The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - ตอนที่ 2
บทที่ 2 พ่อของผมยิ่งกว่ามีเงิน
ทั้งทาง เฉินตงยังงุนงงอยู่
ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า เหมือนกับเป็นเพียงความฝัน
จนกระทั่ง เขาเดินตามชายชรามาจนถึงห้องพักผู้ป่วยนอกในแผนกผู้ป่วยวิกฤติของโรงพยาบาลลี่จิง ในตอนที่มองเห็นมารดาที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จมีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด เขาถึงได้ตั้งสติกลับคืนมาได้
ดีใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้ง อารมณ์ต่างๆเหมือนกับเขื่อนที่พังทลายลง สาดซัดเข้ามา
“ท่านหลง ตามที่คาดหวังเอาไว้ การผ่าตัดเปลี่ยนถ่ายตับผ่านไปอย่างสำเร็จลุล่วงด้วยดีครับ”
แพทย์ในชุดกราวนด์เดินมาหาแล้วพูดขึ้นด้วยความเคารพ
เฉินตงนิ่งไปแล้ว หมอที่สวมชุดกราวนด์ท่านนี้เป็นหมอที่เป็นคนรักษาแม่ แล้วก็ยังเป็นแพทย์เฉพาะทางที่มีชื่อเสียงของโรงพยาบาลลี่จิงอีกด้วย ยิ่งไปกว่าก็คือผู้ที่มีความสามารถ มีผู้คนมากมายในสายอาชีพแพทย์นับถือ
เมื่อกี้การปลูกถ่ายตับ ก็เป็นหมอท่านนี้ที่แนะนำ
หมอที่มีความสามารถและมีผู้คนนับถือมากมายอย่างท่านนี้ ต่อให้ต้องไปยืนอยู่ต่อหน้าผู้สูงศักดิ์ ก็ยังคงสามารถที่จะพูดคุยและหัวเราะได้ ในตอนที่ได้พบกับชายชรานั้น กลับนอบน้อมขนาดนี้?
“ขอบคุณคุณหมอจางมากๆครับ” ท่านหลงยิ้มแล้วคารวะ
แพทย์ในชุดกราวนด์ร่างกายสั่นเทา รีบตอบด้วยความตกใจ “ไม่จำเป็นครับ ไม่จำเป็นครับ ท่านหลงชมผมมากเกินไปแล้วครับ”
รอจนท่านหลงเก็บมือทั้งสองข้างกลับไป นายแพทย์หมอจางถึงค่อยลมหายใจออกมายาวๆ
ทันใดนั้น นายแพทย์จางมองไปยังเฉินตง แววตาลุ่มลึก ผุดรอยยิ้มออกมา “เฉินตง คุณเป็นคนที่มีใจกตัญญู แถมยังโชคดีอีก แม่ของคุณเพียงแค่ต้องผ่านช่วงเวลาของการปรับตัวไปให้ได้ การผ่าตัดก็นับว่าได้ประสบความสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว”
ได้ยินคำพูดนี้ เฉินตงก็อดทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว เพียงแป๊บเดียวตาของกลายเป็นสีแดงก่ำ
“ขอบคุณครับ คุณหมอจาง”
คุณหมอจางเห็นว่าเฉินตงกำลังจะคุกเข่า ทันใดนั้นก็ตกใจจนแทบแย่ รีบร้อนห้ามเอาไว้ “หมอมีใจเมตตา นี่เป็นเรื่องที่ผมสมควรทำครับ”
ท่านหลงมีสถานะอะไร เขานั้นรู้แจ้งดีอยู่แล้ว
อาการป่วยของแม่ของเฉินตง สามารถที่จะขอร้องให้ท่านหลงมาทำธุระให้ เฉินตงจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ
เฉินตงเองก็ไม่ได้โง่ เมื่อกี้อาการซาบซึ้งของคุณหมอจางต่อท่านหลง ปฏิกิริยาชัดเจนขนาดนั้น ตอนนี้มีปฏิกิริยาแบบนี้กับตัวเอง ก็ปกติจนไม่รู้จะปกติยังไงแล้ว
ถึงแม้จะพูดว่าเป็นหมอมีใจเมตตา แต่ว่าการกระทำของคุณหมอจางต่อพวกเขาสองแม่ลูกก็ยังเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ
แต่ว่าเขาสามารถสัมผัสได้ การกระทำก่อนหน้านั้นของคุณหมอจางต่อตัวเขา นั่นถึงจะเป็นความเมตตาของแพทย์ ส่วนในตอนนี้ กลายเป็นความเคารพของลูกน้องต่อเจ้านายมากกว่า
“ท่านหลง ไม่มีเรื่องอะไร ผมขอตัวลงไปก่อนนะครับ ทางฝั่งผอ.ผมนั้นได้รายงานสถานการณ์ไปแล้วครับ” คุณหมอจางพูดขึ้น
ท่านหลงโบกมือ “การมาของผมในครั้งนี้ ไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่โต ไม่ไปพบท่านผอ.แล้วกันครับ”
“ครับ”
คุณหมอจางก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ แค่เลื่อนสายตามามองเฉินตงด้วยแววตาผิดหวัง บอกลาแล้วก็ออกไป
ปึก!
เฉินตงคุกเข่าลงบนพื้น ดวงตาโตมีน้ำตาคลอมองไปยังท่านหลงแล้วก้มหัวคารวะท่านหลงกับพื้นสามครั้ง
“ขอขอบพระคุณ คุณลุงที่ช่วยชีวิตแม่ของผมเอาไว้ บุญคุณใหญ่หลวง เฉินตงจำเอาไว้ขึ้นใจ…….”
ไม่ได้รอให้เขาพูดจบ ชายชราก็รีบเข้าไปพยุง “คุณชายเฉินตงรีบลุกขึ้นครับ ถ้าเกิดว่าต้องคุกเข่า ก็เป็นผมที่จะต้องคุกเข่าให้กับคุณชายครับ”
เฉินตงมีความฉงนเต็มใบหน้า ความดีใจซาบซึ้งหลังจากที่มารดาได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้ ก็ค่อยๆสงบลง
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน แต่ละครั้งที่ท่านหลงเรียกเขาก็มีแต่คุณชายๆ
ภูมิหลังของตระกูลเขาก็ไม่ได้ดีอะไร ตั้งแต่เล็กแม่กับเขาก็พึ่งพาอาศัยกันด้วยชีวิต หลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยทำงาน สถานการณ์ในครอบครัวถึงได้ค่อยๆเปลี่ยนไป
ดังนั้น ในตอนนั้นที่หวางหนันหนันแต่งงานกับเขา เขาก็จำเอาไว้จนขึ้นใจ ในใจก็รู้สึกผิด
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่คนรับใช้ยังไม่คุยกับเขาเลย
ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนรับใช้ที่นั่งรถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมอีก!
อยู่ๆท่านหลงก็ยิ้มออกมา อธิบายขึ้น “ที่จริง ครั้งนี้ที่ผมมาช่วยชีวิตมารดาของคุณ ก็เป็นความต้องการของนายท่าน”
หยุดไปชั่วครู่ ท่านหลงก็พูดอธิบายเพิ่มอีกหนึ่งประโยค “นั่นก็คือบิดาของคุณ”
ครืน!
ร่างกายของเฉินตงสั่นสะท้าน สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
พ่อสำหรับเขา ช่างห่างไกลเหลือเกิน
แต่เล็กจนโต แม่เคยบอกกับเขาว่า ก่อนที่เขาจะเกิด พ่อก็ได้ตายไปแล้ว
“ไม่มีทางหรอกครับ พ่อของผม เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว” เฉินตงส่ายหน้าด้วยความงุนงง
ดูเหมือนท่านหลงจะรู้มาตั้งแต่ต้นแล้ว อธิบายขึ้นด้วยรอยยิ้ม “บิดาของคุณยังไม่ได้เสียชีวิต ในทางกลับกัน ท่านเป็นคนใหญ่คนโตที่ที่มีเงินมีอิทธิพล ในตอนนั้นกำลังคบหาอยู่กับมารดาของคุณแล้วคุณก็เกิดมา ความวุ่นวายระหว่างนั้น ผมเองก็ไม่รู้จะบอกยังไงด้วยคำพูดไม่กี่ประโยค”
ภายในใจของเฉินตงก็เหมือนมีคลื่นลูกใหญ่สาดซัด มือทั้งสองข้างกำแน่น กำลังสั่นเทา ในช่วงขณะหนึ่งมีความรู้สึกรับไม่ได้กับความจริงที่กำลังเกิด “ถ้าเขายังอยู่ แถมยังเก่งกาจแบบที่คุณว่า ทำไมตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่เคยมาหาพวกเราสองแม่ลูกเลยสักครั้ง?”
ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เขายกมือขึ้นมาชี้มารดาที่กำลังนอนอยู่ในห้องไอซียู “ต้องรอจนถึงตอนที่แม่กำลังจะไม่ไหวแล้ว เขาก็ยังไม่โผล่มา เพียงแค่ส่งคุณมาเท่านั้น?”
“เขานั้นกำลังปกป้องคุณและมารดาของคุณอยู่” ท่านหลงพูด “ในวันนี้บิดาของคุณได้กุมอำนาจภายในตระกูล เขานั้นคิดถึงพวกคุณสองแม่ลูกมาตลอด ในใจสำนึกผิด ดังนั้นก็เลยส่งผมมาเยี่ยมก่อน เพื่อที่จะชดเชยสิ่งเขาทำพลาดไปเวลายี่สิบกว่าปีมานี้”
“ชดเชย? เอาอะไรมาชดเชย?”
เฉินตงดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาจากหางตา กัดฟันพูดออกมาด้วยความโมโห “ยี่สิบกว่าปีมาแล้ว เขารู้หรือเปล่าว่าผมกับแม่ใช้ชีวิตกันยังไง? ตั้งแต่เด็ก ผมโดนคนอื่นด่าว่าเป็นลูกนอกสมรส เพื่อที่จะเลี้ยงดูผม แม่ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อที่จะไปช่วยคนอื่นทำงาน ที่เธอป่วยแบบนี้ก็เพราะว่าความเหนื่อยล้าสะสม”
แปะ!
ท่านหลงส่งบัตรธนาคารใบสีดำที่ประดับด้วยโมเสกดอกชงโคยัดไว้ในมือของเฉินตง “นี่เป็นความต้องการเล็กๆน้อยๆจากบิดาของคุณครับ”
เฉินตงมองบัตรธนาคารในมือ แล้วเหม่อลอย
บัตรธนาคารแบบนี้ เขาเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก
ในพริบตา ความโกรธมากมายมหาศาลก็พุ่งออกมา ราวกับภูเขาไฟที่กำลังระเบิดอย่างไรอย่างนั้น ทะลักล้นออกมา
ยี่สิบกว่าปีแห่งความผิดหวัง เพียงแค่ใช้เงินก็สามารถที่จะซื้อเก็บกลับไปได้?
ท่านหลงไม่แท้แต่จะเปิดโอกาสสักนิดให้เขาปะทุ : “บัตรใบนี้เป็นเพียงน้ำใจเล็กน้อยเท่านั้น บิดาของคุณส่งผมมาเพื่อที่จะชดเชยความผิดหวังในยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ คือการรับพวกคุณสองแม่ลูกกลับไปอย่างเปิดเผย”
“แน่นอน ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ คุณชายมีความสามารถมากพอ ทำให้คนในตระกูลพวกนั้นสงบปาก! ผมล่วงหน้ามาก่อน ก็เพื่อที่จะมาเป็นผู้ช่วยทำให้คุณชายเติบโต เติบโตจนถึงวันหนึ่งที่คุณชายจะสามารถสืบทอดแทนบิดาของคุณได้ ถึงตอนนั้นทั้งอำนาจและเงินก็อยู่ในกำมือของคุณ แสงแห่งเกียรติยศที่สารดาคุณควรจะได้รับ ก็จะส่องสว่างอยู่รอบตัวเธอ!”
เฉินตงสับสนไปหมด
คำพูดของท่านหลงดังวนเวียนอยู่ข้างหูราวกับฝันร้าย
รอจนเขานั้นตั้งสติได้ ท่านหลงก็หายตัวไปแล้ว
พลิกบัตรธนาคารดูอีกครั้ง ข้างใต้ยังมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง เป็นช่องทางติดต่อท่านหลง
ถูหน้าไปมา แล้วยิ้มขมออกมา เฉินตงมองแม่ที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยวิกฤติด้วยความกังวล
สำหรับเขาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านหลงพูดออกมา ไม่ได้สำคัญเท่าความปลอดภัยของแม่เขาเลย
รุ่งเช้าของวันถัดไป
หวางหนันหนันโทรหาเฉินตงตั้งแต่เช้าตรู่ ในสายโทรศัพท์เสียงแหลมหวีดร้องสั่งให้เฉินตงไปทำเรื่องหย่า
เฉินตงไม่ได้พูดอะไรมาก ออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความเงียบ โบกรถแท็กซี่ไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน
จากที่ไกลๆ ก็มองเห็นหวางหนันหนันเดินไปเดินมาอยู่ที่ประตูของสำนักงานกิจการพลเรือนด้วยความหงุดหงิด
พบเข้ากับเฉินตง ทันใดนั้นอารมณ์โมโหของหวางหนันหนันก็ปะทุขึ้น ชี้เฉินตงแล้วเริ่มด่า “เฉินตง มึงจำเอาไว้เลยนะ เป็นกูที่ไม่เอามึงแล้ว การแต่งงานในครั้งนี้ก็เป็นกูที่ต้องการหย่ากับมึง ต่อไปหลังจากนี้มึงอย่ามาเสียใจทีหลัง!”
“ไปกันเถอะ ไม่เสียใจทีหลังหรอก” เฉินตงว่า
มองภาพด้านหลังที่ใจเย็นแน่วแน่ของเฉินตง หวางหนันหนันก็ชะงักไปในทันที
คบกันมาสี่ปี แต่งงานอีกสามปี เธอไม่เคยเห็นเฉินตงทำท่าทางแบบนี้ต่อเธอเลยสักครั้ง!
กระทืบเท้าอย่างโมโห เธอก็เร่งฝีเท้าตามเข้าไป
ใช้เวลาสิบนาที กระบวนการหย่าก็สำเร็จ
เดินออกมาจากสำนักงานกิจการพลเรือน หวางหนันหนันมองเฉินตงที่จากไปในทันที ก็รู้สึกโมโห “ยังไงก็ต้องมีสักวัน ชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）อย่างมึงจะต้องเสียใจ!”
ครืด!
รถออดี้A4Lคันหนึ่งก็มาหยุดลงตรงหน้าของหวางหนันหนัน หวางเห้าน้องชายโผล่หน้าออกมาด้วยรอยยิ้ม “พี่ หย่ากับไอ้ชายหงส์（ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัยโดยความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง）แล้วหรือยัง?”
“หย่าแล้ว” หวางหนันหนันมองมาอย่างตำหนิครั้งหนึ่ง “แกยังเป็นน้องชายของฉันอยู่หรือเปล่า? ฉันหย่าแล้ว ทำไมแกยังดีใจขนาดนี้?”
หวางเห้าหัวเราะออกมา “ไอ้สวะเฉินตงนั่น มันมาแต่งงานกับพี่เรียกว่าใฝ่สูง พี่หย่ากับมันได้เรียกว่าได้ออกมาจากสถานการณ์เลวร้าย”
สีหน้าของหวางหนันหนันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “จริงสิ เรื่องของแกกับแฟนเป็นยังไงบ้าง?”
หวางเห้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ “อย่าไปพูดถึงเลย เสว่เอ๋อทำงานในธนาคารเลยหัวสูง สินสอดห้าแสนที่เธอต้องการ บ้านหลังหนึ่ง รถหนึ่งคัน เงินสองแสนนั่นของเฉินตงก็ยังแก้ปัญหาใหญ่ไม่ได้นะ”
“พี่ขอโทษแกด้วยนะ” หวางหนันหนันถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกผิด
ในขณะเดียวกัน
หลังจากที่เฉินตงออกไปจากสำนักงานกิจการพลเรือน ก็ไม่ได้กลับไปที่โรงพยาบาลลี่จิงในทันที
แต่กลับเรียกรถแท็กซี่ไปที่ธนาคารใกล้ๆ
ถึงแม้จะเกลียดที่พ่อให้ท่านหลงมาชดเชยส่วนค่าใช้จ่ายให้กับเขา แต่ว่าก็ต้องบอกเลยว่า เงินสตางค์เดียวก็สามารถที่จะล้มชายชาติทหารได้ สถานภาพของเขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นค่าดูแลรักษาแม่ตอนหลังจากนี้ หรือว่าจะเป็นค่ากินค่าอยู่ของพวกเขาสองแม่ลูก แท้จริงแล้วล้วนต้องการเงินทั้งสิ้น