The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - ตอนที่ 167
บทที่ 167 เขาไม่ได้เป็นเจ้าบ้าน ตระกูลเฉินก็ควรจะล่มสลายแล้ว!
ไม่มีคำพูดตลอดคืน
ภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจบนเขาเทียนซาน ดึงดูดความสนใจของคนทั้งเมือง
เต็มไปด้วยความอิจฉาของสาวๆ ทำให้นอนไม่หลับกันเลยทีเดียว
เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น
เฉินตงได้เสร็จสิ้นการฝึกวิชาปีศาจ กลับถึงบ้านพร้อมกับคุนหลุน พอดีเจอกับท่านหลงที่กำลังดูข่าวเช้า
“คุณชาย ข่าวรายงานเรื่องเมื่อคืนแล้ว” ท่านหลงพูดอย่างอารมณ์ดี
เฉินตงยักไหล่ “คงไม่มีอะไรน่ารายงาน ไม่มีอะไรให้ดู”
ท่านหลงยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้น “สื่อสำนักใหญ่ไม่มีเนื้อหาอะไรรายงาน แต่ว่านักข่าวอิสระมีนะ”
เฉินตงเดินเข้าไปดู ก็หัวเราะทันที
【ช็อกสนั่น! การเคลื่อนไหวของเขาเทียนซานในชั่วข้ามคืน พระเอกที่ไม่รู้ว่าเป็นใครดึงดูดให้คนจินตนาการ！】
นอกจากเรื่องที่เขาเทียนซานเป็นเรื่องจริง
รายงานที่เกี่ยวข้องพระเอกอย่างเฉินตง ล้วนเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา
ถึงขนาดสร้างข่าวว่าเฉินตงเป็นลูกคนรวยที่มีชาติตระกูล เพื่อต้องการเอาใจเมียน้อย จึงได้ทำเรื่องฮือฮาแบบนี้
ที่ไม่กล้าปรากฏตัว เพราะกลัวเมียหลวงจะจับได้
เขาส่ายหัว เฉินตงไม่ได้สนใจ ทั้งครอบครัวหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ก็มุ่งหน้าไปบริษัท
คลับสี่ยิ่น ในสวนป่าไผ่
กู้โก๋ฮั้วตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดก็ยังไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นดีใจนี้เอาไว้ได้
ทุกสิ่งอย่างของเมื่อคืน จนกระทั่งตอนนี้เขายังรู้สึกเหมือนฝัน
ตัวเองที่มีอายุมานานขนาดนี้ ขอร้องตระกูลเฉินอย่างไม่มีหนทาง ทุกครั้งก็ถูกท่านหลงปฏิเสธ
แต่สถานการณ์กลับพลิก ลูกสาวกลับได้นำลูกเขยมังกรอย่างตระกูลเฉินเข้าบ้าน
มีความสัมพันธ์นี้อยู่ เขาไม่สงสัยเลย ขอเพียงตระกูลเฉินยื่นมือช่วย คอขวดของบริษัท ก็จะสามารถก้าวข้ามไปได้อย่างราบรื่น
ตระกูลเฉินไม่ใช่เจ้าเดียวที่จะช่วยขจัดปัญหาเรื่องคอขวด แต่ในใจเขา มันกลับเป็นสิ่งดีที่สุดเหมาะสมที่สุด
“ไม่ได้นอนมาทั้งแล้ว ไปนอนพักก่อนเถอะ?”
หลี่หวั่นชิงเดินเข้าในห้องโถง มองกู้โก๋ฮั้วอย่างสงสาร
“ผมไม่ง่วง พลังยังมีอีกเยอะ!”
กู้โก๋ฮั้วบิดขี้เกียจ กล่าวอย่างมีพลัง “เตรียมตัวหน่อย คืนนี้ยังต้องไปทานข้าวบ้านลูกเขย”
“คุณดูตัวเองซิ เมื่อก่อนพูดจายังตะคอกเฉินตงอยู่เลย เฉินตงแค่ขอเสี่ยวหยิ่งแต่งงาน ตอนนี้คุณก็เรียกเขาว่าลูกเขยแล้ว” หลี่หวั่นชิงมองค้อน ยิ้มอย่างต่อว่า
“ในเมื่อขอแต่งงานแล้ว ยังห่างจากการแต่งงานไกลมั้ย?”
กู้โก๋ฮั้วหัวเราะฮ่าๆ หันไปแล้วทำหน้าบึ้งกล่าว “เรื่องนี้คุณห้ามว่าผม ผมเป็นพ่อของเสี่ยวหยิ่ง แม้ว่าก่อนหน้านี้จะรู้ว่าเฉินตงเป็นคุณชายของตระกูลเฉิน ผมก็ต้องตะคอกใส่เขา มันคือหลักการ!”
“จ้าๆๆ รู้ว่าคุณสงสารลูกสาว พอใจแล้วนะ?”
หลี่หวั่นชิงขณะที่พูดก็ถอนหายใจ “พวกคุณสองพ่อลูก คนหนึ่งนอนถึงป่านนี้ก็ยังไม่ตื่น อีกคนถึงตอนนี้ก็ยังไม่นอน ไม่รู้จะทำยังไงกับพวกคุณดี”
ก๊อกๆ!
หน้าสวนประตูดังขึ้นด้วยเสียงเคาะประตู
กู้โก๋ฮั้ววิ่งไปเปิดประตูอย่างรีบร้อน
ด้านนอกประตู ก็คือท่านเมิ่ง
“ไอ้เมิ่ง มาแต่เช้ามีเรื่องอะไรเหรอ?”
กู้โก๋ฮั้วมีความสงสัยเล็กน้อย ท่านเมิ่งนั้นเป็นคนที่มีอำนาจบารมี ทุกวันมีเรื่องยุ่งๆตั้งมากมาย
แม้ว่าเพื่อนรักจะอยู่ในคลับสี่ยิ่น โดยปกติก็พบเจอได้ยาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเช้าๆแบบนี้เลย
ท่านเมิ่งยิ้มๆ “มีธุระจะหานาย”
ทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องโถง หลี่หวั่นชิงได้ชงชาเสร็จแล้ว ยังได้เตรียมขนมทานเล็กไว้อีกสองสามอย่าง
หลังจากนั่งลงแล้ว ท่านเมิ่งก็หยิบขนมมาทานหนึ่งชิ้น ทานค่อนข้างเร็ว เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้ทานอาหารเช้า
หลังจากขนมลงท้องไปสองชิ้น รู้สึกจุกเล็กน้อย ท่านเมิ่งจึงยกแก้วชาขึ้น แล้วจิบชา
กู้โก๋ฮั้วกับหลี่หวั่นชิงรออย่างเงียบๆ
ในที่สุด ท่านเมิ่งก็เอ่ยปากกล่าว “ไอ้กู้ จริงๆแล้วมีคำพูดหลายคำพูด เกี่ยวกับเฉินตง มีบางสิ่งอยากจะบอกนาย”
“ไม่เป็นไรพูดมาเลย” กู้โก๋ฮั้วกล่าว
ท่านเมิ่งนิ่งไปสักพัก แล้วกล่าว “นายน่าจะรู้กฎการสืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเฉินใช่มั้ย?”
กู้โก๋ฮั้วขมวดคิ้ว “จากรุ่นคนหนุ่มสาว คัดเลือกผู้เก่งกาจมาฝึกฝน แล้วก็เลือกจากผู้เก่งกาจที่มีสิทธิ์ในการสืบทอด มาแข่งแข็งกัน คนที่โดดเด่นที่สุดจึงจะได้เป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉินคนต่อไป สิ่งที่เรียกว่าการอยู่รอดของผู้ที่เหมาะสมที่สุด ผู้ชนะก็คือราชา”
“ในเมื่อนายรู้ ก็พูดง่ายหน่อย”
ท่านเมิ่งพยักหน้า “เฉินตงแม้จะเป็นคุณชาย แต่ในความเป็นจริงยังไม่ถูกทำนองคลองธรรมนัก เพราะเขาเป็นลูกนอกสมรส ลูกนอกสมรสที่ตระกูลเฉินไม่ยอมรับ!”
โครม!
กู้โก๋ฮั้วกับหลี่หวั่นชิงเหมือนถูกฟ้าผ่า
พวกเขาก็คือตระกูลมหาเศรษฐี โดยธรรมชาติรู้ดีว่า ถูกหลักทำนองคลองธรรมนั้นมันสำคัญมากแค่ไหน!
ตระกูลเฉินเป็นผู้ควบคุมความมั่งคั่งของโลก อำนาจล้นฟ้า ถูกหลักทำนองคลองธรรม ก็ยิ่งสำคัญมาก!
ลูกนอกสมรสที่ไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัว พูดให้ชัดเจนก็คือเป็นคนตระกูลเฉินแค่ในนาม เป็นคนที่ไม่มีความหวังเลย
ไม่นับเป็นคนตระกูลเฉินด้วยซ้ำ
เมิ่งจับภาพความตกใจของกู้โก๋ฮั้วและภรรยาของเขาได้อย่างชัดเจน ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้
เขารู้เป้าหมายของกู้โก๋ฮั้วดี ดังนั้นหลังจากบอกตัวตนที่แท้จริงของเฉินตงแล้ว กู้โก๋ฮั้วและภรรยาจะมีอาการแบบนี้ ก็เป็นเรื่องปกติ
นี่เท่ากับเป็นการดับเปลวไฟแห่งความหวัง ที่กู้โก๋ฮั้วเพิ่งจะจุดขึ้น
นิ่งไปสักพัก ท่านเมิ่งก็พูดต่อ “เพียงแต่ ลูกนอกสมรสอย่างเฉินตง ก็ไม่เหมือนกับลูกนอกสมรสทั่วไป พ่อของเขานั้นเป็นเจ้าบ้านตระกูลเฉินคนปัจจุบัน และเจ้าบ้านตระกูลเฉิน ก็ยอมรับลูกชายคนนี้ แม้ว่าคนทั้งตระกูลเฉินจะไม่ยอมรับก็ตาม”
ไม่ได้ปิดบังเลย พูดกันอย่างตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม
ท่านเมิ่งกับกู้โก๋ฮั้วเป็นเพื่อนรักกัน ดังนั้นเขาคิดทบทวนมาทั้งคืน รู้สึกว่าจำเป็นต้องบอกความจริงกับกู้โก๋ฮั้ว
ไม่ใช่ว่าจะให้กู้โก๋ฮั้วชั่งใจเลือก แต่เพราะเขากังวลว่ากู้โก๋ฮั้วที่รู้ว่าเฉินตงเป็นคุณชายตระกูลเฉินแล้ว ก็จะรีบวางแผนธุรกิจให้มันใหญ่ขึ้นมาทันที
หากเป็นแบบนี้ มันต้องล่วงเกินบุคคลอื่นๆในตระกูลเฉิน
ตระกูลเฉินที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าเจ้าบ้านตระกูลเฉินจะเพิกเฉย แต่ว่าคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน ไม่เพียงแต่คุณหญิง ไม่ว่าคนตระกูลเฉินคนใดคนหนึ่งก้าวออกมา ควบคุมอำนาจตระกูลเฉิน มันก็เพียงพอที่จะผลักกู้โก๋ฮั้วลงเหวลึก
กู้โก๋ฮั้วมีอารมณ์ที่สับสนลังเล “นายจะเตือนให้ฉัน ให้เสี่ยวหยิ่งเลิกกับเฉินตงเหรอ?”
ท่านเมิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ยิ้มอย่างขมขื่น “ต่อให้ต้องรื้อวัดสิบวัด ก็ไม่ทำลายชีวิตคู่ของคนอื่น ฉันแค่เตือนนาย ตอนที่ยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนได้ตำแหน่ง ก็อยากเพิ่งเปิดเผยแผนการธุรกิจของนาย ไม่อย่างนั้นหากทำให้ตระกูลเฉินไม่พอใจ ปัญหามันก็จะไปกันใหญ่”
“แต่นายก็พูดชัดเจนแล้วนี่นา เฉินตงนั้นไม่มีความหวังแล้ว ตระกูลเฉินไม่ยอมรับเขา แม้ว่าเจ้าบ้านตระกูลเฉินที่เป็นพ่อจะยอมรับ ก็ไม่มีประโยชน์”
กู้โก๋ฮั้วถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “นายก็รู้ ท่ามกลางคนรวย แม้ว่าจะเป็นเจ้าบ้านก็ไม่มีสิทธิ์ขาดในการพูด!”
“ดังนั้น นี่คือสิ่งที่นายจะให้ฉันเลือก เลือกที่จะให้เสี่ยวหยิ่งเลิกกับเฉินตง หรือไม่ก็ลองเดิมพันสักตั้ง!”
ท่านเมิ่งมองด้วยสายตาที่ลึกๆ “ต่อให้นายจะเดิมพัน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสชนะ เพราะในตระกูลเฉิน แม้ว่าจะมีเพียงแต่เจ้าบ้านที่ยอมรับเฉินตง มันก็เพียงพอแล้ว เพราะเจ้าบ้านตระกูลเฉินได้มอบสิทธิ์ในการเป็นผู้สืบทอดให้กับเฉินตงแล้ว!”
น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ แต่กลับมีพลัง
ขณะที่พูด ในหัวของท่านเมิ่งก็เกิดภาพวันนั้นที่เฉินเต้าหลินยืนอยู่หลังป่าไผ่ ข่มขู่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
มีเจ้าบ้านตระกูลเฉินปกป้องสุดชีวิต เฉินตงนั้นมีโอกาสจริง และเป็นมังกรแท้ตัวหนึ่ง!
สิทธิ์ผู้สืบทอดตำแหน่งยังอยู่ แพ้ชนะยังไม่รู้ แต่มีโอกาสค่อนข้างสูง
ในห้องโถง เงียบเหมือนป่าช้า
กู้โก๋ฮั้วกับหลี่หวั่นชิงเข้าสู่ห้วงแห่งการคิด
ครู่ใหญ่ๆ
กู้โก๋ฮั้วก็หัวเราะขึ้นมา “ยังจะเลือกอะไรได้อีก เสี่ยวหยิ่งได้เลือกแทนฉันไปแล้ว เดิมพันก็เดิมพัน ชั่วชีวิตของฉันกู้โก๋ฮั้วก็เดิมพันมาถึงวันนี้ เปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเอง ก็ไม่เสียหายที่จะเดิมพันเป็นเพื่อนเฉินตงอีกสักครั้ง?”
ท่านเมิ่งยิ้มเล็กน้อย ลุกขึ้น “แผนการธุรกิจของนายก็วางไว้ก่อน สิ่งที่สำคัญตรงหน้าก็คือการเดิมพันนี้ หากชนะ เหมือนช่วยฮ่องเต้ได้บัลลังก์ บวกกับนายก็เป็นพ่อตาของมังกร อนาคตก็จะขาดนายไม่ได้”
กู้โก๋ฮั้วพยักหน้า
ท่านเมิ่งก็เดินไปข้างนอก พลางเดิน พลางยิ้มแล้วกล่าว “ไอ้กู้จริงๆแล้ว เรื่องนี้หากเป็นฉัน ฉันก็จะเลือกเฉินตง ด้วยจิตใจที่เมตตาและมีความสามารถอย่างเขา เขานั้นเก่งกว่าผู้สืบทอดคนอื่นๆในตระกูลเฉินที่ฉันเคยเห็น หากเขาไม่ได้เป็นเจ้าบ้าน ตระกูลเฉินก็ควรจะล่มสลายได้แล้ว!”