The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 238 เขาสอนนายท่านี้ด้วยเหรอ?
พูดออกไปแล้ว
ลานกิจกรรมที่เงียบสงัด ก็เกิดเสียงโห่ร้องดังกึกก้องขึ้นมาทันที
“ทำได้ดี!ป๋า คุณต้องฆ่าไอเด็กอวดดีนี้ให้ได้นะ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า……ป๋าลงสนามเอง เฉินตงตายแน่ !”
“พระเจ้า ไม่คิดไม่ฝัน ป๋าที่อยู่สูงยอมลดตัวมาลงสนามได้”
……
กฎของคุกมืด เวลากิจกรรมของนักโทษ ผู้คุมไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายได้
แต่ว่า ผู้คุมขอลงสังเวียนสนามเอง แต่กลับไม่มีใครต่อต้าน
ตรงกันข้าม นักโทษกลับเต็มใจที่จะได้เห็นมันมากกว่า
ในเวลาปรกติ ผู้คุมจะต่างคนต่างอยู่ และนักโทษต่างก็ต้องอาศัยจมูกผู้อื่นหายใจ
คนที่ถูกกักขังในคุกมืดนี้ ต่างไม่ใช่คนดีอะไร ใครไม่อยากที่จะแก้แค้นในเมื่อมีโอกาส ?
แต่ที่คุกมืดนี้สามารถกักขังนักโทษเหล่านี้ได้ นั้นเป็นเพราะความแข็งแกร่งเข้มงวดเด็ดขาดมีความสามารถและทรงพลัง
สิ่งนี้ทำให้นักโทษต่างเก็บความแค้นเอาไว้ในใจ เวลาปรกติมักไม่มีโอกาส
และในตอนนี้ ป๋าลงสนามเอง ในสายตาของนักโทษ โอกาสมันมาถึงแล้ว!
แต่ยังไงเสีย พวกเขายิ่งอยากจะเห็นนักโทษใหม่ที่อวดดี ถูกป๋ากระทืบจนน่วมบนสังเวียน หรือไม่ ก็ถูกกระทืบจนตาย!
บนแท่นสูงนี้ เฉินตงก็ประหลาดใจเช่นกัน
ดวงตาจ้องมองไปยังป๋าที่ค่อยๆเดินเข้ามา เขายังคงมึนงงสับสน
เพราะผมได้ยินในสิ่งที่คุณพูด เลยท้าประลองกับทุกคนในเรือนจำ
ตอนนี้ คุณกลับจะลงมือจัดการผม ?
ในสายตา
การย่างก้าวของป๋าเป็นไปอย่างเชื่องช้า ในระหว่างที่เดินผ่านนักโทษเหล่านั้น เหมือนเดินเล่นในลานกว้างมั่นใจและดูสบาย ในสายตามีจิตวิญญาณของการต่อสู้ชัดเจน
ในขณะที่ป๋าก้าวย่างมานั้น นักโทษทุกคน ต่างก็พร้อมใจกันหลีกทางให้ เว้นที่ว่างเป็นทางเดินให้ไปยังเวทีประลอง
“รับคำท้าไหม？”
ป๋ายืนอยู่หน้าเวที มองเฉินตงด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ
ดวงตาของเฉินตงส่องประกายวูบวาบ
ลังเลขึ้นมา
“เฮ้!เฉินตง นายไม่ใช่เก่งนักเหรอ ? ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วละสิ ？”
“พระเจ้า นักโทษใหม่ที่อวดดีคนนี้ ใบ้กินซะแล้ว น่าขายหน้าชะมัด”
“ดูท่าป๋าคงต้องผิดหวังแล้ว อีกฝ่ายไม่กล้ารับคำท้าของเขา !”
……
เสียงหยอกเย้า และเยาะเย้ย ดังก้องอยู่ในหูของเฉินตง
เฉินตงก็หัวเราะออกมาทันที
จ้องมองไปที่ป๋าด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
ค่อยๆพูดออกไปว่า ：“หากคุณรับปากผมเรื่องหนึ่ง ผมรับคำท้า !”
“อะไร？”ป๋าถาม
“บอกผมที วันนี้วันที่เท่าไร!”
ดวงตาของป๋าส่องแสงระยิบระยับ รูม่านตาหดลง
ยังคิดที่จะออกไปอีก ?
“ได้ ฉันรับปากนาย !”
ป๋าใช้มือทั้งสองข้างตีไปยังบนเวที อาศัยแรงแล้วโดดขึ้นไปยังบนเวทีด้านบน
ทันใดนั้น ผู้ชมก็ตะโกนโห่ร้อง
เสียงอึกทึกดังกึกก้อง อื้ออึงหนวกหู
ที่ประตูเรือนจำ สมาชิกในทีมสีหน้าแปลกประหลาด แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร
และบนเวทีนั่น
ป๋าผู้กระหายสงครามจ้องมองไปยังเฉินตง แล้วพูดหยอกล้อไปว่า：“นายคิดจริงๆเหรอว่า จะเป็นคนที่สองในสิบปีให้หลัง ที่ได้ออกไปจากคุกมืดนี้？”
“ใช่!”
เฉินตงพยักหน้าอย่างมั่นใจ น้ำเสียงมีพลัง และแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่
“แล้วถ้าหากออกไปไม่ได้ล่ะ? เพราะยังไงซะ เราต่างก็ไม่ใช่คนในตอนนั้น !” ป๋ายักไหล่ ยิ้มแล้วพูดติดตลก
“ผมออกไปได้แน่!”
เฉินตงพูดเบาๆ คำพูดทุกคำเด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่น：“แม่ของผม ภรรยาของผม ยังรอผม ให้ผมกลับไปหาพวกเขา !”
คำพูดเดียว ทำให้ป๋าคิ้วขมวดแน่น
ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
“ฟู่……งั้นเรามาดูกัน ว่านายจะมีความสามารถพอที่จะออกไปจากที่นี่ไหม !”
ทันใดนั้นป๋าก็หัวเราะออกมา ในชั่วพริบตานั้น ท่าทีไร้ปรานี ไอสังหารก็แพร่กระจาย
เสียงโห่ร้องที่ดังกึกก้องในหู
ร่างกำยำราวหอคอยโครงเหล็กของป๋า ก็ระเบิดขึ้นทันที พุ่งออกไปราวลูกศรจากคันธนู กระโจนเข้าใส่เฉินตง
“รูปร่างของเขา เหมือนการสู้กับคุนหลุน”
เฉินตงตั้งสมาธิ และตั้งท่ารับพร้อมรบ
มันเป็นเพียงท่าง่ายๆ
ฉับพลันรูม่านตาของป๋าก็หดลง ดวงตาฉายแววแปลกประหลาด
หวืด!
ในชั่วพริบตานั้น ป๋าพุ่งตัวไปยังด้านหน้าของเฉินตง กระโดดขึ้นแล้วเหวี่ยงแข้ง เต็มกำลัง กับเสียงลมที่กระทบเข้าหู พุ่งเข้าใส่เฉินตง
เฉินตงวางเท้าลงบนพื้น ถอยหลังเพื่อให้มีแรงส่ง แล้วหมุนตัวเปลี่ยนทิศทาง เคลื่อนไหวเหมือนเสือที่บ้าคลั่ง และโจมตีไปทางด้านข้างของป๋า
การต่อสู้ของทั้งสอง จับกันเป็นก้อน
ปังๆๆๆ……
หมัดต่อยเข้าไปที่ลำตัว
เสียงอู้อี้ก็ดังขึ้น
การต่อสู้ของคนทั้งสอง ทำให้บรรยากาศภายในเรือนจำร้อนระอุมากขึ้น
นักโทษVS ผู้คุม
ในเรือนจำนี้ เป็นสังเวียนการต่อสู้ที่ยากจะได้เห็น!
เสียงโห่ร้องดังสนั่นไปทั่ว
อารมณ์ของผู้ต้องขังต่างก็ทวีความรุนแรง สีหน้าแดงก่ำ
บนเวที
เฉินตงกับป๋าต่างผลัดกันรุกและรับ
การจู่โจมที่เข้าทุกหมัด ทำให้เลือดในกายของนักโทษต่างก็สูบฉีด
รูปร่างของเฉินตงไม่ถึงกับผอมแห้งแรงน้อย แต่กลับจัดอยู่ในประเภทกำยำแข็งแรง
แต่เมื่อเทียบกับป๋าแล้ว ก็ดูจะผอมบางกว่ามาก
ร่างกายที่สูงใหญ่ ทำให้ทุกครั้งที่ป๋าจู่โจม หมัดและเท้าก็เต็มไปด้วยการบดอัดที่ทรงพลัง
ความแข็งแกร่งนี้สามารถเอาชนะนักสู้เป็นสิบได้!
เฉินตงไม่กล้าต่อสู้กับเขาซึ้งๆหน้าโดยตรง
ได้แต่ทำตามวิธีการต่อสู้ที่คุนหลุนเคยสอนเอาไว้ คอยหลบและหลีก หาโอกาสแล้วค่อยโจมตี
การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว เฉินตงยังคงหายใจเข้าลึกๆ ควบคุมการหายใจของตัวเอง เพื่อให้ตัวเองสงบนิ่ง
คุนหลุนเคยพูดเอาไว้
มีเพียงความนิ่งสงบเท่านั้น ที่จะมองเห็นหนทางแห่งชัยชนะ
กังฟูเป็นทักษะวิชาการป้องกันตัว เอาชนะคู่ต่อสู้ได้เพียงกระบวนท่าเดียว ก็เพียงพอแล้ว!
แต่การตั้งรับของป๋า ทำให้เฉินตงแทบจะไม่มีหวัง
ในจังหวะนี้เอง เมื่อเผชิญหน้ากับป๋า เขาก็รู้สึกเหมือนไม่มีช่องทางให้ได้โจมตี
ทุกครั้งที่เห็นจุดบอด แต่ก็กลับลงมือไม่ทัน มือและเท้าของป๋าก็ป้องกันเอาไว้ได้
การป้องกันตัวที่ไม่มีช่องว่างให้โจมตีได้ และการจู่โจมที่น่ากลัว
มันทำให้เฉินตงเข้าใจดีว่า ความสามารถของป๋า มันเกินกว่าคนที่เขาจะเอาชนะได้ไม่เหมือนทหารราชา เทพสงคราม!
ไม่แปลกใจเลยที่เป็นหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนของเรือนจำ!
ความสามารถแบบนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็เป็นเทพแห่งสงครามได้!
เมื่อการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป แสงสว่างในดวงตาของป๋าก็ยิ่งสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ
มือและเท้าจู่โจมและป้องกันสลับไปมา ร่างกายเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
แต่สายตาของเขา จับจ้องอยู่ที่เท้าของเฉินตงอยู่ตลอดเวลา
ใบหน้าเรียบนิ่งที่มีหนวดเครา ก็ค่อยๆปรากฏรอยยิ้มออกมา
“ท่าต่อไป นายจะจู่โจมเอวด้านซ้ายของฉัน!”
ทันใดนั้น ป๋าก็โพล่งออกมา
เฉินตงที่เพิ่งสไลด์ออกไปก็รู้สึกตกใจ ร่างของเขาก็หยุดอยู่กับที่
เขาตกตะลึงตาค้างจ้องไปที่ป๋า เขา……รู้ได้ยังไง ?
รอยยิ้มบนใบหน้าของป๋าก็ชัดเจนขึ้น
ฉวยโอกาสในตอนที่เฉินตงกำลังนิ่งอึ้ง ดวงตาของเขาก็ฉายแววดุร้าย
พุ่งตรงไปข้างหน้า ฝ่ามืออันใหญ่ คว้าหมับไปที่เข็มขัดของเฉินตงทันที
“ในการต่อสู้ คนที่ว่อกแว่กมักจะพลาดท่าเสมอ ไม่มีใครบอกนายเหรอ？”
“อ๊าก!”
ใบหน้าของเฉินตงถอดสี เสียงร้องดังลั่น
ยังไม่ได้ปลีกตัวออก มืออีกข้างของป๋าก็กดลงไปบนหัวไหล่ของเขา
พร้อมกับเสียงร้องที่ดังขึ้น เฉินตงถูกป๋ายกขึ้นไปกลางอากาศ แล้วหมุนไปรอบตัว
“สุดยอดมาก!ป๋าเอาให้ตายเลย!”
“สมแล้วที่เป็นหัวหน้าป๋า เอามันให้ตายเลยป๋า รออะไรอยู่อีก?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า……นักโทษใหม่ กำลังจะตายแล้ว !”
……
เสียงเชียร์โห่ร้อง ก้องกังวานไปทั่วบริเวณ
และในจังหวะเดียวกัน
เฉินตงก็แผ่ไอสังหาร
มือทั้งสองข้างของเขาก็จับไปที่แขนของป๋า จากนั้นก็หย่อนขาลง แล้วคล้องไปที่คอของป๋า
ด้วยกระบวนท่านี้ ก็มากพอที่จะเอาชีวิตได้!
แต่ ปฏิกิริยาของป๋า ทำให้เฉินตงเหมือนถูกฟ้าผ่า ลืมกระบวนท่าขั้นตอนต่อไป
“เขา สอนนายท่านี้ด้วยเหรอ？”
ป๋าเอ่ยถามพลางหัวเราะเสียงดัง