The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - ตอนที่ 29
บทที่ 29 บรรยากาศทั้งสองในห้องพักผู้ป่วย
ในสำนักงานขาย เงียบเป็นป่าช้า
ทุกคนต่างหัวขาวโพลน
หนึ่งร้อนยี่สิบล้านเหรอ！ไม่ลังเลเลย เหมือนกับ……ซื้อกับข้าวเลย？
“โอเค ฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย” หลี่ต้าเป่าพูดด้วยความยินดี
นี่เป็นบิลแรกในการขายของเขา แถมยังเป็นบ้านที่หรูดูดีที่สุดอีกด้วย
เขตวิลล่าเขาเทียนซาน ตั้งแต่เปิดขายมา ก็โด่งดังเป็นอย่างมาก
ระดับอยู่กลางเขาแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะดูดีมีชาติตระกูล แต่ราคากลับทำให้คนร่ำรวยอยากได้แต่ก็ทำได้แค่มองต่อไป
จางโยวโยวรู้สึกเหมือนจะตายในตอนนั้น
ร่างกายเหมือนไร้เรี่ยวแรง หน้าซีดเซียว ตาเลื่อนลอย
บิลหนึ่งร้อยยี่สิบล้าน เพียงเพราะว่าตัวเองตาไม่ถึง เลยถูกหลี่ต้าเป่าเอาไปแบบง่ายๆ งั้นเหรอ？
ในตอนนี้เองเธอไม่ได้รู้สึกอะไรต่อแรงที่หลี่ต้าเป่าทำเลย
แถมยังอยากจะตบตัวเองแรงๆ ซ้ำอีกด้วย
บิลใหญ่ขนาดนี ถ้าเธอทำได้ ก็จะได้เงินเยอะเลยล่ะ
อีกอย่าง มันสามารถทำให้เธอปิดการประเมินในเดือนนี้ได้ด้วย！
พนักงานขายของวิลล่าในเขาเทียนซานนั้นเยอะมากจริงๆ เลยทำให้คนต่างหิวกระหาย อยากจะมาทำงานที่บ้านพักของเขาเทียนซาน
ดังนั้น ใครก็ตามที่ทำผลงานรั้งท้ายจะถูกคัดออกจากบ้านพักตากอากาศเขาเทียนซาน
แต่การประเมินของเธอนั้น เดือนนี้มันน้อยมาก ไม่อย่างนั้นเมื่อครู่เธอคงไม่ปรี่เข้าไปหาหลี่ต้าเป่าหรอก
ถ้าให้พูดอีกอย่าง เดือนนี้เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว ถ้าเกิดว่าภายในเวลาไม่กี่วันนี้ เธอไม่สามารถปิดการประเมินนี้ได้ เธอก็จะถูกคัดทิ้ง และตกงาน！
จางโยวโยวนั่งยองลง ก่อนจะปิดหน้าร้องไห้ ด้วยความไม่เสียดายเป็นอย่างมาก
ผู้จัดการฝ่ายขายกับเพื่อนร่วมงานต่างมองเธอ แต่ไม่มีใครเข้าไปปลอบใจเลย
การจัดการการซื้อบ้านแต่ละหลังนั้นมันยากมาก แต่ทว่าเมื่อมีหลี่ต้าเป่าวุ่นเต้นให้ อันที่จริงมันก็ไม่ได้ยากมาก
เมื่อเซ็นสัญญากันเสร็จ เฉินตงก็หยิบกุญแจออกมา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป บ้านก็ถือเป็นของเขาแล้ว
ตอนที่ออกจากสำนักงานขายนั้น เฉินตงเห็นว่าจางโยวโยวกำลังถูกผู้จัดการการขายต่อว่าอยู่ด้านนอก เขาแอบได้ยินผู้จัดการการขายพูดว่าเชิญออกด้วย
เฉินตงยิ้ม เพราะการกระทำของจางโยวโยวเอง เขาทำอะไรไม่ได้
เมื่อกลับไปที่บริษัทไท่ติ่ง
เสี่ยวหม่าก็รีบเดินเข้าไปรายงานเฉินตงด้วยความยินดีว่า： “พี่ตง คุณนี่เก่งจริงๆ ！เรื่องที่ฉันรับผิดชอบที่เขตนั้น แก้ปัญหาได้แล้ว ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ”
“แก้ได้ก็ดีแล้ว ไปทำงานเถอะ งานที่เขตนั้นมันสำคัญมากสำหรับคุณ อย่าได้มีความผิดพลาดเลยนะ” เฉินตงยิ้มพลางพูดเบาๆ
“วางใจเถอะ พี่ตง” เสี่ยวหม่าทุบหน้าอกเป็นการรับประกัน
……
โรงพยาบาลลี่จิง
หลี่หลานฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ร่างกายยังอ่อนแอ
ร่างกายที่ได้รับการฟื้นฟูแล้ว เมื่อกลับเข้าไปในicu ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
หลี่หลานนอนหน้าซีดอยู่บนเตียง ในมือถือแอปเปิลที่ฟ่านลู่ปลอกไว้ให้ ค่อยๆ กินไป
เมื่อเห็นท่าทีเหนื่อยอ่อน และขอบตาดำๆ ของฟ่านลู่ หลี่หลานก็สงสาร： “เสี่ยวลู่ ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณเหนื่อย”
ฟ่านลู่ตกใจ： “คุณป้า ฉันไม่เหนื่อย ไม่เหนื่อยเลย ฉันทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า？คุณป้าอย่าไล่ฉันออกนะ”
เธอถือเงินหนึ่งหมื่นของเฉินตง เพื่อดูแลหลี่หลานยี่สิบสี่ชั่วโมง เหนื่อยมาก แต่ก็ยังสบายกว่างานบิดเหล็กเมื่อก่อน
แต่คำพูดของหลี่หลาน กลับทำให้เธอคิดว่าจะถูกไล่ออก
เธอกลับไม่รู้ ว่าหลี่หลานคุ้นเคยกับการมีชีวิตลำบาก เพื่อเลี้ยงเฉินตงให้เติบโตขึ้นมา เลยรู้ว่าความลำบากนั้นมันลำบากขนาดไหน
หลี่หลานพูดไป เพื่อเห็นแก่ความลำบากของฟ่านลู่จริงๆ และเหนื่อยแทน
แต่ปฏิกิริยาของฟ่านลู่ กลับทำให้หลี่หลานยิ้มออกมา： “เสี่ยวลู่ คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ คุณป้าหมายความว่าคุณน่าจะเหนื่อยจริงๆ ไม่ได้จะไล่คุณออก ป้าเองก็เคยลำบากมา คุณกับลูกฉันอายุพอๆ กัน เห็นคุณเหนื่อย ก็สงสาร”
เธอกลัวว่าฟ่านลู่จะติดมาก เลยอธิบาย： “คุณทำดีหมดเลย จนป้าชอบไม่ทันแล้วเนี่ย จะไปไล่ออกได้อย่างไรกัน แต่ทว่ามีที่ไม่ดีอยู่ ก็คือคุณไม่รู้จักพักผ่อนบ้างเลย！”
ฟ่านลู่มีดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะฟุบอยู่ตรงข้างเตียง พลางร้องไห้ออกมา： “คุณป้าทำฉันตกใจหมด ฉันก็คิดว่าคุณจะไม่เอาแล้ว งานนี้มันสำคัญกับฉันมากนะ”
หลี่หลานยิ้มพลาง มองฟ่านลู่ด้วยความลึกซึ้ง ก่อนจะเอามือขึ้นมาตกไหล่ของฟ่านลู่เบาๆ พลางพูดเสียงอ่อนว่า： “เด็กดี คุณป้าไม่มีทางไม่เอาคุณหรอก ไม่งั้นคุณก็โทรหาลูกชายฉัน ให้เขามาดูแลฉันคืนหนึ่ง แล้วคุณกลับบ้านไปนอนซะ”
ฟ่านลู่สั่นเทา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา พลางพูด： “คุณป้า พี่ตงยุ่งมาก ฉันคือคนที่เขารับมาเพื่อให้ดูแลคุณ จะไปเรียกเขามา แล้วฉันไปพักได้อย่างไร”
“ก็ได้ แต่ทว่าคุณต้องเชื่อฟังป้านะ ตอนกลางคืนต้องนอนให้เยอะๆ อย่าตื่นขึ้นมาเพียงเพราะฉันขยับตัวนะ”
หลี่หลานพูดไป เมื่อเห็นว่าฟ่านลู่จะต่อต้าน เธอก็จริงจังขึ้นมา： “เป็นสาวอยู่ดีๆ กลายเป็นหมีแพนด้าซะอย่างนั้น แล้วใครจะมาแต่งด้วยเนี่ย？คุณต้องดูแลตัวเองดีๆ หน่อย”
ฟ่านลู่อึ้งไป ดวงตาแดงก่ำ และมีน้ำตาคลอ
คำพูดของหลี่หลาน เหมือนกับลมโชยเบาๆ ที่พักเข้ามาในจิตใจของเธอ
เธอ ไม่ได้ยินคนพูดด้วยความเป็นห่วงขนาดนี้มานานแล้ว
เพียงแวบเดียว
ฟ่านลู่ก็อยู่ในอ้อมอกของหลี่หลาน พลางร้องไห้แล้วพูด： “ขอบคุณ ขอบคุณคุณป้ามากจริงๆ”
ห้องพักผู้ป่วยอีกทางหนึ่ง
จางซิ่วจือนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ด้วยใบหน้าซีดเซียว มองเพดาน และหางตามีน้ำตาไหลออกมา
งานหมั้นนั้น เธอถูกทำให้โกรธจนโรคหัวใจกำเริบ ดีที่ช่วยเอาไว้ได้ทัน เลยมีชีวิตอยู่ต่อได้
หวางเต๋อนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ พลางปอกผลไม้ และส่งให้จางซิ่วจือชิ้นหนึ่ง： “กินหน่อยเถอะ？”
จางซิ่วจือส่ายหัว และร้องไห้ต่อไป
เธอมีภาพลักษณ์ดีๆ ดังนั้นงานหมั่นของหวางเห้ากับหลินเสว่เอ๋อเลยจัดอย่างยิ่งใหญ่กว่าอะไร
แต่งานหมั้นนั้น กลับทำให้เธอต้องมาเสียหน้า ต่อหน้าเพื่อนพี่น้องของเธอ อย่างแตกละเอียด
มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
“เห้อ” หวางเต๋อรู้นิสัยของจางซิ่วจือดี เลยถอนหายใจ แต่ไม่กล้าพูดโน้มน้าวอะไร
ตั้งแต่ต้นจนจบ หวางเห้าเอาแต่นั่งบนเก้าอี้ และเล่นROVอย่างตั้งใจ โดยที่ไม่ได้สนใจหวางเต๋อกับจางซิ่วจือ แถมยังพูดคุยกับเกมออกมาบ้างด้วย
“ตีป้อมเลย ตีสิ！” หวางเห้าตะโกนออกมาเสียงดัง
หวางเต๋อขมวดคิ้ว ก่อนจะด่า： “หวางเห้า เสียงเบาหน่อย นี่มันโรงพยาบาล！คุณบอกว่าจะมาดูแลแม่ แล้วนี่มันเรียกว่าดูแลยังไงกัน？”
“รู้แล้วๆ” หวางเห้าพูดด้วยความหงุดหงิด ดวงตาเอาแต่มองโทรศัพท์： “ฉันไม่มาโรงพยาบาลเพื่อดูแลแม่ของฉัน แล้วจะให้อยู่บ้านเล่นเกมเหรอไง？”
หวางเต๋อโกรธจนอยากจะด่าออกมา
ใกล้เที่ยง
หวางหนันหนันเอากระติกเก็บความร้อน เข้ามาในห้องพักผู้ป่วย
เมื่อเห็นว่าหวางเห้ายังคงเล่นเกม ก็มีสีหน้าจริงจัง： “หวางเห้า คุณไม่มาดูแลแล่ เอาแต่เล่นเกม โตแค่ไหนแล้วเนี่ย？”
หวางเห้าก้มหน้า กำลังจะเปิดปากตอบ
จางซิ่วจือที่ร้องไห้บนเตียงก็ระเบิดอารมณ์ออกมา
เธอชี้ไปที่หวางหนันหนันก่อนจะด่า： “คุณยังมีหน้าว่าน้องชายคุณอีกเหรอ？งานหมั้นของเขาถูกคุณพังหมดแบบนี้ คุณทำให้ตระกูลหวางขายหน้า คุณทำเรื่องแบบนี้ คุณโตแค่ไหนแล้ว？”