The king of War - บทที่ 1859 อยู่ไม่สู้ตาย
บทที่ 1859 อยู่ไม่สู้ตาย
หยางเฉินในขณะนั้น ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ตาทั้งคู่ของเขาจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายกับฝ่ายตรงข้าม
หลังจากที่เขาโดนทิคาโนะ ทาเคชิถล่มใส่แล้ว ก็สำนึกรู้ได้อยู่ว่า การคิดจะเอาชนะทิคาโนะ ทาเคชิ แทบจะมองไม่เห็นความหวัง
มีหวังได้อยู่ทางเดียว ต้องเอาตอนทีเผลอ หาทางทำให้บาดเจ็บอย่างหนักก่อน แล้วถึงจะมีโอกาส
และโอกาสที่มีอยู่อันเดียวนี้ ก็คือที่เขารับรู้แล้วถึงพลังแห่งเวลา
ทว่า วิธีการใช้พลังแห่งเวลานี้ ตั้งแต่ที่เขาเริ่มรับรู้มาจนปัจจุบัน เขาก็เคยใช้อยู่เพียงครั้งเดียว หลังจากนั้นก็เคยลองใช้อีก แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ
แต่ในครั้งนี้ เขาตัดสินใจใช้ชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน ให้พนันกับชีวิตเสี่ยงตายกับเวลาที่อยู่ข้างหน้า ในชั่ววูบเดียวนั้น จึงจะใช้พลังแห่งเวลาออกมาได้
“แกตายซะ！”
ชั่วแวบเดียวต่อจากนั้น ทิคาโนะ ทาเคชิพุ่งเข้ามาถึงข้างหน้าเขาเงื้อกำปั้นขึ้น อัดลงตรงกบาลของเขาอย่างสุดโหด
พลังทำลายล้าง รวมอยู่ในกำปั้นของทิคาโนะ ทาเคชิ ยังไม่ทันที่กำปั้นจะลงมาถึง หยางเฉินก็รู้สึกถึงพลังทำลายล้างที่หนักหนา
แทบจะในชั่วแวบเดียวนั้น พลังปกป้องในตัวของเขา กระตุ้นขึ้นมาด้วยตัวเอง เหมือนจะเข้ารับการบาดเจ็บสาหัสของพลังทำลายล้าง
“คุณหยาง！”
ตู้จ้งเห็นภาพที่กำลังเกิดขึ้น รู้สึกสิ้นหวังไปในฉับพลัน คำรามร้องออกไปแบบอกแตกหัวใจสลาย
เขาไม่มีทางเข้าใจได้เลย เห็นชัด ๆ อยู่ว่าหยางเฉินยืนขึ้นมาได้แล้ว ทำไมถึงยังยืนอยู่กับที่ รอให้ทิคาโนะ ทาเคชิมาฆ่าเขา？
การจู่โจมลงมาครั้งนี้ของทิคาโนะ ทาเคชิ คงจะต้องรุนแรงยิ่งกว่าครั้งก่อนนี้แน่？
แล้วหยางเฉินจะรับยังไงไหว？
ตอนนี้ หมัดของทิคาโนะ ทาเคชิลงมาใกล้ถึงกลางกบาลหยางเฉินแล้ว หยางเฉินยังไม่มีวี่แววจะหลบหลีกยังไงเลย แล้วยังจะหลบพ้นได้หรือ？
การจู่โจมครั้งก่อนหน้านี้ ซัดใส่ไปที่ส่วนหน้าอกของหยางเฉิน ก็ทำเอาหยางเฉินเกือบตายไปแล้ว หมัดในครั้งนี้มุ่งตรงไปที่หัวกบาล ถ้าโดนเข้าไป หยางเฉินมีหวังต้องหัวระเบิดเละเป็นแน่？
หยางเฉินยังคงยืนอยู่กับที่เดิม จ้องทิคาโนะ ทาเคชิอย่างเคียดแค้น มองทื่อ ๆ กับหมัดของฝ่ายตรงข้าม ที่ยิ่งใกล้ยิ่งใกล้หัวของเขาเข้ามา
เห็น ๆ อยู่ถึงตอนที่กำปั้นนั้นห่างหัวของเขาที่สิบเซ็นต์สุดท้าย ทันใดนั้น หยางเฉินก็รู้สึกว่าความเร็วของกาลเวลาเปลี่ยนไป หมัดที่พุ่งใส่เข้ามาเร็วปานฟ้าแลบในตอนแรกนั้น ในแวบเดียวนั้น ความเร็วช้าลงไปหลายเท่า
“เอาละตอนนี้！”
หยางเฉินตะโกนกู่อยู่ในใจ หมัดขวาที่เตรียมพร้อมอยู่แต่แรก ควงสวนออกไปอย่างเฉียบพลัน ซัดตรงไปที่หัวของทิคาโนะ ทาเคชิ
“ปัง！”
เสียงดังสนั่น เงาร่างคนคนหนึ่ง เหมือนว่าวสายป่านขาด ลอยลิ่วออกไปในอากาศ
เงียบเป็นตายไปทั่วทั้งบริเวณ
คนทั้งหมดที่มีอยู่ตะลึงกันตาค้าง จ้องเขม็งกับฉากที่กำลังเกิดขึ้น
ฉากเหตุการณ์ที่พวกเขาคิดไว้ไม่ได้เกิด เงาร่างที่กลับลอยออกไป ไม่ใช่หยางเฉิน แต่เป็นทิคาโนะ ทาเคชิ
ส่วนหยางเฉิน หลังจากควงหมัดซัดออกไปแล้ว ก็ถูกแรงกระแทกถอยไปเจ็ดแปดก้าว จึงตั้งตัวยืนติด ส่วนที่กำปั้นของเขาแตก บนกำปั้นยังมีเลือดไหลหยดลงมา
เพียงแต่ว่า ไม่รู้เป็นเลือดของตัวเขาเอง หรือเลือดของทิคาโนะทาเคชิ หรือเป็นเลือดของทั้งสองคน
เขานิ่งยืนอยู่กับที่ อ้าปากหอบหายใจคำโต หมัดเมื่อครู่นี้ เขาได้รวบรวมกำลังทั้งหมดในตัวให้ระเบิดออกไปกับหมัดนี้ แทบจะเรียกได้ว่าสูบเอากำลังของเขาออกไปเกือบหมด
ส่วนทิคาโนะ ทาเคชิ ถูกหมัดของหยางเฉินซัดใส่ที่หัว ตัวร่างกระเด็นลอยออกไปกลางอากาศ ตกลงพื้นอย่างแรงห่างออกไปสิบกว่าเมตร
“ชนะแล้วหรือ？”
นานอยู่ครู่ใหญ่ จึงมีนักบูโดจิ่วโจวคนหนึ่ง พูดออกมาด้วยสีหน้าตื่นผวา
“ชนะแล้ว！ฮา ฮา หยางเฉินชนะแล้ว！”
ตามมาติด ๆ ตู้จ้งคืนสติกลับมาได้ หัวเราะลั่นแล้วพูด ด้วยความตื้นตัน น้ำตาก็ไหลตามออกมาด้วย
นักบูโดจิ่วโจวทั้งหมดที่อยู่ในพื้นที่ ต่างก็คืนสติกลับมาได้ในนาทีนั้น พวกเขาได้ความรู้สึกมายิ่งกว่ากำลังฝัน มันเป็นเรื่องที่คิดไปถึงไม่ได้เลย หมัดสุดท้ายของหยางเฉิน ควงซัดออกไปยังไง
ภาพเห็นกันชัด ๆ ทิคาโนะ ทาเคชิที่มีพลังฝีมือบูโดสูงกว่าเขาไปถึงสองขั้นแดน พุ่งเข้าไปถึงข้างหน้าเขาก่อน อีกทั้งควงหมัดซัดเข้าใส่ กำลังเกือบจะถึงตรงกบาลหยางเฉินแล้ว
มันเป็นหมัดที่ไม่มีทางหลบไปได้อีกแล้ว แต่การจู่โจมอย่างแรงมหาศาลนี้ ไม่ได้ถูกหยางเฉิน ทิคาโนะ ทาเคชิกลับถูกหยางเฉินสวนหมัดใส่เข้าเต็ม ๆ
หยางเฉินออกหมัดไปยังไง พวกเขาไม่มีใครได้เห็นเลย ความรู้สึกคล้ายกับเป็นการใช้มนต์ดำ เห็นชัด ๆ ว่าหมัดของหยางเฉินยังไม่ได้ควงซัดออกไปเลย แต่ในแวบเดียวกันนั้น หมัดของเขากลับอัดใส่ถึงหน้าของทิคาโนะ ทาเคชิแล้ว
พวกเขาไม่ได้เห็นหยางเฉินลงมือ มีแต่เห็นกำปั้นของหยางเฉินจู่ ๆ ก็อัดใส่ไปที่หน้าของทิคาโนะ ทาเคชิแล้ว แล้วต่อจากนั้น ตัวของ ทิคาโนะ ทาเคชิก็ละลิ่วลอยออกไป
นักบูโดด้านฝ่ายค่ายของประเทศซัน ทุกคนยืนขึ้นมากันหมด
คามิชิโร กุนโตกับอาโอกิ ยามาโตะ ตาลุกโพลง ทั้งหน้ามีแต่ความรู้สึกไม่น่าเป็นไปได้
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง？ท่านนายกทิคาโนะเป็นถึงนักบูโดแดนเหนือมนุษย์ชั้นปลาย และยังเป็นนักบูโดแดนเหนือมนุษย์ที่รับรู้ถึงพลังทำลายล้าง จะเป็นไปได้ยังไงที่มาแพ้ให้นักบูโดในแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นนี้ได้？”
คามิชิโร กุนโตมึนงงเต็มหน้า เขายอมรับไม่ได้กับความเป็นจริงที่อยู่เบื้องหน้า
อาโอกิ ยามาโตะก็ตื่นผวากลัวอย่างหาที่เปรียบได้ไม่ สองมือกำเป็นหมัด กัดฟันขบเขี้ยวพูดไปว่า “ไม่ใช่หยางเฉิน！เมื่อกี้นี้ที่ชกใส่ท่านนายกทิคาโนะ ไม่ใช่เขาเด็ดขาด！ในเบื้องหลัง จะต้องมีพวกยอดฝีมือตระกูลบู๊โบราณ หรือยิ่งกว่านั้นคือพวกนักบูโดแดนนภา！”
“นอกเสียแต่นักบูโดแดนนภาจะลงมือ จึงจะทำให้พวกเราไม่มีปัญญาค้นพบได้ มิฉะนั้นแล้ว เพียงหยางเฉินที่มีพลังฝีมือแค่เพียงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น เป็นได้อย่างไรที่จะจู่โจมใส่ทำให้ท่านนายกทิคาโนะลอยกระเด็นไปได้？”
ฟังที่อาโอกิ ยามาโตะพูดมา ความตื่นตระหนกบนหน้าของคามิชิโร กุนโตค่อยลดความตื่นกลัวลงไปบ้าง แต่เขาก็ยังคงสีหน้าที่เครียดหนัก กวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อจะค้นหาพวกนักบูโดแดนนภาจากตระกูลนักบู๊โบราณจิ่วโจวจากปากคำของอาโอกิ ยามาโตะ
แต่ทว่า เป็นคนที่ไม่มีตัวตนเลยชัด ๆ แล้วพวกเขาจะไปหาได้ที่ไหน
“พวกนักบูโดจิ่วโจวต่ำช้าไร้ยางอาย ไม่คิดเลยว่าจะมีการหากำลังช่วยจากภายนอก！”
คามิชิโร กุนโตมองหยางเฉินที่อยู่ตรงกลางโรงเทพบู๊ตะคอกใส่ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธว่า “หยางเฉิน แกอย่าคิดว่าพวกเราไม่รู้นะ จะต้องมีผู้แข็งแกร่งจิ่วโจวแอบซ่อนอยู่เป็นแน่ เมื่อตะกี้นี้เขาเป็นผู้ลงมือ ถึงได้ซัดท่านนายกทิคาโนะ กระเด็นไปได้”
อาโอกิ ยามาโตะก็ต่อคำตามไปด้วยติด ๆ ว่า “ใช่เลย！ท่านนายกทิคาโนะเป็นนักบูโดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายที่รับรู้ถึงพลังทำลายล้าง ต่อให้นักบูโดแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดทั่วไป ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่าน”
“นักบูโดที่เก่งกาจขนาดนี้ เป็นไปได้ยังไงที่จะถูกเด็กน้อยแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้นอย่างแกซัดกระเด็นไปได้？”
ได้เสียงจากคามิชิโร กุนโตกับอาโอกิ ยามาโตะ เหล่านักบูโดประเทศซันที่อยู่ในบริเวณ ต่างก็ส่งเสียงโห่ขึ้นมา
“พวกนักบูโดจิ่วโจวต่ำทรามไร้ยางอาย แน่จริงก็ขึ้นเวทีประลองกันสิ ใช้พลังฝีมือกันอย่างแท้จริง มุดหัวแอบลอบจู่โจมท่านนายกทิคาโนะของพวกเรา พวกแกยังจะเรียกเป็นนักบูโดอะไรกัน？”
“หยางเฉิน แกมันก็ไอ้แค่มดปลวกที่เพิ่งเล็ดลอดเข้ามาแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นต้น เอาอะไรมาถล่มให้นายกทิคาโนะของพวกเราแพ้ไปได้？”
“นักบูโดจิ่วโจว พวกแกมันล้วนแต่เศษขยะที่ต่ำช้าไร้ยางอายที่สุด！แน่จริง ออกมาสู้กับท่านนายกทิคาโนะของพวกเราอย่างจะแจ้งเปิดเผยกันสิ！”
……
มองดูนักบูโดประเทศหยางที่อยู่ในอารมณ์พลุ่งพล่าน หยางเฉินก็ไม่ได้พูดอธิบายใด ๆ
ส่วนทางฝ่ายนักบูโดจิ่วโจว แต่ละคนในเวลานั้นก็ตื่นเต้นกันเต็มหน้า หรือว่า เมื่อครู่นี้จะมีนักบูโดแดนนภาของจิ่วโจวลงมือจริง ๆ ถึงได้ถล่มเอาทิคาโนะ ทาเคชิแพ้ลงไปได้？
ในขณะนั้นเอง ทิคาโนะ ทาเคชิที่ถูกหยางเฉินซัดด้วยหมัดกระเด็นออกไป คลานลุกขึ้นจากพื้นในทันใด
บนใบหน้าของเขาเปรอะเต็มไปด้วยเลือด ความสยดสยองที่ให้เห็นอยู่ ทำเอาคนที่มองแล้วยังรู้สึกขยาดกลัว
“หยางเฉิน！”
ทิคาโนะ ทาเคชิขบเขี้ยวเคี้ยวฟันส่งเสียงคำรามอย่างแค้นเคือง “แกบังอาจทำร้ายข้า ข้าจะทรมานให้แกรู้สึกว่าอยู่ไม่สู้ตาย！”