิงที่ดูอ่อนโยนพูดจาอ่อนหวานที่หยางเฉินรู้จักคนนั้น？
เหล่าจิ่วพูดเสียงทุ้มลึก “สองสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด กับหนึ่งศิษย์เอกราชายา
การตายของพวกนี้ คงต้องสร้างความโกรธแค้นอย่างบ้าคลั่งให้กับราชายาเป็นแน่แท้ พวกเราเห็นจะต้องรีบไปให้พ้นจากที่นี่ ถ้าราชายาตามพวกเรามาทัน
พวกเราจะตายกันอย่างไม่ต้องสงสัย”
หวยหลันกลับบอกว่า “ท่านเก้า ไม่ต้องรีบร้อน！”
“อื๋อม์？”
เหล่าจิ่วมองหน้าหวยหลันอย่างไม่เข้าใจ
หยางเฉินก็ให้รู้สึกสงสัยเอามาก
หวยหลันพูด “ถ้าฉันเดาไม่ผิด
สามคนที่พวกเราฆ่านี้ นอกจากสวีฮว๋าแล้ว
อีกสองคนนั่น เป็นผู้คุมกฎซ้ายขวาซึ่งมีพลังฝีมือเพียงรองจากราชายาเท่านั้น”
“หุบเขาราชายา ได้เคยปล่อยข่าวออกมาก่อนหน้านี้
ว่าความบาดหมางกับพี่หยางนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด อีกทั้งยังมีคำเตือนถึงผู้แข็งแกร่งในเมืองหวยเฉิง ว่าใครขืนตามฆ่าหยางเฉินก็คือการประกาศตนเป็นศัตรูกับหุบเขาราชายา”
“แต่ว่า ผู้คุมกฎซ้ายขวากับศิษย์เอกของหุบเขาราชายาเอง กลับมาตามฆ่าพี่หยาง
ถ้าฉันเดาไม่ผิด นี่ต้องเป็นแผนชั่วร้ายของหุบเขาราชายา พวกเขาจงใจปล่อยข่าวเรื่องว่าเป็นความเข้าใจผิดกับพี่หยาง
ข้างหลังกลับลอบตามล่าสังหารพี่หยาง ความจริงก็คือคิดจะฆ่าพี่หยางแล้ว เอาเรื่องนี้ โยนความผิดไปให้เมืองหวยเฉิง”
“ถ้าได้เป็นไปตามนี้ ถึงอาจารย์ของพี่หยางจะออกมาล้างแค้น ก็จะมุ่งไปจัดการกับเมืองหยางเฉิน ถึงเวลานั้น หุบเขาราชายา ก็จะสามารถสวมรอยเข้าครอบครองเมืองหวยเฉิง”
ได้ฟังที่หวยหลันพูด เหล่าจิ่วกับหยางเฉิงถึงกับผวา
ลองคิดละเอียดดู
หุบเขาราชายาทำไมต้องปล่อยข่าวว่าที่มีเรื่องกับหยางเฉินเป็นความเข้าใจผิดกัน แต่กลับแอบจัดขบวนการที่แข็งแกร่งระดับนี้มาลอบสังหารหยางเฉิน？
ก็เห็นจริงอย่างที่หวยหลันพูด มิฉะนั้น
เหล่าจิ่วถาม “แล้วกับเรื่องที่ว่าเราจะต้องรีบออกจากที่นี่หรือไม่ มันเกี่ยวอะไรกันด้วย？”
หวยหลันพูด “มีของให้มาแล้วไม่สนองตอบเป็นเรื่องเสียมารยาท！ในเมื่อหุบเขาราชายา กับเมืองหวยเฉิงต่างก็มาเล่นงานพี่หยาง งั้นพวกเราก็น่าจะต้องเล่นงานพวกเขากลับด้วย แต่เดิมหุบเขาราชายา
กับเมืองหวยเฉิงก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว ถ้าตอนนี้
ราชายาเข้าใจว่า สวีฮว๋ากับสองผู้คุมกฎซ้ายขวา ตายด้วยน้ำมือของเจ้าเมืองหวยเฉิง พวกท่านว่า จะเกิดอะไรขึ้น？”