The king of War - บทที่ 1975 มาพร้อมกับจุดจบ
The king of War บทที่ 1975 มาพร้อมกับจุดจบ
หลังจากที่ทั้งสามคนมองหน้ากันเหรินจิงหลุนก็พูดว่า “ทำลายภัยพิบัติสวรรค์ก่อน แล้วค่อยต่อสู้เพื่อโล่ล่องหน?”
“ดี!”
ทั้งสามหยุดทะเลาะกัน จากนั้นก็รีบไปที่ห้องสมุดด้วยกัน
ทัณฑ์สายฟ้าหลายสายกำลังสาดลงมาอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนรู้ดีว่าหลังจากการชำระล้างด้วยทัณฑ์สายฟ้าครั้งสุดท้ายแล้ว คนที่อยู่ใต้ห้องสมุดจะฝ่าภัยพิบัติสวรรค์ได้สำเร็จ
“ลงมือ!”
ผู้แข็งแกร่งทั้งสี่ของตระกูลเจียงก็รีบไปในทิศทางของตู้ป๋อ
นอกจากนี้เมื่อรวมเหรินจิงหลุนและอิงเทียนสิง รวมถึงเกา ฝ่ายนี้ก็มีเจ็ดผู้แข็งแกร่งชั้นยอด ในขณะที่ตู้ป๋อ เงามารและมารแดงกลับมีเพียงแค่สามคนเท่านั้น
เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุด ผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียง!
“ฆ่า!”
ตู้ป๋อตะโกนและโบกปืนเทพบู๊ไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง
“ติ้งติ้งติ้ง!”
ของอาถรรพ์จำนวนหนึ่งชนกับปืนเทพบู๊และเกิดเสียงปะทะกันอย่างชัดเจน
เงามาร และ มารแดงก็สำแดงพลังของตนออกมาจนหมด และเข้าต่อสู้กับอีกฝ่าย
ด้วยวิธีนี้เหรินจิงหลุนและ อิงเทียนสิง รวมถึงเกาสง ทั้งสามคนจึงหลีกเลี่ยงการต่อสู้และมาถึงห้องสมุดได้สำเร็จ
“ฉันล่ะอยากรู้นักว่าเทพองค์ไหนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องสมุดและกำลังฝ่าภัยพิบัติสวรรค์!”
เกาสงพูดอย่างท้าทายด้วยใบหน้าที่ดุร้ายและมุ่งหน้าไปยังทิศทางของลี่เฉิน
เมื่อคำพูดนั้นจบลง เขาก็ดึงดาบอาถรรพ์ออกมาและฟาดฟันไปทางทัณฑ์สายฟ้าอย่างแรง
และเหรินจิงหลุนและ อิงเทียนสิงเองก็โจมตีไปที่ทัณฑ์สายฟ้ากันทีละคน
อยากทำลายภัยพิบัติสวรรค์ ก็ต้องตัดขาดภัยพิบัติสวรรค์
ตราบใดที่ผู้ฝ่าภัยพิบัติสวรรค์ เสียโอกาสที่จะรับการชำระล้างจากภัยพิบัติสวรรค์อย่างต่อเนื่อง ภัยพิบัติสวรรค์ก็จะถูกตัดขาด ภัยพิบัติสวรรค์ที่ไม่สมบูรณ์ ก็จะทำให้ผู้ฝ่าภัยพิบัติสวรรค์พบกับภัยพิบัติสวรรค์สะท้อนกลับ และความทุกข์ยากของภัยพิบัติสวรรค์ที่ผ่านมาทั้งหมดจะสูญเปล่า
“บูม บูม บูม!”
ทัณฑ์สายฟ้าฟาดลงมาอย่างบ้าคลั่ง ของอาถรรพ์สามชิ้นตกลงบนทัณฑ์สายฟ้าพร้อมกัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้ขัดจังหวะภัยพิบัติสวรรค์ เลย แต่กลับมีทัณฑ์สายฟ้าบางส่วนที่สาดลงบนตัวพวกเขาผ่านของอาถรรพ์
ทั้งสามคนต่างก็มีสีหน้าเจ็บปวด นี่ยังไม่ถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องฝ่าภัยพิบัติสวรรค์ แต่ภัยพิบัติสวรรค์ที่หยางเฉินประสบนั้นรุนแรงมากจนพวกเขาแทบจะทนไม่ไหว
โดยเฉพาะเกาสงสูญเสียโล่ล่องหน ไปแล้ว พละกำลังของเขาลดลงอย่างมาก เมื่อเขาถูกทัณฑ์สายฟ้าผ่า เขาก็ส่งเสียงคร่ำครวญและทรุดตัวลงกับพื้นตัวสั่นไปทั้งตัว
อีกทั้งแขนทั้งข้างที่ถือดาบอาถรรพ์ตอนนี้กลายเป็นสีดำไปทั้งหมด มันถูกทำลายโดยทัณฑ์สายฟ้าไปแล้ว
อิงเทียนสิง และเหรินจิงหลุนเดิมที่เป็นผู้แข็งแกร่งสูงสุดภายใต้แดนนภา พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากภัยพิบัติสวรรค์แล้วและยังพอฝืนรับมันไหว เพียงแต่ทัณฑ์สายฟ้านี้พวกเขาไม่สามารถทนได้มากนัก
หากคิดจะทำลายภัยพิบัติสวรรค์ในเวลาไม่กี่นาทีสุดท้าย ยากมาก!
“โล่ล่องหน!”
ในขณะนี้ จู่ๆโล่ล่องหนก็ลอยอยู่เหนือห้องสมุด ใบหน้าของอิงเทียนสิงก็เปลี่ยนไปในทันใด
โล่ล่องหนค่อยๆ ตกลงไปที่ห้องสมุดพร้อมกับภัยพิบัติสวรรค์
“อีกฝ่ายต้องการคว้าโล่ล่องหน!”
อิงเทียนสิงหน้าซีดด้วยความตกใจ
ใบหน้าของเหรินจิงหลุนก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน เขาขี้เกียจเกินกว่าจะพูดเรื่องไร้สาระ จากนั้นก็พุ่งตรงไปที่โล่ล่องหน
หากโล่ล่องหนถูกคนที่ฝ่าภัยพิบัติสวรรค์อยู่ชั้นใต้ดินยึดครองไป ก็เป็นเรื่องยากมากสำหรับพวกเขาที่จะได้มันมาอีกครั้ง
อิงเทียนสิงเห็นว่าเหรินจิงหลุนรีบวิ่งไปที่โล่ล่องหน เขารีบร้อนขึ้นมาทันที และไม่สนใจทำลายภัยพิบัติสวรรค์อีก เขารีบวิ่งไปที่โล่ล่องหนแล้วตะโกนว่า: “โล่ล่องหนเป็นของฉัน! ไม่มีใครเอามันไปจากฉันได้!”
“บูม บูม บูม!”
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขาเร่งรีบ สายฟ้าหลายลูกก็ตกลงมาอีก
ทั้งสองคนเพิ่งนึกขึ้นได้ ตำแหน่งของโล่ล่องหนก็คือที่ที่ภัยพิบัติสวรรค์มารวมตัวกัน ทั้งสองแทบจะเป็นดั่งภาพสะท้อนและถอยห่างออกไปทันที
ทันทีที่พวกเขาออกจากที่เดิม ทัณฑ์สายฟ้าก็ตกลงไปในที่ที่พวกเขาเพิ่งไป
ทั้งสองดูเหมือนมีจะยังมีความหวาดผวาหลงเหลือ อย่างไรก็ตาม หากพวกเขาหลบช้าเกินไปและถูกทัณฑ์สายฟ้าฝ่าให้ เกรงจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสแม้ว่าพวกเขาจะรอดจากฝ่าภัยพิบัติสวรรค์ก็ตาม
ประสบการณ์ของหยางเฉินเกี่ยวกับภัยพิบัติสวรรค์นั้นเหนือกว่าธรรมดามาก แม้แต่ภัยพิบัติสวรรค์ระลอกสุดท้ายก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทนได้
พวกเขาทำได้เพียงเฝ้ามองอย่างช่วยไม่ได้ และโล่ล่องหนก็ค่อยๆ ตกลงไปในห้องสมุด
“ขยะทั้งนั้น!”
ในเวลานี้ เจียงหยวนหลงก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ในขณะที่เขาเอ่ยพูด ออร่าบู๊อันทรงพลังก็ออกมาจากตัวเขา
เกือบจะในเวลาเดียวกัน ลี่เฉินก็หยุดลงขวางอยู่หน้าห้องสมุด และยกมือขึ้นเพื่อโจมตีไปข้างหน้า
“ปัง!”
การโจมตีของ เจียงหยวนหลงและลี่เฉินปะทะกัน และทำให้เกิดกระแสน้ำวนในทันที พลังอันน่าหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทุกทิศทุกทาง
“ปัง ปัง ปัง!”
สำนักมารทั้งหมดสั่นสะท้าน มีรอยแตกนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนพื้นรอบๆ ห้องสมุดและแผ่ขยายออกไปในระยะไกล
ผู้แข็งแกร่งแดนนภาต่อสู้กันเอง แค่การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็กลับน่ากลัวมากถึงขนาดนี้
“ออกไป! ไม่เช่นนั้นให้ตาย!”
เจียงหยวนหลง จ้องไปที่ลี่เฉินด้วยความโกรธและขู่เสียงดัง
เดิมทีเขาไม่คิดจะลงมือเลย แต่เป็นเพราะลูกน้องไร้ประโยชน์เกินไป แค่นักบูโดโลกฆราวาสเพียงไม่กี่คนเท่านั้นกลับไม่สามารถจัดการได้
ส่วนคนที่ฝ่าภัยพิบัติสวรรค์อยู่ที่ห้องสมุดด้านล่างนั้น ทำให้เจียงหยวนหลงรู้สึกกดดันอย่างมาก
ในเมื่อได้สร้างศัตรูแล้ว อีกฝ่ายไม่ยอมทำงานให้ตระกูลเจียง ดังนั้นก็ได้แต่ฆ่าทิ้ง
ภัยพิบัติสวรรค์กำลังจะสลายแล้ว เนื่องจากลูกน้องของเขาไม่สามารถทำลายมันได้ ดังนั้นเขาจึงต้องทำเอง
ลี่เฉินมีหน้าไร้ความเกรงกลัว เขาจ้องไปที่ เจียงหยวนหลงอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ในฐานะผู้แข็งแกร่งในโลกบู๊โบราณ นายคิดจะทำอะไรในโลกฆราวาสก็ได้งั้นหรือ? คิดว่าพันธมิตรพิทักษ์ทำอะไรนายไม่ได้จริงๆ หรือไง?”
ประโยคนี้ ก็เป็นการเอ่ยกับพันธมิตรพิทักษ์เช่นกัน
ตั้งแต่ เจียงหยวนหลงนำผู้คนมาที่สำนักมาร ลี่เฉินรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวหลายสาย คนเหล่านี้จะต้องเป็นผู้แข็งแกร่งของพันธมิตรพิทักษ์และซ่อนอยู่ในความมืดตลอดเวลา หากไม่ถึงช่วงเวลาวิกฤติ เกรงว่าพวกเขาจะไม่ปรากฏตัวแน่
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ เจียงหยวนหลงได้เริ่มลงมือไปแล้ว แต่ทำไมผู้แข็งแกร่งของพันธมิตรพิทักษ์ยังไม่ปรากฏตัว?
เจียงหยวนหลงมองไปที่ลี่เฉินเขายิ้มอย่างดูถูกและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะเตือนนายเป็นครั้งสุดท้าย ไสหัวไปจากสายตาของฉันซะ แล้วฉันจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิฉะนั้น ตาย!”
การคุกคามของ เจียงหยวนหลงทำให้ลี่เฉินรู้สึกถึงพลังความกดดันที่ยิ่งใหญ่
ท้ายที่สุดลี่เฉินเพิ่งได้เข้าแดนนภาได้ไม่นาน และ เจียงหยวนหลงก็แข็งแกร่งกว่ามาก
ถ้าเขาต่อสู้ด้วยนานๆ เขาจะต้องแพ้แน่นอน
เพียงแต่ มันคุ้มไหมที่จะเสี่ยงครั้งใหญ่ให้กับชายหนุ่มที่ไม่ใช่สำนักมาร?
ลี่เฉินถามตัวเองในใจ
ถ้าเขาถอย ภัยพิบัติสวรรค์ก็จะถูกทำลายลงแน่ และหยางเฉินจะต้องทนทุกข์จากภัยพิบัติสวรรค์สะท้อนกลับ
แต่เพียง การมองดูอย่างไม่ช่วยอะไร ลูกหลานอัจฉริยะทางโลกฆราวาสคนหนึ่งกลับต้องมาถูกทำลายภัยพิบัติสวรรค์ลง เขาจะยอมได้หรือ?
ยิ่งไปกว่านั้น ชายหนุ่มรุ่นเยาว์ผู้มี ยังเป็นพี่น้องที่ดีกับลูกศิษย์ของตนอีกด้วย
ถ้าเขายอมแพ้ หม่าชาวจะเกลียดตัวเองแน่ใช่ไหม?
เมื่อฉันคิดถึงเรื่องนี้ จิตวิญญาณการต่อสู้อันรุนแรงก็แผ่มาจากร่างกายของลี่เฉิน
เขาหัวเราะอย่างสะใจและตะโกนใส่เจียงหยวนหลง “ในเมื่อนายถึงกับเพิกเฉยต่อกฎของพันธมิตรพิทักษ์ หากอยากสู้ ฉันก็จะตามสู้กับนายไปจนจบ!”