The Trembling World - ตอนที่ 305

TTW:บทที่ 305 แมงกะพรุนฝันร้าย

ความรู้สึกเผาไหม้เริ่มขึ้นจากฝ่าเท้าของเขาและลามขึ้นเรื่อยๆ ๆผิวของเขารู้สึกราวกับว่ามันกําลังถูกย่างบนตะแกรงความรู้สึกแบบร้อนแบบนี้แทบจะไม่สามารถทนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้ แต่ หลิวกํา มีความอดทนสูงเขาพยายามวางสีหน้าเป็นปกติเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะเดียวกันในจิตใจของเขาก็รู้สึกกะวนกะวาย มันอาจเป็นไปได้ว่าเขาโชคดีที่ตื่นจากความสามารถ

บางที่ร่างกายของเขาอาจจะพิเศษและยาเหล่านี้มีโอกาสสูงที่จะประสบความสําเร็จเมื่อฉีดลงบนตัวของเขา

“มันเป็นยังไงบ้าง?” ซูนีน่า ถาม หลิว

“ ไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆดูเหมือนว่ายาตัวนี้จะมีอัตราความสําเร็จต่ำ คุณมีตัวอย่างที่ประสบความสําเร็จกับยานี้ไหม” หลิวกํา ถามด้วยความรู้สึกผิดหวัง

“ในความเป็นจริงแล้วเรื่องนี้ประสบความสําเร็จกับตัวทดลองแรกของเรา หลังจากนั้นเราดึงสารร่างกายของเขามากลั่นและนั่นคือวิธีที่เราทําให้อัตราความสําเร็จ 5% เกิดขึ้น อาจเป็นเพราะ จํานวนตัวอย่างน้อยเกินไปถ้าเราเพิ่มตัวอย่างขึ้นอัตราความสําเร็จของยานี้จะเพิ่มขึ้น” เหว่ยเหลียง ตอบอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะพอแค่นี้ บอกผมเกี่ยวกับโครงการอื่น อื่นๆยาที่สามารถทําให้เกิดความฝันได้ เริ่มจากแนวคิดสู่กระบวนการผลิต อธิบายอย่างละเอียดให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้” หลิวกํา พยักหน้าในขณะที่เขาเปลี่ยนหัวข้อที่น่าสนใจ

เมื่อ ซุนีน่า อธิบายสั้นๆเกี่ยวกับโครงการของพวกเขา หลิวกํา เริ่มสนใจมากขึ้นนี่คือจุดสําคัญของการเดินทางมายังฐานในครั้งนี้ ความสงสัยของ หลิวกํา คือทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนเรือเซเรนิตี้บางที่อาจเกิดจากโครงการวิจัยนี้

“ในโครงการนี้เราพบตัวอย่างที่อ่อนแอที่สุดในการทดลองที่มีจิตใจอ่อนแอเมื่อเผชิญหน้ากับแมงกะพรุนในทะเลลึกบางตัวทําให้พวกเขามีประสาทหลอนที่ไม่สามารถอธิบายได้ แมงกะพรุนในทะเลลึกสามารถสะกดจิตได้ เมื่อพวกเขาถูกสะกดจิตพวกเขาจะเริ่มเดินทางสู่โลกแห่งความฝัน และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะปลุกพวกเขาขึ้นมา…”

“ภาพหลอนและความฝันขึ้นอยู่กับระยะทางและอุปสรรคเช่นกัน เราสงสัยว่าแมงกะพรุ นยักษ์อาจเป็นตัวอย่างที่มีความสัมพันธ์ทางชีวภาพที่สามารถเชื่อมต่อกับจิตวิญญาณได้… ”

“นั่นคือสิ่งที่เราเริ่มค้นคว้าแมงกะพรุนทะเลลึก หลังจากการทดสอบและการฉีดยาแล้วเราสามารถเพิ่มความสามารถในการทําให้เกิดอาการประสาทหลอนได้…”

“ห้องทดลองนี้ปรับปรุงแมงกะพรุนทะเลลึกเราตั้งชื่อแมงกะพรุนนั้นว่า แมงกะพรุนฝันร้าย…”

“…..”

หลังจากอธิบายเกี่ยวกับโครงการเป็นเวลานาน หลิวกํา ก็เข้าใจจุดสําคัญของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาสามารถยืนยันได้ว่าสิ่งที่เคยทําร้ายพวกเขาในคืนก่อนนั้นคือ สัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงซึ่งเป็นแมงกะพรุนจากฐานใต้ทะเลนี้

“ในปัจจุบันเราพยายามสร้างยาที่เกิดความผันซึ่งมีอัตราความสําเร็จต่ํามาก…อาจมีความประสบความสําเร็จจาก 1 ใน1000หรือน้อยกว่านั้น เราไม่สามารถจัดหาตัวอย่างยาที่กระตุ้นความฝันได้ เหตุผลก็คือการสร้างยานี้ในสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าเราจะพยายามเก็บด้วยวิธีใดหลังจาก 5 นาที ผลของยาจะกลายเป็นออกฤทธิ์ช้า”

“การสร้างยาในสถานที่จําเป็นต้องสกัดสารออกฤทธิ์ของแมงกะพรุนฝันร้าย เรามีแมงกะพรุนตัวเดียวที่ถูกขังเอาไว้ในห้องชั้นล่าง ก่อนที่เราจะได้รับการจัดสรรเพิ่มเติมห้องนั้นจะต้องปิดตัวลงเราเสียใจเป็นอย่างมากที่ไม่สามารถแสดงให้เห็นถึงความสามารถของแมงกะพรุนฝันร้าย และยาที่ถูกสร้างจากตัวของมัน” ซูนีน่า กล่าวเสริม

“คุณแน่ใจหรือไม่ว่าแมงกะพรุนฝันร้ายยังคงถูกขังเอาไว้ในห้องด้านล่าง?หรือว่ามันหลบหนีจากการจองจําไปแล้ว?” หลิวกํา ถาม เหว่ยเหลียง

“ จากด้านเทคโนโลยีแล้วโอกาสที่แมงกะพรุนฝันร้ายจะหลบหนีไปไม่สูงมากนัก ห้องนั้นเป็นห้องที่ถูกสร้างขึ้นโดยวัสดุเฉพาะ ด้วยวิธีการสร้างนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนีออกไป หากมันหนีออกจากห้องปฏิบัติการของเราจะเกิดการสูญเสียเป็นอย่างมาก เกือบครึ่งนึงของทรัพยากรทั้งหมดเรามุ่งเน้นค้นคว้าวิจัยมัน เป็นไปได้ว่าโครงการนี้เป็นผลงานที่น่ายกย่องที่สุดของเรา” เหว่ยเหลียง เข้ามาแทรกแซงและพูดขึ้น

“มันอาจแสดงสัญชาตญาณหนีออกไปเพราะความหิว?มันสามารถใช้แรงกดดันภายนอกช่วยในการหลบหนีได้เนื่องจากนี่เป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถตรวจสอบได้ใช่ไหม?” หลิวกํา มั่นใจเลยว่าสิ่งมีชีวิตที่โจมตีพวกเขาเมื่อคืนก่อนเป็นแมงกะพรุนฝันร้ายนี้

“เป็นไปได้หรือไม่นั้น?เราทิ้งมันไว้พร้อมกับแหล่งอาหารที่อุดมสมบูรณ์ดังนั้นมันจึงไม่สมควรหิว ถ้ามันไม่รอดความพยายามของเราอาจจะเสียเปล่า เหตุการณ์แบบนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้แน่นอน” เหว่ยเหลียง ส่ายหัวปฏิเสธ

“เอาล่ะ หวังว่าเมื่อห้องปฏิบัติการนี้กลายกลับมาทํางานอีกครั้งมันยังคงทําตัวดีและอยู่ภายในห้องนั้น ด้วยวิธีนี้คุณจะสามารถดําเนินการวิจัยต่อไปได้ ตอนนี้ขอยุติการประชุมของพวกเราเพียงเท่านี้ จากสิ่งที่ผมได้เห็นคุณทําได้ดีที่สุด ผมจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาสถานที่ของคุณไว้ นอกจากนี้ผมจะขอตัวอย่างและวัสดุสิ้นเปลืองเพิ่มเติมเพื่อให้โครงการสามารถดําเนินการต่อไปได้” หลิวกํา สรุปการตัดสินใจของเขา

“ผมรู้สึกขอบคุณมากที่คุณตกลงที่จะสนับสนุนพวกเรา!เราจะตอบสนองความต้องการของคุณ เราจะมุ่งมั่นเพื่อให้ได้ผลลัพธ์อย่างดีจากโครงการของเรา!” เหว่ยเหลียง โค้งคํานับแทนพนักงานของเขาทั้งหมดในการขอบคุณ หลิวกํา

หลังจากการประชุมจบลงตามคําแนะนําของ เหว่ยเหลียง และ ซูนีน่า หลิวกํา สามารถ เข้าเยี่ยมชมส่วนที่เหลือของห้องปฏิบัติการได้ ห้องอื่นๆอีกหลายแห่งถูกปิดล็อคมีเพียงพื้นที่ทดลองและห้องนั่งเล่น 2 แห่งเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้

“ห้องปฏิบัติการนี้มีนักวิจัยแค่ 18 คนเท่านั้นหรอ” หลิวกํา ถามเหว่ยเหลียง

“ ใช่แล้ว เราได้ส่งใบสมัครเพื่อขอความช่วยเหลือเพิ่มเติม เราขาดกําลังคน ถ้ายังไงคุณพอจะช่วยเรียกร้องในนามของเราเพื่อหานักชีวเคมีวิศวะไฟฟ้าผู้เชี่ยวชาญด้านควอนตัมและอุปกรณ์ชั้นสูงอื่นๆเพื่อให้การทดลองของเรามีประสิทธิภาพมากขึ้น” เหว่ยเหลียงตอบอย่างรวดเร็ว

“ผมจะทําอย่างดีที่สุด” หลิวกํา พยักหน้า

“คุณเป็นตัวแทนที่ดูดีที่สุดที่ส่งมาจากสํานักงานใหญ่เท่าที่ผมเห็นมา” เหว่ยเหลียง เริ่มกระจบออกมา

“อย่างนั้นหรอ?ผมพึ่งได้งานนี้ดูเหมือนว่าผมคงจะต้องเข้มงวดมากขึ้นแล้ว” หลิวกํา หยอกล้อ

“คุณเป็นมืออาชีพมากและมีความรับผิดชอบดังนั้นคุณมีความรับผิดชอบในการสอบถามข้อมูลจากห้องปฏิบัติการของพวกเราย่อมเป็นเกียรติอย่างมาก” เหว่ยเหลียง กล่าวเสริม

พวกเขาเดินผ่านห้องโดยสารที่ปิดสนิท ห้องประตูนั้นแตกต่างจากที่อื่นเพราะมีสีสเปรย์สีแดง