The king of War - บทที่ 172 ฉันไม่ยอม
“ในเมื่อคุณพูดว่า คุณหยางฉวยโอกาสปรับราคาขึ้น งั้นทำไมคุณถึงยังจะต้องแข่งประมูลราคาด้วยตลอด？คุณโง่เหรอ？ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายฉวยโอกาสปรับราคาขึ้น ยังไม่หยุดที่จะแข่งประมูลราคา？”
“ตอนนี้คุณมีแค่สองทางเลือก ถ้าไม่จ่ายเงินหนึ่งร้อยห้าสิบล้าน ก็ต้องตาย！”
หงฝูถามคำถามออกมา3-4คำถามติดต่อกัน สุดท้ายก็ใช้คำว่าตายมาเป็นวิธีการขู่ จวงปี้ฝานมีสีหน้าที่ดูแย่อย่างมาก ในใจก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
จนถึงตอนนี้ เขาถึงตระหนักถึงว่า ตัวเองได้ทำเรื่องที่โง่เขลาไปมากมายแล้ว
“คุณจวง รบกวนคุณรีบจ่ายเงินเถอะนะ！”
ในเวลานี้ เจ้าหน้าที่ของห้องประมูล เดินมาถึงตรงหน้าของจวงปี้ฝานแล้ว พูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย
เจ้าหน้าที่กลับว่าไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจ แต่เป็นกฎ ก็เหมือนกับการประมูลก่อนหน้า ทุกครั้งที่จบการแข่งขันในการประมูล ก็จะมีพนักงานเดินเข้าไปหาผู้ที่ชนะการประมูลเพื่อทำการชำระเงินที่ในงานเลย
“หยางเฉิน ฉันไม่แข่งขันกับนายแล้ว หากนายเพิ่มราคาตอนสุดท้ายอีกครั้ง เซี่ยเหอก็ตกเป็นของนายแล้ว นายก็รีบเพิ่มเงินต่ออีกสิ！”
จวงปี้ฝานมองไปยังหยางเฉินด้วยสีหน้าที่ลนลาน พูดคำรามขึ้นมา
หยางเฉินยิ้มอย่างเยือกเย็น “ถ้าไม่ใช่นาย ฉันจ่ายเงินแค่ยี่สิบล้านก็สามารถคว้าคนงามมาได้แล้ว ตอนนี้นายให้ฉันจ่ายเงินเพิ่มขึ้นตั้งหนึ่งร้อยสามสิบล้าน นายคิดว่าฉันโง่เขลาเหมือนกันกับนายงั้นเหรอ？”
“นายเป็นชู้กับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ？จะทนมองเห็นเธอกลายมาเป็นของเล่นของฉันได้งั้นเหรอ？”
จวงปี้ฝานพูดคำรามออกมาด้วยความโกรธ
“หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน ฉันต้องการผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น จำเป็นจะต้องได้เธอเหรอ？” หยางเฉินเยาะเย้ย
“หยางเฉิน นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ เซี่ยเหอชอบนายนะ แล้วนายก็ชอบเซี่ยเหอนายจะทำแบบนี้กับเธอไม่ได้นะ！ถ้าหากนายมอบเธอมาให้ฉันจริงๆ ฉันจะเสพสุขกับเธอทั้งคืน จนกระทั่งเล่นกับเธอจนตายคาเตียงเลย นายก็ไม่สนใจงั้นเหรอ？ ”
จวงปี้ฝานตาแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
เขาไม่มีสติแล้วอย่างสิ้นเชิง ลืมไปเลยว่าที่นี่คือที่ไหน
หยางเฉินยกคิ้วขึ้น เจตนาฆ่าที่รุนแรงพุ่งเข้าใส่ทั้งสองดวงตาทันที คนแบบนี้ มันก็คือสัตว์เดรัจฉาน เขา จะต้องตาย！
“หุบปาก！”
หงฝูสัมผัสได้ถึงความโกรธของหยางเฉิน พูดตำหนิไปยังจวงปี้ฝานว่า : “ถ้าหากนายไม่ยอมจ่าย งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน！”
จวงปี้ฝานพูดด้วยใบหน้าที่คร่ำครวญร้องไห้ว่า : “คุณหง ฉันไม่สามารถเอาเงินมากมายขนาดนี้ออกมาได้นะ！”
“เอาออกมาไม่ได้？งั้นก็ทำได้เพียงให้ตระกูลจวงนำเงินออกมาไถ่ตัวให้แล้ว！”
หงฝูมีน้ำเสียงเยือกเย็นอย่างมาก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พูดสั่งผู้ช่วยที่อยู่ด้านหลังว่า : “ติดต่อกับผู้ปกครองตระกูลจวง ให้เขานำเงินมาไถ่ตัวคน！”
“ครับ！”
ผู้ช่วยตอบกลับ หยิบมือถือออกมา กำลังจะติดต่อไป
“รอเดี๋ยว！”
และในเวลานี้ มีเงาร่างที่วัยรุ่น ก้าวเดินออกมาทันที
“คุณชายชวน คุณมาได้ยังไง？”
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของคุณชายชวน หงฝูขมวดคิ้วเบาๆแล้ว
ก่อนที่จะเดินเข้ามายังคลับหลงเถิง หยางเฉินเคยได้เจอกับผู้ชายคนนี้ เพียงแค่พบหน้ากัน แม้แต่บอดี้การ์ดทั้งสองคนของเขา ก็ถูกต่อยจนลอยออกไปหมด
คุณชายชวนไม่ได้พูดอะไร หลังจากที่เดินไปยังตรงหน้าของหยางเฉินแล้ว เอ่ยปากพูดว่า : “คุณหยาง เห็นคุณกล้าหาญเช่นนี้ เพิ่มผู้หญิงอีกสักหนึ่งคน คงไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับคุณมากมายหรอกนะ ที่ฉันพูดคงไม่ผิดใช่ไหม？ ”
หยางเฉินพูดถามอย่างติดตลกนิดหน่อยว่า : “แล้วยังไง？”
“ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ ก่อนที่จวงปี้ฝานจะแข่งประมูลราคา คุณหยางน่าจะเสนอราคาไปที่ยี่สิบล้านใช่ไหม？”
วิธีการพูดของเมิ่งชวนล้วนเป็นคำสั่งโดยสิ้นเชิง พูดจบ ก็มองไปยังหงฝูอีก : “คุณหง ผู้หญิงหมายเลข 1 หากคิดเป็นเงิน 20 ล้าน ก็ถือว่าคุณหยางเป็นคนชนะการประมูล ”
สีหน้าของหงฝูค่อนข้างรู้สึกแย่ ถึงอย่างไรเขาก็แค่ทำงานให้ตระกูลเมิ่ง แม้ว่าตระกูลเมิ่งให้ความสำคัญกับเขามากแค่ไหน ฐานะของเขาก็คงไม่อาจจะเหนือกว่าทางสายตระกูลตรงของตระกูลเมิ่งได้
“คุณชายชวน ทำแบบนี้ ไม่ค่อยดีมั้ง？”
หงฝูพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า ： “ถึงอย่างไรทุกคนก็ได้เห็นกันหมดแล้ว รอบสุดท้าย คุณชายใหญ่แห่งตระกูลจวงเป็นคนประมูลสำเร็จ จู่ๆก็เปลี่ยน มันจะส่งผลต่อชื่อเสียงที่ไม่ดีต่อสมาคมประมูลเมิ่งจี้ของเรา”
เมิ่งชวนเลิกคิ้วขึ้น พูดอย่างไม่พอใจ : “คุณหง คุณคิดว่า คำพูดของฉัน ไม่มีน้ำหนักพอใช่ไหม？”
“ไม่กล้า！”
ในใจของหงฝูค่อนข้างไม่พอใจ แต่กลับว่าไม่กล้าที่จะแสดงออกมา
“ในเมื่อไม่กล้า งั้นก็หุบปากซะ！เรื่องนี้ฉันเป็นคนตัดสิน หากเกิดปัญหาอะไรก็ตามแต่ ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง”
เมิ่งชวนพูดอย่างเยือกเย็น
แต่ว่าก็เป็นแค่การประมูลครั้งเดียวเท่านั้น เขาในฐานะที่เป็นสายตรงของตระกูลเมิ่ง มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้อย่างแน่นอน
“งั้นก็เอาตามนี้แหละ จวงปี้ฝาน เรื่องนี้แกจงดูไว้เป็นบทเรียนนะ ห้ามมีครั้งหน้าอีก！”
เมิ่งชวนก็หันหน้าไปพูดกับจวงปี้ฝานอีก
จวงปี้ฝานดีอกดีใจอย่างมากทันที พูดขอบคุณไม่หยุดหย่อน ： “ขอบคุณครับคุณชายชวน คุณวางใจได้ ผมจะไม่ทำอะไรที่โง่เขลาแบบนี้อีกแล้ว！”
“คุณหยาง งั้นก็เอาตามนี้นะ ตอนนี้คุณก็จ่ายเงินได้แล้ว！”
วิธีการพูดของเมิ่งชวนล้วนเป็นคำสั่งโดยสิ้นเชิง
ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์มองไปทางหยางเฉินและคนสามสี่คนด้วยใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็น ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
หงฝูและเมิ่งชวนพูดกันด้วยน้ำเสียงที่เบามาก พวกเขาล้วนแต่ไม่มีใครได้ยินเลย
หยางเฉินยิ้มออกมาทันที : “แล้วถ้าฉันไม่ตอบตกลงล่ะ？”
“เด็กนี่ อย่าได้คืบแล้วจะเอาศอกนะ ถ้าหากจวงปี้ฝานสละทิ้งการประมูลราคาครั้งสุดท้ายไป คุณก็ต้องจ่ายหนึ่งร้อยล้าน ถึงจะชนะการประมูล ตอนนี้เรียกเก็บคุณแค่ 20 ล้าน ก็ไว้แก่หน้าคุณมากพอแล้ว！”เมิ่งชวนพูดอย่างเยือกเย็น
“การประมูลรอบสุดท้ายฉันได้ยอมสละไปแล้ว คุณชายเมิ่งชวนกลับว่าจะให้ฉันรับผิดชอบให้ได้ สมาคมประมูลเมิ่งจี้นี่ถือว่าเป็นการบังคับซื้อขาย？” หยางเฉินเอ่ยปากพูดขึ้นมาทันที
คำพูดนี้ เขาจงใจที่จะพูดให้เสียงดัง
เดิมทีผู้คนที่อยากรู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันอย่างมาก ในเวลานี้ล้วนแต่มีใบหน้าที่ตกใจ ที่แท้ก็ทำเพื่อการประมูลรอบสุดท้าย
ทันใดนั้นสีหน้าของเมิ่งชวนก็โศกเศร้าลงทันที พูดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชังว่า : “ไอ้หมอนี่ แกนี่พูดจาดีๆไม่ยอมฟังต้องให้ขู่เข็ญถึงจะยอมใช่ไหม？”
“หยางเฉิน คิดไม่ถึงว่าแกกล้าต่อต้านกับคุณชายชวน！เบื่อชีวิตแล้วเหรอ ฉันขอแนะนำแกนะ ให้แกรีบจ่ายเงิน 20ล้านมาแล้วไปซะ！ไม่เช่นนั้น วันนี้อย่าแม้แต่จะคิดก้าวออกไปจากคลับหลงเถิงแม้แต่ก้าวเดียว！”จวงปี้ฝานข่มขู่
ถ้าเมิ่งชวนไม่ออกหน้าให้ 150 ล้าน ทำได้เพียงแจ้งให้ตระกูลทราบเพื่อคิดหาวิธี
คิดไม่ถึงว่าความโชคดีในความโชคร้ายของตัวเอง สามารถใช้โอกาสนี้สร้างสัมพันธ์ที่ดีกับเมิ่งชวนได้ เขาไม่ยอมที่จะปล่อยโอกาสที่จะแสดงออกมานี้แน่
ยิ่งไปกว่านั้น คลับหลงเถิงเป็นเขตอิทธิพลของตระกูลจวง เขาไม่หวาดกลัวสักนิด
“แล้วถ้าฉันไม่ยอมล่ะ？”
หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ความเยือกเย็นก็ระอุออกมาจากบนตัวของเขาแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะกังวลว่าจะทำให้ตระกูลเมิ่งมีจิตใจที่ระแวดระวัง หยางเฉินไม่จำเป็นที่จะต้องทำให้มันวุ่นวายอย่างนี้เลย ด้วยความสามารถของเขาแล้ว สามารถทำลายตระกูลเมิ่งได้ตามอำเภอใจ
แต่สิ่งสำคัญก็คือ เมื่อตระกูลเมิ่งพินาศย่อยยับ เรื่องเลวๆเหล่านั้นที่ตระกูลเมิ่งได้ทำไว้ เบื้องหลังมีคนบงการอยู่หรือไม่นั้น ก็ไม่สามารถรู้ได้
เพราะงั้นเขาถึงใช้จ่ายเงินไปจำนวนมากอย่างไม่ลังเล ประมูลผู้หญิงทั้งห้าคนมาทั้งหมดแล้ว แล้วค่อยหาโอกาสปล่อยตัวไป
“ทุกท่าน งานการประมูลในค่ำคืนนี้จบลงเพียงเท่านี้ ทุกท่านออกจากงานเถอะ！”
หงฝูตระหนักได้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น จึงประกาศปิดการประมูลอย่างเร่งรีบ
ถึงอย่างไรมันก็คือการประมูลที่จัดขึ้นโดยตระกูลเมิ่ง คนที่อยู่ในงานก็ไม่ได้โง่ ล้วนได้กลิ่นที่ดุเดือดเลือดพล่านอย่างเข้มข้นระหว่างหยางเฉินและเมิ่งชวน ถึงแม้ว่าพวกเขาคิดอยากจะดูต่อไปก็ตาม แต่ก็ไม่อยากรนหาที่ตายในเวลานี้
อย่างรวดเร็ว นอกจากกวนเจิ้งซานและซูซานแล้ว คนอื่นๆล้วนแต่ออกไปหมดแล้ว
“ทำไมพวกคุณยังไม่ไปกันอีก？”
หงฝูขมวดคิ้วมองไปยังสองคน ใบหน้าข่มขู่