The Tale of the Void Emperor เรื่องราวของจักรพรรดิที่ไร้ประโยชน์ - ตอนที่ 3

ตอนที่ 3: หุบเขาแห่งสายฟ้าและไฟ

“ได้โปรดหยุด ฉันทำตามที่คุณบอกแล้ว ทำไมถึงยัง …. “

ดวงตาของฉันเบิกโพลง ‘ให้ตายเถอะฉันฝันร้ายว่าไอ้พวกนั้นมันทรมานฉัน … ‘ ฉันอดไม่ได้ที่จะกัดฟันและคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันในชาติที่แล้ว ฉันสาบานกับตัวเองว่าฉันจะแก้แค้นพวกเขาและลอนรี่ ที่สั่งพวกเขา

ขณะที่ฉันพยายามจะลุกขึ้น อาการปวดหัวอย่างมากก็ทักทายฉัน พร้อมกับอาการปวดหัวมันมาพร้อมกับ …. ความทรงจำ. ความทรงจำที่ไม่ใช่ของฉัน

อาการปวดหัวใช้เวลา 5 นาทีก่อนที่จะบรรเทาลง ในที่สุดฉันก็ได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างก่อนหน้านี้ แต่ ‘ทำไมถึงใช้เวลานานขนาดนี้ ‘แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกดี? เหมือนร่างกายตอนนี้รู้สึกว่ามันเป็นของฉันจริงๆ

ไมค์ยังคงนอนหลับอยู่พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ฉันออกไปข้างนอกห้องและมาถึงที่พื้นของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพียงเพื่อตกใจเล็กน้อย ‘ดูเหมือนว่าฉันจะหลับไปนานแล้ว ตอนนี้เช้าแล้วประมาณตี 4 ฉันเดาว่าถ้าจำไม่ผิดฉันนอนประมาณ 17.00 น. ‘เมื่อคิดที่จะได้ยินฉันเริ่มยืดแขนขาและมันก็รู้สึกดีจริงๆ

เวลาออกกำลังกายคือตอนนี้จากความทรงจำ ฉันรู้ว่าเจ้าของคนก่อนออกกำลังกายทุกวันในช่วง 3 ปีที่ผ่านมาหมายถึงอายุ 13 ถึง 16 ปีเขาออกกำลังกายทุกวันโดยไม่ขาดวัน

แต่ฉันจะออกกำลังกายมากกว่าเขา 3 ชั่วโมงในตอนเช้าและ 3 ชั่วโมงในตอนกลางคืนและฉันจะค่อยๆเพิ่มความยากขึ้น เนื่องจากสงครามแห่งธาตุ จำเป็นต้องมีร่างกายที่ทรงพลังเพื่อฝึกฝนเทคนิคแห่งธาตุ หากร่างกายของพวกเขาไม่สามารถรับพลังงานธาตุดิบที่ไหลผ่านร่างกายได้ พวกเขาก็จะพิการหรือตายทันที

ดังนั้นฉันจึงเริ่ม

ฉันวิดพื้นจนขยับไม่ได้เลยสักนิด

จากนั้นฉันก็ดึงตัวเองขึ้นโดยแขวนไว้บนกิ่งก้านของต้นไม้จนกระทั่งฉันล้มลงด้วยเสียงดัง เมื่อทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว ฉันพักสักครู่ก่อนที่จะดื่มน้ำ

จากนั้นก็มาถึงส่วนที่เจ็บปวดที่สุดของการฝึก ฉันไปที่ห้องเก็บของเล็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเราและเอาไม้เรียวทื่อออกมาและเริ่มตีมันให้ทั่วตัว ฉันตีไม้เรียวที่มือและขาก่อนจากนั้นฉันก็ถอดเสื้อยืดออกเพื่อตีที่หน้าอกและหน้าท้อง แต่ก็แปลกใจ

‘ให้ตายเถอะนั่นเป็นกล้ามท้องที่ดีที่ฉันมาถึงที่นี่ ลองดูที่นี่ ….. กล้ามเนื้อของฉันก็ดูดีเช่นกัน ‘ฉันไม่เคยสังเกตเห็นร่างกายใหม่ของฉันเลยจนกระทั่งตอนนี้ ฉันดูผอม แต่ไม่รู้ว่าฉันมีกล้ามเนื้อซ่อนอยู่

ได้เวลาดำเนินการต่อ

หลังจากตีทุกส่วนของร่างกายฉัน ยกเว้นที่เดียว … ฉันตีมันอีกครั้งเมื่อฝึกและมันก็ดำเนินต่อไป

ฉันก็ฝึกจนเหมือนท่อนไม้และไม่สามารถขยับกล้ามเนื้อได้ ‘ดูเหมือนว่าฉันจะออกกำลังกายมากเกินไป ‘ฉันนอนอยู่ตรงนั้นซักพัก

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็เคลื่อนไหวได้และในขณะที่ต้องทนกับความเจ็บปวด ฉันก็ไปอาบน้ำที่โรงอาบน้ำ

เมื่อมองไปที่นาฬิกาก็เป็นเวลา 15 นาทีที่ผ่านมา 8.00 น. ‘ดูเหมือนว่าฉันออกกำลังกายเป็นเวลา 4 ชั่วโมงแทนที่จะเป็น 3’

ก่อนอื่นเรามารับของจากห้องพักก่อนและทานอาหารเช้าที่โรงแรมไรอัน

เมื่อมาถึงห้องของฉัน ฉันสวมชุดคลุมและฮูดก่อนจะซ่อนม้วนหนังสือทั้งสองเล่มและกระเป๋าทั้งสองใบไว้ที่ที่ซ่อนใกล้พุ่มไม้ ซึ่งฉันขุดออกมาหลังต้นไม้ที่มุมพื้นของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เอธานคิดว่า ‘อย่างไรก็ตาม ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เงินเพื่อกินข้าวที่โรงแรมไรอัน ‘

…

…

หลังจากเข้ามาในโรงแรมนั่งตรงหัวมุม บริกรมารับออร์เดอร์“ คุณอยากได้อะไรคะ?”

เป็นบริกรคนเดียวกับเมื่อวาน

“ แค่เอาอาหารที่ดีที่สุดของคุณมาให้ฉันและบอกเจ้านายของคุณว่า เขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร ฉันบอกนายของฉันแล้ว”

…

…

หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็กลับไปบ้านเด็กกำพร้า

ภายในสำนักงานของคุณราล์ฟ

คุณราล์ฟมีสีหน้าเคร่งเครียดขณะที่เธอถามว่า “เอาล่ะตอนนี้ คุณช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าคุณมีทองมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร”

ฉันยังใช้สีหน้าจริงจังและพูดว่า “มิสซิสราล์ฟคุณสามารถเชื่อใจฉันได้ว่าฉันไม่ได้รับทรัพย์สมบัตินี้โดยใช้วิธีลับหลัง เช่นการขโมยหรืออะไรก็ตาม คุณสามารถพูดได้ว่ามันเป็นการชดเชยให้ จากฉัน มันมีครอบครัวที่ร่ำรวยอยู่ครอบครัวหนึ่งพวกเขาได้รับบาดเจ็บโดยอุบัติเหตุ และให้ทองทาเอลเป็นค่าตอบแทนกับฉันมา “

มิสซิสราล์ฟถอนหายใจและกล่าวว่า “ฉันหวังว่าคุณจะพูดความจริง อย่างไรก็ตามไมค์จะมากับคุณที่หุบเขาสายฟ้าและไฟ การตรวจสอบของพวกเขาจะเริ่มในหนึ่งสัปดาห์และอาจใช้เวลาประมาณ 6-7 วัน ให้คุณสองคนไปที่นั่น ฉันได้เตรียมรถม้าพร้อมกับเงินที่คุณให้ฉันเมื่อวานนี้แล้ว “มิสซิสราล์ฟหยุดรอที่นี่สักหน่อย พลางดูนาฬิกาบนผนังแล้วพูดต่อ” ตอนนี้ 08:47 น. และรถม้าจะมาที่นี่เวลา 11.00 น. ยิ่งคุณไปเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะคุณไม่อยากพลาดการสอบครั้งนี้ เนื่องจากการสอบครั้งต่อไปจะจัดขึ้นในอีก 6 เดือนต่อมา “

หลังจากคุยกันอีกเล็กน้อยฉันก็ออกจากห้องทำงานและมุ่งหน้าไปที่ห้องของฉัน

เข้าไปในห้องฉันไม่เห็นไมค์ ‘ดูเหมือนว่าเขาจะไปที่โรงอาบน้ำ ‘จากนั้นฉันก็เริ่มเตรียมเสื้อผ้าและสิ่งของอื่น ๆ อืมฉันจะต้องมีกระเป๋าอีกใบเพื่อเก็บของขวัญของฉันด้วย

…

…

เวลาผ่านไปขณะที่ทั้ง เอธาน และ ไมค์ พร้อมและรอรถม้า

เด็ก ๆ และมิสซิสราล์ฟก็อยู่กับเราและเด็กๆของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็อยู่ด้วย

เด็ก ๆ ตื่นเต้นกันมาก ตั้งแต่คุณราล์ฟซื้อของให้เด็ก ๆ เช่นของเล่นและขนมโดยใช้ทองแท่งที่ฉันให้เธอเมื่อวาน

รถม้ามาถึงเมื่อครู่นี้

คุณราล์ฟพูดในเวลานี้ว่า “เอธาน ไมค์ โปรดระวัง ที่นั่น โลกนี้โหดร้าย ดังนั้นคุณทั้งสองต้องก้าวอย่างระมัดระวัง”

หลังจากกล่าวคำอำลากับทุกคนทั้งเอธานและไมค์ก็เข้าไปในรถม้าพร้อมกระเป๋าของพวกเขา

ภายในแคร่

ไมค์พูดค่อนข้างเศร้า “ตอนนี้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีพี่ใหญ่”

“ไม่ต้องห่วงครับ พวกเราจะมาที่นี่ เพื่อดูแลพวกเขา พวกเราต้องแข็งแกร่งให้ได้โดยเร็ว ถ้าเราแข็งแกร่งเราจะได้รับความมั่งคั่งอย่างง่ายดายและกลับมาที่นี่บ่อยขึ้นด้วย”

ดังนั้นการเดินทางสู่หุบเขาสายฟ้า – ไฟจึงเริ่มต้นขึ้น หวังว่าเราจะไปถึงที่นั่นเร็ว ๆ นี้

…

…

…

วันนี้เป็นวันที่ 6 แล้วนับตั้งแต่เราออกจากเมือง

ทุกวันในตอนเย็นเราจะพักในเมืองเล็ก ๆ ก่อนออกเดินทางในตอนเช้า เนื่องจากลุงลี ซึ่งเป็นคนขับรถม้าได้วางแผนเส้นทางไปยังหุบเขาสายฟ้าไว้แล้ว

ระหว่างทางเราได้เห็นสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์มากมาย

เรายังเห็นผู้คนบินด้วยความเร็วระดับจรวด ซึ่งเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ คนนั้นมาและไป

วู้ววววววว-

และวันนี้เราเข้าสู่พื้นที่ที่หุบเขาแห่งสายฟ้า-ไฟตั้งอยู่แล้ว

* สครี …. *

เมื่อได้ยินเสียงทั้งเอธานและไมค์มองไปที่ท้องฟ้าจากรถม้าและตกใจ

นกยักษ์ตัวใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเปลวไฟกำลังบินไปยังหุบเขาสายฟ้า – ไฟอย่างรวดเร็ว

ฉันรู้สึกแย่ เมื่อเห็นว่าฉันเผลออุทานว่า “พระเจ้าช่วย” ออกมา

ดวงตาของไมค์มีอารมณ์ที่โหยหา ขณะที่เขาพูด “นั่นคือนกอินทรีเพลิง ที่มีชื่อเสียงแห่งหุบเขาสายฟ้า – ไฟ ผู้อาวุโสทุกคนของหุบเขามีสัตว์ร้ายเป็นพาหนะประจำตัว”

“ ฉันก็ต้องการมันเหมือนกันและมันก็ดูเท่มาก” เอธานอดกลั้นไม่ได้แสดงความปรารถนาที่จะได้สัตว์ชนิดนี้มาเป็นของตัวเอง

ไมค์ส่ายหัว “พวกเราต้องผ่านสงคราแห่งธาตุก่อน มันยังมีอีกยาวไกล ก่อนที่เราจะขี่สัตว์ร้ายแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่แตกต่างสำหรับกับพวกนักเวทย์แห่งธาตุ”

หลังจากสงบความตื่นเต้นของฉัน ฉันพูดกับไมค์ว่า “เข้มแข็ง ตราบใดที่เราแข็งแกร่ง เราก็สามารถได้รับสิ่งที่ต้องการมาทำให้ดีที่สุดที่หุบเขาสายฟ้า – ไฟ “

ทันใดนั้นรถม้าก็หยุดลง

“เอาล่ะเด็ก ๆ ออกมาดูส่วนนี้ของ หุบเขาสายฟ้า – ไฟ เพราะหลังจากเข้าไปในเมืองด้านล่างแล้ว คุณจะไม่เห็นว่า หุบเขาสายฟ้า – ไฟนั้นใหญ่แค่ไหน”

เมื่อได้ยินเสียงของลุงลีฉันและไมค์ก็ออกมา ลุงลียังเล่าเรื่องต่างๆให้เราฟังและให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์ระหว่างทางเราจึงขอบคุณเขามาก

เมื่อมองไปด้านหน้า หลังจากออกมาขอบฟ้าของเราก็กว้างขึ้น

เมื่อมองไปที่ทิวทัศน์ตรงหน้าฉันก็คิดว่า ‘ที่นี่ไม่ใช่หุบเขา มันเป็นแกรนด์แคนยอนที่แปลกประหลาด มันใหญ่และยาวมาก เป็นเมืองที่มีเทือกเขาทั้งสองด้านฉันมองไม่เห็นจุดจบเลยด้วยซ้ำ และส่วนที่ลึกลงไปของท้องฟ้าของหุบเขา มีเมฆสีดำที่เต็มไปด้วยสายฟ้าฟาดมันดูอันตรายมากแม้จากที่ไกล ๆ ฉันสงสัยว่าการยืนอยู่ในสถานที่นั้นจะรู้สึกอย่างไร ‘

ไมค์อ้าปากกว้างมองเห็นวิว “พี่ชาย ที่นี่ใหญ่มาก แค่มองไปที่ผู้คนและอาคารเหล่านั้นทั้งหมดก็มองแทบไม่ไหวแล้ว”

จากนั้นเสียงของลุงลีก็ตามมา

“เอาล่ะเด็ก ๆ ได้เวลาไปต่อแล้ว”

…

…

หลังจากเดินทางต่อไปอีก 1 ชั่วโมง ในที่สุดเราก็มาถึงประตูหุบเขาสายฟ้า – ไฟ

รถม้าหยุดที่ประตู เมื่อเราทั้งสองออกมา

เมื่อเห็นทั้งสองคนออกมา ลุงลีก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “การเดินทางของเราสิ้นสุดที่นี่เด็ก ๆ และฉันจะไม่เข้าไปข้างในเพราะฉันจะต้องจ่ายเงินจำนวนหนึ่ง ถ้าฉันต้องการขับรถม้าเข้าไปข้างในแน่นอนคุณสองคน ไม่ต้องจ่ายอะไรเลยมี แต่คนที่นำสิ่งของเช่นรถม้าหรือรถขนส่งอื่น ๆ พวกนั้นต้องจ่าย ฉันขอให้พวกเธอเข้มแข็งขึ้น ไม่งั้นคุณจะต้องขับรถม้าเหมือนฉันฮ่า ๆ ๆ ๆ ”

หลังจากกล่าวคำอำลากับลุงลีทั้งเอธานและไมค์ก็มุ่งหน้าไปที่ประตูเมือง แต่ถูกทหารยามหยุดไว้

“จุดประสงค์?” หนึ่งในผู้คุมพูด

ก่อนที่ฉันจะพูดไมค์พูดว่า “เรามาที่นี่เพื่อรับการตรวจสอบที่จะเริ่มในวันพรุ่งนี้”

“เงิน 1 เหรียญต่อหัว”

ไมค์ถามอย่างงง ๆ ว่า “เอ่อ เราจะไปข้างในด้วยขาไม่ได้อยู่บนรถม้าจะขอเงินทำไม”

“ถ้าคุณจะขับรถม้าเข้าไปข้างในเราจะต้องขอเงิน 10 เหรียญแทนที่จะเป็นแค่ 1 เหรียญ ตอนนี้รีบจ่ายเงินถ้าคุณต้องการเข้าไปข้างใน”

ฉันหยิบเหรียญเงินสองอันออกมาจากกระเป๋าและโยนไปที่ยามที่จับพวกมันอย่างชำนาญ

“เอาล่ะ เข้าได้แล้ว”

ก่อนที่ไมค์จะพูดมากกว่านี้ฉันจับมือเขาแล้วเข้าไป พอเข้าไปแล้วไมค์ก็พูดว่า “พี่ครับ ลุงลีบอกว่าพวกเขาขอเงินถ้าเราขับรถม้าเข้าไปข้างในเท่านั้นนี่”

หลังจากสะบัดหน้าผากของเขาแล้วฉันก็พูดว่า “เจ้าโง่ ผู้คุมพวกนั้นรู้ชัดว่าพวกเราเป็นแค่บ้านนอก และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงรีดไถเงินจากพวกเรา คุณคิดว่าเราสามารถผ่านประตูไปได้โดยไม่ต้องจ่ายเงิน แต่ .. .. “เอธานหยุดลงและตาของเขาก็ดูเย็นชาในขณะที่เขาพูด” แต่หลังจากที่คุณเข้มแข็งขึ้น คุณสามารถสอนบทเรียนนั้นให้กับยามได้จำไว้ว่า ความแข็งแกร่ง เป็นพื้นฐานของการใช้เหตุผล “

เมื่อเห็นไมค์ผงกศีรษะฉันจึงพูดว่า “ไปหาโรงแรมที่พักกันเถอะ ตอนนี้ก็เกือบค่ำแล้วเราต้องหาที่พักผ่อนให้เต็มที่ เราต้องอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเพราะการสอบจะเริ่มขึ้น พรุ่งนี้เช้าตรู่”