The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 322 การลอบสังหารที่ทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

กลางคืนที่เย็นเหมือนน้ำ

พระจันทร์ก็ถูกเมฆดำบดบังไปเกือบครึ่ง

เมื่อมองผ่านป่าไผ่ จะมองเห็นหินผาที่ยื่นออกมาเลือนราง

แต่ว่าบนนั้นมีอะไร เฉินตงมองเห็นไม่ชัดเจน

“เธอ ยังอยู่ตรงนั้นมั้ย?”

เฉินตงรู้สึกสับสน บ่นพึมพำคนเดียว

การยิงของยายเมิ่งเมื่อกี้ ทั้งๆที่สามารถฆ่าเขาได้ด้วยลูกธนูเพียงนัดเดียว แต่กลับจงใจส่งจดหมายเตือนเขา

มันแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจในความแข็งแกร่งในการลอบสังหารของเธอ

เนื้อหาในจดหมาย เมื่อเปลี่ยนวิธีพูด ก็คือต่อให้หลังเขาของหินผามีการป้องกัน ยายเมิ่งยังคงสามารถฆ่าเขาได้

มีความแตกต่างเพียงอย่างเดียว ก็คือความยากเพิ่มขึ้น!

ราวกับกำลังพูดว่า ป้องกันให้แน่นหนา ถึงจะคู่ควรกับฐานะนักฆ่ามือพระกาฬของเธอ

ลูกธนูที่ยิงมาเมื่อกี้ นับเป็นความปรานีแล้ว

เฉินตงกลับยิ้มไม่ออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว ในทางกลับกันกลับมีความรู้สึกขุ่นเคืองมาก

เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ดังนั้นเขาจึงได้เปิดหน้าต่างออก

เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด

ฉูบ!

ในความมืด ก็มีเสียงลมแตกบางเบาดังขึ้นมาอีก

ในความเลือนราง เฉินตงสามารถรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังมาอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้หลบ

ตูบ!

เสียงที่บางเบา ลูกธนูถูกตอกไปที่ผนังด้านนอกถัดจากหน้าต่าง และด้ามลูกธนูก็สั่น

และด้านบนยังคงมีจดหมายอยู่

เฉินตงหยิบจดหมายลงมาอย่างสงบใจเย็น

หลังจากเปิดออก มีเพียงตัวอักษรง่ายๆสองตัว

“แน่จริง!”

เขายิ้มเล็กน้อย ในรอยยิ้มแฝงไว้ด้วยความขมขื่นและทำอะไรไม่ได้

ตอนที่เปิดหน้าต่าง เขาก็มั่นใจแล้วว่ายายเมิ่งจะไม่ฆ่าเขาในคืนนี้

ไม่อย่างนั้น จดหมายเตือนเมื่อกี้ ก็จะไร้ความหมาย

มันคือจิตวิทยาของผู้แข็งแกร่ง

ดูถูกเพื่อลดความยากในการโจมตีฆ่ามด

ในทำนองเดียวกัน เฉินตงก็มีจิตวิทยาแบบนี้เช่นกัน ดังนั้นเขาถึงมั่นใจความคิดของยายเมิ่ง

อย่างไรก็ตามครั้งต่อไป อาจจะไม่เป็นแบบนี้แล้ว

เฉินตงส่ายหัว ขยำจดหมายเป็นก้อน โยนออกไปนอกหน้าต่าง แล้วปิดหน้าต่างอีกครั้ง

เงียบมาตลอดทั้งคืน

เมื่อฟ้าสาง

เฉินตงก็ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เรียกหาท่านหลงกับกูหลังแต่เช้า เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

หลังจากฟังแล้ว สีหน้าของท่านหลงกับกูหลังก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ต้องรู้ว่า ก่อนที่จะเข้ามาพักในคลับสี่ยิ่นนั้น

ระบบความปลอดภัยของคลับสี่ยิ่นได้เพิ่มมาถึงระดับที่สูงที่สุดแล้ว

และในขณะที่กูหลังพาทีมบอดี้การ์ดไปติดตั้งอุปกรณ์รักษาความปลอดภัย เขายังได้กวาดป่าไผ่ไปหนึ่งรอบราวกับไถนา

ถึงจะเป็นแบบนี้ ก็ยังมีช่องโว่?

“ขอโทษด้วยครับ คุณเฉิน บริเวณหลังเขา หินผาสูงชัน ภูเขาที่อันตราย ดังนั้นเมื่อวานตอนที่เข้ามาอยู่ ผมและทีมงานต่างคิดว่าคงไม่มีใครมาจากตรงนั้น แต่กลับคิดไม่ถึง ……..”

ใบหน้าของกูหลังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ เนื่องจากการละเลยนี้ เมื่อคืนหากไม่ใช่ยายเมิ่งจงใจออมมือ บางทีตอนเช้าที่พวกเขาเปิดประตูเข้ามาสิ่งที่เห็นก็คือศพของเฉินตงแล้ว

“ไม่ต้องโทษตัวเอง อย่าว่าแต่พวกนายเลย ต่อให้เป็นฉันก่อนหน้านี้ก็คิดไม่ถึงว่าตรงนั้นคนก็สามารถไปได้”

เฉินตงโบกมือเพื่อขัดคำพูดของกูหลัง ความชันของภูเขาด้านหลัง มองออกไปแทบไม่มีที่ให้ยืนเลย มีเพียงหินผาที่ยื่นออกมาเท่านั้นที่สามารถยืนบนนั้นได้ แต่ถ้าหากอยากจะปีนจากยอดเขาด้านหลังเพื่อไปบนหินผา เป็นเรื่องที่มีความอันตรายต่อชีวิตอย่างมาก

ไม่โทษพวกนายที่ไม่ระวัง ต้องโทษที่นักฆ่าทุ่มสุดชีวิต!

“กูหลัง ก็รีบพาคนไปสร้างแนวป้องกัน ข้อผิดพลาดและช่องโหว่ที่เกิดจากความประมาทเลินเล่อ จะไม่มีครั้งที่สองเด็ดขาด”

ท่านหลงออกคำสั่งด้วยเสียงขรึม สายตากลับเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากที่กูหลังจากไป

ท่านหลงจึงได้พูดขึ้น “คุณชายสามารถรอดพ้นจากการลอบทำร้ายเมื่อคืน ถือว่าสวรรค์เมตตาแล้ว”

“เธอรู้สึกว่าเมื่อคืนฆ่าผมมันง่ายเกินไป ดังนั้นไม่คุ้มค่าที่จะฆ่าผม เฉินตงยิ้มอย่างขมขื่น “แต่หลังจากที่วางแนวป้องกันภูเขาด้านหลังเสร็จ เธอก็จะฆ่าผมอย่างไม่มีความปรานีแล้ว”

ท่านหลงถอนหายใจอย่างหวาดกลัว “คิดไม่ถึงจริงๆ ยายเมิ่งจะมาได้เร็วขนาดนี้ หากยืดเยื้อต่อไป บางทีอาจจะมีคนที่ต้องการแข่งขันต่อสู้กับมัน”

ม่านตาของเฉินตงค่อยๆหดเกร็ง แล้วก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติ

หลังจากคลายออก เขาก็ถามขึ้น “ทางฝั่งพ่อผม ตรวจสอบคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินไปถึงไหนแล้ว?”

ท่านหลงส่ายหัว “ยังไม่รู้เลย แต่ตามที่กระผมติดต่อกับสายสืบที่อยู่ในบ้านบางส่วน ผลจากการสันนิษฐานขั้นแรก เรื่องนี้น่าจะไม่เกี่ยวข้องกับคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน”

“ไม่เกี่ยวข้อง?” เฉินตงตกตะลึง

ท่านหลงพูด “ช่วงนี้คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินอยู่แต่ห้องพระ สวดมนต์ ทานเจนั่งสมาธิ ไม่ได้ติดต่อกับใครเลย คนสนิทข้างกายก็ไม่ได้ไปห้องพระพร้อมกับเธอ เหมือนได้ตัดขาดจากคนทางโลกไปเลย”

เฉินตงขยี้จมูก สายตาลึกๆ “หากไม่ใช่เธอ แล้วจะเป็นใครที่จะสามารถเป็นผู้นำการลอบสังหารนี้ได้?”

“ตระกูลหลี่? ตระกลูฉิน? หรือคุณชายยังมีศัตรูอื่นๆอีก?” ท่านหลงหยั่งเชิญถาม

เฉินตงส่ายหัว “พวกโง่อย่างตระกูลหลี่ทำเรื่องแบบนี้ไม่เป็น ตระกูลฉินยิ่งอยู่ยิ่งถดถอยอีกทั้งยังมีฉินเย่ฉินเสี่ยวเชียนเป็นผู้ควบคุมชะตาชีวิต ตระกูลฉินไม่กล้าทำเช่นนี้ สำหรับศัตรูคนอื่น……..”

เฉินตงมองท่านหลงอย่างตาละห้อย พูดอย่างไม่รู้จะทำยังไง “คุณก็รู้ ผมนั้นดีกับคนอื่นมาโดยตลอด จะเอาศัตรูมากมายมาจากไหน”

ท่านหลงนิ่งไปหลายวินาที ส่ายหัว “เรื่องนี้รอให้นายท่านตรวจสอบชัดเจนแล้วค่อยมาสรุปเถอะ”

……

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา

เฉินตงอยู่แต่ในลานป่าไผ่ไม่ได้ออกไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว

ภายใต้การเฝ้าระวังความปลอดภัยที่เข้มงวด นักฆ่าจะถูกพบเห็นอย่างต่อเนื่อง ด้วยการตอบสนองอย่างรวดเร็วของกูหลังและทีมบอดี้การ์ด ก็ได้กำจัดนักฆ่าที่ยังไม่ทันจะได้ลงมือไปคนแล้วคนเล่า

เวลาสั้นๆเพียงหนึ่งสัปดาห์ ก็เกิดเรื่องลอบสังหารไปถึงสิบแปดครั้ง

ความถี่แบบนี้ รุนแรงมากทีเดียว

อีกอย่าง ตามเวลาที่ผ่าน นักฆ่าที่ปรากฏตัวในแต่ละวันยิ่งอยู่ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้น

มันเหมือนกับสิ่งที่ท่านหลงคาดการณ์ไว้แต่แรก เรื่องราวที่เกิดขึ้น การลอบสังหารก็ค่อยๆ กลายไปเป็นสู่การไล่ล่าแบบแข่งขัน

ตามเวลาที่ผ่านไป หากไม่จัดการกับคนที่สั่งการภารกิจครั้งนี้ การปรากฏตัวของนักฆ่ามีเพียงแต่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เฉินตงแปลกใจก็คือ

จูเก่อชิงนำพาเครือข่ายข่าวกรองของตระกูลจูเก่อ รวมกับกำลังแรงที่แข็งแกร่งของโจวเย่นชิวและโจวจุนหลง ค้นหาไปทั่วเมือง กลับพบนักฆ่าที่น่าสงสัยหลายคน

แต่ไม่มีร่องรอยของทหารรับจ้างเดดพูลที่หลบหนีไปได้เลย!

ราวกับว่าหลังจากการต่อสู้กันที่เขาเทียนซาน ทหารรับจ้างเดดพูลที่หนีไปได้เกิดความกลัว เลยยอมแพ้เฉินตงไปโดยตรง เหมือนได้หนีไปไกลแสนไกล

กลางดึก

เฉินตงมองดูเอกสารการลอบสังหารในคลับสี่ยิ่นที่รวบรวมมาในหลายวันนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้น สีหน้ามืดมนเหมือนน้ำ

“คุณชาย ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ” ท่านหลงยกน้ำขิงมาหนึ่งถ้วย “ดื่มน้ำขิงหน่อยให้ความกับอุ่นร่างกาย”

“ยังไม่มีข่าวคราวของทหารรับจ้างเดดพูลเลยเหรอ?”

เฉินตงวางเอกสารลง พูดด้วยเสียงขรึม “พวกเขาที่เป็นกลุ่มนักฆ่าที่โหดเหี้ยมอันตรายมากและไม่เอาชีวิตเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมแพ้แบบนี้ ตามหาพวกเขาไม่เจอ ใจของผมก็ไม่สามารถที่จะสงบลงมาได้ และความถี่ในการลอบสังหาร แค่เมื่อวานวันเดียว พวกกูหลังก็พบเห็นนักฆ่าสี่คน ฆ่าไปแล้วสามคน หนีรอดไปหนึ่งคน”

ท่านหลงพูดไม่ออก และไม่รู้จะทำยังไงดี

สถานการณ์แบบนี้ ถูกรุกหนักเกินไปแล้ว

แต่นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับการลอบสังหาร นอกจากนี้ ก็ไม่มีหนทางอื่นแล้ว

พอดีในเวลานี้

ประตูห้องถูกผลักออกอีกครั้ง

กูหลังที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่รีบร้อน พูดอย่างระมัดระวัง

“คุณชาย เห็นคนที่หลังเขาแล้ว กล้องวงจรปิดจับภาพได้แล้ว ขอให้คุณชายกับท่านหลงออกไปจากห้องนี้!”

เฉินตงกับท่านหลงสบตากันแวบหนึ่ง

ยายเมิ่ง……..มาอีกแล้วเหรอ?