THE OBLIVIOUS PRINCE : เจ้าชายผู้ลืมเลือน - ตอนที่ 5 พบกันอีกครั้ง
” เรย์ เรย์ ” เสียงที่ของหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเหมือนเคยได้ยินมาก่อน
เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพบว่าเขาได้นอนอยู่ณ สวนดอกไม้เเห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด ดอกไม้ต่างๆ นานาชนิดอยู่ทั่วบริเวณสวนดอกไม้ กลิ่นหอมของดอกลิลลี่สีขาว ที่ขาวสดเเละงดงามหยดน้ำบนดอกไม้ที่ได้ร่วงหล่น
เขาได้มองเห็นหญิงสาวมีผิวสีขาวที่งดงามผมสีขาวยาวพริ้วไสว ชุดสีขาวที่งดงาม ดวงตาสีฟ้าเปร่งประกายเเสนงดงาม
หญิงสาวผู้นั้นได้นั่งอยู่บริเวณศาลาในสวนดอกไม้เธอกำลังจิบชาด้วยความสง่างาม หญิงสาวผู้นั้นได้กล่าว
” เหล่ามนุษย์นั้นเรียกตัวข้าว่า เหล่ากลุ่มดาว ที่เรียกว่า ‘ เดมิทิสตัวตนของสมมุติเทพ ‘ “
” เหล่าเดมิทิสนั้นต่างเป็นปรปักษ์ต่อกันเเละกันพวกเรานั้นเเบ่งเเยกเเต่ก็มีกฎต่างๆ ที่เหล่าเดเมทิสนั้นต้องเคารพกฎเป็นสูงสุดเเละเป็นตัวตนที่นอกเหนือจากโลกของเจ้า “
” ถ้าเป็นเเบบนั้นเจ้าก็คงเหงาเเย่เลยไม่ใช่หรือไง เเบบนั้นมันน่าเศร้านะที่ได้อยู่ตัวคนเดียวเเบบนั้น…” เรย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้า
” ข้านั้นมีชีวิตอยู่มาหลายพันปี ภายในนี้นั้นมันช่างเหงาเเละรู้สึกโดดเดี่ยว ” เธอได้ยิ้มตอบกลับเรย์
เธอได้ลุกขึ้นเเละเดินลงมาหาเรย์ เธอได้ยื่นมือมาข้างหน้า
” จับมือข้าเอาไว้สิ ” หญิงสาวได้พูดเเละยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใสบริสุทธิ์
เรย์ได้จับมือเธอไว้ทั้งสองได้เดินรอบชมสวนดอกไม้เเละพืชพรรณต่างๆนานาที่สวยงาม เธอเเละเรย์ได้พูดคุยกันเกี่ยวกับดอกไม้เเละเหล่าพืชพรรณเหล่านั้นกันอย่างสนุกสนาน เธอนั้นได้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้ยิ้มเเบบนี้มากี่ปีเเล้วนะเพราะทุกครั้งเธอนั้นจะอยู่โดดเดี่ยวเเละอยู่เพียงลำพังมาตลอดเเต่ตอนนี้เธอนั้นรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก กลิ่นของดอกไม้ที่หอม เสียงบรรเลงของธรรมชาติในภายในสวนที่ไพเราะ เเละเหล่านกสัตว์เเละเล็กสัตว์น้อยต่างพากันออกมาเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน เรย์เเละเธอนั้นได้เดินมาจนถึงต้นไม้ต้นหนึ่ง
” คงถึงเวลาที่เจ้าต้องไปเเล้วล่ะ.. “เธอได้ยิ้มออกมาเเต่น้ำเสียงของเธอนั้นดูเศร้าโศก
” ข้าจะได้พบกับเจ้าอีกมั้ย ” เรย์ได้ถามตอบ
” หากโชคชะตาได้นำพาเรามาเจอกันอีกครั้ง ข้าจะพาเจ้ามาดูสวนดอกไม้นี้อีกนะ.. ” เธอได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
” ข้าจะกลับมาอีกครั้ง ” เรย์พูดตอบกลับ
” อื้อไว้เจอกันนะ เรย์.. ” เธอได้เดินเข้าไปหาเรย์ใกล้ๆเธอได้สัมผัสใบหน้าของเรย์
ทันใดนั้นเเสงสว่างจากทั่วทุกสารทิศได้ล่องลอยมารวมตัวกันบริเวณนั้นเเสงสีขาวดั่งหิมะได้รายล้อมเรย์เเสงเหล่านั้นได้ซึมซับเข้าร่างกายของเขา เเละเเสงสว่างสีขาวที่อบอุ่นจากมือของเธอได้สัมผัสที่ใบหน้าของเขาเเสงจากเธอได้ส่งทอดไปยังเรย์ สัญลักษณ์มังกรได้ส่องสว่างขึ้นกลางอกของเขาได้ส่องสว่างขึ้นรูปของมังกรสีขาวที่มี 4 ปีกได้สว่างไสว
” ตัวข้านั้น เดมิทิสเเห่งกลุ่มดาว ดราโก นามของข้าคือ อาราเชีย “
” ไว้เจอกันนะ เรย์ ผู้สืบทอดพลังเเห่งมังกร.. ” เสียงพูดของเธอนั้นเบาลงเรื่อยๆจนเรย์นั้นไม่ได้ยินเสียงของเธออีกต่อไป
เรย์ได้หลับตาลงตอนนี้ตัวเขาได้หายไปจากที่นั่น
เรย์ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนนี้รอบๆร่างกายของเขานั้นมีเเสงสว่างปรากฏรอบตัวของเขาเเละได้รักษาบาดเเผลของเขา เรย์ได้ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมา
” เเสงสว่างที่เจิดจ้าจงนำพาข้า อาราเชีย “
เเสงสว่างได้มารวมกันที่เรย์เเสงนั้นเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ เรย์ในตอนนี้ผมของเขาสีขาวสว่างไสวนัยน์ตาของมังกรที่มีสีฟ้าผิวพรรณที่งดงามเเละเสื้อผ้าของเขาที่ได้กลายเป็นสีขาวเเทบทั้งสิ้น ตอนนี้เขารู้สึกถึงพลังเอ่อเหลือล้นออกมา
” เเสงสว่างจงกลายเป็นอาวุธให้ข้า ” เเสงรอบตัวของเขาได้ก่อเกิดเป็นศัสตราวุธ ก่อกำเนิดเป็นกริชคู่ที่ส่องสว่าง เขาจับกริชทั้งสองตรงหน้า นั้นเอาไว้
เฮมีเทสเห็นเรย์ที่ได้ปลุกพลังของเขาเเละได้รับการยอมรับจากเดมิทิส
” เเสงสว่างสีขาวงั้นหรอ เป็นพลังที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ” เเสงสว่างของเรย์นั้นขาวบริสุทธิ์ เธอรู้สึกได้ถึงพลังที่เปลี่ยนไปของเรย์
ทันใดนั้นเพียงชั่วพริบตาเรย์ได้หายไปจากสายตาของเธอ
” ตู้มมมมม!! “
“…!!!” กว่าเธอจะรู้ตัวเธอก็ถูกโจมตีจนกระเด็นออกมาด้วยความรวดเร็ว
” บ้าน่า ! เขาพึ่งจะเข้าถึงขั้นพลังเองนะ “เธอได้รู้สึกตกใจเเละทึ่งในเวลาเดียวกัน ในขณะที่เธอคิดอยู่นั้นเรย์ก็ได้วาปมาอยู่ข้างเธอเรย์ได้เข้ามาประชิดเธอเขาก้มลงเเละได้ง้างหมัดเเละต่อยเข้าตรงหน้าอกเธออย่างจังเธอยกดาบขึ้นมากันไว้ทันเเต่ตัวเธอก็กระเด็นออกไปเล็กน้อย
” เเละกำลังของเขาเเละการเคลื่อนไหวของเขานั้นไวขึ้นเเละรุนเเรงขึ้นอย่างมหาศาล ” เธอได้กำดาบของเธอไว้เเน่นเธอได้ปลดปล่อยออร่าพลังเวทย์ออกมาเเละรีดพลังของเธอออกมาจนสุดกำลัง
” ฟึ่มมมมม!! “
เธอย่อตัวลงขาของเธอกระทืบพื้นเพื่อส่งเเรงในการพุ่งออกไปทั้งหมดเเละเธอได้จับดาบยาวไว้เเน่น เธอได้พุ่งออกไปข้างหน้าด้วยเเรงมหาศาลอีกครั้งเเละใช้ดาบนั้นฟาดฟันอย่างต่อเนื่อง เสียงของการปะทะกันของเรย์เเละเฮมีเทสดังสนั่นไปทั่วพื้นที่ภูเขาสั่นสะเทือนพื้นที่เเตกเเยกจากการฟาดฟันกันเเต่ละครั้งของทั้งสอง
เรย์ได้รับการโจมตีของเธอไว้ได้ทั้งหมดเเต่เขารู้สึกถึงพลังของเขาที่มีจำกัดในตอนนี้ ต่างจากเฮมีเทสที่สามารถปลดปล่อยพลังได้อย่างอิสระ เขารวบรวมพลังในการใช้ออร่าในการปกป้องเเละเพิ่มประสิทธิภาพเเก่อาวุธของเขา
” เเสงดาบเเห่งการฟาดฟัน! ” เขาได้ไขว้กริชทั้งสองเเละฟาดฟันเเสงดาบสีขาวออกข้างหน้าเเสงสีขาวนั้นได้ตัดผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็วเพียงเสี้ยววินาที
เฮมีเทสสังเกตเห็นเเสงดาบ เเละได้พุ่งหลบเเสงดาบที่พุ่งเข้ามาได้อย่าวหวุดหวิด
” ครึ่มมมม!! ” เสียงของดาบที่ปะทะกับภูเขาจนเสียงดังลั่น เรย์ไม่รอช้าเขาพุ่งไปด้วยกำลังที่มีเพื่อเข้าประชิดเฮมีเทสอีกครั้ง
เฮมีเทสเเละเรย์ได้ต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่งพื้นที่บริเวณนั้นดังสนั่นไปด้วยเสียงของใบมีดที่กระทบกันอย่างรุนเเรงจนเป็นคลื่นกระเเทกออกมาเป็นวงกว้างเรย์ได้ใช้สมาธิเเละกำลังทั้งหมดของเขานั้นการควบคุมมานาเเละควบคุมออร่าภายในตัวของเขา
” เเฮ่ก เเฮ่ก ” เสียงขอเรย์ที่เริ่มเหนื่อยอีกครั้ง ตอนนี้เขานั้นเริ่มจะถึงขีดจำกัดเเล้ว
เขาได้ขว้างกริชออกไปข้างหน้าเเละพุ่งตัวไปยังอีกด้านของเธอ เเต่เฮมีเทสนั้นหลบการโจมตีของกริชที่พุ่งมาเเละง้างคมดาบเพื่อฟาดฟันเรย์อย่างเต็มกำลังเเต่ในขณะนั้น
” ฟึ่บ!! “เรย์ได้หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเเละเคลื่อนย้ายพริบตามายังดาบของตนที่ได้ขว้างมา
” คมดาบสีขาวทลายทุกสรรพสิ่ง “
เเสงสว่างทั้งหมดได้รวบรวมอยู่ที่กริชคู่ทั้งสองของเขากริชนั้นส่องสว่างไสวคมดาบที่เฉียบคมเขาได้ฟาดฟันกริชออกไปยังด้านข้างของเธอชุดเกราะของเธอฉีกขาดเเละเลือดของเธอนั้นซาดกระเซ็นตัวเธอได้กระเด็นไปยังภูเขาลูกเล็กจนเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่
พื้นดินบริเวณนั้นเเตกเเยกออกจากการเนื่องจากการปะทะที่รุนเเรงของเรย์เเละเฮมีเทส พลังของเรย์นั้นเเข็งเเกร่งเป็นอย่างมาก
เรย์ได้พุ่งไปยังเฮมีเทสอีกครั้งเพื่อจะโจมตี เเสงสว่างของเขาได้ดับมอดอารมณ์ของเขาได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเเต่เรย์ได้เดินเข้าไปเพื่อดูอาการของเธอเเต่เเล้วเรย์ก็ได้ล้มลงข้างหน้าของเธอพร้อมกับกระอักเลือดออกมาอย่างมหาศาลเขาได้ใช้พลังนั้นอย่างเกิดขีดจำกัดมากเกินไปสายตาของเรย์เริ่มเลือนเขาได้เห็นเฮมีเทสได้ค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา เฮมีเทสที่บาดเจ็บได้ประคองตัวเองเดินเข้ามาหาเรย์เเละได้โอบกอดเรย์ไว้ด้วยความเป็นห่วง
” เจ้าเป็นเด็กหนุ่มเเข็งเเกร่ง..เรย์ ” หลังจากที่เธอได้กล่าวเธอก็ได้สัมผัสไปยังใบหน้าของเรย์เเละยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นเเละเธอก็ได้หมดสติไป
เรย์ได้ตื่นมาเขาพบว่าตนเองนั้นจมอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรที่ลึกเขาพยายามว่ายขึ้นไปเรื่อยเเต่ทว่าเเสงสว่างที่อยู่ข้างหน้านั้นไปไกลจากเขาเรื่อยๆ เขานั้นได้ว่ายน้ำตามเเสงนั้นจนเเรงกายของเขาหมดเขาเริ่มหมดสติเเละจมสู่ใต้สมุทร….
” เฮือกกกก! ” เสียงของเรย์ที่ได้สดุ้งตื่นขึ้นมาเเละพบว่าเขานั้นได้นอนอยู่บริเวณต้นไม่ใหญ่จุดที่เฮมีเทสเเละเขาได้อยู่ ตอนนี้เป็นเวลากว่าสัปดาห์ที่เรย์ได้นอนหมดสติไป มีจดหมายเเละสัญลักษณ์ตราอันหนึ่งที่ได้วางไว้คู่กันบริเวณต้นไม้ข้างๆเขา
” ข้าขอโทษที่ทำเเบบนั้นไปข้ารู้มันเป็นเรื่องที่เลวร้ายเเต่ข้าอยากให้เจ้าได้เติบโตเเละเเข็งเเกร่งเจ้าเป็นเด็กที่แข็งแกร่งมากเลยล่ะเรย์ ถ้าเจ้าเห็นจดหมายฉบับนี้ข้านั้นได้ออกเดินทางเพื่อกลับไปยังอาณาจักรเลเวฮาร์ทบ้านเกิดของข้า เวลา2เดือนนั้นช่างผ่านไปไวจริงๆเจ้าเติบโตขึ้นมากเลยนะเเม้จะผ่านไปเเค่เเปปเดียว ในสักวันเราจะได้เจอกันอีกครั้ง เรย์ได้ร้องไห้ออกมาด้วยความน่าสงสารเด็กหนุ่มอายุ 14 เฮมีเทสคือคนที่ช่วยชีวิตของเขาไว้เเละเป็นคนที่ได้สอนเขาเกี่ยวกับสิ่งต่างๆมากมายให้กับเขาเเละเป็นคนที่มอบสิ่งที่เขาไม่เคยได้รับในชีวิตนั่นคือความอบอุ่น..เขาได้เช็ดน้ำตา”
” ไว้ข้าจะไปหาเจ้าอีกครั้ง ” เรย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ยึดมั่น
เรย์มองไปยังอีกด้านของเขาเขาพบกับเเผนที่ขนาดใหญ่ที่ประกอบไปด้วย ผืนทวีปที่ยิ่งใหญ่ของมนุษย์
” ทิศเหนือ จักรวรรดิเเห่งอำนาจ ทาเรซช่า “
” ทิศใต้ จักรวรรดิเเห่งอำนาจ เซเรยเทีย “
” ทิศตะวันออก จักรวรรดิเเห่งอำนาจบาเลนเซีย “
” ทิศตะวันตก จักรวรรดิ ซิเวเนีย “
เเละอาณาจักรต่างๆอีก9อาณาจักร ตอนนี้เรย์นั้นอยู่ใน จักรวรรดิ ทาเรซช่า ทางทิศเหนือ ส่วนอาณาจักรเลเวฮาร์ทนั้นอยู่ทิศตะวันตกเเละอยู่ห่างไกลเป็นอย่างมาก
จากนั้นเรย์ได้หยิบสัญลักษณ์ตราอันหนึ่งขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์ที่เป็นรูปอัศวินเธอได้มอบให้เขาเรย์เห็นกล่องใบหนึ่งที่ได้วางไว้บริเวณข้างต้นไม้ใหญ่พร้อมกับกระดาษอีกใบหนึ่ง เขาได้เปิดกระดาษใบนั้นเเละอ่านข้อความที่อยู่ในนั้น
“นี่เป็นของขวัญของข้านะเรย์ ก่อนจากลาข้าเลยเตรียมของขวัญเอาไว้ให้เจ้าข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะชอบมันมั้ยเเต่ข้าดีใจที่ได้ให้เจ้านะรักษามันไว้ด้วยล่ะจากนี้ใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าต้องการนะเรย์ข้าเชื่อมั่นว่าเจ้านั้นต้องเติบโตเเล้วกลายเป็น ชาย ที่เเข็งเเกร่ง เจ้าเล่าให้ข้าฟังว่าเจ้านั้นจำอะไรไม่ได้เลยสินะเเละนี่เป็นของขวัญของข้าที่มอบให้เจ้านะ ‘สุขสันติวันเกิดนะเรย์’ ” กระดาษคัมภีร์ที่ได้บันทึกเสียงของเธอเอาไว้ เขาพยายามกลั้นน้ำตาของเขาเอาไว้เเต่เขาก็ได้ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
” ข้า อึก จะรักษามันไว้ให้ดีที่สุดเลยล่ะ” เรย์พูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึ้น
เเละเเล้วเขาได้ออกเดินทางไปอย่างไร้จุดหมาย…
******************************************************************************************************************************************************
สวัสดีครับท่านผู้อ่าน
ผมจะมาเเจ้งรายละเอียดที่อาจจะตกหล่นไป ในตอนที่เขาตื่นนั้นเขาอายุได้เพียง12ปีเเละถูกเลี้ยงดูเเละเติบโตมาอย่างโหดร้ายจนอายุได้13ปี เเละได้พบกับเฮมีเทสเเละได้ฝึกสอนการใช้เวทมนตร์เเละการต่อสู้ต่างๆจนอายุ14ตอนต้นหากมีตรงไหนผิดพลาดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอให้ผู้อ่านอ่านอย่างสนุกนะครับ