The king of War - บทที่ 634 เล่นเป็นเพื่อนพวกคุณ
ถึงแม้ผังหย่งจะเป็นศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัย แต่เขาก็มีความน่าเกรงขาม ตอนนี้ไม่เหมือนศาสตราจารย์แม้แต่นิดเดียว กลับเหมือนคนชั้นสูงที่อยู่ในตำแหน่งสูงๆมาช้านาน
ผังเสี่ยวเยว่น้ำตารื้น เธอพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ“หนูไม่ขอโทษ！ถ้าคุณย่าไม่ได้ทำงานให้กับพวกเขา จะได้รับบาดเจ็บไหม？”
“หุบปากนะ！”
ผังหย่งเอ็ดตำหนิ เงื้อมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงไป
แต่แล้วนัยน์ตาของผังเสี่ยวเยว่ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย จ้องมองฝ่ามือของผังหย่งที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“เพี๊ยะ！”
เมื่อเห็นว่าฝ่ามือของผังหย่งกำลังจะตบลงไป หยางเฉินจึงรีบก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วคว้าข้อมือของผังหย่งไว้ รีบพูดขึ้นมาว่า“ศาสตราจารย์ผังครับ ศาสตราจารย์ตู้ได้รับบาดเจ็บ ต้องโทษผมจริงๆนั่นแหละครับ ถ้าจะตี ก็ตีผมเถอะครับ！”
มาวันนี้ ภายในใจของหยางเฉินรู้สึกผิดมาก
ศาสตราจารย์ตู้อายุมากขนาดนี้ ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตอยู่ ใครจะไปรู้ว่าจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่
อีกอย่าง มันเป็นเพราะตนไปล่วงเกินคนของตระกูลเฉาจริงๆ จึงส่งผลให้ศาสตราจารย์ตู้ซวยไปด้วย
ผังเสี่ยวเยว่ไม่ได้ออกมาทั้งหมด ว่าทุกอย่างต้องโทษเขาคนเดียว
ลั่วปิงรู้สึกหวาดกลัวมาก กลัวว่าคำพูดของผังเสี่ยวเยว่จะทำให้หยางเฉินโกรธ จนถึงวินาทีนี้ เขาพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองคิดมากไป
“คุณรีบไสหัวไปเลยนะ！ฉันไม่ต้องการความเสแสร้งแกล้งทำของคุณ！”
ผังเสี่ยวเยว่ต่อต้านหยางเฉินเป็นอย่างมาก เธอพูดอย่างโกรธเคือง
เมื่อเห็นว่าผังหย่งกำลังจะระเบิด หยางเฉินก็รีบพูดขึ้นมาว่า“ศาสตราจารย์ผังครับ ผมยังมีเรื่องต้องจัดการ ผมขอตัวก่อนนะครับ！”
พูดจบ เขาก็สั่งกับลั่วปิงว่า“ถ้าศาสตราจารย์มีอะไร ก็ให้โทรรายงานผมทันทีเลยนะ！”
“ครับ ท่านประธาน！”
ลั่วปิงรีบตอบกลับ
หลังจากหยางเฉินเดินจากไป ผังเสี่ยวเยว่ยุติความขัดแย้ง แต่มีความอาฆาตเป็นศัตรูต่อลั่วปิงหนักมาก
“เสี่ยวเยว่ เธอไม่ต้องกังวลนะ ตอนนี้คนที่รักษาศาสตราจารย์ตู้เป็นแพทย์อัจฉริยะที่มีชื่อเสียงของเยี่ยนตู ผู้เชี่ยวชาญอ้ายหลิน เป็นคนที่ประธานหยางเชิญมาโดยเฉพาะ มีผู้เชี่ยวชาญอ้ายหลินอยู่ด้วย ศาสตราจารย์ตู้ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”
ลั่วปิงรู้ดีว่าผังเสี่ยวเยว่ไม่ชอบหยางเฉินมาก จึงจงใจพูดเกี่ยวกับการกระทำของหยางเฉิน
“หึ！”
ผังเสี่ยวเยว่ทำเสียงหึ แล้วไม่สนใจลั่วปิงอีก
“ประธานลั่ว คุณอย่าคิดมากนะครับ เสี่ยวเยว่เด็กคนนี้ ผมตามใจจนเคยตัวเองแหละครับ”ผังหย่งพูดอธิบาย
ลั่วปิงพยักหน้าเบาๆ
หลังจากที่หยางเฉินเดินออกจากโรงพยาบาลไป เขาก็ตรงไปยังคลับหวงจินทันที
ไม่ว่าศาสตราจารย์ตู้จะเป็นอะไรหรือไม่ เฉาฮุยจะต้องชดใช้
หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที หยางเฉินก็มาถึงคลับหวงจิน
“กรุณาแสดงบัตรสมาชิกด้วยครับ！”
หยางเฉินพึ่งมาถึงหน้าประตู ก็ถูกการ์ดรักษาความปลอดภัยสองคนขวางทาง ขอดูบัตรสมาชิก
ครั้งก่อนซ่งหวายี่เป็นคนพาหยางเฉินมา ได้ยินว่าบัตรสมาชิกระดับสูง ค่าธรรมเนียมรายปีสูงถึงห้าสิบล้าน แค่คิดก็รู้แล้วว่าคลับหวงจินมีการควบคุมดูแลเข้มงวดขนาดไหน
เพียงแต่ หยางเฉินมาที่เพื่อมาหาเรื่อง ดังนั้นเขาจะมาทำบัตรสมาชิกไปทำไม？
“ถ้าไม่อยากตาย ก็ไสหัวไปซะ！”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ในที่สุดการ์ดทั้งสองก็รู้ ว่าคนที่มาไม่เป็นมิตร จึงเผยให้เห็นใบหน้าดุร้ายขึ้นมาในทันที“ไอ้หนุ่ม รนหาที่ตายหรอ？ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราจะสงเคราะห์แกเอง！”
“ปึ้ง！”
การ์ดทั้งสองคนยังไม่ทันได้ลงมือ หยางเฉินก็หายวับไปแล้ว
หลังจากเสียงดังสนั่นดังขึ้น การ์ดที่พูดเมื่อกี้ ร่างกายก็เหมือนกับเส้นด้ายของว่าวที่ขาดไป ร่างกระเด็นออกไปกระแทกกับประตูบานใหญ่ของคลับหวงจิน
การ์ดอีกคน ถึงกับตกตะลึงในทันที
เตะแค่ครั้งเดียวก็ทำให้เพื่อนของตัวเองกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตร ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ เขาสามารถต่อกรได้งั้นหรอ？
“ตอนนี้ ยังต้องบัตรสมาชิกอีกไหม？”
หยางเฉินถามด้วยความเย็นชา
“มะ……ไม่ต้องแล้วครับ……”
การ์ดตกใจจนตัวสั่น มีหรือจะกล้าลงมือ เขารีบเปิดประตูของคลับหวงจินออกทันที
หยางเฉินก้าวเข้ามาในคลับหวงจิน พึ่งเข้ามา ก็เห็นการ์ดรักษาความปลอดภัยถือกระบองยางวิ่งตรงเข้ามา
เห็นได้ชัดว่า ข่าวที่หยางเฉินเตะการ์ดรักษาความปลอดภัยของคลับหวงจินคนนั้น พนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านใน ได้ข่าวแล้ว
“ไอ้หนุ่ม แกแน่ใจนะ ว่าจะมาหาเรื่องที่คลับหวงจินน่ะ？”
การ์ดรักษาความปลอดภัยหลายสิบคนล้อมหยางเฉินไว้ตรงกลาง คนที่เป็นหัวหน้า ถามหยางเฉินด้วยใบหน้าดุร้าย
“บอกให้เฉาฮุยไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้น วันนี้คลับหวงจิน จะต้องสูญเสียอย่างหนัก！”
หยางเฉินพูดด้วยความเย็นชา
ตอนนี้ศาสตราจารย์ยังต้องช่วยชีวิตอยู่ เขาโกรธเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึง ศาสตราจารย์ตู้ที่อายุมากขนาดนี้ เฉาฮุยกลับไม่ยอมปล่อย นี่มันเสียสติมากไปแล้ว
ขยะแบบนี้ มีชีวิตอยู่บนโลกต่อไป เปลืองอากาศมากไปแล้ว
เมื่อได้ยินหยางเฉินพูดชื่อของเฉาฮุย เหล่าการ์ดรักษาความปลอดภัยถึงกับสีหน้าเปลี่ยนไป คนที่เป็นหัวหน้าคนนั้นตะคอกพูดขึ้นมาว่า“คุณชายฮุยของเรา เป็นคนที่ใครก็เจอได้อย่างงั้นหรอ？”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ทำได้แค่บีบให้เขาออกมาแล้วล่ะ”
หยางเฉินแสยะยิ้ม แววตาเต็มไปด้วยความดุดัน
ในตอนที่เขาพูดจบ เขาก็หายวับไป เหล่าการ์ดรักษาความปลอดภัย สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“ปึ้งๆๆ！”
นาทีต่อมา ก็มีภาพที่ทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึง
เห็นเพียงแค่เงาที่ดุจดั่งปีศาจของหยางเฉิน จนพนักงานในคลับหวงจิน ไม่สามารถใช้ตาเปล่าจับการเคลื่อนไหวของหยางเฉินได้
การ์ดรักษาความปลอดภัยหลายสิบคนที่ดุดันอย่างพวกเขา ตอนนี้แต่ละคนเหมือนกับลูกบอล กระเด็นกระดอนออกไป
หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที นอกจากหยางเฉินที่ยังยืนอยู่ตรงกลางห้อง การ์ดทุกคน ก็ล้วนนอนกองกับพื้นทั้งหมด กระทั่งมีคนที่สลบเหมือดไปด้วย
พนักงานที่อยู่ในเหตุการณ์ แต่ละคนตัวสั่นงันงก ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจกลัว
หยางเฉินไม่ได้ทำให้พนักงานปกติพวกนั้นลำบากใจ พวกเขาอาจจะไม่รู้จักแม้แต่ ตระกูลเฉาก็เป็นได้
ในเมื่อเฉาฮุยไม่ปรากฏตัว งั้นเขาก็ทำได้แค่ไปตามหาด้วยตัวเอง ขอแค่เรื่องบานปลาย เฉาฮุยจะต้องปรากฏตัวขึ้นอย่างแน่นอน
ตลอดทางไม่มีสิ่งกีดขวาง หยางเฉินตรงไปที่ชั้นสามที่เป็นลานโป๊กเกอร์
ถ้าลงมือกับเฉาฮุยคนเดียว อาจจะไม่ทำให้เขาเจ็บปวดมากพอ ต้องทำให้เฉาฮุยสิ้นหวังในทุกด้าน นี่ถึงจะเรียกว่าวันสิ้นโลกของเฉาฮุย
ไม่ว่าจะตอนไหน คลับหวงจินไม่เคยขาดรายได้ ตอนนี้ ภายในชั้นสามที่โอ่อ่ากว้างใหญ่ ทุกโต๊ะโป๊กเกอร์มีคนนั่งเต็มไปหมด
ทุกที่เต็มไปด้วยควันบุหรี่ลอยคละคลุ้ง หยางเฉินมองไปมาอย่างไม่ตั้งใจ หลังจากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะโป๊กเกอร์ที่อยู่กลางห้อง
“คุณไปเล่นอีกที่ไป！”
หยางเฉินยื่นมือไปตบบ่าคนคนหนึ่ง คนผู้นั้นกำลังเล่นอย่างเมามัน จู่ๆก็มีคนให้เขาไปเล่นที่อื่น มันจึงทำให้เขาโกรธขึ้นมาในทันที“ไอ้หนุ่ม มึงกล้าให้กูย้ายที่งั้นหรอวะ？มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร？”
“ปึ้ง！”
ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน มือของหยางเฉินที่จับบนบ่าของคนคนนั้น ใช้แรงหิ้วเขาขึ้นมา จนคนคนนั้นเหมือนกับลูกเจี๊ยบไม่มีผิด แล้วเขาก็ถูกจับตัวขึ้นมาและโยนออกไป
เสียงดังสนั่นดังขึ้น คนผู้นั้นถูกโยนไปที่พื้น
ห้องโถงที่เสียงดังในตอนแรก ถึงกับเงียบลงทันที ทุกคนต่างตกตะลึงมองไปที่หยางเฉินที่อยู่บนโต๊ะโป๊กเกอร์
คลับหวงจินอยู่ในเยี่ยนตูนานขนาดนี้ ยังไม่เคยมีใครก่อความวุ่นวายมาก่อน กระทั่งแม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็ไม่กล้ามาหาเรื่องที่นี่
มาวันนี้ ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะอายุยี่สิบเจ็ดถึงยี่สิบแปด กลับลงมือต่อหน้าทุกคน
“ผมจะเล่นกับพวกคุณเอง！”
หยางเฉินกล่าวขึ้นมาอย่างเรียบเฉย