The king of War - บทที่ 1720 คุกเข่าขอร้องฉัน
ภายในจวนมู่ที่มีขนาดใหญ่ ทุกคนต่างตะโกน ขอให้เจ้าเมืองมู่มอบตัวหยางเฉินออกให้เขาไป
หยางเฉินกำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่น ในขณะที่มองเจ้าเมืองหวยเฉิงดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า
แม้ว่าผู้คนของจวนมู่กำลังเรียกร้อง ให้เจ้าเมืองมู่ส่งมอบตัวเขา แต่เขากลับไม่ได้เกลียดคนของจวนมู่แม้แต่น้อย
ที่เจ้าเมืองมู่มีจุดประสงค์ที่จะการจัดการกับเจ้าเมืองหวยเฉิง ก็เพราะให้ความสำคัญกับคนที่อยู่เบื้องหลัง ดังนั้นจึงริเริ่มที่จะผูกมิตรกับเขา ถึงกับทำให้เขากลายเป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของจวนมู่ และยังรับเฝิงเสียวหว่านเป็นลูกสาวบุญธรรม
แต่ว่า สำหรับคนธรรมดาทั่วไปของจวนมู่ พวกเขาไม่รู้ชัดเจน ในความเห็นของพวกเขา ก็คือหยางเฉินทำให้จวนมู่เดือดร้อน
อีกอย่าง หยางเฉินคบหาเป็นมิตรกับ เจ้าเมืองมู่เท่านั้น และกับผู้ที่กำลังส่งเสียงโห่ร้องเพื่อให้ส่งมอบตัวเขาออกไปนั้น ซึ่งไม่ได้คบหาเป็นมิตรกัน ตอนนี้จวนมู่ตกอยู่ในอันตราย พวกเขาอยากส่งมอบตัวหยางเฉิน ก็พอจะเข้าใจได้
เหล่าจิ่วยืนอยู่ข้างกายหยางเฉิน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ พร้อมที่จะลงมือได้ตลอดเวลา
ในเวลานี้ เจ้าเมืองมู่ก็มองไปยังทิศทางหยางเฉิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
เจ้าเมืองหวยเฉิงทำหน้าตาตลกจ้องมองหยางจิ่วเทียนแล้วพูดว่า “คุณคิดว่าหนีออกจากจวนเมืองหวยเฉิงแล้ว ก็สามารถหนีจากการควบคุมของผมได้จริงๆเหรอ? ตอนนี้ ก็ยังก็ต้องกลับมาอยู่ในการควบคุมของผมอีกครั้ง?”
ตาทั้งคู่ของหยางเฉินจ้องเขม็งเจ้าเมืองหวยเฉิงพูดด้วยความโกรธ “คุณคิดว่าตนเองสามารถควบคุมทุกสิ่งได้จริงๆหรือ? ถ้าหากผมตาย คุณคิดว่า อาจารย์ของผมจะปล่อยคุณไปเหรอ?”
“ตอนนี้ในจวนเมืองหวยเฉิง มีเพียงคุณคนเดียวที่เป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ถึงแม้อาจารย์ของผมจะไม่สามารถฆ่าคุณได้ แต่เขาสามารถทำร้ายคุณจนบาดเจ็บสาหัสได้ ในเวลานั้น สิ่งที่คุณต้องเผชิญ คุณน่าจะรู้ดีกว่าฉันนะ?”
เจ้าเมืองหวยเฉิงยิ้มอย่างดูถูก “แม้แต่นายที่อ่อนหัดเหมือนมด ยังกล้ามาข่มขู่ฉันเหรอ น่าสนใจจริงๆ ”
หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมแค่อธิบายความจริง คุณก็รู้ดีว่า อาจารย์ของผมแข็งแกร่งแค่ไหน ก่อนหน้านี้ที่คุณไล่ฆ่าผมอย่างบ้าคลั่ง ก็เพราะคุณเกรงกลัวอาจารย์ของผม ดังนั้นคุณต้องการ ควบคุมผมให้อยู่ในกำมือของคุณ เช่นนี้ก็จะได้เป็นการข่มขู่อาจารย์ของผมไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าหากตอนนี้คุณยินยอมที่จะพาคนออกไป ผมสามารถปล่อยวางความแค้น บุญคุณความแค้นระหว่างผมกับคุณ ก็ให้สิ้นสุดลงแค่นี้”
ในดวงตาของเจ้าเมืองหวยเฉิงแฝงด้วยเจตนาฆ่าที่แรงกล้า “นี่นายกำลังหาที่ตาย! คุยเงื่อนไขกับฉัน นายยังไม่มีคุณสมบัติพอ”
หยางเฉินรู้ดีว่า ตอนนี้พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ เจตนาฆ่าที่เจ้าเมืองหวยเฉิงมีต่อตนเองนั้นแรงกล้ามาก เกรงว่าคงจะคิดวิธีจัดการกับผู้ไร้นามได้แล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าเมืองหวยเฉิงก็คงไม่ไล่ล่าถึงขนาดนี้
“เจ้าเมืองมู่ ตอนนี้ ผมจะพาเขาไปจากนี่ หากไม่ต้องการให้จวนมู่บาดเจ็บล้มตาย ทางที่ดีคุณอย่าเข้ามายุ่ง”
ทันใดนั้นเจ้าเมืองหวยเฉิงก็มองไปที่เจ้าเมืองมู่และพูดด้วยสีหน้าตักเตือน
พูดจบ เขาโบกมือ และออกคำสั่ง “นำหยางเฉินมาหาฉัน!”
“ครับ!”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นคนหนึ่ง เดินออกมา และเดินตรงไปทางหยางเฉิน
เหล่าจิ่วรีบขวางอยู่ข้างหน้าหยางเฉินทันที จ้องตาเขม็งไปที่ฝ่ายตรงข้าม และพูดกับหยางเฉินที่อยู่ด้านหลังเขาว่า “ฉันจะสู้ตายเพื่อขัดขวางพวกเขา คุณคิดหาหนทางออกไปจากที่นี่”
หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น “ท่านเก้า มีผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้ามากมาย คุณคิดว่า ผมสามารถออกไปจากที่นี่ได้เหรอ?”
เหล่าจิ่วเงียบไปครู่หนึ่ง โมเมนตัมวิถีบู๊ที่บ้าคลั่ง แผ่กระจายออกมาจากร่างกายเขา พูดด้วยความโกรธ “ขอเพียงยังมีความหวัง ก็อย่าปล่อยโอกาสให้หลุดมือ!”
พูดจบ เขาขยับเท้า ทันใดนั้นก็พุ่งเข้าหาผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นของจวนเมืองหวยเฉิงคนนั้น
“หาที่ตาย!”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นของจวนเมืองหวยเฉิงคนนั้น ยิ้มอย่างเย็นชา “อาศัยพลังแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดของนายก็คิดจะขัดขวางตงฟางหยวนอย่างฉัน?”
พูดจบ โมเมนตัมวิถีบู๊บนร่างของตงฟางหยวน ก็ระเบิดขึ้น ร่างกายเคลื่อนไหว พร้อมรับมือกับการต่อสู้ทันที
“ตูม!”
วินาทีต่อมา ตงฟางหยวนชกไปที่หน้าอกของเหล่าจิ่ว แต่เหล่าจิ่วยังไม่ทันได้แตะต้องคู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ ร่างกายก็ถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว
หมัดเดียว ก็รู้แพ้รู้ชนะทันที
สีหน้าของหยางเฉินดูแย่สุดๆ เหล่าจิ่วมีพลังความแข็งแกร่งเพียงแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอด ถ้าต้องการจะเอาชนะผู้แข็งแกร่งในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นคนหนึ่ง แทบไม่มีความหวังใดๆ
แม้ว่าเหล่าจิ่วจะสามารถเอาชนะผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นคนนี้ แล้วยังไง?
ข้างกายเจ้าเมืองหวยเฉิงยังมีผู้แข็งแกร่งที่แกร่งกว่า แม้ว่าเหล่าจิ่วสามารถเอาชนะผู้แข็งแกร่งเหล่านี้ได้ แต่ยังมีเจ้าเมืองหวยเฉิงที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดอีกคน
ไม่ว่าเหล่าจิ่วจะแข็งแกร่งเพียงใด แล้วจะเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้าเมืองหวยเฉิงได้อย่างไร?
เหตุผลที่เหล่าจิ่วขอสู้ตาย ก็เพื่ออยากปกป้องเขา
วินาทีนี้ ไฟที่สุมอยู่ในหัวใจหยางเฉิน ดูเหมือนจะลุกโชนขึ้นมา
ความโกรธ ทำให้เขาโมโหถึงขีดสุด
เขากำหมัดทั้งสองข้างไว้แน่น และแววตาที่แดงก่ำ ไร้ความรู้สึกใดๆ
“ตูมตูมตูม!”
เหล่าจิ่วยังคงต่อสู้กับตงฟางหยวนอย่างบ้าคลั่ง แต่ว่า ช่องว่างระหว่างแดน ทำให้เหล่าจิ่วไม่มีโอกาสที่จะชนะ พลังโจมตีของ ตงฟางหยวนนั้นแข็งแกร่งมาก ในเวลาเพียงสิบวินาที เหล่าจิ่วก็ถูกฝ่ายตรงข้ามโจมตีอย่างหนักหลายครั้ง
“พอแล้ว!”
ทันใดนั้น หยางเฉินก็ตะโกน ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงแล้วพูดว่า“อย่าทำให้คนของผมต้องลำบากใจ ผมจะไปกับคุณ!”
หลังจากที่เหล่าจิ่วได้ยินคำพูดของหยางเฉิน สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที ในขณะที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน ก็ถูกตงฟางหยวนจู่โจมจนกระเด็นออกไป
“หยางเฉิน อย่าประนีประนอม! หากคุณไปกับเขาแล้ว มีแต่ตายสถานเดียวเท่านั้น!”
เหล่าจิ่วหล่นลงกับพื้น และพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ
หยางเฉินเหลือบมองเหล่าจิ่ว พูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ท่านเก้า คุณช่วยผมหลายครั้งแล้ว ผมไม่อยากทำให้คุณต้องเดือดร้อนอีก คนที่เจ้าเมืองหวยเฉิงต้องการคือผม ในเมื่อตอนนี้ผมหนีไม่พ้น ถูกเขาพาไป ก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนี้ ทำไมยังต้องให้คุณสู้ตายเพื่อมาปกป้องผมล่ะ?”
พูดจบ เขามองไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงแล้วพูดว่า “อย่าทำให้คนรอบข้างของผมลำบากใจ ผมจะไปกับคุณ!”
มุมปากของเจ้าเมืองหวยเฉิงขึ้นเล็กน้อย ทำให้เกิดส่วนโค้งเหมือนเจ้าเล่ห์ และมองไปที่หยางเฉินแล้วพูดว่า “อย่างที่นายพูด ยังไงนายก็หนีไม่พ้นจากฝ่ามือของผม ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมผมต้องปล่อยให้คนรอบข้างของนายไปจากที่นี่ล่ะ?”
หยางเฉินพูดอย่างโมโห “นายอย่าทำเกินไปนะ! คนที่นายต้องการคือผม พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ปล่อยพวกเขาไป!”
เจ้าเมืองหวยเฉิงอมยิ้ม เหลือบมองไปที่เหล่าจิ่วซึ่งนอนอยู่บนพื้นและไม่สามารถยืนขึ้นได้ ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “แกนี่เป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์จริงๆ หากต้องตายไปเช่นนี้ ก็น่าเสียดายจริงๆนะ”
ตอนนี้ ผมจะให้โอกาสคุณมีชีวิตต่อไป หากคุณยินดีที่จะติดตามผม ผมไม่เพียงแต่จะไว้ชีวิตคุณ ที่สำคัญยังจะมุ่งเน้นฝึกฝนคุณ เพื่อให้วิถีบู๊ของคุณก้าวไปอีกขั้น คุณจะยินยอมไหม?”
เหล่าจิ่วพูดด้วยความโกรธ “แกฝันไปเถอะ!”
เจ้าเมืองหวยเฉิงส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “น่าเสียดายจริงๆ! ในเมื่อคุณไม่ยินยอม ถ้างั้นผมก็ต้องฆ่าคุณซะ!”
พูดจบ เขาก็สั่งตงฟางหยวน “ฆ่าเขาซะ!”
“ครับ!”
ตงฟางหยวนตอบรับ แล้วเดินไปในทิศทางของเหล่าจิ่ว ก้าวไปทีละก้าว
ทันใดนั้นหยางเฉินกังวลมาก ไม่มีเวลาคิดมาก เขารีบพุ่งตรงไปข้างหน้าเหล่าจิ่ว มองไปทางเจ้าเมืองหวยเฉิงและพูดว่า “เจ้าเมืองหวยเฉิงผมขอร้องคุณ อย่าฆ่าเขา!”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”
ทันใดนั้นเจ้าเมืองหวยเฉิงก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ดี ฉันไม่ฆ่าเขาก็ได้ ขอเพียงนายคุกเข่าขอร้องผม ผมก็จะไม่ฆ่าเขา”
เหล่าจิ่วกังวล ตะโกนเสียงดัง “อย่านะ! เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปล่อยพวกเราไปถึงแม้ว่าคุณจะคุกเข่าอ้อนวอนเขาก็ตาม เขาก็ไม่ปล่อยพวกเราไปหรอก!”