The king of War - บทที่ 764 การต่อสู้
“ดี！ในเมื่อตระกูลหลงจะเอาชีวิตผม ถ้าผมจะไว้หน้าตระกูลหลงแห่งราชวงศ์ต่อไป ก็คงจะเป็นการดูถูกตัวเองเกินไป”
จู่ๆหยางเฉินก็พูดขึ้น
เมื่อได้ยินตระกูลหลงแห่งราชวงศ์ สีหน้าของหลงเถิงก็แข็งทื่อทันที สายตามีความอาฆาตประกายผ่านเข้ามา
ถึงแม้เขาจะเป็นคนของตระกูลหลงแห่งราชวงศ์ แต่กลับเป็นคนที่ถูกตระกูลหลงขับไล่ออกมา ถึงจะมีภูมิหลังเป็นคนของราชวงศ์ แต่เขากลับไม่ยอมให้ใครเอ่ยถึงเรื่องนี้
เนื่องจาก นี่เป็นเรื่องอื้อฉาวที่เขายากจะลืม
อาจจะพูดได้เลยว่า ตระกูลหลงคนของราชวงศ์คำเหล่านี้ ก็คือเกล็ดใต้คอมังกรของเขา
เจ้าบ้านผู้ร่ำรวยคนอื่นๆที่รู้เรื่องนี้ ต่างใช้สีหน้าชั่วร้ายมองไปที่หยางเฉิน
“หวูตี๋ ลงมือได้！”
หลงเถิงออกคำสั่งทันที
ในวินาทีที่สิ้นเสียงของหลงเถิง ทุกคนต่างพากันตกใจพบว่า จ้าวหวูตี๋ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม จู่ๆก็หายวับไป
“ไอ้หนุ่ม แกตาย！”
ในตอนที่ทุกคนได้สติกลับมา ก็เห็นจ้าวหวูตี๋ได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของหยางเฉิน แล้วใช้ฝ่ามือพุ่งเข้าไปที่ศีรษะของหยางเฉิน
นี่เป็นการจะเอาชีวิตของหยางเฉิน
สายตาของอวี๋เหวินปิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เหมือนเห็นฉากที่ ฝ่ามือของจ้าวหวูตี๋จะตบสมองของหยางเฉินหลุด
และยังมีซุนซวี่ที่รู้สึกไม่ดี ยิ่งรอคอยอยากเห็นภาพหยางเฉินถูกตบตาย
หยางเฉินได้เหลือร่องรอยไว้ในใจของเขา มีเพียงแค่หยางเฉินตาย ถึงจะลบภาพนี้ออกไปได้
“เพี๊ยะ！”
ทันใดนั้นก็มีเสียงตบ ดังสนั่น
ในขณะที่ทุกคนตกตะลึง จ้าวหวูตี๋ก็ถูกหยางเฉินตบกระเด็นไปไกล
“คุณเนี่ยนะ เหมาะกับชื่อว่าหวูตี๋？”
หยางเฉินเก็บฝ่ามือของตัวเอง แล้วกล่าวอย่างเย้ยหยัน
รูม่านตาของหลงเถิงหดตัวลง！
อวี๋เหวินปิงและซุนซวี่ที่รอคอยเห็นภาพที่หยางเฉินถูกตบ ตอนนี้ถึงกับเบิกตากว้าง ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
ในใจของซ่งชิงซานรู้สึกกลัวมาก เขายังคงรู้สึกผิดมาก ตอนนั้นถ้าไม่ผลักดันซ่งหวายี่ออกจากศูนย์รวมอำนาจผลประโยชน์ของตระกูลซ่ง แบบนี้คงจะสามารถเชื่อมความสัมพันธ์กับหยางเฉินได้？
ตระกูลหวงและตระกูลหานยังคงติดตามหยางเฉิน เมื่อเห็นว่าเจ็ดตระกูลในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูยืนอยู่ข้างเดียวกัน ต่างรู้สึกสิ้นหวังมาก
แต่ในตอนนี้ ในใจกลับเต็มไปด้วยความตกตะลึง ยังคงมีความหวัง
ตั้งแต่เริ่มจนจบ หยางเฉินยังคงยืนอยู่ที่เดิม
จ้าวหวูตี๋พุ่งเข้าไปอยากจะตบหยางเฉินให้ตาย แต่สุดท้ายกลับถูกหยางเฉินตบกระเด็นออกไป
“ไอ้เด็กสารเลว แกกล้าลอบโจมตีงั้นหรอห้ะ！”
หลังจากที่จ้าวหวูตี๋ยืนมั่นคงแล้ว เขาก็รู้สึกทั้งอายและโกรธ เขาตะคอกเสียงดังว่า“ไอ้เด็กต่ำช้าไร้ยางอาย ตอนแรกฉันยังอยากให้ศพของแกอยู่ครบทั้งร่าง เลยใช้แรงแค่ครึ่งเดียว”
“แต่คิดไม่ถึงว่า แกกลับลอบโจมตี ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็จะทุ่มสุดตัวล่ะนะ ฉันจะตบให้สมองแกระเบิดเลย！”
เมื่อได้ยินเสียงของจ้าวหวูตี๋ อวี๋เหวินปิงคนพวกนั้นก็รู้สึกตัว ที่แท้ก็หยางเฉินเป็นคนลอบโจมตีนี่เอง ในขณะที่พวกเขาแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ปรมาจารย์จ้าวครับ ไอ้หมอนี่มันอันตรายเกินไป คุณห้ามเมตตามันนะครับ ทางที่ดีทำให้มันตายภายในการจู่โจมครั้งเดียวเลย！”
อวี๋เหวินปิงพูดออกไป สายตาที่มองไปที่หยางเฉิน เต็มไปด้วยความชั่วร้าย
เหมือนเขาจะมองเห็นแล้ว ภาพที่หยางเฉินถูกตบจนสมองแหลกละเอียดแล้ว
“พวกแกมันหน้าไม่อาย ทั้งๆที่คุณหยางยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว จ้าวหวูตี๋เป็นคนพุ่งเข้ามาหาคุณหยางก่อน แต่ถูกคุณหยางตบกระเด็นต่างหาก”
“ตาของพวกแก บอดรึไง？มองไม่เห็นหรอ ว่าตกลงคุณหยางลอบโจมตีจ้าวหวูตี๋รึเปล่า？”
หวงเจิ้งรู้สึกโกรธมาก พลางชี้หน้าก่อนหน้าอวี๋เหวินปิงและคนอื่น
“แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ！”
จ้าวหวูตี๋กล่าวอย่างเดือดดาล“ขืนแกกล้าพูดอีกแค่คำเดียว ฉันได้ตบแกตายแน่！”
หลงเถิงกล่าวว่า“หยางเฉิน คิดไม่ถึงว่าอายุยังน้อย แต่กลับไร้ยางอายขนาดนี้ รู้ว่าสู้ไม่ได้ เลยลอบโจมตีหวูตี๋？”
“แต่ว่า เมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งที่เด็ดขาด วิธีต่ำช้าสกปรก มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ！”
“คราวนี้ หวูตี๋จะจริงจังแล้วล่ะ แกอยากโจมตี ไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว！”
“แกตายซะเถอะ！”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลงเถิง หยางเฉินรู้สึกหมดคำพูด ยังกล้าพูดอะไรที่หน้าไม่อายได้อย่าง เด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผายขนาดนี้ มี“ความพยายาม”จริงๆ
“ไอ้หนุ่ม ตายซะเถอะ！”
จ้าวหวูตี๋พุ่งเข้าหาหยางเฉินอีกครั้ง เป็นไปคาดเมื่อครู่เป็นการกดพลังเอาไว้ ครั้งนี้เร็วขึ้นกว่าเมื่อสักครู่มาก
ทุกคนยังไม่ทันรู้สึกตัว จ้าวหวูตี๋ก็กระโดดลอยขึ้นสูง ใช้เท้าพุ่งเข้าหาศีรษะของหยางเฉิน
หยางเฉินยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ค่อยๆวาดหมัดออกมา
“ปึ้ง！”
เสียงดังสนั่น ร่างของจ้าวหวูตี๋ลอยขึ้นฟ้าไปไกลหลายสิบเมตร แล้วตกกระแทกเข้ากับพื้น จากนั้นก็กระอักเลือดออกมา
วินาทีนี้ ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันเงียบกริบ！
ทุกคนอ้าปากตาค้าง มองไปที่พื้นด้วยความเหลือเชื่อ จ้าวหวูตี๋ถูกหยางเฉินใช้หมัดต่อยกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตร
ถ้าหากไม่รู้ถึงความเก่งกาจของจ้าวหวูตี๋ พวกเขายังสงสัยว่า จ้าวหวูตี๋เป็นนักแสดงที่หยางเฉินใช้เงินซื้อมาแสดง
ไม่อย่างนั้น จากความแข็งแกร่งของจ้าวหวูตี๋ จะถูกหยางเฉินต่อยกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตรได้อย่างไร？
ประเด็นคือ ตั้งแต่เริ่มจนจบ หยางเฉินยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“ลอบโจมตี！แกมันต่ำช้าไร้ยางอาย！”
จู่ๆ ก็มีเสียงโกรธเกรี้ยวดังขึ้นมา
จ้าวหวูซวงที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลงเถิง ชี้นิ้วไปที่หยางเฉิน แล้วตะคอกว่า“ภายใต้สายตาของทุกคน แกยังกล้าลอบโจมตีอีกงั้นหรอ แกมันไม่คู่ควรกับการมีวิทยายุทธ！”
“แกมันเป็นเศษสวะของบูโดแห่งจิ่วโจว！”
“ฉันจะยื่นคำขอกับสมาคมบูโด ให้คนทั่วโลกตามฆ่าไอ้คนชั่วไร้ยางอายอย่างแก！”
หลงเถิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า“ใช่แล้ว เราจะยื่นคำขอกับสมาคมบูโด ว่าคนทั่วโลกไล่ล่าแก！”
“คนชั่วไร้ยางอายอย่างแก ควรไสหัวออกไปจากจิ่วโจว！”
“หยางเฉินไอ้คนถ่อย ไสหัวออกจากจิ่วโจวไปซะ！”
อวี๋เหวินปิงและซุนซวี่พวกเขา ต่างรุมชี้ก่นด่าหยางเฉิน
หานเซี่ยวเทียนพวกเขาโกรธจนแทบกระอักเลือด ทั้งๆที่หยางเฉินยืนอยู่กับที่ รอการจู่โจมจากจ้าวหวูตี๋ จ้าวหวูตี๋พลาดทั้งสองครั้ง แต่กลายเป็นว่าหยางเฉินลอบโจมตีเนี่ยนะ？
“ผู้นำตระกูลหลง เศษสวะประเภทหยางเฉิน ไม่มีจิตวิญญาณของบูโดแม้แต่นิดเดียว ในเมื่อเขาต่ำช้าไร้ยางอายขนาดนี้ เราก็ไม่ต้องมีจิตวิญญาณอะไรกับเขาหรอก”
อวี๋เหวินปิงเสนอแนะหลงเถิง“คุณส่งหวูตี๋กับหวูซวงปรมาจารย์ทั้งสองท่าน ลงมือพร้อมกันเถอะ ใช้วิธีการที่รวดเร็วฉับไว！”
“ใช่แล้ว เจ้าบ้านหลง สู้กับคนถ่อย ยังต้องพูดเรื่องจิตวิญญาณบูโดอะไรอีก ในเมื่อเขารนหาที่ตายเอง งั้นเราก็ควรสงเคราะห์นะครับ”
“ใช่ ให้หวูตี๋กับหวูซวงปรมาจารย์ทั้งสองท่านร่วมมือกัน ฆ่าเขาเถอะครับ！”
ท่าทางของทุกคนเหมือนจะกำจัดศัตรูของบูโด แทบอยากจะพุ่งเข้าไปฆ่าหยางเฉินไม่ไหว
“หยางเฉิน ฉันเคยให้โอกาสแกแล้วนะ แต่แกไม่รักษาไว้เอง”
หลงเถิงมองไปยังหยางเฉิน แล้วพูดอย่างเย็นชา“แกเอาแต่ลอบโจมตีหวูตี๋ อีกทั้งยังทำร้ายเขา แกนี่มันเศษสวะของบูโดจริงๆ”
“ฆ่าแกทิ้งซะ เป็นความต้องการของคนทั่วทั้งเยี่ยนตู ในเมื่อแกไม่เห็นค่าจิตวิญญาณของบูโด งั้นฉันก็ทำได้แค่ออกคำสั่ง ให้หวูตี๋และหวูซวงลงมือฆ่าแกพร้อมกันแล้วล่ะ！”
หานเซี่ยวเทียนทนไม่ได้อีกต่อไป เขากล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า“นี่ตาแก่ คุณมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ สู้ไม่ไหวก็บอกว่าสู้ไม่ไหวสิ ยังจะมาบอกว่าลอบโจมตีอะไรอีก คุณคิดว่าเราตาบอดรึไง？