The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 232 คุกมืด
เฉินตงไม่ได้ขัดขืน
อันที่จริงแล้ว สถานะในตอนนี้ของเขา เขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขืนอะไร
แน่นอนว่า ก็ไม่คิดที่จะขัดขืนเช่นกัน
เมื่อสุนัขจรจัดอาศัยอยู่ตามท้องถนน ที่กำลังจะตายแต่ก็ไม่ตายนั้น มันเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนที่เก็บมันไปจะเป็นคนหรือเป็นผี
คำขอเดียว……คือการมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป !
เสียงกึกก้องของรถแรงม้ากำลังสูงที่กำลังเคลื่อนตัวดังอื้ออึงอยู่ในหู
นอกหน้าต่าง ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่ขาวโพลนไปทั่วบริเวณ
และภายในรถก็อบอุ่นเหมือนต้นฤดูใบไม้ผลิ
กองไฟในเตาผิงให้ความอบอุ่น
ค่อยๆ บรรเทาความหนาวเย็นบนร่างให้กับเฉินตงได้
เพลงที่ไพเราะ
หลากหลายเชื้อชาติ และหลายสิบคนที่ร่างแข็งแกร่งบึกบึน ยืนถือแก้วเหล้าในที่โล่งเตียน ยิ้มหัวเราะร้องรำทำเพลง
ในอากาศ มีกลิ่นฉุนๆของแอลกอฮอล์
ในสถานที่แบบนี้ เหล้าคลายความหนาวเย็นได้เป็นอย่างดี
แต่เฉินตง กลับตัวแข็งทื่ออยู่ที่มุมห้อง
เขาไม่ได้ขยับไปไหน และไม่ได้สำรวจมองโดยรอบ
เพราะเขาจำบทสนทนาเมื่อครู่ของคนเหล่านั้นได้
เขาเป็นนักโทษ!
นักโทษ……ก็ต้องอยู่อย่างนักโทษ
วิธีนี้ถึงจะทำให้ตัวเองมีชีวิตรอดอยู่ต่อไปได้
“ไงเจ้าหนุ่ม นายนี่ก็แปลก”
ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราบุกประชิดตัวเขาเมื่อครู่เดินเข้ามาหาเฉินตง มองลงมาจากด้านบน ในตามีความสงสัย
“แปลก？”
เฉินตงเลิกคิ้ว
ชายที่มีหนวดเครายื่นแก้วเหล้ามาให้เฉินตง
เฉินตงไม่ได้ปฏิเสธ รับมาแล้วดื่มมันจนหมด ฤทธิ์เหล้าที่มีแอลกอฮอล์สูงกระตุ้น ทำให้เขาหน้าดำหน้าแดง และไอออกมาอย่างรุนแรง
ในขณะเดียวกัน ความหนาวเย็นในร่างกายก็ทุเลาเบาบางลงไปมาก
“เจ้าหนุ่มน้อย นี่มันน้ำแห่งชีวิตที่มีปริมาณแอลกอฮอล์สูงถึง96% เชียวนะ หมดแก้วทีเดียวแบบนี้ ไม่กลัวหลอดอาหารไหม้หรือไง？”
ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครานั่งลงข้างเฉินตง แล้วหัวเราะออกมาเล็กน้อย：“เห็นแก่ที่นายเป็นคนประเภทเดียวกับฉัน เรามาทำความรู้จักกันหน่อย ฉันชื่อป๋า เป็นหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนย่อยนี้ และพวกเขาเป็นหมาป่าในทะเลน้ำแข็งนี้ของฉัน”
“ผมชื่อเฉินตง”
เฉินตงวางแก้วในมือลง แล้วจับมือกับป๋า ถามเสียงเบาไปว่า ：“ทำไมคุณถึงบอกว่าผมแปลก？”
ป๋าหัวเราะอย่างพอใจ ：“เมื่อก่อน เวลามีนักโทษมา ทุกคนล้วนต่างจะหวีดร้องตะโกนเสียงดัง คิดว่าตัวเองนั้นแน่ ไม่หยุดที่จะก่อความวุ่นวาย หากไม่ถูกพวกเราสั่งสอนจนเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง เขาก็จะยังไม่เงียบ แต่นายเป็นคนแรกที่ไม่ก่อความวุ่นวายอะไร”
สุนัข ?
เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มเต็มไปด้วยความขมขื่น
นี่……บางที่นี่อาจจะเป็นการทำความเข้าใจ
“สวัสดี!หัวหน้า คุณกำลังคุยอะไรกับนักโทษ？”
ชายหนุ่มผิวขาวที่ร่างกายกำยำกำลังหัวเราะและเต้นรำอยู่ หันมาทางป๋าแล้วตะโกนถาม
ป๋ายกนิ้วกลางชูไปให้กับอีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดี และชายผิวขาวคนดังกล่าวก็เบะปาก และไม่ได้ถามอะไรอีก
ภาพที่เห็นทำให้เฉินตงเองก็พูดอะไรไม่ออก
“เฉินตง เห็นไหม? ตราบใดที่นายแข็งแกร่ง ก็สามารถทำให้คนที่พูดคนละภาษากับนาย มาพูดภาษาเดียวกันกับนายได้ ”
ป๋ามองเฉินตงอย่างประหลาด：“นิสัยของนาย ฉันชอบ แต่ฉันต้องเตือนนาย ที่นี่ ไม่มีกฎระเบียบ กฎข้อเดียวที่มี คือนายต้องแข็งแกร่งพอ!”
“ในรถถังนี้ ฉันเป็นหัวหน้า ฉันยังพอจะพูดคุยกับนายได้บ้าง หากถึงที่หมายแล้ว ก็จะไม่มีใครที่ช่วยนายได้ นายต้องพึ่งพาตัวเองเท่านั้น”
“ที่นี่มันที่ไหนกัน?” เฉินตงถาม
“คุกมืด!”
ป๋าเทน้ำแห่งชีวิตโดยไม่สนใจอีกแก้วหนึ่ง：“สถานที่ที่ถูกคนบนโลกละทิ้ง และสถานที่ที่มีไว้กักขังคนที่ก่อความวุ่นวายหรือผู้กระทำความผิดที่ร้ายแรง”
สองสิ่งนี้ ผมจัดอยู่ในจำพวกไหน ?
ในใจของเฉินตงรู้สึกขมขื่น หน้าอกบีบรัดแน่นอย่างรุนแรง
สิ่งที่เรียกว่าก่อความวุ่นวายและกระทำความผิดร้ายแรง คงจะตัดสินด้วยกำลังละมั้ง ?
“นายอยู่ในคุกมืด หากอยากมีชีวิตที่ยืนยาว และสุขสบาย ก็ต้องแข็งแกร่งและโหดเหี้ยมกว่าคนอื่นๆ ไม่อย่างนั้นก็ต้องรู้จักอดทน อดทนกับสิ่งที่ทุกคนก็ทนมันไม่ได้”
สายตาของป๋าแปลกไป：“คนที่ถูกคุมขังในคุกมืดนี้ เป็นคนที่ไม่ทางจะออกไปได้อีก นานวันไป ความสนใจในทุกอย่างก็จะค่อยๆเปลี่ยนไป ผู้ที่มาใหม่ เป็นที่สนใจมากสำหรับพวกเขา”
หางตาของเฉินตงกระตุกอย่างรุนแรง
คำบอกใบ้ของป๋า เขาเข้าใจมันเป็นอย่างดีแล้ว
ความอดทนแบบนี้ เขายังไม่สามารถที่จะทำมันได้ !
ป๋าตีไปที่ไหล่ของเฉินตงเบา ๆ ลุกขึ้นเพื่อจะไปเต้นรำกับเพื่อนร่วมทีมของเขา
ทันใดนั้นเฉินตงก็เอ่ยถามไปว่า ：“ป๋า ถูกขังอยู่ที่นี่ จะไม่ได้ออกไปตลอดชีวิตเลยเหรอ ？”
“ใช่” ป๋าตอบกลับไปคำหนึ่ง
เฉินตงถามต่อเพราะยังไม่สิ้นสงสัย ：“ไม่มีใครเคยหลบหนีไปได้เลยเหรอ ？”
ประโยคง่ายๆ
แต่กลับทำให้ ฝีเท้าของป๋าหยุดลง ร่างกายเขาสั่นไหว
หลังจากนั้นสักสองวินาที เสียงของเขาก็ทุ้มต่ำลง
“เมื่อสิบปีที่แล้ว มีชายคนหนึ่งที่หลบหนีออกไปได้ นั่นเป็นคือคนเดียวที่ฉันรู้ ตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งมา”
จากนั้น ป๋าก็หัวเราะออกมา
“แน่นอนว่า หากสามารถหนีออกจากคุกมืดนี้ไปได้ คุกมืดนี้ก็จะไม่ไล่ตามจับกลับมา ฉันขอแนะนำนาย อยู่ในคุกมืดนี้ดีๆ หากคิดจะหนี ก็เท่ากับรนหาที่ตาย !”
มองดูแผ่นหลังของป๋า
เฉินตงก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ดวงตาที่หมองหม่น ก็ค่อยๆ เผยไฟแห่งสงคราม
เขายอมโอนอ่อนไปตามเรื่อง ใช้ชีวิตเหมือนสุนัข
เพียงเพื่อจะมีชีวิตให้อยู่รอดต่อไป
หากมีโอกาสรอดออกจากคุกมืดนี้ ถึงจะเป็นโอกาสเพียงแค่หนึ่งในล้าน เขาก็จะต้องลองดู
ดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตรอด ในความตาย
และการมีชีวิตที่ดี แต่กลับอยากตาย และต้องต่อสู้ดิ้นรนไปชั่วชีวิต
โครม……
เสียงดังของรถถัง พัดกระพือเกล็ดน้ำแข็งไปทั่วบริเวณ
มันแตกต่างจากความหนาวของโลกภายนอก
ภายในรถถัง มีเสียงเพลงโอบล้อม
ข้อมูลที่ป๋าบอก สำหรับเฉินตงแล้ว มันเป็นประโยชน์มาก แต่ก็ยังน้อยอยู่ดี
ตัวอย่างเช่น ใครเป็นคนสร้างคุกมืดนี้ ?
ที่ตรงนี้ มันอยู่ตรงส่วนไหน ?
และอื่นๆอีกมากมาย……
ไม่ว่ายังไง จากที่เฉินตงเห็นนอกหน้าต่างที่สว่างไสวแต่กลับเป็นเวลากลางคืน ก็พอจะคาดเดาได้บ้าง
ดินแดนที่เยือกแข็งนี้ น่าจะอยู่ใกล้กับบริเวณขั้วโลก
เฉพาะในสถานที่นี้เท่านั้น ที่สามารถเห็นพระอาทิตย์เที่ยงคืนได้
โครม!
รถถังแล่นไปอีกครึ่งชั่วโมง ก็ค่อยๆชะลอความเร็ว เสียงดังกึกก้อง จากนั้นรถก็หยุดจอดลง
“เฉินตง ถึงแล้ว!”
ป๋าเดินนำไปข้างๆเฉินตง แล้วพยุงเฉินตงลุกขึ้น ยิ้มแล้วเอ่ยเตือนไปว่า ：“เข้าไปแล้ว ต้องพึ่งตัวเอง สร้างบุญกุศลให้มาก และขอให้ปลอดภัย”
“ขอบคุณครับ”
เฉินตงเหลือบมองป๋าอย่างขอบคุณ
อย่างน้อย ป๋าก็ดีกับเขามาก และเวลาคุย ก็ทำให้เขาได้เตรียมความพร้อมไปกับคุกมืดนี้
เมื่อบานประตูเปิดออก
ความหนาวเหน็บก็เข้ามาเยือน
ลมเย็นทำให้เฉินตงสั่นสะท้าน และร่างกายของเขาหนาวสั่นจนขนลุกไปทั้งตัว
เมื่อลมหนาวหายไป เฉินตงก็ตกตะลึง
ชั่วขณะนั้น เขาเมินเฉยกับอากาศโดยรอบที่เย็นจัด
คูเมืองนี้ ตั้งตระหง่านอยู่บนทะเลสาบน้ำแข็ง
เมืองทั้งเมืองมืดดำ และกำแพงเมืองสูงหลายสิบเมตร ซึ่งงดงามยิ่งใหญ่ตระการตา ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวจนขนลุกและกดดันกับความทรงพลังนี้
ดูราวกับสัตว์ยักษ์ในโบราณสมัยดึกดำบรรพ์ ที่จำศีลบนแผ่นน้ำแข็งนี้
เป็นอย่างที่ป๋าพูด คูเมืองนี้ เป็นเหมือนร่องรอยการมีอยู่ของมนุษย์ที่ถูกทอดทิ้งไว้บนแผ่นน้ำแข็งนี้
“ที่นี่……ก็คือคุกมืดเหรอ？”
เฉินตงตกตะลึงอ้าปากค้าง แล้วก็ค่อยๆพูดออกมาอย่างช้าๆ
ป้าบ!
ด้านหลัง มีมือใหญ่ผลักไปที่ตัวเขา
เฉินตงเดินซวนเซไปข้างหน้าสองก้าว เกือบจะตกจากที่เหยียบลงไปยังบนแผ่นน้ำแข็ง
“หลง ทำแบบนั้นทำไม？”
ในเวลาเดียวกัน เฉินตงก็ได้ยินเสียงตำหนิของป๋า เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการผลักของเขาเมื่อกี้
“ใจเย็นครับหัวหน้า ก็แค่นักโทษคนหนึ่ง”
เสียงหัวเราะเยาะก็ดังขึ้น ：“นี่ฉันก็สุภาพกับเขามากแล้วนะ เมื่อเขาเข้าไปที่คุกมืด คนที่นั่นคงไม่มีใครเป็นมิตรกับเขาหรอก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลายเป็นศพในไม่ช้านี้ก็ได้”