The king of War - บทที่ 1684 ศัตรูที่แข็งแกร่ง
หยางเฉินก็คิดไม่ถึง เป้าหมายที่แท้จริงของติงชาง ติงชางกลับเป็นตัวเขาเอง
เขารู้อยู่ว่าติงชาง ติงชางเก่งกาจมาก ฉะนั้นตอนที่เขาพุ่งเข้าใส่ติงชาง ติงชางนั้น เขาก็ตั้งอยู่ในสถานภาพแข็งแกร่งเต็มที่แล้ว ตอนนี้เห็นติงชาง ติงชางหันกลับตัวพุ่งเข้าใส่ทางด้านตัวเขา จึงไม่ได้ตกใจอย่างใดแม้แต่น้อย
เห็นประกายฆ่าที่เข้มข้นทอผ่านออกมาทางแววตา พลังต่อสู้แผ่ซ่านทั่วร่าง
“ปึง！”
ในวินาทีต่อมา ฝ่ามือของติงชาง ติงชางกระแทกใส่หน้าอกหยางเฉิง และในขณะเดียวกันนั้น หมัดของหยางเฉินก็อัดใส่หน้าอกของติงชาง ติงชาง
ผลที่เห็นคือ ร่างของคนทั้งสองต่างแยกถอยกันออกไป
ติงชาง ติงชางถอยไปห้า-หกก้าว ส่วนหยางเฉินถอยไปเจ็ด-แปดก้าว สีหน้าของติงชาง ติงชางขาวซีดลงสุด ๆ หมัดของหยางเฉินที่อัดใส่ลงกลางอกเมื่อตะกี้นี้ ถึงเขาจะอยู่ระดับนี้ ก็ยากจะทนทานได้
กลับไปดูที่หยางเฉิน มีเลือดออกมาตรงมุมปาก สองตายังจ้องเขม็งไปที่ติงชางติงชาง ความฮึกเหิมในการต่อสู้ยังคงเข้มข้น
เหล่าจิ่วขยับตัวแวบ เข้าไปอยู่ที่ข้างตัวหยางเฉิน มองด้วยสีหน้าห่วงใยถามว่า “ไม่เป็นไรมากใช่ไหม？”
หยางเฉินส่ายหน้า มุมปากทแยงขึ้นให้ดูเห็นถึงความเหี้ยมโหด สองตาจ้องเขม็งอยู่ที่ตัวติงชาง ติงชาง เอ่ยปากพูด “มันยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะเป็นอะไรไปได้ยังไง？”
สัมผัสถึงความมุ่งฆ่าจากสายตาหยางเฉิน ติงชาง ติงชางเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที
กว่าจะรู้สึกตัวว่าตัวเองเกิดความกลัวกับหยางเฉิน ความละอายกระพือเอาความแค้นขึ้นมาเต็มหน้า ขบเขี้ยวคี้ยวฟันพูดอย่างแค้นเคือง “คิดไม่ถึงว่าแกกดดันข้าได้ถึงขนาดนี้ ต้องยอมรับจริง ๆ แกนี่มันมารร้ายชัด ๆ”
“ยิ่งแกเป็นมารร้ายเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งจะต้องไม่ปล่อยแกไว้ ถ้าขืนปล่อยแกมีชีวิตรอดไป ให้เวลาแกอยู่ไปอีกระยะหนึ่ง น่ากลัว่าตัวของข้า คงต้องจบชีวิตในมือแกเป็นแน่ ฉะนั้นวันนี้ แกจะต้องตาย！”
หยางเฉินหน้าโหดเหี้ยมเต็มที่ ขบกัดฟันพูดใส่ไป “อาศัยแกนี่นะ？”
“ข้านี่แหละ！”
สีหน้าติงชาง ติงชางดูสุดสยดสยองขวัญ ไม่รู้เขาได้ทำอะไร ให้รู้สึกถึงพลังบูโดในตัวของเขา ระเบิดขึ้นในฉับพลัน
ติงชาง ติงชางมีพลังฝีมือระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นปลาย แต่ดูในขณะนี้ ในตัวมีพลังของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นสุดยอด
อีกทั้งในตัวของเขาเองก็มีพลังฝีมือการต่อสู้ข้ามขั้นได้อยู่ ขณะนี้มีพลังฝีมือมาถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นสุดยอดแล้ว ถ้างั้นในการต่อสู้จริง เขาจะเก่งกาจขึ้นไปอีกถึงขั้นไหน？
แม้แต่เหล่าจิ่ว แววตาก็เต็มไปด้วยความหนักใจ นัยน์ตาทั้งคู่จ้องติดอยู่กับฝ่ายตรงข้าม พูดกับหยางเฉินว่า “ข้าจะหน่วงเหนี่ยวมันไว้ ท่านหาโอกาสรีบหนีไป！”
เหล่าจิ่วถ้าหากยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์เต็มร้อย ก็อาจจะมีทางเอาชนะติงชาง ติงชางได้ แต่ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในเมืองหวยเฉิง เขาก็เกือบถูกเจ้าเมืองหวยเฉิงฆ่าตายไปแล้ว บาดเจ็บก็สาหัสอยู่
ส่วนติงชาง ติงชางขนาดตอนที่ยังอยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นปลาย เหล่าจิ่วยังไม่สามารถเอาชนะเขาได้ แล้วจะเอาอะไรในตอนนี้ พลังฝีมือของ ติงชาง ติงชางก้าวกระโดดระเบิดขึ้นไปอีก
หยางเฉินก็ส่ายหน้า สองตาจ้องเขม็งไปที่ติงชาง ติงชาง พูดกับเหล่าจิ่วว่า “ถ้าพูดถึงจะไป ก็สมควรจะต้องเป็นท่านจิ่ว เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ล้วนแล้วแต่ปัญหาวุ่นวายที่ข้าก่อขึ้น”
ได้ยินดังนั้น เหล่าจิ่วก็ต้องเงียบลงทันที
เขาสัมผัสอยู่กับหยางเฉิงได้ไม่นานนัก แต่หลายวันที่อยู่ด้วยกันมาในเมืองยางเฉิง ก็รู้ดีว่าหยางเฉินเป็นคนยังไง
ตอนเวลานี้จะให้หยางเฉินหนีไป ไม่มีทางอยู่แล้วแน่นอน
เลือดฆ่าของเหล่าจิ่วขึ้นมาเต็มหน้าพูดว่า “ในเมื่อเอาอย่างนี้ งั้นพวกเราสู้แค่ตาย ข้าก็อยากจะดูทีว่า มันจะเก่งกาจไปถึงไหน”
“ฆ่ามัน！”
เสียงหยางเฉินตวาดออกมาลั่น ขยับขา พุ่งเข้าใส่ติงชาง ติงชาง ก่อน
เห็นชัดว่าติงชาง ติงชางได้ใช้เคล็ดวิชาลับฝืนเพิ่มพลัง จะต้องรีบหาทางสกัดกั้น มิฉะนั้นถ้าเคล็ดวิชาลับที่ใช้นั้นบรรลุผล หยางเฉินกับเหล่าจิ่วถึงจะร่วมมือกันสองคน คงยากที่จะฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้
“ปึง！”
วินาที่ต่อมา หยางเฉินก็ได้ถลันมาถึงข้างหน้าติงชาง ติงชางแล้ว เงื้อมือขึ้นกำหมัด ชกอัดลงใส่ติงชาง ติงชางเต็มแรง
แต่แล้ว สีหน้าหยางเฉินเปลึ่ยนไปในฉับพลัน ความรู้สึกคิดไม่ถึงส่อเต็มหน้า
เพราะว่าพละกำลังที่เขาใช้อัดใส่ติงชาง ติงชางนั้นเต็มสุดที่มี แต่ร่างกายของติงชาง ติงชางไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย
“ปึง！”
และในขณะนั้นเอง การจู่โจมของเหล่าจิ่วก็อัดลงบนตัวของติงชาง ติงชาง ก็ไม่ได้ทำให้ตัวติงชาง ติงชางขยับแม้แต่ครึ่งก้าว
สีหน้าของเหล่าจิ่วก็เปลี่ยนปอย่างรุนแรง รีบรั้งตัวหยางเฉินถอยฉากออกมา
“แค่พวกเจ้าสองแรงนี่นะ ที่คิดจะมาทะลายครอบระฆังทองของข้า？”
ติงชาง ติงชางมองไปที่หยางเฉินกับเหล่าจิ่วอย่างดูหมิ่น พูดเชิดในท่าหยิ่ง “ตอนนี้ ข้าไร้เทียมทาน พวกแกตามสบาย！”
เหล่าจิ่วสีหน้าซีดเผือด “เคล็ดวิชาลับของแกคือครอบระฆังทอง！เจ้าเป็นสายตระกูลบูโดของเมืองซ่านเฉิง คนบ้านตระกูลติง！”
แน่นอน เหล่าจิ่วรู้แล้วถึงสถานะของฝ่ายตรงข้ามแล้ว
ติงชาง ติงชางหัวเราะเหยียด ๆ “คิดไม่ถึงว่าแกก็รู้จักว่าช้าคือคนในตระกูลติง ในเมื่อรู้จัก งั้นก็น่าจะเข้าใจดีนะ เคล็ดวิชาลับครอบระฆังทองของตระกูลติง ถ้าได้ใช้ออกมาแล้ว ต่อให้ผู้แช็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ก๊ยังทำอะไรไม่ได้”
เหล่าจิ่วไม่พูดอะไร แววตาเต็มไปด้วยความไหวหวาด
หยางเฉืนถึงจะไม่รู้จักตระกูลติง แต่ก็เข้าใจถึงหลายเรื่องจากคำพูดของเหล่าจิ่ว ติงชาง ติงชางที่อยู่ข้างหน้านี้ เคล็ดวิชาที่ใข้คือครอบระฆังทอง นอกจากผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า นอกนั้นไม่มีใครทำลายแนวป้องกันตัวของเขาได้
พลันเหล่าจิ่วหันกลับไปที่หยางเฉิน พูดด้วยสีหน้าหนักแน่น “หยางเฉิน ข้าจะดึงถ่วงมันไว้ ท่านรีบหนีไป！”
หยางเฉินส่ายหน้า “จะไปก็ไปด้วยกัน จะต้องตายก็ตายด้วยกัน！”
เหล่าจิ่วเกิดอารมณ์โกรธขึ้นมาในทันที “ข้าบอกให้ท่านไป！รีบไปเดี๋ยวนี้！”
หยางเฉินส่ายหน้า ขบฟันแน่นแล้วพูดว่า “เพียงเพราะเขาใช้เคล็ดวิชาลับครอบระฆังทองนั่นหรือ？เจ้าก็คิดว่าจะต้องใช้ชีวิตในการยื้อยุดฉุดมันไว้？”
เหล่าจิ่วพูดอย่างเกรี้ยวกราด “เคล็ดวิชาครอบระฆังทองของตระกูลติง ยิ่งใหญ่อย่างมาก หากคน ๆ นี้ได้ใช้เคล็ดวิชาครอบระฆังทองนี้ออกมา ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ที่ต่ำกว่าขั้นเก้า ถึงยังไงก็ทำอะไรเขาไม่ได้ คุณอยู่ที่นี่ เพียงเท่ากับเป็นการพลีกายตายฟรีเท่านั้น”
“ข้าก็อยู่ใช้ชีวิตมาพอแล้ว ในโลกนี้ก็ไม่มีอะไรต้องให้ห่วง ตายก็คือตาย แต่ท่านไม่เหมือนกัน ท่านยังหนุ่มแน่น ยังมีญาติ ด้วยพรสวรรค์ด้านบูโดของท่าน ให้เวลาอีกไม่กี่ปี ก็จะบรรลุได้ถึงเหนือแดนมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอด”
“ถ้าวันนี้ให้มาตายที่นี่ ทุกอย่างก็จบสิ้น！เชื่อข้า รีบหนีออกไป ข้าจะไปเกาะติดมันไว้！”
หยางเฉินกัดฟันแน่น ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ให้เขาทิ้งเหล่าจิ่วแล้หนีไปเอง เขาทำไม่ได้
“คิดหนี？ถามข้าก่อนหรือยัง？”
ติงชาง ติงชางหัวเราะเย้ย ขยับขา ร่างพร้อมเงาก็หายไปจากที่เดิม
“ปึง！”
ทันใดนั้น เสียงดังสนั่นลั่น เห็นร่างของเหล่าจิ่ว เหมือนกับลูกหนังถูกตบลอย พุ่งตรงออกไป
“ท่านจิ่ว！”
หยางเฉินคำรามลั่นขึ้นมาในทันใด
เขารู้ดีว่าตอนนี้ติงชาง ติงชางแข็งแกร่งมาก ๆ แต่ก็ไม่คิดว่า หลังจากติงชาง ติงชางได้ใช้เคล็ดวิชาลับแล้ว ไม่เพียงระบบคุ้มกันแกร่งระเบิด แม้แต่พลังยังระเบิดเพิ่มขึ้นด้วย
เพียงกระแทกทีเดียวก็สามารถยังผลให้เหล่าจิ่วบาดเจ็บสาหัส พลังจริงของเขาตอนนี้ น่ากลัวจะไปถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นได้แล้วมัง？
“ข้าจะจัดการ ฆ่าแกทิ้งก่อน แล้วค่อยไปฆ่าไอ้เด็กนั่น！”
ติงชาง ติงชางก้าวเข้าไปแต่ละก้าว แผ่นพื้นดินเหมือนก็กำลังสั่นสะเทือน
เกือบจะเพียงพริบตา เงาร่างของเขาก็มาอยู่ที่หน้าเหล่าจิ่ว ยกเท้าขึ้นเล็งตรงกลางหัวเหล่าจิ่วกระทืบลงไปเต็มแรง
เหล่าจิ่วถลึงตามองด้วยความเคียดโกรธ แสยะหน้าสุดเหี้ยม คิดจะหลบ ก็ไม่สามารถทำได้แล้ว เขารีบยกแขนขึ้นทั้งสองข้างขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน
“ปึง！”
ติงชาง ติงชางเหยียบอยู่บนแขนสองข้างของเหล่าจิ่ว แรงขานี้ ทำเอาเหล่าจิ่วรู้สึกร้าวไปทั้งตับไตไส้ม้าม อวัยวะภายในเหมือนจะฉีกขาดไปหมดปานนั้น
แต่แขนทั้งสองข้างก็ต้องฝืนค้ำไว้อย่างสุดกำลัง
“ไม่รู้จักเจียม！”
ติงชาง ติงชางแยะยิ้ม กำลังที่ขาเพิ่มหนักลงไปในทันที แขนทั้งสองของเหล่าจิ่วค่อย ๆ ทรุดลง เห็นชัดแล้วว่าทานรับกำลังขาของติงชาง ติงชางไม่ไหว