The king of War - บทที่ 990 แผนการที่จะนำงูออกจากรู
“เจียงสยง สิ่งที่คุณพูดมันเกินไปแล้ว ผมแค่พูดความจริง และต้องการแสดงความขอบคุณต่อคุณหยาง เป็นไปได้อย่างไรที่คุณหยางจะตกอยู่ในอันตรายในเมืองกษัตริย์กวน”
สีหน้าของกษัตริย์กวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาพูดอย่างไม่พอใจ “ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย คุณเซนซิทีฟเกินไปแล้ว”
หลังจากนั้น กษัตริย์กวนก็มองหยางเฉินอีกครั้ง “คุณหยาง ผมไม่มีเจตนาอื่นๆ แน่นอน ถ้าคุณคิดว่าผมต้องการหลอกใช้คุณ ไม่ต้องกังวล เรื่องที่คุณหยางช่วยตระกูลเจียงจัดการกับสำนักมารเมืองเหมียว ผมสามารถช่วยคุณปิดบังได้ ”
“ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่ร่องรอยของคุณหยางที่กำลังมาถึงเมืองกษัตริย์กวน ผมก็เต็มใจที่จะช่วยซ่อนมันไว้”
เจียงสยงส่งเสียงอย่างเย็นชา และไม่พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตาม สิ่งที่กษัตริย์กวนพูดในตอนนี้ ไม่สามารถจับผิดได้
“คุณสองคนจริงจังเกินไปแล้ว!”
หยางเฉินยิ้ม “อย่าทำลายความสามัคคีระหว่างคุณสองคนเพราะผม”
“ไม่ว่ายังไง ผมและตระกูลเจียงก็เป็นเพื่อนเก่า หากเรื่องเล็กๆน้อยๆดังกล่าวส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลของเรา ความสัมพันธ์ระหว่างเรานั้นจะเปราะบางเกินไปหรือเปล่า?”
กษัตริย์กวนก็หัวเราะ มองเจียงสยงแล้วพูดว่า “ผู้นำเจียง ผมพูดถูกไหม?”
“แน่นอน! เมื่อกี้ผมเซนซิทีฟเกินไป กษัตริย์กวน ผมขอโทษ!”
เจียงสยงก็เอ่ยปากกล่าว
แม้ว่าเขาจะรู้ว่ากษัตริย์กวนมีเจตนาที่จะใช้หยางเฉินจริงๆ แต่ในปัจจุบัน หยางเฉินก็ต้องการร่วมมือกับตระกูลคิงกวนด้วย และโดยธรรมชาติแล้ว เขาจะไม่ฉีกหน้ากษัตริย์กวน
“ฮ่าฮ่า ผู้นำเจียงก็พูดเกินไป มันเป็นเพียงการถกเถียงกันด้านคำพูด ไม่มีอะไรต้องขอโทษ”
กษัตริย์กวนยิ้มอย่างจริงใจ และริเริ่มยกแก้วขึ้น “มาดื่มชากันเถอะ!”
ถ้วยชาที่ร้อนเทลงในคอของเขา และความตึงเครียดก็หายไปอย่างสมบูรณ์
กษัตริย์กวนถามอีกครั้ง “คุณหยาง ที่คุณพูดก่อนหน้านี้ว่าจะล่อคนของสำนักมารเมืองเหมียวออกมา ไม่ทราบว่าจะใช้วิธีอะไร?”
เจียงสยงก็มองไปที่หยางเฉิน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเมืองกษัตริย์กวน และเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของหยางเฉินด้วย
อย่างไรก็ตาม เรื่องของตระกูลเจียง สงบลงโดยหยางเฉิน หากสำนักมารเมืองเหมียวต้องการชำระบัญชีจริงๆ หยางเฉินจะถูกมองว่าเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งแน่นอน
“พูดถึงสำนักมารเมืองเหมียว คุณสองคนน่าจะรู้จักอีกที่ ตี้ชุน?”
หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินตี้ชุน กษัตริย์กวนและเจียงสยงก็สีหน้าเคร่งขรึมทันทีและพยักหน้า
“ฟังที่คุณหยางพูดถึง สำนักมารเมืองเหมียวเหมือนกับตี้ชุนอยู่บ้าง แต่ชื่อเสียงของสำนักมารเมืองเหมียวนั้นไม่ใหญ่เท่ากับตี้ชุน”
กษัตริย์กวนกล่าว “มีข่าวลือว่ามีผู้แข็งแกร่งแดนเทพอย่างน้อยสิบคนในเมืองเหมียว แต่สำหรับสถานการณ์ของตี้ชุนนั้น ไม่รู้อะไรเลย รู้เพียงว่าร้อยปีที่แล้ว คนที่เดินออกจากตี้ชุนนั้น พึ่งพละกำลังของตน จัดการกับรางวงศ์ทั้งห้าในรางวงศ์ทั้งเก้า”
“จากเหตุการณ์นั้น ราชวงศ์ทั้งห้าได้กลายเป็นตระกูลเดอะคิงทั้งห้า และความแข็งแกร่งโดยรวมของพวกเขาก็อ่อนแอลงอย่างมาก จนถึงตอนนี้พวกเขายังไม่สามารถฟื้นฟูถึงจุดสูงสุดได้”
หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “เป็นเวลาหลายปีที่ชุนตี้ซ่อนจากโลก ต้องมีกฎของตี้ชุน ไม่เช่นนั้นทำไมตี้ชุนต้องถูกปิด โลกภายนอกไม่ดีกว่าในตี้ชุนเหรอ?”
เจียงสยงตระหนักในทันทีว่า “ดังนั้น เมืองเหมียวก็น่าจะมีกฎที่คล้ายคลึงกัน สำนักมารเป็นเพียงความแข็งแกร่งสูงสุดของเมืองเหมียว และไม่ได้เป็นตัวแทนของทั้งเมืองเหมียว”
“บางที แม้แต่หางเสือที่แท้จริงของเมืองเหมียว ก็ไม่รู้ว่าสำนักมารได้แอบออกมายังโลก และพยายามจะควบคุมจิ่วโจว”
เมื่อได้ยินการคาดเดาของเจียงสยง สีหน้าของกษัตริย์กวนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขามองไปที่หยางเฉินด้วยความตกใจ รอคำตอบของหยางเฉิน
หากเป็นเช่นนี้ สำนักมารก็กล้าหาญเกินไปแล้ว
ตามข่าวลือ มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพสิบกว่าคนในเมืองเหมียว ซึ่งไม่ได้หมายความว่าสำนักมารจะมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพสิบกว่าคน
หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย“การคาดเดาของผู้อาวุโสเจียงกับผมเหมือนกัน แน่นอนว่า นี่เป็นเพียงการเดา เพราะเมืองเหมียวเหมือนกับตี้ชุน เป็นสถานที่ซ่อนเร้น สำหรับการออกมายังโลกของสำนักมาร มันเป็นความประสงค์ของทั้งเมืองเหมียวหรือไม่ สิ่งนี้ก็ไม่มีทางพิสูจน์ได้”
“แต่เราสามารถทดลองดูได้ คราวนี้สำนักมารได้สูญเสียผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลางสิบกว่าคนในคราวเดียว เกรงว่ามันจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับสำนักมาร”
“ถ้าเราล่อคนออกจากสำนักมาร ตราบใดที่พวกเขามา จะต้องเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น เราสามารถใช้โอกาสทดสอบอีกฝ่ายหนึ่ง และอาจจะมีคำตอบที่เราอยากรู้”
“เพียงแต่ว่า หากล้มเหลว เกรงว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!”
หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ กษัตริย์กวนและเจียงสยงก็ดูเคร่งขรึมและเป็นกังวล
เมื่อกี้ หยางเฉินยังคงพูดไม่จบ แต่พวกเขาก็เข้าใจแล้ว หากพวกเขาล่อผู้แข็งแกร่งในสำนักมารเมืองเหมียว เมื่อพวกเขาล้มเหลว เกรงว่าทั้งเมืองกษัตริย์กวน จะถูกควบคุมโดยสำนักมารเมืองเหมียว
เพราะว่า เมกืองกษัตริย์กวนขนาดใหญ่นี้ ไม่มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพสักคน และตอนนี้พวกเขาสามารถพึ่งพาหยางเฉินได้เท่านั้น
“คุณหยางพูดแล้ว ถ้าล่อคนของสำนักมารเมืองเหมียวออกมา จะต้องเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพแน่นอน แต่ในเมืองกษัตริย์กวน ไม่มีใครมีความแข็งแกร่งที่จะไปถึงแดนเทพ เราล่อศัตรูผู้แข็งแกร่งแดนเทพออกมา เรากำลังหาที่ตายไม่ใช่หรือ?”
กษัตริย์กวนก็เงยหน้าขึ้นมองหยางเฉิน ดูเหมือนว่าจะมีแสงระยิบระยับในดวงตาของเขา
หยางเฉินยิ้มจางๆ“เรื่องบางเรื่อง คาดว่ากษัตริย์กวนน่าจะเดาได้แล้ว ทำไมต้องทดสอบด้วยล่ะ?”
เจียงสยงกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “หากมีความช่วยเหลือจากคุณหยาง จะกลัวสำนักมารทำไม?”
“ฮ่าๆๆ!”
ในที่สุดกษัตริย์กวนก็ได้รับคำตอบการเดาในใจของเขา และทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ทำตามที่คุณหยางพูด และใช้วิธีล่อผู้แข็งแกร่งของสำนักมาร”
เจียงสยงขมวดคิ้วเล็กน้อย”เพียงแต่ว่า เราจะล่องูออกจากรูอย่างไร?”
กษัตริย์กวนมองไปที่หยางเฉิน และเขาไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเขาเป็นผู้ปกครองของเมืองกษัตริย์กวน แต่ในเวลานี้ เขาตรึงความหวังทั้งหมดไว้ที่หยางเฉิน
หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย “ในช่วงเวลานี้ แต่ละตระกูลได้ค้นพบคนที่ปลอมตัวในเมืองกษัตริย์กวน ล้วนมาจากสำนักมารเมืองเหมียว ผมเดาว่า น่าจะมีคนสำนักมารหลายคนที่ยังไม่ได้ขุดออกมา ”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เมืองกษัตริย์กวนก็ทำการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ โดยบอกกับคนนอกว่าจะคัดกรองคนในสำนัก แต่จริงๆแล้ว เป็นการตรวจสอบของตระกูลต่างๆ และขุดค้นคนจากสำนักมารออกมาให้ได้มากที่สุด”
“ด้วยสไตล์การดำเนินการของสำนักมาร เกรงว่าเราไม่สามารถได้รับข่าวจากปากพวกเขาได้อีก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจะต้องตายจากการโจมตีของพิษกู่”
“พวกคุณว่า ถ้าพวกคุณเป็นผู้นำของสำนักมารเมืองเหมียว จู่ๆก็มีตระกูลเล็กๆที่มีความแข็งแกร่งน้อยกว่าสำนักมารมาก และค้นพบคนในสำนักมารจำนวนมากพร้อมกัน คุณจะทำอย่างไร? ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กษัตริย์กวนก็พูดโดยไม่รู้ตัวว่า “ผมจะไม่มีวันปล่อยตระกูลนี้ไป และแน่นอนว่าผมจะส่งคนที่แข็งแกร่งกว่าออกไปเพื่อค้นหาความจริง และในขณะเดียวกันก็จะช่วยล้างแค้นวิญญาณที่ตายแล้วของตระกูลคิงกวนของผมด้วย!”
เจียงสยงก็พยักหน้าเช่นเดียวกัน