The king of War - บทที่ 1803 เจ้านายมาแล้ว

หลังจากที่หยางเฉินออกจากห้องของโยชิดะ ทาโร เขาก็กลับมาที่ห้องหมายเลข 17
เซี่ยเหอกำลังรออยู่ในห้องอย่างใจจดใจจ่อ ทันทีที่หยางเฉินเข้ามาในห้อง เธอก็รีบลุงขึ้นไป
“คุณไม่เป็นไรมากใช่ไหม?”
ใบหน้าของ เซี่ยเหอเต็มไปด้วยความตึงเครียด เธอมองไปที่หยางเฉิน เพราะกลัวว่าหยางเฉินจะได้รับบาดเจ็บ
เมื่อเห็นความกังวลในดวงตาของเซี่ยเหอ หยางเฉินยิ้มเบา ๆ และส่ายหัว: “ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวล แค่ขยะของแชโบลประเทศซันเหล่านั้น ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ”
หลังจากยืนยันว่าหยางเฉินไม่ได้รับบาดเจ็บ เซี่ยเหอก็รีบจับมือหยางเฉินและพูด “หยางเฉินพวกเราออกไปจากที่นี่เร็ว ถ้าคนจากแชโบลประเทศซันมาถึง เราหนีออกยากนะ”
แม้ว่าเซี่ยเหอจะเชื่อในหยางเฉิน แต่แชโบลประเทศซันกดดันเธอมาก เธอก็ยังกังวลหยางเฉินจะถูกคนของแชโบลประเทศซันล้างแค้น
เธอถูกโยชิดะ ทาโร ฉีกเสื้อผ้าบนหน้าอกของเธอออก และตอนนี้เธอรีบเร่งที่จะดึง หยางเฉินออกไปจากที่นี่ เธอยังไม่รู้ว่าเธอเองโป๊ะแล้ว
หยางเฉินมีศีรษะที่สูงกว่าเซี่ยเหอ เมื่อมองลงมาจากที่สูง เขาสามารถเห็นได้ว่าเซี่ยเหอถูกฉีกเสื้อผ้า เผยให้เห็นรูปร่างทรงกลมส่วนใหญ่
“หยางเฉิน ฉันรู้ว่าคุณแข็งแกร่งมาก แต่คนที่คุณทำร้ายในตอนนี้คือหนึ่งในสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน ตระกูลโยชิดะเป็นสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน ครอบครัวต้องมีผู้เชี่ยวชาญอำนาจมาก อย่าทำให้ฉันกังวลมากกว่านี้แล้ว เราออกไปจากที่นี่ โอเคไหม?”
เซี่ยเหอยังไม่รู้ว่าตัวเองโป๊ะ เธอก็ยังคงพูดชักชวนเขาอยู่
เมื่อเห็นว่าหยางเฉินไม่ตอบ เธอมองลงไปตามสายตาของหยางเฉิน แล้วพบว่าเธอโป๊ะอยู่ หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเธอก็เอื้อมมือออกมาอย่างทันที และปิดหน้าอกของเธออย่างรวดเร็ว
จากนั้นหยางเฉินก็กลับมารู้สึกมีสติตัวอีกครั้ง ใบหน้าของเขาก็แดงขึ้นทันที เขาสาบานว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เพราะความสูงที่แตกต่างกันระหว่างเขากับเซี่ยเหอ เขาเพียงแค่ก้มศีรษะลงก็สามารถเห็นทุกสิ่งที่เขาต้องการเห็น
ไม่ใช่! คือทุกสิ่งที่มองเห็นได้
บรรยากาศน่าอายก็ลุกขึ้นทันที เซี่ยเหอก็หยุดชักชวนเขา หยางเฉินหันกลับอย่างรวดเร็วและเดินไปที่หน้าห้องประตู ขณะที่เขาเดินไป เขาก็พูด “เดี๋ยวฉันให้คนเอาเสื้อผ้ามา”
หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปและโทรออกสั่ง “เตรียมชุดผู้หญิงมาหนึ่งชุด สูงประมาณ 1.70 เมตร ฉันจะรอในห้องหมายเลข 17เป่ยหยวนเซียง”
ในเวลานี้ ลั่วปิงซึ่งอยู่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้วางสายด้วยสีหน้าที่มึนงง เขาพูดกับตัวเอง”ทำไม ประธานหยาง ถึงต้องการชุดผู้หญิงชุดหนึ่ง?”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็นึกถึงอะไรบางอย่าง และพูดด้วยความประหลาดใจ”ประธานหยางกลายเป็นคนไม่ดีแล้ว!”
ร้านอาหารเป่ยหยวนเซียงโยชิดะ ทาโรและผู้เยาว์อื่นๆ ของแชโบลประเทศซันอยู่ในห้อง
ใบหน้าของโยชิดะ ทาโรเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว และเขาตะโกนใส่ผู้เยาว์: “พวกนายมองดูอะไรอยู่ห้ะ? รีบติดต่อผู้อาวุโสของครอบครัวสิ!ฉันจะให้มันตาย!ให้มันตาย!”
ตอนนี้เขาโกรธมาก ฟันครึ่งหนึ่งของเขาถูกตบจากการตบของหยางเฉิน แม้แต่มือขวาของเขาก็ยังถูกหยางเฉินแทงด้วยขวดไวน์ครึ่งขวด ตอกไปที่โต๊ะอาหาร มือขวาของเขาไม่กล้าขยับ ทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ความรู้สึกที่แทงทะลุเกือบจะทำให้เขาเป็นลม
เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเขา เหล่าผู้เยาว์ของแชโบลก็กลับมามีสติ และรีบติดต่อผู้อาวุโสของแชโบลอย่างรวดเร็ว
หลี่เหย่ผู้จัดการร้านอาหารที่อยู่ในห้องมาตลอด ตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าคนผู้เยาว์จากแชโบลประเทศซันกำลังโทรเรียกคน
“ไอ้เวร! พวกนายมายืนทำอะไรที่นี่? รีบโทรหาเจ้านายมาที่นี่ ฉันเกือบตายในโรงแรมของพวกนาย พวกนายไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยเหรอ?”
จู่ๆโยชิดะ ทาโรก็เห็นหลี่เหย่และคำรามตรงไป
หลี่เหย่แทบจะฉี่ราด ปาดเหงื่อเย็นเยียบบนหน้าผากของเขา และพูดอย่างรวดเร็ว “คุณโยชิดะใจเย็นๆนะครับ ผมจะติดต่อเจ้านายของผมและปล่อยให้เขามาจัดการกับเรื่องนี้ พวกผมจะรับผิดชอบครับ”
พูดจบก็รีบวิ่งหนีออกไป
ทันทีที่เขาออกจากห้อง เขาก็รีบโทรออกและพูดด้วยความตื่นตระหนก “เจ้านายครับ เกิดเรื่องแล้วครับ! เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ…”
หลังจากวางสายแล้ว หลี่เหย่ก็พูดกับตัวเอง “โรงแรมเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ฉันต้องทำอะไรบางอย่างก่อนที่เจ้านายจะมา”
“ถ้าฉันแก้ปัญหาได้ บางทีเจ้านายอาจจะย้ายฉันไปที่สำนักงานใหญ่ทันทีที่เขามีความสุข นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับฉัน ฉันจะต้องไม่พลาด”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็แข็งค้าง เขาหยิบวิทยุสื่อสารออกมาแล้วสั่งว่า “ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดในโรงแรมไปที่ชั้นหก ฉันจะรอที่นี่!”
ในไม่ช้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยี่สิบกว่าคนที่คุมโรงแรมก็รีบวิ่งไปที่ชั้นหก
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามาหาหลี่เหย่และพูดด้วยความเคารพ: “ผู้จัดการ ทุกคนอยู่ที่นี่กันหมดแล้วครับ! มีเรื่องอะไรให้ช่วย สั่งได้หมดเลยครับ!”
หลี่เหย่เหลือบมองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และแอบคิดในใจกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่า 20 นายเหล่านี้ แม้ว่าชายหนุ่มจะเก่งมากนัก เขาก็คงสู้คนเยอะขนาดนี้ไม่ได้แน่ๆ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาโบกมือและพูดเสียงดังว่า “ทุกคน ตามฉันไปที่ห้องหมายเลข17!”
ชั่วขณะหนึ่ง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยี่สิบกว่าคน มาที่ห้องหมายเลข 17 อย่างดุเดือด
หยางเฉินยืนอยู่ที่ประตูห้อง เมื่อเขาเห็นหลี่เหย่พาคน เขาขมวดคิ้วและเหล่มองหลี่เหย่พูดว่า “นายมีอะไรจะทำอีก?”
เมื่อถูกหยางเฉินจ้องมอง หลี่เหย่ก็จำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องของกลุ่มผู้เยาว์แชโบลประเทศซันได้อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“นายกล้าดียังไงมาพูดจาแบบนี้กับผู้จัดการหลี่? อยากตายหรือไง”
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยก้าวไปข้างหน้าโดยตรง ชี้ไปที่หยางเฉินและพูดอย่างหยิ่งผยอง
“เพี๊ยะ!”
วินาทีต่อมา หยางเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย ยกมือขึ้นก็ตกลงไป
ทุกคนที่กำลังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างของหน่วยรักษาความปลอดภัยที่มีน้ำหนักกว่าหนึ่งร้อยกว่ากิโลกรัมก็พุ่งขึ้นไปในอากาศหลายเมตรและกระแทกกับพื้นอย่างแรง ทำให้คนคนนั้นหมดสติไปในที่นั้นทันที
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซึ่งยังดุเดือดในตอนแรก ทั้งหมดเงียบในเวลานี้ ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้าง พวกเขามองไปที่หยางเฉินด้วยความกลัว
หยางเฉินเพิกเฉยต่อฝูงชน ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ตกลงบนร่างของหลี่เหย่ ร่างกายของหลี่เหย่สั่นเทาอย่างรุนแรง เมื่อเห็นหยางเฉินมองมาที่เขา เขาก็ยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก
หลี่เหย่พูดตะกุกตะกัก: “ผม ผมมาเพื่อถามคุณ คุณต้องการอะไรอีกไหมครับ?เดี๋ยวผมจะส่งมาด้วยตนเองเลยครับ”
หยางเฉินเหลือบมองหลี่เหย่เบา ๆ และไม่สนใจเลย
ในขณะนี้ ลิฟต์บนชั้นหกก็ดังขึ้น จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก ชายวัยกลางคนก็เดินออกมา
เมื่อหลี่เหย่เห็นชายวัยกลางคนนั้น เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาวิ่งเหยาะๆ ไปข้างหน้าและพูด “เจ้านายครับ ในที่สุดเจ้านายก็มาสักทีครับ!”
ขณะที่พูด เขาก็ยื่นมือออกและชี้ไปทางหยางเฉิน และพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจเต็มปาก “เจ้านายครับ ไอ้สารเลวคนนี้ที่ทุบคนของแชโบลประเทศซัน และยังขู่ว่าจะให้ผู้อาวุโสของแชโบลประเทศซันมารับคนของพวกเขา”
“ไอ้หนูนิทำเป็นเก่งนัก เขาคิดว่าเขาเป็นใคร? เขากล้าขู่ว่าจะให้ผู้อาวุโสของแชโบลประเทศซันมารับคนของพวกเขาที่นี่ นี่ไม่รู้จักความเป็นความตายจริงๆ”
สิ่งที่หลี่เหย่ไม่รู้ก็คือเมื่อเจ้านายของเขาเห็นหยางเฉิน ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน และเขาก็รีบเดินไปหาหยางเฉิน