The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 217 ฝังแล้ว
สีหน้าของฉินเจิ้ง เปลี่ยนไปในทันที
มือที่ถือมีดนิ่งไป
หวือออ！
เสียงลมพัดผ่าน
หินก้อนหนึ่งพุ่งเข้ามา
ปัง！ปัง！
กระแทกลงบนมีดยาวที่ถืออยู่ในมือของฉินเจิ้ง อย่างแม่นยำ
มีดยาวถูกผลักกระเด็นออกไป และกระแทกไปโดนต้นไม้อย่างเสียงดังกราว
ทันใดนั้นทำให้ป่าเงียบสงัดลง
แม้แต่ฝูงกาที่บินอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืนก็เงียบสงบลง
ฉินเจิ้งเบิกตากว้างและมองดูมือขวาที่ว่างเปล่า เริ่มรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว
ฉินเย่มองเห็นแสงสว่าง และค่อยๆเงยหน้าขึ้น
เมื่อมองไปยังมุมมืด เห็นเงาร่างสองคนกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
“ขอโทษ ที่มาสายไป”
เสียงที่เย็นชาของเฉินตงดังขึ้น
เขาค่อยๆเดินออกมาจากในมุมมืด
มือทั้งสองล้วงในกระเป๋า และสายตาที่เย็นชา
จากที่ได้ฝึกฝนกับคุนหลุนอย่างทรหดมายาวนาน ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นพลังหรือความแม่นยำ ก็เห็นได้ชัดจากพลังที่ขว้างหินเมื่อตะกี้
ฉินเย่ยิ้มพูดเบาๆ “ กำลังพอดีเลย ”
“ เฉินตง นี่เป็นเรื่องของตระกูลฉิน”
และในที่สุด ฉินเจิ้งก็ตั้งสติได้อีกครั้ง เขากัดฟันคำรามออกมา
เพียงไม่นาน คนหลายคนของตระกูลฉินที่ขุดหลุมอยู่ไม่ไกลก็ตกใจ ต้องรีบเข้ามาดู
“ฉินเย่ไม่ได้เป็นคนของตระกูลฉินแล้ว เขาคือน้องชายผม เรื่องของเขาก็คือเรื่องของผม”
เฉินตงส่ายหน้าอย่างเฉยเมย และเต็มไปด้วยความอาฆาต
เขากำลังมองไปทางสมาชิกตระกูลฉินที่วิ่งเข้ามา
เฉินตงยิ้มและมองไปที่ท่านหลง “มีทั้งหมดห้าคน คุณช่วยผมจัดการคนหนึ่ง? ”
“กระผม ได้แค่ยิมนาสติกเท่านั้นเอง” ท่านหลงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน
“ผมยังบาดเจ็บอยู่นะ เต็มที่ก็ได้แค่สี่คน คุณต้องทำได้แน่นอน”
พูดไม่ทันขาดคำ
เฉินตงก็พุ่งตรงไปที่ฉินเย่และฉินเจิ้งราวกับลูกธนูที่พุ่งออกจากคันธนู
“กระทืบให้ตายซะ！”
ฉินเจิ้งโกรธเคืองอย่างรุนแรง
เฉือนอีกแค่ครั้งเดียว ก็จะสำเร็จอยู่แล้ว
การปรากฏตัวของเฉินตงทำให้ทุกอย่างพังทลาย
ต่อให้เป็นทายาทของตระกูลเฉิน เขาก็ยากที่จะปล่อยไว้
ในถิ่นทุรกันดารแบบนี้ ถ้าทำได้อย่างสะอาดไร้ร่องรอย เหตุใดจะไม่กล้าฆ่ามัน?
ปัง！ปัง！ปัง！
เฉินตงพุ่งเข้าไปหาฉินเจิ้ง เท้าเตะเข้าไป จนฉินเจิ้งกระเด็นออกไป
“ใจเย็นๆ ”
เสียงหัวเราะหยอกล้อของฉินเย่ดังขึ้นด้านหลัง
“หุบปาก”
เฉินตงสีหน้าเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความอาฆาต
ในพริบตาเดียว เขาก็พุ่งเข้าใส่ทั้งห้า รวมทั้งฉินเจิ้ง
“คุณชาย กระผมมาแล้ว！”
ท่านหลงในชุดราชวงศ์ถังและเดินอย่างสั่นเทาไปยังฉินเย่
“นี่ไง！”
ปัง！ปัง！ปัง！
เฉินตงตะโกนส่งเสียงดัง พร้อมกับสมาชิกตระกูลฉินคนหนึ่งที่ถูกเตะกระเด็นไปอยู่หน้าท่านหลง
ท่านหลงหยุดฝีเท้าลงทันที และหน้าตาแข็งอึ้ง
ต่อหน้ากับคนตระกูลฉินที่สายตาดุร้าย
“ไอ่ตาแก่”
ทันใดนั้น สมาชิกตระกูลฉินก็กำหมัดยกขึ้น
“เจ้าหนู ไม่รู้จักคำว่าเคารพผู้อาวุโสและรักเมตตาเด็กรึ? ”
ท่านหลงทำหน้าเคร่งขรึมและทรงพลัง
คนตระกูลฉินกำหมัดหยุดไปสักพัก ไม่คาดคิดว่าในสถานการณ์ต่อสู้เป็นตาย ผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้าเขาจะมีคำพูดแปลกๆเช่นนี้
ในชั่วพริบตาเดียวนี้
แววตาของท่านหลงเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเอนตัวแล้วเตะเท้าขวาออกไป
“18 ฝ่ามือพิชิตมังกร มังกรเจาะ！”
ปัง！
เมื่อเตะเท้าขวาไปที่เป้าหมาย สมาชิกตระกูลฉินก็บิดเบี้ยวไปทั้งหน้าและล้มคว่ำลงอย่างเจ็บปวด
ฉากนี้ ทำให้ฉินเย่มึนงงไปหมด
ยิ่งกว่านั้นคือเฉินตงที่คอยจับตาดูท่านหลงอยู่ ก็อึ้งไปสักพัก
นี่มัน…..มีแบบนี้ด้วยรึ?
จังหวะที่เขากำลังยืนอึ้ง ฉินเจิ้งถือโอกาสชกไปที่หน้าอกของเฉินตง
เฉินตงได้รับความเจ็บปวด จนขมวดคิ้วและถอยหลังออกไป
หมัดเดียวเจ็บทะลุไปถึงบาดแผลเดิมที่แผ่นหลังของเขา ทำให้บาดแผลฉีกขาด เลือดไหลเต็มแผ่นหลัง
สีหน้าของเฉินตงดูโหดเหี้ยมขึ้นมาในทันที
อาการบาดเจ็บทำให้เขาไม่สามารถต่อสู้ได้เป็นเวลานาน และเขาต้องต่อสู้อย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น เฉินตงก็กระโจนเข้าใส่คนตระกูลฉิน มือทั้งคู่ราวกับงูที่ไล่ไต่ขึ้นไปตามแขนของสมาชิกตระกูลฉินและบิดไปมา
คลิ๊กกก！
แขนหักและเสียงร้องที่สิ้นหวัง
ส่วนในด้านของท่านหลง เขาตัวสั่นไม่นิ่ง และจ้องมองไปยังสมาชิกตระกูลฉินที่ลุกขึ้นยืนด้วยความสยดสยอง
พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ชายหนุ่ม ต้องหัดรู้จักเคารพผู้อาวุโสและรักเมตตาเด็ก จำให้ขึ้นใจล่ะ ตะกี้ฉันไม่ได้เจตนา หรือจะให้ฉันโชว์วิชายิมนาสติกให้นายดูอีกสักยก? ”
หลังจากพูดจบ ภายใต้ความงุนงงของฉินเย่และสมาชิกตระกูลฉิน
จู่ๆ ท่านหลงก็ลุกขึ้นยืนตรง เขาจะเริ่มแสดงวิชายิมนาสติกจริงๆด้วย
“ท่านหลง…ละอายครับ”
ฉินเย่ทนมองไม่ได้จริงๆ
แต่ในขณะเดียวกัน ท่านหลงโค้งตัวลงพร้อมสีหน้าที่ดุร้ายและน่ากลัว
“18 ฝ่ามือพิชิตมังกร มังกรเงยหัว”
ปัง！
หมัดเดียวที่พุ่งเข้าใส่คางของสมาชิกตระกูลฉิน
สมาชิกตระกูลฉินร้องโหยหวน และถอยหลังออกไป
หมัดนี้ทำให้ดวงตาของสมาชิกตระกูลฉินแดงก่ำ
มันเหมือนกับสัตว์ที่ดุร้าย
“ตาแก่ ตายซะ！”
การที่ถูกกลั่นแกล้งไปสองครั้ง ทำให้ตระกูลฉินรู้สึกอับอายอย่างมาก
เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี！
เขาจะไม่ยอมให้ท่านหลงมีโอกาสอีก เขากำหมัด และเลงไปที่หน้าอกท่านหลง
กำปั้นย่อมกลัวความแข็งแรง
หมัดที่ดูไม่พิเศษนัก แต่กลับสามารถบังคับให้บดขยี้ด้วยพลังที่แข็งแกร่งของชายหนุ่ม
“ฮูววว….. ”
ท่านหลงถอนหายใจออก และแววตาที่เคร่งขรึม
เมื่อเห็นว่าสมาชิกตระกูลฉินกำลังชกหมัดเข้าใส่พวกเขา
“ ระวัง！”
เสียงเตือนของฉินเย่ดังมาจากด้านหลัง
ท่านหลงพึมพำเสียงเบา “18 ฝ่ามือพิชิตมังกรดูท่าจะไม่ไหวแล้วล่ะ ดีที่ยังมีวิชาไทเก๊กอยู่”
ในวินาทีนั้น หมัดกำลังกวาดเข้ามาใกล้ละ
สมาชิกตระกูลฉินท่าทีดุร้าย แววตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
เขาไม่สงสัยเลย ทำไมหมัดเดียวถึงสามารถทำลายผู้เฒ่าตรงหน้าเขาได้ขนาดนี้
“เป็นไปได้ยังไง? ”
สมาชิกตระกูลฉินอุทานออกมาด้วยความตกใจ
ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเขา ร่างของท่านหลงขยับไปมาปุ๊บปั๊บ
เมื่อเขาตั้งสติได้ มือของท่านหลงก็วางบนหมัดของเขาแล้ว
“ซื่อเหลี่ยงปัวเชียนจิน！”
ท่านหลงถูมือทั้งสองข้าง แล้วหมุนตัว
ในเวลานี้ ร่างกายท่านหลงดูเหมือนจะมีพลังมหาศาล เขาหมุนโซเซไปกับสมาชิกตระกูลฉิน อย่างควบคุมไม่ได้
ปัง！
วินาที่ต่อมา สมาชิกตระกูลฉินหัวชนเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ
เลือดไหลหัวแตก และสลบไป
ไม่ใช่แค่ฉินเย่ที่ตกตะลึง
แม้แต่เฉินตงซึ่งต่อสู้โดยหนึ่งต่อสามที่อยู่ห่างออกไป ก็ยังตกใจ
ตาเฒ่านี่…ไม่เบาเลยนะ！
ท่านหลงยืนนิ่งและเหลียวมองทางสมาชิกตระกูลฉินที่กำลังนอนสลบ อย่างเหยียดหยาม “บอกแล้วว่าให้เคารพผู้อาวุโสและรักเมตตาเด็ก ไม่ยอมฟัง เจ้าเด็กดื้อเอ๊ย”
ความเจ็บปวดของบาดแผลที่ฉีกขาดทำให้เฉินตงต้องตัดสินใจรีบต่อสู้อย่างเด็ดขาดและรวดเร็ว
กระบวนท่าที่โหดเหี้ยม
เมื่อฝั่งท่านหลงจบลง เขากำหมัดพร้อมเท้าที่เตะเข้าไปในเวลาเดียวกัน ทำให้สมาชิก
ตระกูลฉินทั้งสองพลิกคว่ำลง
“แกตายซะ”
ไม่รอให้เฉินตงทรงตัว
ในหนามเฉียง แสงส่องกะพริบวูบวาบ
ความตายคุกคาม โดยไม่ทันตั้งตัว
เฉินตงในร่างแนวนอน ดวงตาของเขาหดเล็กลง ภายใต้สายตาเขา มีดยาวที่ถืออยู่ในมือของฉินเจิ้งที่ถูกเขาดีดกระเด็นออกเมื่อตะกี้นี้ ฟันลงมาจากด้านบน อย่างเสียวไส้
แขวนอยู่บนเส้นด้าย
เฉินตงกระโดดขึ้นทันที ร่างของเขาพลิกไปมาเป็นวงกลม หลบมีดยาวที่หวาดเสียว และเขาลุกขึ้นอย่างว่องไว
มือทั้งสองข้างของเขาราวกับมังกร คว้ามีดยาวในมือของฉินเจิ้งไว้อย่างแน่น และพลิกตัวไปมาพร้อมกับเสียงตะโกน
พรึบ!
มีดยาวถูกแทงเข้าที่หน้าท้องของฉินเจิ้งพร้อมกับเสียงรอยแตกในกระดูก
“ อ๊าาา！”
ฉินเจิ้งร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เขากุมมีดยาวและบาดแผลไว้อย่างแน่นและทรุดตัวลงกับพื้น เลือดไหลออกมาเต็ม
เฉินตงสะดุดถอยหลัง สีหน้าเคร่งเครียด ที่แฝงด้วยความเจ็บปวด
การต่อสู้ที่รุนแรง ทำให้บาดแผลของเขาเจ็บปวดมาก และแผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเลือด
เขายังไม่ทันได้นั่งพักสักพัก
เสียงอ่อนแรงของฉินเย่ก็ดังขึ้น
“ ช่วยผม ฝังมัน…… ”