The king of War - บทที่ 999 ยาช่วยชีวิต
ดวงตาของหยางเฉินหรี่ลง และความรู้สึกหงุดหงิดก็ค่อยๆเต็มร่างกายของเขา
ในฐานะอดีตจอมพลจิ่วโจว ต่อให้ออกจากแดนเหนือแล้ว เขาก็ยังจะเป็นจอมพลของจิ่วโจวตลอดไป ใครกล้าบุกรุกจิ่วโจว จะเป็นศัตรูของเขา
“พวกมันกล้าเหรอ!”
หยางเฉินตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำ
ในเวลานี้ ทุกคนมองไปที่หยางเฉิน และเมื่อพวกเขารู้สึกถึงความโกรธที่มาจากหยางเฉิน ผู้แข็งแกร่งหลายคนที่แดนต่ำก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
แม้แต่กษัตริย์กวนซึ่งเป็นแดนราชาสูงสุด ก็มีความต้องการที่จะคลานลงไปที่พื้น
นี่คือรัศมีของผู้แข็งแกร่งแดนเทพหรือไม่?
ชายชราในชุดคลุมของลัทธิเต๋ามองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางที่ซับซ้อน “ผมแค่พูดตามความจริง ส่วนพวกเขาจะกล้าหรือไม่ ผมจะไม่พูดถึงมัน”
“ผมยอมรับว่าคุณแข็งแกร่งมาก คุณเป็นอัจฉริยะด้านบูโดที่หายาก คุณอายุน้อยก็มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ ทั้งเมืองเหมียว ก็ไม่มีอัจฉริยะเช่นคุณ”
“อย่างไรก็ตาม เส้นทางของบูโดนั้นโหดร้าย ไม่มีใครพูดศีลธรรมบูโดกับคุณ เว้นแต่คุณจะไปถึงจุดสูงสุดของบูโด มิฉะนั้นยังไงก็จะมีผู้ที่แข็งแกร่งกว่าคุณ”
“ในเมืองเหมียว ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้แข็งแกร่งอย่างระดับของคุณ เท่าที่ผมรู้ ก็มีสามคน และแต่ละคนก็เป็นแดนเทพชั้นยอด”
“นี่เป็นเพียงข่าวลือ อาจจะอยู่เหนือแดนเทพชั้นยอดก็ว่าได้”
ชายชราในชุดลัทธิเต๋ากล่าวอย่างจริงใจ
แม้ว่าหยางเฉินจะทำลายตันเถียนของเขา แต่เขาก็ยังคงเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ และเขารู้ว่ามันยากเพียงใดที่จะฝึกฝนความแข็งแกร่งนี้มาได้
นอกจากนี้ยังถือได้ว่าเป็นการเตือนใจและคำแนะนำแก่หยางเฉิน
“คุณหยาง!”
เจียงสยงเข้ามาและเปล่งเสียงเรียกเบาๆ
ตอนนั้นเองที่หยางเฉินค่อยๆหายจากอาการหงุดหงิด ตอนนี้เขามองลึกไปยังชายชราในชุดเต๋า ทันใดนั้นก็หยิบขวดพอร์ซเลนสีขาวออกมา และโยนมันตรงไปที่ชายชราในชุดเต๋า
หลังจากที่ชายชราในชุดลัทธิเต๋าหยิบขวดพอร์ซเลนสีขาว เขาก็งง “นี่อะไร?”
“การกินมันสามารถทำให้อาการบาดเจ็บของคุณคลี่คลายลงได้ ไม่ยากที่สำนักมารเมืองเหมียวจะฟื้นฟูตันเถียนของคุณ!”
หยางเฉินกล่าวจางๆ
เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง
ชายชราที่สวมชุดลัทธิเต๋าเองก็ตกใจเช่นกัน และแน่นอนว่าเขาไม่สงสัยในคำพูดของหยางเฉิน
เพราะว่า ตอนนี้เขากลายเป็นคนพิการไปแล้ว ถ้าหยางเฉินต้องการจะฆ่าเขาจริงๆ มันจะง่าย
อย่างไรก็ตาม หยางเฉินให้ยารักษาอาการบาดเจ็บของเขา
ยาที่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพเอาออกมา จะธรรมดาได้ไง?
“ขอบคุณครับ คุณหยาง!”
ชายชราในชุดลัทธิเต๋าระงับความตื่นเต้นภายในใจของเขา หลังจากขอบคุณเสร็จ เขาหยิบยาเม็ดสีดำจากขวดพอร์ซเลนสีขาวแล้วกลืนเข้าไปโดยตรงโดยไม่ลังเลใดๆ
เดิมที เขาคิดว่าไม่ว่ายาที่หยางเฉินมอบให้เขาจะมีอานุภาพเพียงใด ยาเหล่านี้อย่างมากก็แค่สามารถทำให้อาการบาดเจ็บของเขาไม่หนักกว่าเก่า
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือ ยาเม็ดละลายในปาก เปลี่ยนเป็นกระแสน้ำอุ่นในทันที และค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในตันเถียนของเขา
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ก็มีความรู้สึกอบอุ่นในตันเถียน
เขาอุทานออกมา “ยาเม็ดนี้สามารถฟื้นฟูตันเถียนได้จริง!”
สำนักมารเมืองเหมียวมีวิธีซ่อมแซมตันเถียนของเขา แต่ด้วยสภาพของเขา แม้ว่าเขาจะกลับไปที่สำนักมาร ก็ยังยากที่จะซ่อมแซมตันเถียนของเขา
อย่างไรก็ตาม หยางเฉินแค่ให้ยาแก่เขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกชัดเจนว่า ตันเถียนของเขากำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ แม้ว่าความเร็วจะช้ามาก แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขามีความหวังอย่างมาก
หยางเฉินพูดอย่างเฉยเมย “กลับไปบอกผู้นำสำนักมาร ถ้าผมเจอผู้แข็งแกร่งแดนเทพของสำนักมารออกมาทำอะไรก็ตามที่เป็นอันตรายต่อจิ่วโจวอีก ผมจะฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”
ในขณะนี้ หยางเฉินได้ปลดปล่อยเจตนาฆ่าของเขา และคนทั้งคนก็เป็นเหมือนเทพอสูรจากขุมนรก
ชายชราในชุดเต๋ากำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัว ราวกับว่าเขาไม่ใช่แค่เผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งแดนเทพ แต่เป็นปีศาจที่แท้จริง
“ไม่ต้องห่วง คุณหยาง ผมจะฝากคำพูดของคุณไปให้ท่านแน่นอน!”
ชายชราในชุดเต๋าทำความเคารพเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินจากไปทีละก้าว
“คุณหยาง คุณจะปล่อยเขาไปจริงๆเหรอ?”
กษัตริย์กวนถามด้วยความเป็นห่วง
หยางเฉินกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น บอกผมทีว่าควรทำอย่างไร?”
กษัตริย์กวนพูดไม่ออก รู้สึกความเย็นเต็มบนร่างกายของหยางเฉิน เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “คุณหยาง ขอโทษ ผมพูดมากเกินไป!”
ในฐานะราชาแห่งตระกูลคิง ตัวเขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้ควบคุมจิ่วโจว ดังนั้นเขาจึงรู้ดีถึงผลที่ตามมาของผู้แข็งแกร่งแดนเทพของเมืองเหมียวออกมายังโลก
ตอนนี้จิ่วโจวยังมีสีแดน ราชวงศ์ทั้งสี่และตระกูลคิงทั้งห้า หากมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพสิบกว่าคนเข้ามายังโลกพร้อมกัน เกรงว่าราชวงศ์ทั้งห้าก็จะหายไปทันที
เพราะในบรรดาราชวงศ์ทั้งห้านั้น ไม่มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพเลย
ถึงตอนนั้น ทำได้เพียงพึ่งพาสี่แดนและราชวงศ์ทั้งสี่มาจัดการกับผู้แข็งแกร่งของเมืองเหมียวแล้ว
หากถึงตอนนั้นจริงๆ ชะตากรรมของตระกูลคิงจะมีเพียง 2 ทาง คือ ทั้งสี่แดนและราชวงศ์ทั้งสี่จะชนะ และช่องว่างระหว่างราชวงศ์และตระกูลคิงจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น
ความเป็นไปได้อีกประการหนึ่งคือ สี่แดนและราชวงศ์ล้มเหลว ถึงตอนนั้น ราชวงศ์จะถูกลดระดับให้เหลือเพียงนักโทษ และถูกกองกำลังระดับสูงในเมืองเหมียวยึดครอง
นี่ก็เป็นความกังวลของหยางเฉินด้วย เมืองเหมียวซ่อนจากโลกมาโดยตลอด และเห็นความสำคัญบูโดมาโดยตลอด เมื่อเมืองเหมียวออกมายังโลกอย่างสมบูรณ์ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเพียงใด เขาไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
สำหรับผู้แข็งแกร่งชั้นนำที่แท้จริงในเมืองเหมียว ความแข็งแกร่งนั้นแข็งแกร่งเพียงใด ไม่รู้
“ตอนนี้เรื่องของเมืองกษัตริย์กวนจบลงแล้ว ด้วยเหตุการณ์วันนี้ คาดว่าสำนักมารเมืองเหมียวจะไม่ส่งผู้แข็งแกร่งมายังโลกอีก แต่ก็ไม่ชัดเจนว่าพวกเขาจะส่งผู้แข็งแกร่งแดนราชามายังโลกหรือไม่”
“ในอนาคต ทุกอย่างเกี่ยวกับเมืองกษัตริย์กวน ก็พึ่งพวกคุณแล้ว!”
หยางเฉินชำเลืองมองผู้ฟังและพูด จากนั้นดวงตาของเขาก็เย็นชา “นอกจากนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ทุกคนต้องเก็บเป็นความลับ ถ้าข่าวการออกมายังโลกของผู้แข็งแกร่งแดนเทพของสำนักมารถูกเปิดเผย เกรงว่าทุกคนจะลำบาก”
“อย่ากังวลไปเลย คุณหยาง สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้จะเก็บไว้เป็นความลับ!”
กษัตริย์กวนยืนยันอย่างเร่งรีบ และมองไปที่ผู้มีเกียรติในเมืองกษัตริย์กวน และพูดอย่างเย็นชาว่า”ถ้าใครกล้าปล่อยข่าวแม้แต่น้อย อย่าโทษผมไม่เกรงใจนะ!”
ทุกคนกล่าวว่าพวกเขาจะไม่เปิดเผยสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้
หยางเฉินก็ไม่ได้กังวลว่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้จะรั่วไหล เพราะว่า ผู้คนที่อยู่ที่นั่นล้วนเป็นตระกูลชั้นนำในเมืองกษัตริย์กวน พวกเขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากเหตุการณ์นี้รั่วไหลออกไป
หากผู้แข็งแกร่งแดนเทพสิบกว่าคนในเมืองเหมียวออกมายังโลก ตระกูลชั้นนำในเมืองหลวงก็จะต้องหายตัวไป
“ทุกคน ลาก่อน!”
หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและจากไป
“คุณหยางเดินทางปลอดภัย!”
“คุณหยางเดินทางปลอดภัย!”
……
บรรดาบุคคลสำคัญในเมืองกษัตริย์กวน นำโดยกษัตริย์กวน ตะโกนพร้อมกัน
เจียงสยงจากไปกับหยางเฉิน ระหว่างทาง เจียงสยงถาม “คุณหยาง ผมต้องรายงานเรื่องนี้หรือไม่?”
หยางเฉินพยักหน้า “ผมจะรายงานเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวเอง!”
อย่าว่าแต่มีความเป็นไปได้ที่จะมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพสิบกว่าคนมายังโลกเลย แม้ว่าจะมีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเทพหนึ่งคนมายังโลก สำหรับจิ่วโจว มันก็เป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ต่อจิ่วโจว
เรื่องนี้ แดนสงครามจิ่วโจว ต้องรู้อย่างถี่ถ้วน
หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉิน เจียงสยงพยักหน้าเล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีก