THE OBLIVIOUS PRINCE : เจ้าชายผู้ลืมเลือน - ตอนที่ 2 หญิงสาวนิรนาม
“จง………..มีชีวิต”
เสียงของหญิงสาวนั้นเบาจนเเทบไม่ได้ยิน เขาได้ยื่นมือไปจับมือของหญิงสาว หญิงสาวนั้นยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ทันใดนั้นเอง
‘เเสงสว่างต่างๆ นานา ต่างพุ่งเข้ามารวมกลุ่มกันอย่างมหาศาลรอบตัวของเขาได้เหล่าเเสงสว่างหมุนเวียนรอบตัวของเด็กหนุ่ม เเสงสีทองขาวที่งดงามเเละสวยงามของหญิงสาวได้ส่งผ่านเด็กหนุ่ม เเสงสว่างรอบตัวของเขาต่างซึมซับเข้ามาในตัวของเขา เเสงนั้นเปร่งประกายเจิดจ้ารอบตัวเรย์รู้สึกถึงไออุ่นจากเเสงสีขาวอันมากมายมหาศาลภายในตัวของเขา เเละได้ปรากฏตราสัญลักษณ์สีขาว บริเวณอกของเขา เป็นสัญลักษณ์ของมังกรที่มี 4 ปีก’
เรย์ไม่เข้าใจว่านั่นเป็นสัญลักษณ์นั้นมีความหมายว่าอะไร จู่ๆเรย์ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่ได้พูดกับเรย์เเต่เสียงของหญิงสาวนั้นเบาลงเรื่อยๆ เรย์ไม่สามารถได้ยินว่าเธอนั้นพูดว่าอะไร
“เจ้าพูดว่าอะไรงั้นหรอ..”
เรย์ได้ตะโกนถามหญิงสาวเเต่เรย์นั้นได้เห็นเพียงเธอที่ยิ้มให้เขา ภาพของหญิงสาวนั้นค่อยๆ เลือนหายไปจากเด็กหนุ่ม
เรย์ได้ตื่นขึ้นมาช่วงเวลาที่เขาหมดสติไปนั้นเป็นเพียงชั่วครู่ เขาได้หยิบกริชขึ้นมาเเล้วเตรียมตัวสู้อีกครั้ง เเต่ทว่าตัวเขาตอนนี้นั้นรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่อยู่ในตัวเขา หัวใจของเขาเต้นรัว เเต่กลับตรงกันข้ามกับ เรย์รู้สึกใจเย็นเเละมีสมาธิมากขึ้น สัมผัสทั้ง5 เฉียบคม ดวงตาสีฟ้าเเละนัยน์ตาที่เหมือนมังกรของเขาไม่มีความเกรงกลัว ผมสีขาวยาวของเขานั้นสวยงามสว่างไสวเเสงสีขาวห่อหุ้มร่างกายของเรย์ เรย์จับกริชในมือเเน่นเเสงสีขาวได้หุ้มมือเขาเเละกริชของเขา
ปีศาจหลายตาได้พุ่งกระโจนเข้ามาเเละพร้อมที่จะฉีกกระชากเรย์ให้เป็นชิ้นๆ มันโจมตีเรย์ด้วยการตวัดกรงเล็บอย่างรุนเเรง เรย์กระโดดหลบขึ้นข้างบนตัวของปีศาจหลายตาด้วยความรวดเร็วเขารู้สึกว่าตัวของเขานั้นเบาอย่างไม่น่าเชื่อ เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเเละใช้กริชคู่ของเขากระหน่ำเเทงเข้าไปยังตาของปีศาจหลายอย่างบ้าคลั่ง
เลือดได้สาดกระเซ็นพุ่งกระฉูดออกมาจากปีศาจหลายตา มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาจับกริชเเน่น
” ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก! “
เขาใช้กริชเเทงเเละควักลูกตาทั้งหมดของปีศาจออกมาเลือดได้ไหลทะลักออกมาจากตาของมัน ปีศาจตากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มันรู้สึกโกรธเเละเข้าสู่อาการคลุ้มคลั่งมันโจมตีทุกอย่าง อย่างบ้าคลั่งบ้านที่อยู่รอบๆถูกพังพินาศย่อยยับ เรย์ได้เคลื่อนไหวเพื่อหลบการโจมตีตีที่บ้าคลั่งของปีศาจได้อย่างฉิวเฉียดหากไม่ได้เป็นเพราะพลังสีขาวของไม่อาจะที่จะทำเเบบนี้ได้เเน่เขาตั้งสมาธิขั้นสุดเเละรีดพลังของเขาจากร่างกายของเขาเเละรวบรวมไว้ที่เเขนทั้งสองข้าง
‘ เเสงสว่างได้รวมอยู่ที่เเขนขวาของเขาเเสงบริเวณเเขนเเละกริชของเขาสว่างไสวละอองเเสงดาวระยิบระยับเเสงดาววนล้อมเเขนเเละกริชของเขากริชที่เปลี่ยนเป็นสีขาวเจิดจ้าใบมีดที่คมกริบ เเขนเเละมือของเขาที่ถูกห่อหุ้มด้วยเเสงจนเกิดเป็นเกราะสีขาวที่งดงามดั่งชุดถุงมือของอัศวินสีขาว ‘
เรย์ได้รวบรวมเเรงไว้ที่ขาเเละพุ่งออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงเขาจับกริชทั้งสองไว้เเน่นเขาเล็งบริเวณจุดตายของปีศาจเเละเขาได้เเทงกริชทั้งสองเข้าไปยังบริเวณหัวใจของปีศาจอย่างรุนเเรงจนเกิดแผลเหวอะหวะ แผลฉกรรจ์ขนาดใหญ่ เขายังกระหน่ำเเทงเเละฟาดฟันกริชอย่างบ้าคลั่ง อวัยวะของมันฉีกขาดเเละเลือดซาดกระเซ็นไปทั่วเลือดบริเวณ ตัวของเขาเปียกโชกไปด้วยเลือด
” เฮื้อกก เฮื้อกก ! ” ปีศาจได้ล้มลงเเละตายไปในที่สุด
“ เเฮ่ก เเฮ่ก.. ”
” นี่มันตายเเล้วจริงๆ ใช่มั้ย “
เรย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาเขาไม่มีเรี่ยวเเรงเเม้จะพูดหรือเดินเเล้ว เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างมากเขาเเทบเสียสติอยู่ตรงนั้น
เเสงสีขาวที่หุ่มหุ้มเเขนเเละกริชของเขาได้หายไป จู่ๆก็เกิดผลกระทบบางอย่างเขาได้รับความเสียหายอย่างมากจากการใช้พลังนี้ที่มากเกินไป
เข่าของเขาทรุดลง ณ ตรงนั้น เขากระอักเลือดออกมาอย่างมาก บาดเเผลที่เกิดจากการต่อสู้เเละการใช้พลังที่มากเกินไปเขาบาดเจ็บข้างในเขารู้สึกเหมือนอวัยวะภายในจะถูกฉีกขาดออกจากกัน เขาทนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว ดวงตาของเขาเริ่มดับลงเรื่อยๆจนกระทั่งเขาได้ล้มลงไปกับกองเลือด…
” นี่เด็กหนุ่มเจ้าเป็นอะไรรึเปล่า “
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งได้เรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง เรย์ได้ค่อยๆลืมตาขึ้นเขาเห็นภาพลางๆอัศวินหญิงผมสีทองยาวใบหน้าที่สวยเเละงดงามนัยน์ตาสีฟ้าเเละชุดเกราะสีเงินที่เเวววาวเธอนั่งลงเเละยื่นมือให้เด็กหนุ่ม
” นี่เจ้าเป็นเป็นอะไรรึเปล่า จับมือข้าไว้สิ ” หญิงสาวพูดด้วยความเป็นห่วง
ตอนนี้เขาไม่มีเเรงเเม้จะลืมตาเรย์ได้พยายามที่จะลืมตาเพื่อมองหญิงผู้นั้น ดวงตาของเขาล้าเเละไม่มีชีวิตชีวาเป็นอย่างมากเหมือนคนที่ใกล้จะหมดลมหายใจไปทุกที เรย์พยายามที่จะลืมตา..
..เขาได้พยายามลืมตาขึ้นมาเเละได้เห็นหญิงสาวเขาเริ่มได้สติขึ้นมาเเละ เรย์ได้จับกริชคู่ของเขาเอาไว้เเน่นเขาพยายามใช้เเรงในการจับกริชเพื่อที่จะป้องกันตัวเเต่เขานั้นรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นอย่างมาก..
” เดี่ยวก่อนสิเจ้าใจเย็นก่อนข้าไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเจ้า “
” เเล้วพวกเจ้าเป็นใคร คุณต้องการอะไรจากข้า… “
เรย์ระมัดระวังตัวอย่างมากเขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาเเละไม่เป็นมิตรสถานที่ ที่เขาอยู่นั้นเป็นเพียงสลัมเเห่งหนึ่งที่ถูกทอดทิ้ง ไม่มีเเม้คนที่จะมีใครที่จะเข้ามาช่วยหรือมาเยือนที่นี้เลยสักครั้ง เป็นที่เต็มไปด้วยสิ่งโสมมความโหดร้ายเเละความต่ำทราม ไม่มีคนที่หวังดีมีเเต่ต้องการหาผลประโยชน์ทั้งสิ้น เรย์รู้สึกไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
หญิงสาวได้กล่าว
” ข้าขอโทษที่ยังไม่ได้เเนะนำตัวให้เจ้าฟัง “
” ข้าคืออิศวิน มีนามว่า เฮมีเทส ราฟเทีย อัศวินของอาณาจักรเลเวฮาร์ท “
” ข้ามาที่นี้เพื่อตามหาผู้รอดชีวิตจากการโจมตีของเหล่าปีศาจ “
ในคืนอันน่าสยดสยองสลัมเล็กๆที่ห่างไกลถูกกวาดล้างเเทบสิ้นผู้คนล้มตายกลิ่นเลือดเเละซากศพของผู้คนที่ตายกลิ่นเหม็นเน่าเลือดอวัยวะที่ถูกฉีกกระชากเลอะระเนระนาดเต็มพื้นไปหมดบริเวณพักอาศัยกพังทลาย
” การบุกโจมตีครั้งนี้ทำให้สลัมเล็กๆเเห่งนี่กลายเป็นสลัมที่นองเลือดของผู้คนภายในชั่วข้ามคืน “
อัศวินสาวได้พูดด้วยน้ำเสียงที่มีความโศกเศร้าอยู่ข้างใน หลังจากที่ได้กล่าวออกมา
“เธอได้มองไปบริเวณรอบๆซอกซอยละได้พบกับเด็กชายคนหนึ่งที่ได้นอนหมดสติ “
” เเละซากของปีศาจที่มีรอยแผลฉกรรจ์ใหญ่เเละรอยของการเเทงเเละฟันอย่างบ้าคลั่งมันได้ตายอยู่บริเวณใกล้เด็กหนุ่ม “
” เด็กหนุ่มจับกริชคู่ในมือไว้เเน่นเเม้ว่าตัวของเขาเองจะหมดสติไปเเล้ว “
เธอได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เธอเห็นเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ละตัวของเด็กหนุ่มเองให้เด็กเด็กหนุ่มฟัง
เด็กหนุ่มมองเธอด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตร
” นี่เจ้าชื่อว่าอะไรงั้นหรอ ” อัศวินหญิงถาม
” เรย์ “
” ข้าชื่อเรย์ ” เด็กหนุ่มพูด
” เป็นชื่อที่ไพเราะจังเลยนะ ” อัศวินหญิงได้พูดเเละยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ
” เจ้าเป็นเพียงเด็กเเท้ๆเเต่สายตาเเละท่าทางของเจ้านั้นสุขุมเเละเยือกเย็น “
” เป็นสายตาที่น่ากลัวเสียจริง ” อัศวินหญิงคิดภายในใจ
” ตอนนี้ข้ารู้สึกเจ็บไปทั้งร่างกายเลย.. ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา
” นี่ จับมือข้าไว้สิ ” เธอพูดพร้อมยื่นมือให้เด็กหนุ่ม
เรย์ได้ลังเลชั่วครู่ เเต่เขาก็ตัดสินใจที่จะจับมือเธอเอาไว้ เธอยิ้มละประคองเด็กหนุ่มไปยังที่พักของกองอัศวิน
เวลาผ่านไป จนเริ่มตกเย็น
” มาถึงที่พักเเล้วละตอนนี้ก็เริ่มที่จะตกดึกเเล้ว ” เธอได้พูดขึ้นมา
” เจ้านอนพักได้เเล้วละ ข้าจะเตรียมยาเเละอาหารเอาไว้ให้นอนพักรักษาให้เต็มที่ ” เธอพูดพร้อมออกจากที่พักไป
เรย์ไม่ได้พูดอะไรเเต่ก็รู้สึกอ้ำอึ้ง เขาตั้งสติเเละทบทวนเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับที่ผ่านมา การถูกทรมานการฆ่าฟันการเหยียดหยามเเละถูกทอดทิ้ง เขาเป็นเพียงเด็กอายุ 12 ปีที่จำอะไรไม่ได้เลย จำได้เพียงถูกทิ้งร้างเอาไว้ในสถานที่เเห่งนี้ เขาเติบโตในสลัมเเห่งนี้ สถานที่เลวร้ายต่างๆนานา ในสถานการณ์นี้ เรย์ไม่เคยเจอกับคนที่ช่วยคิดเขามาก่อนเขาเลยไม่รู้จะแสดงออกยังไง เขาได้นอนลงเเละหลับไป
” หญิงสาวในชุดสีขาวคนนั้นเป็นใครกัน “
” ทำไมเธอถึงดูเศร้าสร้อยภายใต้รอยยิ้มนั้นกัน ” เรย์ได้นึกเเละคิดในใจ
เขายกมือทั้งสองข้างของเขาขึ้น เขานึกถึงภาพของเขาที่ได้พบเจอกับหญิงสาวปริศนา พลังสีขาวอันบริสุทธิ์ ที่ส่งต่อมาให้เขา กับสัญลักษณ์ตรงบริเวณอกของเขามันคืออะไรกันเเน่เขานึกถึงความรู้สึกตอนนั้นเขาได้เพียงคิดเเละนอนหลับไป…