The Ultimate Student สุดยอดนักเรียนสมองอัจฉริยะ - บทที่ 164 หญิงสาวแปลกหน้ากับชุดบิกินี่

“เฮ้อ~”
จี้เฟิงหาวเขาลุกขึ้นยืนและขยับตัวเล็กน้อย
“พี่สาวหยูซวนคุณอาศัยอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้คุณไม่กลัวตอนกลางคืนเหรอ” จี้เฟิงถามอย่างไม่เป็นทางการ
“ใครบอกเธอว่าฉันอยู่คนเดียวมีผู้หญิงอีกคนที่อาศัยอยู่กับฉันที่นี่เธอเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่สหพันธ์มหาวิทยาลัยนี่แหละและเธอก็สวยมากด้วย!” เซียวหยูซวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“แต่ผมว่าพี่สาวหยูซวนสวยกว่า”จี้เฟิงพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เด็กบ้า!”เซียวหยูซวนหน้าแดงและเธอก็อดไม่ได้ที่จะหลบตาจี้เฟิง
จี้เฟิงยิ้มเล็กน้อยเขาเดินกลับมาในห้องและมองไปรอบๆห้อง
“เอ๋”สายตาของจี้เฟิงไปหยุดตรงราวตากผ้าที่ระเบียงด้านนอกและเขาก็ชะงัก เขาพบว่าเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ที่ราวตรงระเบียงมีชุดชั้นในผู้หญิงและมันเป็นชุดชั้นในตัวเล็กที่มีเพียงแถบผ้าชิ้นเล็กๆเท่านั้น
มันคือชุดชั้นในแบบเซ็กซี่!
คำๆนี้ปรากฏขึ้นในความคิดของจี้เฟิงทันทีเขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองที่เซียวหยูซวนด้วยความประหลาดใจ และได้แต่พูดกับตัวเองในใจว่า เซียวหยูซวนนั้นเหมาะกับชุดชั้นในแบบนี้จริงๆ
เพียงแค่เขาจินตนาการรูปร่างของเซียวหยูซวนที่อยู่ในชุดชั้นในเซ็กซี่มันก็ทำให้หัวใจของจี้เฟิงร้อนรุ่มขึ้นมาทันทีแม้กระทั่งร่างกายของเขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นกัน
“ว้าย!”
เมื่อเซียวหยูซวนหันมาเห็นและพบว่าตอนนี้สายตาของจี้เฟิงกำลังมองไปที่ไหนเธอก็กรีดร้องอย่างเขินอาย
“เด็กบ้าอย่ามองนะ!” เซียวหยูซวนรีบลุกขึ้นยืนและไปดึงผ้าม่านตรงหน้าต่างระเบียงปิดอย่างรวดเร็ว เมื่อแสงเพียงอย่างเดียวที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างถูกปิดด้วยผ้าม่าน ทั้งห้องก็จมสู่ความมืดทันที มีเพียงเสียงลมหายใจหอบถี่ของเซียวหยูซวนที่ยังคงส่งเสียง
ทันใดนั้นบรรยากาศภายในห้องก็ดูคลุมเครือเล็กน้อยเมื่อจี้เฟิงเห็นปฏิกิริยาของเซียวหยูซวนเขาก็แน่ใจว่าเสื้อผ้าและชุดชั้นในที่ตากอยู่ตรงระเบียงตัวนี้ต้องเป็นของเธอไม่น่าใช่ของเพื่อนร่วมที่พักของเธออย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเซียวหยูซวนจะไม่ออกอาการเขินอายขนาดนี้
อันที่จริงการคาดเดาของจี้เฟิงนั้นค่อยข้างถูกต้องเสื้อผ้าและชุดชั้นในเหล่านั้นเป็นของเซียวหยูซวน แต่มีอีกอย่างที่จี้เฟิงไม่รู้นั่นคือโดยปกติแล้วเซียวหยูซวนจะเป็นคนขี้อายมากกับการเลือกใส่เสื้อผ้าและชุดชั้นในที่ดูเซ็กซี่เหล่านี้ แต่ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ร่วมบ้านพักเดียวกันกับเธอไม่ได้เป็นเพียงผู้ร่วมอาศัยแต่เป็นเพื่อนของเธอด้วย เธอเป็นผู้หญิงที่หัวสมัยใหม่และชอบความตื่นเต้น ด้วยการยุยงของเธอจึงทำให้เซียวหยูซวนลองซื้อชุดชั้นในที่ดูยั่วยวนเหล่านั้น
แม้ว่าเธอจะตัดสินใจซื้อแต่เธอก็ยังเขินอายอยู่ดีดังนั้นเมื่อตอนที่เซียวหยูซวนซื้อเสื้อผ้าเหล่านี้เธอจึงใช้วิธีโทรไปที่ร้านค้าโดยตรงไม่ได้เข้าไปเลือกซื้อในร้าน
เวลาที่เธออยู่ในห้องนอนบางครั้งหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จเธอจะลองหยิบชุดชั้นในเซ็กซี่เหล่านี้เพื่อมาลองเธอได้สัมผัสกับความรู้สึกที่แตกต่างไปจากชีวิตเดิมๆก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยสวมใส่มันออกไปข้างนอกจริงๆเลย แม้ว่าจะมีเสื้อผ้าชั้นนอกปกปิดอยู่ก็ตามแต่เธอยังคงรู้สึกอายที่จะต้องสวมใส่มันออกไปข้างนอกอยู่ดี
แต่ตอนนี้จี้เฟิงได้เห็นแล้วว่าชุดชั้นในพวกนี้ทำให้เซียวหยูซวนเขินอายมากแค่ไหน
“ลืมทุกสิ่งที่เธอเห็นในวันนี้ให้หมด!”ในห้องที่มีเพียงแสงสลัว ดวงตาที่เป็นประกายของจี้เฟิงส่องแสงแวววาว มันทำให้หัวใจของเซียวหยูซวนกระวนกระวายเล็กน้อยและเธอก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิจี้เฟิงด้วยเสียงที่ดัง อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้สึกว่าเธอนั้นหยาบคายเกินไป
จี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ“พี่สาวหยูซวน ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำตามคำขอไม่ได้ โดยปกติแล้วผมไม่ใช่คนที่มีข้อดีอะไร แต่ถ้าเป็นเรื่องความทรงจำผมคงช่วยไม่ได้จริงๆ เพราะสิ่งที่ผมได้เห็นไปแล้วผมไม่เคยลืม โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่…”
เขายังพูดไม่ทันจบก็ถูกเซียวหยูซวนพูดขัดจังหวะ“เจ้าเด็กบ้า เธอยังจะพูดอย่างนี้อีกเหรอ!”
เซียวหยูซวนกระทืบเท้าด้วยความโกรธแต่เธอก็รู้สึกอับอายมากเช่นกัน
จี้เฟิงยิ้ม“พี่สาวหยูซวน ผมไม่อยากเป็นคนโกหก แต่ผมไม่ใช่คนขี้ลืม”
จี้เฟิงจะลืมภาพที่หายากเช่นนี้ได้อย่างไร
เมื่อนึกถึงเรือนร่างที่มีเสน่ห์ของเซียวหยูซวนในชุดชั้นในเร้าอารมณ์นั้นจี้เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหายใจหอบถี่ขึ้นเล็กน้อย
เมื่อเซียวหยูซวนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของจี้เฟิงใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ แม้ว่าแสงไฟจะสลัวแต่ก็เห็นได้ชัด หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้น ตอนนี้เธอแทบจะไม่กล้ามองไปทางที่จี้เฟิงอยู่
“ก๊อกก๊อก ก๊อก!”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นและทั้งสองคนก็สะดุ้งพร้อมกันราวกับว่าพวกเขากำลังทำความผิดอะไรอยู่
เซียวหยูซวนรีบลุกขึ้นยืนและพูดด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน“จี้เฟิงเธอนั่งลงดีๆ ฉันจะไปเปิดประตู ฉันคิดว่าเพื่อนฉันน่าจะกลับมาแล้ว ดังนั้นห้ามพูดจาอะไรไร้สาระเด็ดขาด!”
“อ่า..”
จี้เฟิงตกตะลึงเขาพยักหน้าและนั่งลงตามคำสั่งของเซียวหยูซวนทันทีสายตาของเขากวาดไปทั่วห้องและหยุดมองไปที่ผ้าม่านที่ยาวตั้งแต่เพดานจรดพื้นห้องซึ่งตอนนี้มันถูกลากมาปิดหน้าต่างของระเบียงอย่างมิดชิด แล้วยังมีผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องกันสองต่อสองอีก… เกรงว่าไม่ว่าใครที่บังเอิญมาเห็นฉากนี้เข้าจะต้องคิดไปถึงเรื่องนั้นอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้แม้ว่าจี้เฟิงอยากจะลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านแต่ก็ดูเหมือนจะสายเกินไปเพราะเซียวหยูซวนได้เปิดประตูแล้ว และมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา
ในขณะที่เดินเข้ามานั้นปากของเธอก็บ่นพึมพำ“โอ๊ย อากาศร้อนแบบนี้มันทำให้ฉันตายได้เลยนะเนี่ย อยากจะรู้นักว่ามีแต่ที่เจียงโจวหรือเปล่าที่ร้อนขนาดนี้!”
เสียงของหญิงสาวคนนี้เป็นเสียงคมชัดและไพเราะทันใดนั้นก็มีประโยคหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของจี้เฟิง “เสียงของเธอช่างเหมือนกับลูกปัดขนาดเล็กตกลงบนแผ่นหยก!”
แค่ฟังเสียงก็รู้ได้เลยว่าหญิงสาวคนนี้ต้องสวยมากอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามมีสิ่งที่ทำให้จี้เฟิงต้องตกตะลึงในเวลาต่อมาคือหญิงสาวเหมือนจะมองไม่เห็นเขาเลยเธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นและถอดเสื้อออกทันทีเหลือเพียงเสื้อชั้นในตัวเล็กและในทันทีที่ถอดเสื้อเสร็จเธอก็ถอดกางเกงขาสั้นที่สวมอยู่บนร่างกายส่วนล่างของเธออีกชิ้นและทันใดนั้นเธอก็เหลือเพียงบิกินี่
“เอ้ย!เสี่ยวหลิง!” เซียวหยูซวนตกใจและรีบตะโกน “รีบเข้าไปในห้องเดี๋ยวนี้เลย!”
“อะไรอ่ะทำไมต้องให้ฉันเข้าไปในห้อง!” หญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวหลิงส่ายหัวเธอพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ “หยูซวนเธอจะหัวโบราณเกินไปแล้ว ทีผู้ชายยังใส่แค่กางเกงตัวเดียวอยู่บ้านได้เลย เวลาอากาศร้อนแบบนี้ผู้หญิงอย่างเราต้องใส่ทั้งชุดชั้นในทั้งชุดนอกอีก นี่อยู่บ้านแท้ๆทำไมถึงจะใส่แต่ชุดชั้นในอยู่บ้านในวันที่อากาศร้อนบ้างไม่ได้ แบบนี้ก็เสียเปรียบแย่น่ะสิ!”
“คือ..มันเป็นเพราะ..” เซียวหยูซวนพูดตะกุกตะกัก ไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายตรงไหนดี
เสี่ยวหลิงหัวเราะคิกคัก“หยูซวน เธอได้ใส่ชุดชั้นในเซ็กซี่ที่ฉันบอกให้เธอซื้อรึเปล่า หืม เธอปิดม่านทำไมเนี่ย? เธอทำอะไรอยู่ก่อนฉันกลับมา…”
หลังจากคำพูดของเธอหยุดลงกลางคันดวงตาคู่สวยของเสี่ยวหลิงก็เบิกกว้างขึ้นพร้อมกับจ้องมองร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและทันใดนั้นเธอก็กรีดร้อง “ว้ายยยย!”
จู่ๆก็เหมือนมีลมกระโชกเสี่ยวหลิงพุ่งเข้าห้องนอนของเธอทันที เธอปิดประตูดังปังและกรีดร้องลั่นอยู่ในห้อง “ให้ตายเถอะ! หยูซวนทำไมถึงมีคนอื่นอยู่ในบ้านเรา เขาเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”
เซียวหยูซวนทั้งตลกทั้งอายเธอจ้องมองไปที่จี้เฟิงที่เวลานี้ก็ตกตะลึงอยู่เช่นกันจากนั้นเธอก็รีบวิ่งไปที่ประตูห้องของเสี่ยวหลิง
“ก๊อกก๊อก!” เซียวหยูซวนเคาะประตูแล้วพูดว่า “เสี่ยวหลิงนี่ฉันเอง”
ประตูถูกเปิดออกและเซียวหยูซวนก็เดินเข้าไป Aileen-novel
“ปัง!”ประตูถูกปิดลงอีกครั้งอย่างรุนแรง
เมื่อมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ใบหน้าของจี้เฟิงก็แสดงรอยยิ้มที่อึดอัดใจ แต่ตอนนี้จิตใจของเขาไม่สามารถลืมภาพของผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวหลิงที่ถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่ชุดชั้นในได้ เธอมีขาที่ยาวเรียวและหุ่นที่สมบูรณ์แบบ จี้เฟิงจึงเกิดปฏิกิริยาโดยธรรมชาติของผู้ชาย
และภาพนี้ก็จะไม่มีวันลบออกได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันก็จะอยู่ในหัวของเขา
“ฟู่~”
จี้เฟิงผ่อนลมหายใจออกช้าๆแต่มันก็แทบไม่ช่วยให้เขาสงบลงเลย เขามองไปที่น้องชายคนเล็กของเขาที่อยู่ตรงส่วนล่าง เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและยิ้มแห้งๆ “ดูเหมือนจะแย่แฮะ!”
ทำไมเขาถึงได้มีปฏิกิริยากับหญิงสาวที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อนเขารู้สึกละอายใจต่อถงเล่ยและเซียวหยูซวน แม้ว่าเขาและเซียวหยูซวนจะไม่ได้มีสถานะความสัมพันธ์ที่พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่ในใจของเขาก็คิดกับเซียวหยูซวนไม่ต่างจากถงเล่ย
และจี้เฟิงก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซียวหยูซวนมันมีอะไรลึกซึ้งมากกว่าเพื่อนอย่างแน่นอน
ในความเป็นจริงจี้เฟิงไม่รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายด้วยวัยของเขามันเป็นปกติที่ร่างกายของเขาจะตอบสนองต่อสิ่งเร้า โดยเฉพาะกับการที่เห็นหญิงสาวค่อยๆถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่ชุดชั้นใน แถมเธอยังเป็นหญิงสาวที่สวยและหุ่นดีมากเสียด้วย!
จี้เฟิงมองไปที่ประตูที่เวลานี้ถูกปิดอยู่อีกครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวหลิงจะต้องเกลียดเขามากแน่ๆ ที่จี้เฟิงดันไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นอย่างไม่มีเหตุผล
จี้เฟิงนึกถึงคำพูดของเสี่ยวหลิงเมื่อตอนที่เธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นจี้เฟิงก็ต้องถอนหายใจอีกครั้ง ช่างเป็นผู้หญิงที่ใจกล้าจริงๆ ถ้าไม่ได้ฟังเนื้อหาที่เธอพูด แล้วฟังแต่เสียง ก็คงจะนึกไม่ออกว่าด้วยน้ำเสียงเช่นนี้เธอสามารถพูดเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไม่แยแสได้อย่างไร
ดูเหมือนจะมีเสียงพูดคุยเบาๆอยู่ในห้องของเสี่ยวหลิงด้วยพลังหูของจี้เฟิงมันทำให้เขาสามารถได้ยินมันอย่างชัดเจน แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ฟังเสียงในห้องนั้น เช่นเดียวกันกับสายตาของเขาที่สามารถมองทะลุกำแพงเข้าไปได้ เขาไม่คุ้นเคยกับการทำเช่นนั้น
ยิ่งไปกว่านั้นจี้เฟิงไม่ต้องการแอบฟังการสนทนาของคนอื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์เช่นนี้ แม้จะใช้เพียงส้นเท้าคิดจี้เฟิงก็รู้ได้ว่าหญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวหลิงจะต้องอับอายและก่นด่าสาปแช่งเขาอยู่อย่างแน่นอน แล้วทำไมเขาถึงต้องอยากฟังคนอื่นก่นด่าตัวเองด้วย
ดังนั้นเมื่อจี้เฟิงมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่เขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวหลังจากคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งจี้เฟิงก็หยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าของเขาแผ่นหนึ่งและเขียนหมายเลขโทรศัพท์และที่อยู่อาศัยของเขาไว้ให้เซียวหยูซวน แล้วบอกกับเธอว่าก่อนเวลางานวันเกิดของหลี่เว่ยตงจะเริ่มขึ้น เขาจะมารับเธอที่นี่
หากเขายังอยู่ที่นี่จะทำให้สถานการณ์ยิ่งน่าอึดอัดมันจึงเป็นการดีกว่าที่เขาจะจากไป
เมื่อเขาเดินออกจากอะพาร์ตเมนต์ของเซียวหยูซวนจี้เฟิงก็มองไปที่ท้องฟ้า ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาบ่ายโมงครึ่งได้ ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ร้อนที่สุดของวัน พื้นได้ดูดซับความร้อนมาตลอดทั้งวันและตอนนี้ความร้อนทุกอย่างก็ถูกปล่อยออกมาและมันแทบจะทำให้ผิวของคนไหม้ได้
จี้เฟิงหายใจเข้าลึกๆและคลื่นความร้อนก็ซัดเข้าที่ใบหน้าของเขาทันทีด้วยความแข็งแกร่งของร่างกาย เขาไม่กลัวความร้อนเพียงเท่านี้อยู่แล้ว เพียงแต่มันทำให้เขารู้สึกอึดอัด
เข้ามองย้อนกลับไปที่อะพาร์ตเมนต์ของเซียวหยูซวนอีกครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้
………
หลังจากนั้นจี้เฟิงก็กลับไปที่หอพักของเขาและเปิดพัดลมที่ส่งเสียงดังมากกว่าแรงลมที่ถูกส่งออกมาเขาถอนหายใจและคิดว่ามาตรฐานที่ปฏิบัติต่อนักเรียนและอาจารย์ช่างแตกต่างกัน อะพาร์ตเมนต์ของเซียวหยูซวนมีเครื่องปรับอากาศและเครื่องทำความร้อนไว้อย่างครบครัน ในฤดูร้อนก็จะเย็นสบาย ในฤดูหนาวก็จะมีเครื่องทำความร้อนอย่างอบอุ่น
อย่างไรก็ตามหอพักของนักศึกษานี้แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง
ที่นี่มีเพียงพัดลมหนึ่งตัวและดูเหมือนว่ามันจะถูกทิ้งไว้โดยนักศึกษาคนก่อนๆเมื่อเขาหันไปมองพัดลมที่ส่งเสียงหึ่งๆ จี้เฟิงก็สงสัยว่าถ้าเขาไม่ได้เข้าไปในจิตสำนึกของเขาทุกคืนเพื่อรับการฝึกฝนจากสมอง เขาจะสามารถหลับภายใต้เสียงที่ดังแบบนี้ได้ไหม!
หึ!
จี้เฟิงส่ายหัวและกล่าวว่า“มันเปรียบเทียบกันไม่ได้จริงๆ ทางมหาวิทยาลัยให้เงินเดือนและให้การปฏิบัติที่ดีแก่พวกเขา แต่จะมีซักกี่คนที่ทำตัวสมกับคำว่าครู!”
ต้องบอกว่าครูในปัจจุบันเป็นอะไรที่น่าเป็นห่วงจริงๆทางสถานศึกษามักจะมีผลิตภัณฑ์บางอย่าง แล้วถ้านักเรียนนักศึกษาคนไหนไม่ซื้อ ครูเหล่านั้นก็จะปฏิบัติตัวสองมาตรฐานอย่างชัดเจน เรื่องอะไรแบบนี้มันมีมานับไม่ถ้วนจริงๆ!
ดังนั้นจี้เฟิงจึงไม่ได้รู้สึกเคารพครูอาจารย์มากนักเพราะเขารู้สึกว่าคนเหล่านี้ทำงานแลกเงิน และเขาก็เป็นคนที่ให้เงินกับสถานศึกษาเพื่อแลกกับการเรียนรู้สิ่งต่างๆจากพวกเขาเท่านั้น
นี่ก็เหมือนกับการเอาเงินไปซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ตและเจ้าของซูเปอร์มาร์เก็ตก็ได้เงินมาและครูเหล่านั้นก็เทียบเท่ากับพนักงานในซูเปอร์มาร์เก็ต ที่เจ้าของจ่ายเงินค่าจ้างให้พวกเขาและก็ปล่อยให้พวกเขาทำหน้าที่ มันก็แค่นั้นแหละ!
จี้เฟิงส่ายหัวเล็กน้อยและโยนความคิดเลอะเทอะเหล่านี้ออกไปจากหัวของเขาเขานอนอยู่บนเตียงเงียบๆโดยมีพัดลมที่ยังคงส่งเสียงดังทำงานอยู่ และทันใดนั้นหญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวหลิงก็ปรากฏตัวขึ้นในความคิดของเขา ร่างกายของเธอในชุดชั้นในที่เต็มไปด้วยเสน่ห์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด….