The Trembling World - ตอนที่ 276

TTW:บทที่ 276 ความทรงจำ
ผู้นำสวมเสื้อกันฝนมองไปที่นักรบสวมเกราะทั้ง 2 คนที่หมดสติอยู่เขาลังเลใจที่จะนำนักรบพวกนี้กลับไปยังฐานดีหรือไม่ ผู้นำคิดถ้าเขาไม่ใช้โอกาสนี้ในการออกไปพวกเขาอาจสูญเสียมากกว่านี้เนื่องจากอาวุธปืนของพวกเขาถูกยึดโดย จางเฉียงหลี่ ไปหมดแล้ว พวกเขาสามารถพานักรบพวกนี้ไปได้เนื่องจากพวกเขายังมีผู้เล่นอีกจำนวนหลายคนถ้าพวกเขาไปถึงด้านล่างของภูเขา จะมีรถตู้รออยู่
ปัญหาก็คือหากนักรบตื่นขึ้นในระหว่างทางล่ะ?
มันยังคงมีทางออกเพียงแต่ต้องมัดพวกเขาไว้ให้แน่นจนไม่สามารถขยับตัวได้แล้วนำพวกเขากลับไปที่ฐานจากนั้นพวกเขาสามารถทดลองกับนักรบพวกนี้เท่าที่พวกเขาต้องการ แน่นอนว่าเมื่อพวกเขาสามารถผ่าพิสูจน์ร่างกายของนักรบพวกนี้บางทีเขาอาจจะได้ค่าประสบการณ์หลังจากที่ฆ่าพวกนักรบ
ผู้นำอธิบายแผนการให้กับผู้ติดตามของเขา พวกเขาเดินไปที่นักรบและมัด พร้อมกับอธิษฐานไม่ให้พวกนักรบตื่นขึ้นมา เพื่อความปลอดภัยของพวกเขาเชือกทั้งหมดถูกใช้มัดนักรบเพื่อป้องกันการหลบหนี
ผู้นำไม่สามารถเปิดทางออกประตูขนาดใหญ่ได้ วิธีเดียวที่เขาจะออกไปคือทางเดิมที่พวกเขาเข้ามาดังนั้นพวกเขาจึงส่งคนติดตาม 2 -3 คนขึ้นไปบนกำแพงจากนั้นพวกที่เหลือค่อยเคลื่อนย้ายนักรบข้ามกำแพงไป
เมื่อพวกเขายกร่างขึ้นบนกำแพงได้ครึ่งหนึ่งระบบการรีบูทของนักรบส่วนชุดเกราะก็เสร็จสิ้นในเวลานั้นเองมันก็ตื่นขึ้น นักรบสวมชุดเกราะพบว่าตัวมันเองถูกมัดโดยเชือก ดังนั้นมันจึงเปิดช่องที่ซ่อนไว้ซึ่งเป็นเลื่อยไฟฟ้าออกมาตัดเชือกทั้งหมด
ในขณะนั้นเองผู้นำสวมเสื้อกันฝนก็ตระหนักได้ว่าเขาทำผิดพลาด เขารีบวิ่งไปยังทิศทางอื่นๆส่วนคนอื่นๆที่อยู่บนกำแพงก็รีบกระโดดลงด้านข้างอย่างรวดเร็วโชคดีที่พวกเขาสามารถหลบได้
คนอื่นๆที่อยู่ภายในรั้วกำแพงพยายามซ่อนตัวอยู่หลังตึกวิจัยที่ยุบนักรบทั้งสองคนยิงเลเซอร์มุ่งเป้าไปยังผู้คนที่วิ่งอยู่ทำให้พวกเขาล้มลงทีละคน
ผู้นำเสื้อกันฝนและผู้เล่นส่วนที่เหลือวิ่งออกไปด้านข้างของลานกว้าง เพียงไม่นานพวกเขาก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ผ่านท้องฟ้ายามราตรีเครื่องเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่อยู่เหนือลานขนาดใหญ่ พวกเขาทั้งหมดถูกยิงด้วยแสงเลเซอร์จากเฮลิคอปเตอร์
น่าเศร้าที่ชายสวมเสื้อกันฝนและผู้ติดตามเป็นเพียงแค่มนุษย์เมื่อได้รับการโจมตีด้วยแสงเลเซอร์พวกเขาไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ดังนั้นพวกเขาจึงต้องจ่ายด้วยชีวิตของตัวเองในเวลานี้ผู้นำสวมเสื้อกันฝนเข้าใจแล้วว่าทำไม หลิวกำ ถึงอนุญาตให้พวกเขามีชีวิตอยู่ มันเป็นเพราะ หลิวกำต้องการให้ พวกเขาเป็นเหยื่อล่อ ตราบใดที่พวกเขายังคงมีชีวิตอยู่พวกเขาก็สามารถซื้อเวลาให้กับ หลิวกำ ซัก 1 ถึง 2 นาทีเพื่อให้ หลิวกำ หนีไปได้
พวกเขาได้ทำหน้าที่เป็น “ เหยื่อ” อย่างสวยงาม
*****
ในเวลานั้น หลิวกำ มีปัญหามากมายที่เขากังวลเขาต้องการจะถาม ยินฮี เกี่ยวกับเรื่องทุกอย่างแต่สถานการณ์ตอนนี้ยังไม่เหมาะสมที่เขาจะสอบถาม ก่อนอื่นพวกเขาต้องออกจากสถานที่นี้อย่างรวดเร็ว
หลิวกำ, จางเฉียงหลี่ และยินฮี พยายามพาตัวเองหนีออกจากลานเล็กๆผ่านประตูที่พังตัวแล้ววิ่งออกจากลานขนาดใหญ่ไปยังป่าก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะกลับมา
มันเป็นช่วงเวลาที่ฝนตกน้อยลงและดวงอาทิตย์ก็คล้อยต่ำลง
ในขณะที่ ยินฮี กำลังวิ่งลงไปที่ภูเขาเธอยังคงกดแผงหน้าจอขนาดเล็กบนหน้าอกของเธอมันคือการปิดร่องรอยเกี่ยวกับการติดตามทั้งหมดในร่างกายของเธอเห็นได้ชัดว่าสัญญาณบางอย่างยากที่จะปิดในสุดท้ายเธอก็สามารถขยายความถี่ระหว่างแต่ละสัญญาณให้เป็นทุกๆ 5 ชั่วโมงเท่านั้น
******
“ ยินฮี เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงกลายเป็นอย่างนี้?” หลิวกำถาม ในที่สุดเมื่อพวกเขามาถึงจุดที่พวกเขาจอดรถไว้ในถ้ำ
แม้ว่าประเด็นเหล่านี้เป็นการกล่าวถึงเรื่องส่วนตัวและ จางเฉียงหลี่ ยังคงอยู่ที่นั่นแต่เขาก็ไม่ใช่คนนอก หลิวกำ และ ยินฮี จึงไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องรักษาความลับนี้
“มีบางอย่างตอนที่ฉันปิดบังคุณอยู่ ไม่ใช่ว่าฉันต้องการปิดบังมันจากคุณ แต่เป็นเพราะว่าฉันไม่สามารถเปิดเผยออกมาได้ ดังนั้นนั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้” ยินฮี ตอบ หลิวกำ ในที่สุดตอนนี้เธอได้ปรับเสียงของนักรบสวมชุดเกราะให้พูดเป็นเสียงชัดเจน
ด้วยการปรับที่เหมาะสมเธอพยายามปรับให้ตรงกับเสียงเดิมของเธอในอดีตมากที่สุดเพื่อให้ หลิวกำ รู้สึกคุ้นเคยมากขึ้น
“ มันคืออะไร?” หลิวกำ ถามอย่างรวดเร็ว
“วันนี้ฉันสามารถระรึกถึงชีวิตในอดีตของฉันได้ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกลึกลงไปในจิตวิญญาณของฉัน ฉันสามารถจดจำได้เพียงเล็กน้อยว่าฉันไม่ใช่หุ่นยนต์ทางชีวเคมี…ชีวิตอันมีค่าของฉัน…ฉันเป็นพลาสม่าภายในพายุเนบิวล่าจักรวาล ฉันไม่รู้ว่าฉันเดินไปทั่วโลกและถูกจับมาใส่ลงไปในร่างของหุ่นยนต์ชีวเคมีได้อย่างไร นั่นเป็นเพราะพายุฝนฟ้าคะนองการโจมตีด้วยไฟฟ้า 1 แสนโวลต์ทำให้ที่ปิดผนึกของฉันเสีย…ในช่วงเวลาที่วิญญาณพลาสมาของฉันถูกปลดปล่อยออกจากร่าง ฉันได้ติดตามกระแสไฟฟ้าเป็นจำนวน 100 ล้านโวลต์เพื่อบุกเข้าไปในร่างของนักรบ ฉันรีบควบคุมศูนย์ควบคุมของพวกมัน และนั่นคือสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ในตอนนี้” ยินฮี อธิบาย
“วิญญาณ พลาสม่า?” จางเฉียงหลี่ รู้สึกตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
“ใช่แล้ว ตามความทรงจำที่กระจัดกระจายของฉัน วิญญาณ พลาสม่า สามารถเดินทางได้ทั่วแกแลคซี่ เมื่อฉันมีพลังจิตมากฉันสามารถเดินผ่านแกแล็คซี่ได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อฉันมีพลังน้อยฉันจะกลายเป็นปลิงที่เกาะสิ่งมีชีวิตทางชีวภาพและไฟฟ้า ตอนนี้พลังวิญญาณของฉันอ่อนแอมากฉันสามารถพึ่งพาร่างกายนี้เพื่อให้อยู่รอดได้ โชคดีที่เมื่อร่างกายหุ่นยนต์ของฉันถูกทำลายเกิดอุโมงค์แรงดันไฟฟ้าเชื่อมต่อถ่ายทอดจิตวิญญาณของฉันไป ไม่อย่างนั้น….” ยินฮี พูดต่อ
“ถ้าคุณไม่สามารถควบคุมร่างกายได้สำเร็จคุณจะเป็นอย่างไร?” หลิวกำ ขัดจังหวะ
“หากฉันไม่สามารถประสบความสำเร็จในการครอบครองจิตวิญญาณของฉันก็จะกระจัดกระจายอยู่ในสายลม ด้วยส่วนสำคัญของความทรงจำถูกทำลายฉันจะกลายเป็นพลาสม่าจนกว่าฉันจะดับไป ฉันจะหายไปจากจักรวาลไม่มีที่สิ้นสุดนี้” ยินฮี ตอบ
“ดังนั้นสิ่งที่คุณบอกผมว่าการโจมตีด้วยไฟฟ้าจะไม่ทำร้ายคุณนั้น…เป็นเรื่องโกหกอย่างนั้นหรอ” หลิวกำอย่างขุ่นเคือง
————————————————————