The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - ตอนที่ 99
บทที่ 99 แม่ลูกใจห่างกัน
เฉินตงมองดูเบอร์ที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์
หลังจากกดตัดสาย เขาก็บล็อกเบอร์โทรศัพท์ของหวางหนันหนัน
ขณะที่กำลังจะบล็อกเพื่อนเธอในวีแชท
เป็นตริงตามนั้น หวางหนันหนันส่งข้อความมาถึงวีแชท
“เฉินตง ให้ฉันได้เจอคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตาย！”
เปี่ยมไปด้วยความแค้นเคือง คุกคามโดยไม่ซ่อนเร้นแม้แต่น้อย
กลับทำให้เฉินตงรู้สึกรังเกียจมากกว่าเดิม
เขาในตอนนั้น ดูแลหวางหนันหนันเป็นอย่างดี แทบจะใช้คำว่า “เอาอกเอาใจ” มาอธิบายก็ยังไม่เพียงพอ
แต่สุดท้ายล่ะ?
เอาใจเธอจนชีวิตของแม่เขาแทบจะไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้
“เฉินตง คุณอยากบีบให้ฉันตายหรอคะ?”
“พวกคุณอยากบีบให้ฉันตายหรอคะ?”
“เฉินตง อย่างน้อยก็เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าๆของเรา ต่อให้ฉันจะทำผิดแค่ไหน แต่ฉันก็เคยเป็นผู้หญิงของคุณ”
“ฉันทำผิดไปแล้ว ฉันสามารถขอโทษคุณได้ คุณเจอฉันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ?”
วีแชทมีข้อความของหวางหนันหนันเด้งขึ้นไม่หยุด
แม้จะมีหน้าจอและตัวอักษรมาขวางกั้น ก็สามารถรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงของหวางหนันหนัน
“สำนึกผิด? หึ……”
เฉินตงหัวเราะในลำคอ จากนั้นตอบกลับ
“ผมเล่นมายากลให้คุณดู”
“อะไรคะ???” หวางหนันหนันแปลกใจ
เฉินตงพิมพ์เลข“3”โดยไม่รีบร้อน
ตามด้วย“2”
สุดท้ายตอนที่พิมพ์เลข“1” เขาก็พิมพ์เพิ่ม “ผมไม่เจอ”
หลังจากส่งข้อความไปแล้ว เขาก็บล็อกหวางหนันหนันทันที
อีกด้านหนึ่ง
บ้านตระกูลหวาง
ก็อกๆๆ……
หวางหนันหนันมองดูข้อความสุดท้ายที่เฉินตงส่งมา กระวนกระวาย
ด้านนอกประตู จาวซิ่วจือเคาะประตูด้วยความร้อนใจ
“หวางหนันหนัน แกเปิดประตูให้ฉันเดี๋วยนี้ ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะให้พ่อของฉันพังประตู！” เสียงแหลมของตางซิ่วจือดังขึ้น
หวางหนันหนันแสร้งทำเป็นหูหนวก
เธอมองดูวีแชทของเฉินตง พิมพ์ข้อความ แต่กลับไม่สามารถส่งไปได้
เธอรู้ เฉินตงบล็อกเธอแล้ว
ดวงตาค่อยๆแดงก่ำ น้ำตารื้นขึ้นมา รินไหลลง
ร่างอรชรของเธอสั่นเทา สายตาของเธอกลับจับจ้องข้อความสุดท้ายของเฉินตง
“ผมไม่เจอ”
ทันใดนั้นเอง หวางหนันหนัน “ฮือ” ร้องให้เสียงดัง
“ฉัน……ฉันเป็นคนทิ้งคุณไป”
เสียงร้องไห้ ดังไปทั่วทั้งห้อง
ทำให้จาวซิ่วจือที่อยู่ด้านนอกก็หยุดเคาะประตู ตะโกนต่อว่า：“หวางหนันหนัน เจ้าเด็กคนนี้ ร้องไห้เพราะใครตายหรือไง?”
ร่างอรชนของหวางหนันหนันสั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อได้ยินคำต่อว่า เธอเม้มกัดริมฝีปากแน่น ให้ตนเองลดเสียงร้องไห้
เพราะใช้แรงมากเกินไป ริมฝีปากของเธอถูกกัดจนเลือดออก
หลายวันที่ผ่านมานี้ ความกดดันที่เธอได้รับ ทำให้เธอแทบจะสติแตกแล้ว
คำด่าทอกล่าวโทษของพ่อแม่ หัวเราะเยาะเย้ยหยันของเพื่อนและญาติมิตร ทั้งยังต้องแบกรับความกดดันจากการซื้อบ้านให้กับหวางเห้า
เธอมีหวางเห้าเป็นน้องชายคนเดียว เรื่องงานแต่งงานของน้องชาย เธอจำเป็นต้องช่วย
เธอแบกรับทั้งหมดคนเดียว
หวนนึกถึงตอนที่อยู่กับเฉินตง รู้สึกเหมือนมีดแหลมคม กรีดแทงหัวใจของเธอ
หลังจากรู้ว่ากู้ชิงหยิ่งไปแล้ว เธอจึงรวบรวมความกล้าติดต่อเฉินตง
หวังว่าการพบเจอครั้งสุดท้าย สามารถทำให้เฉินตงกลับมา เพราะเธอจำได้ ครั้งหนึ่งเฉินตงเคยรักเธอมาก
ขอเพียงเฉินตงกลับมา ส่งที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้ ก็สามารถคลี่คลายได้ทั้งหมด
นับตั้งแต่วันนี้ เธอสาบานว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับเฉินตงเป็นอย่างดี
แต่คำตอบของเฉินตง ทำลายความคิดทั้งหมดของเธอ
“ทำไม? ทำไม……เฉินตง……”
ร้องไห้ หวางหนันหนันพูดพึมพำ กลิ่นคาวเลือดแผ่ซ่านออกมา เธอไม่สนใจว่าเป็นเลือดหรือน้ำตา：“ฉันรักคุณมาก คุณเองก็รักฉันมาก ฉํนก็แค่เอาเงินค่ารักษาของแม่คุณมาสองแสนหยวนเองไม่ใช่หรอ?”
“ฉันทำผิดไปแล้ว แต่คุณก็โกหกฉัน ทั้งๆที่คุณยังมีเงินมากมายขนาดนั้น ฉันไม่ถือสาที่คุณโกหกหลอกลวงฉัน ทำไมต้องตัดขาดความสัมพันธ์เด็ดขาดแบบนี้ด้วย?”
……
“หวางหนันหนัน แกออกมาเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า！”
จาวซิ่วจือตะคอกด่าเสียงดัง พร้อมทั้งเคาะประตูอย่างแรง
“พอได้แล้วๆ ไม่ได้ยินหรอว่าหนันหนันกำลังร้องไห้?” หวางเต๋อเกลี้ยกล่อม
“ร้องไห้? ยัยเด็กคนนี้ยังมีหน้ามาร้องไห้?”
จาวซิ่วจือถลึงตาโต คิ้วคว่ำหน้าบูด：“คนดีๆอย่างเฉินตง ยัยเด็กคนนี้กลับทำเขาหล่นหายไป ยังมีหน้ามาร้องไห้อะไร?”
ขณะพูด เธอก็ชี้ไปยังโทรทัศน์：“คุณดูสิ ตอนนี้เฉินตงไม่ได้เป็นแค่บอสของไท่ติ่ง แต่ยังเป็นเจ้าของหุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลงด้วย ลูกเขยคนนี้ของฉันเก่งมาก แต่กลับถูกยัยเด็กหวางหนันหนันที่ไม่รู้เรื่องอะไรทำหล่นหาย！”
ในโทรทัศน์ กำลังฉายข่าวบริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลงโอนย้ายหุ้นใหักับเฉินตง
ฟังทุกคำพูดในข่าว ภายในใจของจาวซิ่วจือมีเลือดรินไหล ลำไส้ของเธอเขียวช้ำไปหมด
ถ้าตอนนั้นไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
ตอนนี้เงินของเฉินตง ก็เป็นเงินของครอบครัวพวกเขาแล้ว
เธอลำบากมาทั้งชีวิต มีเฉินติงอยู่ เธอกลายเป็นคุณหญิงที่ร่ำรวยมีชีวิตดีๆไปนานแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห จาวซิ่วจือทุบอกกระทืบเท้า กลิ้งตัวบนพื้นพร้อมกับร้องไห้
หวางเต๋อพูดเสียงเคร่งขรึม：“แต่คุณก็ไม่สามารถโยนความผิดทั้งหมดไปที่หนันหนันได้ ตอนนั้นทำไปเพื่องานแต่งงานของเสี่ยวเห้าไม่ใช่หรอ?”
“เจ้าคนชั่ว สรุปแล้วคุณช่วยฉันไหม?”
จาวซิ่วจือพูดเสียงเหี้ยม：“คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เฉินตงมีเงินเท่าไหร่? บริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลงเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่เป็นอันดับสองของเมือง หมู่บ้านที่เราอยู่ ก็เป็นหมู่บ้านที่เมื่อก่อนบริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลงพัฒนา！”
“คุณ……”
หวางเต๋อโมโหเป็นอย่างมาก ทว่ารู้ดีว่าไม่สามารถเถียงชนะจาวซิ่วจือได้ สะบัดมือ กลับไปนั่งบนโซฟาด้วยความหดหู่
เอี๊ยด！
ประตูเปิดแล้ว
น้ำตาหวางหนันหนันเต็มหน้า เดินออกมาด้วยผมเพ้าที่ยุ่งเหยิง ดูน่าเวทนาอย่างมาก
หวางเต๋อเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย รู้สึกปวดใจ
จาวซิ่วจือที่อยู่บนพื้นลุกขึ้น ไม่แคร์สภาพของหวางหนันหัน ยกนิ้วขึ้นกดขมับของหวางหนันหนัน พูดเสียงเหี้ยม
“ออกมาได้แล้วหรอ? เจ้าเด็กคนนี้เอาแต่อยู่ข้างใน สุดท้ายก็ออกมาได้แล้วใช่ไหม?”
“แกดูสิ แกดูสิว่าตอนนี้ลูกเขยของฉันประสบความสำเร็จแค่ไหน? ตอนนี้มีหุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์จุนหลง！”
เพี๊ยะ！
หวางหนันหนันดึงมือจาวซิ่วจือออก
“พอได้แล้ว！”
เหมือนเธอบ้าไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น ร้องตะโกนเสียงแหลม
สิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหัน ทำให้จาวซิ่วจือและหวางเต๋อตกใจและหยุดชะงักพร้อมกัน
น้ำตาเปื้อนใบหน้าสวยงามของหวางหนันหนัน ร้องตะโกนเสียงดัง：“โทษหนู โทษหนู โทษหนูทั้งหมด พอใจหรือยัง? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ แม่ไม่รู้หรือไงคะ?”
“อั๊ยโย……แกเหิมเกริมแล้วใช่ไหม ถึงได้สั่งสอนแม่ตัวเอง?”
จาวซิ่วจือดึงสติกลับมา ใบหน้าของเธอดุร้าย
ทันใดนั้นเองหวางหนันหันตบหน้าตัวเอง：“ตีสิคะ！ แม่ชอบลงไม้ลงมือไม่ใช่หรอ? ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ช่วยทำบุญหน่อยแล้วกัน ตีหนูให้ตาย！”
แววตาจาวซิ่วจือนิ่งค้าง ตกใจกับการระบายอารมณ์ของหวางหนันหัน แต่ก็ยังคงพูดเสียงแข็ง：“เยี่ยมมาก แกโตแล้ว ปีกกล้าขาแข็งแล้ว บ้านนี้รับแกไว้ไม่ได้แล้ว ถ้าแกมีปัญญาก็ไสหัวออกไป！”
หวางหนันหนันเช็ดน้ำตา พูดด้วยเสียงสั่นเทา：“พ่อคะ แม่คะ……หนูเป็นลูกของพ่อกับแม่ และเป็นลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ ทำไมต้องทำแบบนี้กับหนู? ทำไมคะ?”
“ไม่ว่าเรื่องอะไรก็เป็นหนู ไม่ว่าเรื่องอะไรก็โทษหนู พ่อกับแม่เห็นหนูเป็นอะไรกันแน่? หนูทำความผิดอะไรต่อครอบครัวนี้?”
“พ่อกับแม่โทษหนู ได้ค่ะ หนูไสหัวออกไป หนูไสหัวออกไปพอใจรึยังคะ?”
พูดจบ เธอก็ร้องไห้แล้ววิ่งออกไป
จาวซิ่วจือกรีดร้อง หวางเต๋อรีบลุกขึ้นอยากจะวิ่งตามไป
ปั้ง！
ประตูบ้านปิดอย่างแรง
เหลือทิ้งไว้เพียงใบหน้าตกตะลึงของหวางเต๋อและจาวซิ่วจือ