The king of War - บทที่ 227 ตีจนหน้าบวม
เมื่อเห็นมู่เจิ้นปรากฏตัวพร้อมกับกลุ่มคนจำนวนมาก และส่วนใหญ่เป็นผู้นำของตระกูลผู้ร่ำรวยขนาดใหญ่ของเมืองโจวเฉิง ทุกคนดูหน้าหมองคล้ำ
“พ่อ!ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
หวังฉีซึ่งเป็นสุนัขรับใช้อันดับหนึ่งที่ติดตามเฉินอิงเหา ตกตะลึงเมื่อเห็นบุคคลที่คุ้นเคยในฝูงชน
“พ่อ!”
“พ่อ!”
……
ในห้องมีคนสิบกว่าคน มีเจ็ดแปดคนนั้นสังเกตเห็นพ่อของพวกเขาแล้ว
นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ พ่อของพวกเขามากับชายวัยกลางคนหนึ่ง
และข้างๆ ของชายวัยกลาง ก็ยังมีใบหน้าที่คุ้นเคย นั่นคือมู่เจิ้นที่เพิ่งถูกกลุ่มของพวกเขาไล่ออกจากห้อง
เมื่อกี้ มู่เจิ้นเรียกชายวัยกลางว่า “พ่อ”
แค่นึกถึงเมื่อกี้โจมตีมู่เจิ้น ใบหน้าทุกคนในตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความกลัว
ในเวลานี้ ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้นที่กลัว แต่ยังรวมถึงพ่อของพวกเขาด้วย
“ดีมาก ผู้นำทุกท่าน เมื่อกี้คนที่ล้อมตีลูกชายของข้า ยังมีลูกชายของพวกคุณด้วย!”มู่ตงเฟิงพูดพร้อมกับเยาะเย้ย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของผู้นำแต่ละคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และหลังจากมองหน้ากันแล้วพวกเขาก็ตะโกนใส่ลูกชายอย่างรวดเร็ว: “ไอ้สารเลว! ยังไม่ไสหัวมาที่นี่ ข้อร้องให้คุณชายเจิ้นยกโทษให้!”
ตระกูลมู่นั้นเป็นตระกูลเมืองเอก ถ้าเป็นแค่นั้นก็ยังดี แต่ตระกูลมู่นั้นยังเป็นครอบครัวในเครือตระกูลหานที่ร่ำรวยอันดับชั้นยอด ในเมืองเอก
พูดได้ว่า การรุกรานตระกูลมู่คือการรุกรานตระกูลหาน
สำหรับพวกเขา ตระกูลหานก็คือท้องฟ้า แค่คำพูดคำเดียว ก็สามารถทำลายครอบครัวของพวกเขาได้
มู่ตงเฟิงมีลูกเพียงคน มู่เจิ้น ซึ่งรักมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ เขาถูกทำร้ายที่เมืองโจวเฉิง นึกภาพออกได้ว่า ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเพียงใด
“คุณชายเจิ้น ผมผิดไปแล้ว! ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ!”
“คุณชายเจิ้น ผมรู้ว่าผิดไปแล้ว!คุณก็ถือว่าผมมันไร้สาระ ปล่อยผมไปเถอะ!”
“คุณชายเจิ้น ผมก็รู้ว่าผิดไปแล้ว!คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ใจกว้าง ได้โปรดปล่อยผมเถอะ!”
……
ก่อนหน้านี้ยังร้องเสียงดัง คุณชายใหญ่ตระกูลร่ำรวยที่กำลังจะให้หยางเฉินคุกเข่าลง อ้อนวอนขอความเมตตาจากเฉินอิงเหาแต่ตอนนี้พวกเขาเป็นเหมือนสุนัข นอนอยู่ที่เท้าของมู่เจิ้นเพื่อขอความเมตตา
สีหน้าของเฉินอิงเหานั้นน่าเกลียดถึงสุดขีด คนเหล่านี้ เป็นคนของเขาทั้งหมด กลับให้หยางเฉินได้มาหัวเราะเยาะ
เขาก็พึ่งเห็นมู่ตงเฟิงเป็นครั้งแรกด้วย แต่ยังไม่รู้ฐานะของเขา ดูจากทัศนคติของผู้นำของแต่ะละตระกูลร่ำรวยขนาดใหญ่ในเมืองโจวเฉิง สามารถเดาได้ว่าตัวตนของมู่ตงเฟิงนั้นฐานะดีแค่ไหน
“แม่งเอ๊ย เมื่อกี้พวกมึงยังคงหยิ่งผยองมากไม่ใช่เหรอ? แม้แต่กูยังกล้าทุบตีเลย ตอนนี้รู้ว่ากลัวแล้วเหรอ?”
มู่เจิ้นหยิ่งผยองมากในเวลานี้ เขาวิ่งขึ้นไปก็เตะไปหลายครั้ง เขาเตะพวกคุณชายใหญ่ของตระกูลร่ำรวยทั้งหมดลงกับพื้น ชี้ไปที่คนพวกนั้นพูดอย่างโกรธเคือง：“กูโตมาขนาดนี้ พึ่งจะโดนเขาทุบตีเป็นครั้งแรก วันนี้ถึงพ่อของพวกมึงจะอยู่ที่นี่ กูก็ไม่ปล่อยพวกมึงไป!”
คำพูดของเขา ไม่ได้ไว้หน้าใครเลย
อย่างไรก็ตาม พวกผู้นำของตระกูลร่ำรวยไม่มีคนใดกล้าพูด มีหลายคนทนดูไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป และก้มศีรษะลง
“แม่ง!เบิกตากว้างๆเอาไว้!”
มู่เจิ้นตะโกนใส่ผู้นำเหล่านั้น
มู่ตงเฟิงแค่ยืนอยู่ข้างๆโดยไม่พูดอะไรสักคำ นี่คือลูกชายของเขาที่มีคุณสมบัติที่จะหยิ่งผยองได้ในเมืองโจวเฉิง
เป็นเพราะการยอมจำนนของเขาเอง ถึงทำให้มู่เจิ้นครอบงำตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก โดยไม่แยแสใครในสายตาของเขา
หลังจากที่มู่เจิ้นดุ ผู้นำทุกคนก็ลืมตาขึ้นแล้วมองดูลูกชายของพวกเขา
“เอาท่อเหล็กมาให้ข้า!”
มู่เจิ้นออกคำสั่งให้บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขา
ไม่นาน บอดี้การ์ดก็มาถึงพร้อมกับท่อเหล็กครึ่งหนึ่ง
พวกคุณชายของตระกูลร่ำรวยเหล่านั้นล้วนหวาดกลัวและโง่เขลา มู่เจิ้นนั้นจะลงมือโหดเหี้ยมจริงๆ!
“ปัง!”
มู่เจิ้นไม่พูดอะไรสักคำ หยิบท่อเหล็กขึ้นมาแล้วทุบไปที่แขนของหวังฉีอย่างแรง
ด้วยเสียงที่ชัดเจนของกระดูกหักดังขึ้น แขนของหวังฉีก็หักเลย
“อ้า……”
ทันทีหลังจากนั้น ได้ยินเสียงคร่ำครวญของหวังฉีดังทั่วทั้งห้อง
“แม่งเอ๊ย นี่พึ่งจะเริ่มเอง มึงก็ไม่ไหวแล้วเหรอ? เมื่อกี้มึงทุบตีแรงสุดแล้ว กูต้องทุบหักแขนขาสี่ข้างของมึงให้ได้”
มู่เจิ้นขยับข้อมือ จากนั้นก้าวไปข้างหน้าและทุบลงไปที่แขนอีกข้างของหวังฉี
“อ้า……พ่อ ข้าเจ็บจะตายแล้ว ช่วยข้าด้วย อ้า……”
หวังฉีพยายามหลบเลี่ยงในขณะที่ขอความช่วยเหลือจากพ่อของเขา
บอดี้การ์ดทั้งสองก้าวไปข้างหน้าและกดเขาลงไปที่พื้น
มู่เจิ้นไม่แสดงถึงความเมตตาใดๆ ลงมือโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง
ไม่นาน แขนขาทั้งสี่ข้างของหวังฉีก็ถูกทุบหักหมด และเขาก็หมดสติไปในอาการโคม่าด้วยความเจ็บปวด
และพ่อของเขา ได้เห็นกระบวนการทั้งหมดด้วยตาของเขาเอง แต่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำ แต่เขาไม่กล้า!
เมื่อคุณชายของตระกูลร่ำรวยคนอื่นๆ เห็นฉากนี้ ร่างกายของพวกเขาก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง
พวกเขามองไปที่พ่อของพวกเขา ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการขอร้อง
อย่างไรก็ตาม พ่อของพวกเขาไม่ได้อ้อนวอน ดวงตาของพวกเขากล่าวได้ว่า ให้พวกเขาแบกรับทุกสิ่งเพียงลำพัง
“พี่เหา ขอร้องช่วยพวกเราด้วย พวกเรามาเพื่อทำทุกอย่างเพื่อคุณ คุณต้องช่วยพวกเราด้วย”
คุณชายตระกูลร่ำรวยคนหนึ่ง เมื่อเห็นมู่เจิ้นกำลังเดินมาทางเขา เขาก็ตื่นตระหนกและรีบอ้อนวอนข้อร้องกับเฉินอิงเหา
“ใช่ พี่เหา คุณเป็นทายาทของตระกูลที่ร่ำรวยและสูงสุดของเมืองโจวเฉิง เมื่อกี้คุณไม่ใช่ บอกว่าบัตรสมาชิกแพลตตินั่มของเป่ยหยวนชุนที่อยู่ในมือของคุณ ซึ่งเป็นผู้นำของตระกูลมู่ มู่ตงเฟิง มอบให้คุณเอง?คุณรีบช่วยอ้อนวอนให้พวกเราด้วย!พวกเราไม่อยากกลายเป็นคนไร้ประโยชน์!
คนอื่นต่างก็อ้อนวอนข้อร้องด้วย
สีหน้าของเฉินอิงเหาดูน่าเกลียดมาก ถ้าเขาไม่สนใจจริงๆ เกรงว่าแต่ละตระกูลของเหล่าผู้คนที่อยู่ในสถานที่ จะต้องอยู่ห่างจากตระกูลเฉินทั้งหมดแล้ว
“พี่ชายคนนี้ เมื่อกี้นี้มันเป็นเพียงความเข้าใจผิด คุณก็ได้ทำลายไปแล้วคนหนึ่ง ดังนั้นความโกรธของคุณก็น่าจะคลายลงแล้วใช่ไหม? โปรดเห็นแก่หน้าของข้า เฉินอิงเหาด้วย ปล่อยพี่น้องของข้าไปสักครั้ง!”
ในที่สุดเฉินอิงเหาก็ก้าวไปข้างหน้า มองไปที่มู่เจิ้นและพูดแบบอ่อนน้อมถ่อมตน
“บัตรสมาชิกแพลตตินั่มของเป่ยหยวนชุนของคุณ คือมู่ตงเฟิง มอบให้คุณเอง?”
จู่ ๆ มู่เจิ้นก็มองไปที่เฉินอิงเหาแล้วถาม
เฉินอิงเหาไม่รู้ว่ามู่ตงเฟิงก็อยู่ในที่เกิดเหตุ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ทุบตีใครอีก เขาคิดว่าเขากลัวแล้ว
ดังนั้น เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ: “ใช่ บัตรแพลตตินั่มในมือของข้า ถูกมอบให้ข้าโดยผู้นำแห่งตระกูลมู่ในเมืองเอก มู่ตงเฟิงเอง!”
เขาพูดคำเหล่านี้ พวกผู้นำของตระกูลร่ำรวยในเมืองโจวเฉิง พวกเขาทั้งหมดเต็มไปด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง
“โอ้! ก็ไม่เลว! แม้แต่ผู้นำตระกูลมู่ก็ยังให้ของขวัญแก่เจ้าเป็นการส่วนตัว!”
จู่ ๆ มู่เจิ้นก็หัวเราะ ยิ้มราวกับปีศาจ และเดินไปหาเฉินอิงเหา: “ไม่ทราบว่า พี่ชายคนนี้นามสกุลของเจ้าคืออะไร?”
เฉิน อิงเหา ก็รู้สึกมีหน้าขึ้นมาทันที ดังนั้นเขาจึงจัดคอเสื้ออย่างเสแสร้ง และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ข้าชื่อ เฉิน อิงเหา และข้ามาจากตระกูลเฉินในเมืองโจวเฉิง!”
“แล้วคุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”
มู่เจิ้นก็รู้สึกตลกเล็กน้อย ชี้ไปที่พ่อของเขาและถามเฉินอิงเหา
เฉินอิงเหาขมวดคิ้ว รู้สึกบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง แต่ยังคงส่ายหน้า: “เขาไม่ใช่พ่อคุณเหรอ?”
“แล้วคุณรู้ไหมเขาชื่ออะไร?”
มู่เจิ้นหัวเราะขึ้นมา รู้สึกน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่รู้ว่า ลุงคนนี้เป็นใคร?”
เฉินอิงเหาถามด้วยความสงสัย
“นามสกุลของเขาคือมู่ และชื่อของเขาคือตงเฟิง เขามาจากเมืองเอกตระกูลมู่! คุณว่า เขาเป็นใคร?”
มู่เจิ้นมีรอยยิ้มชั่วร้ายอยู่บนใบหน้าของเขา