The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 444 ต่อให้เป็นพ่อก็ไม่มีสิทธิ์สอนผมแบบนี้

ฟิ้ว!

คลื่นความร้อนพัดหวนกลับมา

ระเบิดพุ่งทะยานออกไปพร้อมลำแสงไฟ

ตู้ม!

เฮลิคอปเตอร์ที่อยู่กลางท้องฟ้ากลายเป็นทะเลเพลิง ตกลงสู่พื้นดิน ทำให้เกิดระเบิดรุนแรงขึ้นอีกครั้ง

“สำเร็จ!”

ดวงตาของเฉินตงเป็นประกายขึ้นด้วยความดีใจ

แต่หลังจากนั้นความเจ็บปวดอย่างรุนแรงได้แล่นพล่านขึ้นมาตามแขนทั้งสอง ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลายเป็นการกัดฟันแน่นอย่างเจ็บปวด

แรงกระแทกจาก RPG ทำให้แขนทั้งสองข้างของเฉินตงระบม รู้สึกราวกับกระดูกของเขาได้แตกออกเป็นเสี่ยง

เป็นความเจ็บที่จี๊ดไปถึงหัวใจ!

เมื่อเห็นเฉินตงยิงไปถูกเป้าหมายภายในครั้งเดียว เฉินเต้าหลินที่กำลังขับรถกับคุนหลุนที่นั่งอยู่เบาะหลังต่างพากันยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

เฮลิคอปเตอร์สามลำ ถูกกำจัดไปแล้วสองลำ

ถือว่าความบีบหัวใจลดลงไปไม่น้อยสำหรับคนทั้งสาม

ทว่า

เฉินเต้าหลินหันไปมองกระจกหลังในทันที สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไป

“ระวัง!”

สิ้นเสียงตะโกน รถจี๊บก็ส่งเสียงคำรามราวสัตว์ดุร้าย

ความเร็วส่งให้รถพุ่งทะยานไปอย่างรุนแรง รถกระโดดไปข้างหน้าได้ไกลระยะหนึ่ง

และในเวลาเดียวกันนั้นเอง

ตู้ม!

ระเบิดอีกลูกล่วงลงมาไล่หลังรถจี๊บพอดี

พละกำลังที่น่าหวาดกลัว ระเบิดทรายสีทองพวยพุ่งไปทั่วท้องฟ้า ราวกับได้ถลกเปลือกโลกออกไปด้วย

สมองของเฉินตงที่อยู่ด้านในรถตอนนี้เกิดเสียงดัง หึ่งๆ ราวกับตอนนี้โลกเข้าสู่ภาวะแห่งความเงียบงัน

เขารับรู้ได้ถึงความน่าพรั่นพรึง ของแรงอันน่าหวาดหวั่นที่ปะทะเข้ากับรถจี๊บ จากนั้นจึงเห็นท้ายรถฉีกขาด รถจี๊บทั้งคันกำลังพุ่งทะยานขึ้นด้านบน

โครม……

รถจี๊บที่บินอยู่กลางอากาศล่วงลงกระแทกกับพื้นทรายก่อนจะกลิ้งไปอีกสิบตลบ ระเบิดทรายลอยสูงขึ้นมาสิบกว่าเมตร ย้อมท้องฟ้ากลายเป็นสีเหลืองทอง

แม้แต่เฮลิคอปเตอร์ที่เหลืออยู่อีกลำ ยังต้องบินวนบนท้องฟ้าเพื่อหลบทรายสีทองที่ลอยตลบอยู่ทั่วทั้งท้องฟ้า

ตุ้บ!

สุดท้ายรถจี๊บก็หยุดการเคลื่อนไหว

ฝุ่นหนาอบอวล ตัวรถเสียหายไปค่อนข้างมาก

ถังน้ำมันแตก ส่งผลให้น้ำมันไหลนองลงบนพื้น บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำมันเชื้อเพลิงที่เข้มข้น

เฮลิคอปเตอร์หยุดนิ่งอยู่กลางท้องฟ้าราวกับกำลังเฝ้าสังเกต เสียงคนสนทนากันดังลอยมาเบาๆ

ภายในรถ เฉินเต้าหลินถูกเข็มขัดนิรภัยคาดไว้อยู่กับเบาะ แรงกระแทกทำให้ศีรษะของเขาแตกเป็นรูและมีเลือดไหลปุดออกมา

แขนของคุนหลุนถูกเหล็กที่ฉีกออกมาจากตัวรถเสียบตัวเขาล็อคไว้อยู่ด้านบน

ทั่วร่างของเฉินตงเองก็กระแทกอยู่ในตัวรถตามแรงรถที่พลิกคว่ำ เขารู้สึกมึนหัว สายตาพร่ามัว จมูกของเขาก็มีเลือดไหลออกมา

แต่คนทั้งสามกลับพยายามอยู่ในความเงียบ

คุนหลุนยังคงพยายามฝืนตัวเองยกมือขึ้นบอกใบ้ให้เฉินตงเงียบ

เฉินตงเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากจมูก ด้วยสีหน้าเย็นชา แววตาของเขาแน่วแน่

ในสถานการณ์เช่นนี้ หากส่งเสียงอะไรออกไปแม้เพียงนิดเดียว คงจะต้องรับมือกับระเบิดที่มาจากเฮลิคอปเตอร์อีกลูก

สิ่งที่เฉินตงแน่ใจมากไปกว่านั้นคือ ตอนนี้เขาคือคนคนเดียวในรถที่พอมีแรงโต้ตอบกลับไปได้

ถ้าไม่ยิงเฮลิคอปเตอร์ให้ตกลงมา ความตายจะต้องมาเยี่ยมเยียนเขาในไม่ช้า

ในความเงียบสงัด เฉินตงพยายามออกแรงเคลื่อนกาย มือขวาของเขากำปืน RPG เอาไว้แน่น

เขามองผ่านหมอกควันและทรายที่ลอยคลุ้ง จนกระทั่งเจอตำแหน่งของเฮลิคอปเตอร์

โอกาสมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!

ถ้าสำเร็จ จะรอด

ถ้าไม่สำเร็จก็ตาย

เฉินตงไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในเฮลิคอปเตอร์คือพวกของใครกันแน่ แต่เขารู้เพียงอย่างเดียวว่า อีกฝ่ายต้องการเอาชีวิตของพวกเขา

ในสถานการณ์เช่นนี้มีผลลัพธ์เพียงสองอย่างเท่านั้นคืออยู่หรือตาย

ครืน…….

เสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์หมุนแหวกอากาศดังกระหึ่ม

เฉินตงมองเห็นอย่างชัดเจนว่า เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นกำลังลงจอดอย่างช้าๆ

แสดงว่า…ต้องการจับเป็น?

เฉินตงเริ่มสงสัยขึ้นมา

และในตอนนั้นเอง มือใหญ่ๆ ที่อาบไปด้วยเลือดจับขาของเขาเอาไว้

เขาเงยหน้าขึ้นมอง พ่อค่อยๆ หันหน้ามามองเขาอย่างยากลำบาก

“คิดวิธีหนีไป!”

เฉินเต้าหลินเอ่ยคำพูดนี้ออกมาอย่างระมัดระวัง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมืดมนของคนที่เลือกความตาย “พ่อกับคุนหลุนจะขวางพวกมันไว้เอง”

หนี?

เฉินตงชะงักมองไปที่พ่อของตนที่เลือดท่วมกาย ใบหน้าตรากตรำของเขา ตอนนั้นเขารู้สึกราวกับหัวใจของเขาถูกเข็มนับไม่ถ้วนทิ่มแทง

ถ้าปล่อยให้พ่อกับคุนหลุนล่อพวกมันเอาไว้ แล้วเขาหนีไป?

ถ้าเขาทำแบบนั้นคงไม่ต่างอะไรกับ…สัตว์?

ในตอนนั้น สมองของเฉินตงปรากฏภาพของแม่ในช่วงเวลาก่อนตาย

ความรู้สึกเจ็บปวดจากการโดนเข็มทิ่มแทงเข้มข้นรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

ร่างกายของเขารู้สึกราวกับถูกมีดกรีด

แค่หายใจยังทำได้ลำบาก

“หึ!”

เฉินตงหัวเราะออกมา “ในสายตาของพ่อ ลูกชายคนนี้ต้องการการปกป้องจากพ่อตลอดเลยงั้นหรือ”

เฉินเต้าหลินเงียบงัน

วินาทีถัดมา สายตาของเฉินตงเกิดประกายวับ ปากที่มีเลือดท่วมเริ่มแผดเสียงออกมาอีกครั้ง

“แม่จากไปแล้ว ผมไม่มีทางยอมเห็นพ่อต้องตายไปต่อหน้าต่อตาหรอก!”

หลังจากแผดเสียงแล้ว

เฉินตงถีบประตูรถอย่างแรงจนประตูเปิดออก เขาลุกขึ้นยืน

ปืน RPG เล็งไปยังเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังลงจอดอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ไกลนัก

การแผดเสียงของเขา ดึงดูดสายตาของคนที่อยู่ในเฮลิคอปเตอร์

ปังๆๆ……

กระสุนปืนยิงมาทางนี้ราวกับห่าฝนที่จะหอบเอาทุกอย่างไป

ฟิ้ว!

และในช่วงเวลาเดียวกัน เฉินตงลั่นไกปืนออกไปขณะที่กำลังแผดเสียงตะโกน

ตอนนั้นห้วงเวลาได้ผ่านไปอย่างช้าๆ

ระเบิด RPG ติดไฟพุ่งทะยานขึ้นไปบนอากาศ ทำให้บรรยากาศเริ่มบิดเบี้ยว

ท่ามกลางห่ากระสุน ระเบิดได้พุ่งทะยานออกไปราวกับมังกร

ตู้ม!

เฮลิคอปเตอร์ถูกระเบิดโจมตีกลายเป็นเปลวเพลิงก้อนใหญ่ที่ค่อยๆ ร่วงลงสู่พื้นก่อให้เกิดระเบิดลูกใหญ่อีกครั้ง

ส่วนห่ากระสุนก็ถูกรถจี๊บขวางเอาไว้แล้วสะท้อนตกลงไปบนพื้นทราย

ตึ้ง!

ปืน RPG ในมือเฉินตงหล่นลงบนพื้น เขามองไปยังทะเลเพลิงที่ลุกโชนสูง

เขายิ้มราวกับยกภูเขาออกจากอก “สำเร็จแล้ว!”

ในพจนานุกรมของเฉินตงไม่มีคำว่ารอความตาย และไม่เคยปล่อยให้พ่อกับพี่น้องต้องสละชีวิตเพื่อแลกชีวิตของเขา

ต่อให้สามารถรอดจากความตายอย่างหวุดหวิดได้ แต่เขาขอเลือกความตายยังจะดีกว่า!

ในเวลาเดียวกันนั้น เฉินเต้าหลินกับคุนหลุนที่อยู่ด้านในรถก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเช่นกัน

สายตาที่คนทั้งสองใช้มองเฉินตง กลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่พิลึกพิลั่นขึ้น

คุนหลุนรู้สึกยำเกรง

ส่วนเฉินเต้าหลินรู้สึกชื่นชม

……

สิบนาทีต่อจากนั้น

เฉินตงได้ย้ายเฉินเต้าหลินกับคุนหลุนให้ออกมาจากรถที่ถังน้ำมันแตก

ทิ้งระยะห่างจากรถได้ประมาณสามสิบกว่าเมตร ด้วยระยะทางเท่านี้ก็เพียงพอที่จะรอดพ้น หากรถจี๊บเกิดระเบิดตัวเองขึ้นมา

เวลาใกล้เที่ยง

อุณหภูมิของทะเลทรายสูงขึ้น ราวกับหม้อนึ่งใบใหญ่หม้อหนึ่ง

คนทั้งสามคนมีเหงื่อไหลท่วมกาย

แต่หลังจากเพิ่งรอดพ้นความตายกลับมา ทำให้คนทั้งสามไม่มีอารมณ์สนใจเรื่องความร้อนเท่าไหร่นัก

เฉินตงสำรวจบาดแผลของเฉินเต้าหลินกับคุนหลุน บาดแผลของคุนหลุนค่อนข้างหนัก แต่ก็ไม่ถึงขั้นอันตรายถึงชีวิตในตอนนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาก็แทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง ในพื้นที่รกร้างห่างไกลเช่นนี้ที่ไม่มีแม้แต่สัญญาณโทรศัพท์ จึงไม่ต้องพูดถึงการหาคนมาช่วยเหลือ

เฉินตงจึงทำได้เพียงฉีกเสื้อของตัวเองออกมาแล้วทำเป็นผ้าเพื่อพันแผลของคุนหลุนเอาไว้

“ตงเอ๋อ ลูกโตขึ้นแล้วจริงๆ”

เฉินเต้าหลินมองไปยังเฉินตงที่กำลังทำแผลให้คุนหลุนและยิ้มออกมาอย่างชื่นชม

คุนหลุนที่อยู่ข้างๆ พลอยยิ้มตามไปด้วย เพียงแต่ความเจ็บจากบาดแผล ทำให้เขาต้องกัดฟันยิ้ม รอยยิ้มของเขาจึงเป็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาด

เฉินตงมัดผ้าเสร็จเรียบร้อย จากนั้นนั่งลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

จากนั้นจึงตอบกลับมาอย่างเหนื่อยหอบ “ผมไม่รู้ว่าผมโตหรือไม่โต แต่ผมขอเตือนพ่อไว้สักเรื่อง”

สายตาที่ใช้มองเฉินเตาหลินเย็นเฉียบ เฉินตงเอ่ยเสียงแข็ง “ต่อจากนี้ไป ผมกับพ่อต้องรวมใจกันเป็นหนึ่งและลงมือร่วมกัน ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะจัดการคนเดียว ผมทำไม่ได้หากผมจะรอดชีวิตโดยต้องทิ้งพ่อกับพี่น้องเอาไว้ ต่อให้พ่อเป็นพ่อผม ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะสอนผมแบบนี้!”

เฉินเต้าหลินสบตาเฉินตง ตอนนั้นสายตาของเฉินตงทำให้เขาเกิดความรู้สึกเกรงขาม แม้แต่คุนหลุนเองก็มองเขาด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

แปะๆ……

ความเย็นชาบนสีหน้าของเฉินตงหายไปฉับพลัน จากนั้นจึงหันไปปัดเศษทรายที่ติดอยู่ที่มือออก

เขาเอ่ยถามช้าๆ “ตอนนี้พ่อบอกผมได้รึยังว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”