The king of War - บทที่ 1722 คนที่กินยาต้องตาย

หยางเฉินรู้ และก็เข้าใจเจ้าเมืองมู่ เป็นเพราะเจ้าเมืองมู่ต้องการช่วยเขาประโยคเดียว จนทำให้เจ้าเมืองหวยเฉิงโกรธ ทำให้จวนมู่ต้องสูญเสียอย่างหนัก
ตอนนี้เจ้าเมืองมู่ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว
หยางเฉินส่ายหัว “เจ้าเมืองมู่ คนที่ควรจะขอโทษ คือผม!”
พูดจบ เขามองไปที่เจ้าเมืองหวยเฉิงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ทันใดนั้นก็คุกเข่าด้วยขาสองข้าง
แต่ในขณะที่เขากำลังจะคุกเข่าลงกับพื้น มือข้างหนึ่ง ทันใดนั้นก็วางบนไหล่ของเขา นั่นก็คือเหล่าจิ่ว
เหล่าจิ่วน้ำตาคลอเบ้า มองหยางเฉินและพูดว่า “คุณรู้ไหม ว่าทำไมเขายืนกรานที่จะให้คุณคุกเข่า ? เพราะเขากลัวพรสวรรค์ด้านวิถีบู๊ของคุณมาก เมื่อไหร่ที่คุณมีชีวิตรอดไปจากที่นี่ หลังจากวันนี้ไปก็คือวันหายนะของเขา”
“แต่หากวันนี้คุณคุกเข่าลงให้เขา จิตวิญญาณวิถีบู๊ของคุณก็จะได้รับความเสียหาย จากนี้ไป ความสำเร็จของวิถีบู๊ จะหยุดเพียงแค่นั้น แม้ว่าคุณจะมีชีวิตอยู่และไปจากที่นี่ได้ แต่ชาตินี้ก็อย่าหวังที่จะเหนือกว่าเขาเลย”
หลังจากฟังคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินก็ตระหนักได้ทันที แต่ว่า ถ้าเขาไม่คุกเข่าอ้อนวอนเจ้าเมืองหวยเฉิง แล้วเจ้าเมืองหวยเฉิงจะยอมปล่อยจวนมู่ได้ยังไง? แล้วจะยอมปล่อยคนของเขาไปได้ไง?
แต่ถ้าวิถีบู๊ของเขาหยุดชะงัก ต่อไปข้างหน้า เขาจะล้างแค้นได้ยังไง?
“ที่แท้เป็นแบบนี้!”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง
เรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้า มันโหดร้ายมาก นี่ก็คือแดนวิถีบู๊ เป็นโลกที่โหดร้ายมาก มีแต่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่น่าเคารพยกย่อง ผู้อ่อนแอก็ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีพลังที่จะป้องกันตนเอง และไม่มีคุณสมบัติที่จะปกป้องคนที่อยู่รอบข้าง
“ตูม!”
ทันใดนั้น วิถีบู๊อันทรงพลัง ก็พุ่งออกมาจากร่างกายของหยางเฉิน และเมฆสีดำที่ปกคลุมอยู่เหนือจวนมู่ ก็หายไปในทันที จากนั้นก็มีแสงสีสดใสปรากฏขึ้น
โมเมนตัมวิถีบู๊บนร่างกายของหยางเฉิน ค่อยๆสงบลง นี่คือความประทับใจในแดนวิถีบู๊ของแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น
“ฝ่าทะลวงแล้ว!”
ทันใดนั้นเหล่าจิ่วก็ดีใจมาก ภายในใจรู้สึกมีความสุขแทนหยางเฉินจริงๆ
หลังจากที่ความแข็งแกร่งได้เข้าสู่แดนเหนือมนษย์ ทุกครั้งที่ทะลวงแดน ระดับความยากจะสูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทะลวงแดนใหญ่ยิ่งยากกว่า
เช่นเดียวกับนักดาบเงาเพชฌฆาต เมื่อตอนที่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายฝ่าทะลวงเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ใช้เวลาไปไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่ในตอนท้ายต้องมาถูกขัดจังหวะ
แต่หยางเฉิน ในช่วงเวลาอันสั้น ถึงกลับฝ่าทะลวงผ่านเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นยอด เข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น พรสวรรค์ด้านบูโดและความเข้าใจ ช่างเป็นมารร้ายจริงๆ
เจ้าเมืองมู่แหงนมองบนท้องฟ้าในจวนมู่ที่มีแสงสีสดใสบน สีหน้าของเขา เต็มไปด้วยความตกตะลึง “นี่คือ แดนที่สมบูรณ์แบบ!”
ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนเดียวกัน ก็มีแข็งแกร่งและอ่อนแอที่แตกต่างกัน แดนวิถีบู๊นั้นบริสุทธิ์ ภายในแดนเดียวกัน พลังก็จะยิ่งแข็งแกร่งกว่า แต่แดนที่สมบูรณ์แบบ กลับเป็นแดนวิถีบู๊ที่บริสุทธิ์ที่สุด
ผู้ที่ฝึกวิถีบู๊ในแดนสมบูรณ์แบบ ในระดับแดนเดียวกันไม่มีใครสู้ได้ และยังสามารถข้ามแดนเพื่อสังหารศัตรูได้
ผู้แข็งแกร่งแบบนี้ ไม่มียกเว้น เมื่อการฝึกฝนถึงชั้นยอด ก็คือผู้ที่ยอดเยี่ยมมาก
แม้แต่ตระกูลบู๊โบราณที่เก่าแก่ ก็ไม่แน่ว่าจะมีผู้ที่อยู่ในแดนที่สมบูรณ์แบบ แต่วันนี้ ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในเหตุการณ์ ถึงกลับได้เห็นการปรากฏตัวของผู้ที่เป็นวิถีบู๊ในแดนสมบูรณ์แบบ
หยางเฉินในขณะนี้ รู้สึกได้เพียงทั่วทั้งร่างกาย เต็มไปด้วยพลัง และโมเมนตัมวิถีบู๊ในตัว พุ่งสูงขึ้นหลายเท่า
“ตงฟางหยวน ฆ่าหยางเฉินซะ!”
สีหน้าของเจ้าเมืองหวยเฉิงเต็มไปด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเขาก็ออกคำสั่ง
เขากลัวแล้วจริงๆ ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในแดนวิถีบู๊ที่สมบูรณ์แบบ เมื่อให้เวลาเขาเต็มที่ คาดว่าคงใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดแน่นอน
แดนวิถีบู๊ของหยางเฉิน หากเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดจริงๆ เว้นแต่เจ้าเมืองหวยเฉิงจะฝ่าทะลวงไปถึงแดนวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งกว่านี้ ไม่เช่นนั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉินแน่นอน
ดังนั้น ตอนนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะมีพลังอำนาจบางอย่างเพิ่มขึ้นจึงจำเป็นต้องทำลายมันก่อน
เจ้าเมืองหวยเฉิงตะโกนอย่างกระวนกระวายใจ “ฆ่าเขาซะ! ฆ่าเขาซะ!”
“ครับ!”
ตงฟางหยวนพุ่งตรงไปฆ่าหยางเฉินทันที
“หยางเฉิน รีบออกไปจากจวนมู่!”
ทันใดนั้นเหล่าจิ่วคำรามเสียงดัง ไม่รู้ว่าพลังมาจากไหน เขาผลักหยางเฉินออกไป จากนั้นเขาก็กินยาเม็ดสีดำโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
“บูม!”
ทันใดนั้น โมเมนตัมวิถีบู๊ที่มหาศาล ก็ระเบิดออกมาจากร่างของเหล่าจิ่ว
“คำราม!”
เหล่าจิ่วคำรามออกมา เหมือนสัตว์ป่าที่มาจากดึกดำบรรพ์
ด้วยความตกใจของทุกคน ร่างของเหล่าจิ่วก็ค่อยๆบวมขึ้น และในเวลาเพียงเสี้ยววินาที ร่างของเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นมาก
เสื้อผ้าบนร่างกายส่วนบนของเขา แตกออกทันที เผยให้เห็นผิวสีแดงเข้ม
ไม่เพียงเท่านั้น บนผิวหนัง มองด้วยตาเปล่าก็เห็น ถูกปกคลุมไปด้วยขนสีแดง
“ท่านเก้า!”
หยางเฉินตะโกนเรียกเสียงดัง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหล่าจิ่ว แต่รู้ว่า การเปลี่ยนแปลงบนร่างกายของเหล่าจิ่วนั้น เป็นเพราะยาเม็ดดำที่เหล่าจิ่วเพิ่งทานเข้าไป
มีคนอุทาน “เขาทานยาร่างอสูรแล้ว!”
มีคนถามอย่างไม่เข้าใจ “ยาร่างอสูรคืออะไร?”
มีคนอธิบายว่า “ยาร่างอสูร ตามชื่อ ก็คือยาเม็ดชนิดหนึ่งที่สามารถเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นสัตว์ร้ายได้ ผู้แข็งแกร่งที่ทานยาร่างอสูร ความแข็งแกร่งจะเพิ่มทวีคูณ เพียงแต่หลังจากสรรพคุณของยาหมดไป ก็จะตายอย่างทรมาน
“ฆ่า!”
ขณะนี้ ตงฟางหยวนก็ได้พุ่งมาอยู่ด้านหน้าของเหล่าจิ่วแล้ว ยกมือขึ้นเพื่อชกหมัดที่หนักหน่วงลงไป
“ตูม!”
หนึ่งหมัด ชกใส่ร่างของเหล่าจิ่ว
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงคือ เหล่าจิ่วถึงกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
ตงฟางหยวนยืนอยู่ตรงหน้าเหล่าจิ่วที่สูงสองเมตร กลับเห็นได้ชัดว่าดูตัวเล็กนิดเดียว แต่ทุกคนรู้ดีว่า ตงฟางหยวนเป็นแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง แม้ว่าจะมีพลังแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นก็ตาม! แต่ก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าอย่างแท้จริงนะ
แต่หมัดเต็มแรงของเขา กลับไม่สามารถทำให้ร่างของเหล่าจิ่วขยับแม้แต่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่ามันจะสามารถทำให้เหล่าจิ่วบาดเจ็บ
“นี่เป็นไปไม่ได้”
สีหน้าของตงฟางหยวนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ หมัดการโจมตีของเขาเมื่อกี้นั้นรุนแรงแค่ไหน มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้
หากคนธรรมดาทั่วไปที่เป็นผู้แข็งแกร่งในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น คาดว่าจะตายด้วยหมัดนี้ของเขาแล้ว
แต่เหล่าจิ่ว เป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดเท่านั้น ถึงกลับไม่ได้รับผลกระทบใดๆทั้งสิ้น ถึงแม้จะทานยาร่างอสูรก็ตาม ก็คงไม่น่าสะพรึงกลัวขนาดนั้นหรอก?
“ฆ่า!”
วินาทีต่อมา เสียงแหบห้าว ดังมาจากส่วนลึกลำคอของเหล่าจิ่ว
“ปัง!”
เหล่าจิ่วชกหมัดออกไป กำปั้นขนาดเท่าลูกบอล กระแทกเข้าเที่หน้าอกของตงฟางหยวนโดยตรง เพียงได้ยินเสียงดังสนั่น หน้าอกของตงฟางหยวนก็จมบุ๋มลงทันที เลือดพุ่งออกมาเต็มปาก ร่างของเขากระเด็นออกไปไกลสิบเมตร เสียชีวิตในทันที
“ฮู้!”
มีบางคนสูดหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ
หมัดเดียว ก็ฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นจนตาย?
เจ้าเมืองหวยเฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยอาฆาตแค้น ขยับเท้า และพุ่งไปทางเหล่าจิ่ว
เจ้าเมืองมู่ก็เคลื่อนตัว ขวางทางเจ้าเมืองหวยเฉิงไว้โดยตรง
“ไปให้พ้น!”
เจ้าเมืองหวยเฉิงตะโกนอย่างโกรธจัด
เจ้าเมืองมู่พูดอย่างเย็นชา “คู่ต่อสู้ของคุณคือผม!”