The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - ตอนที่ 40
บทที่ 40 เอากับผู้หญิงสำส่อน
อากาศ เหมือนหยุดชะงักไปในทันที
สีหน้ายิ้มแย้มของกู้ชิงหยิ่งเปลี่ยนไปทันที เธอนึกไม่ถึงว่าจะเจอหวางหนันหนันในโรงพยาบาล
ส่วนเฉินตงสีหน้าเยือกเย็น แววตาเหลือบไปมองดูแก้วเก็บน้ำร้อนในมือของหวางหนันหนัน ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
สามปีมานี้ ถึงแม้ว่าคุณแม่จะป่วยหนักขนาดไหน หวางหนันหนันไม่เคยเป็นห่วงเลยสักนิด ในวันนี้กลับดูแลแม่ของเธอเองอย่างดี
ยังไงก่อนจะหย่ากัน แม่ของเขาก็เคยเป็นแม่ของหวางหนันหนันเหมือนกัน
แต่ว่า เฉินตงก็ปล่อยวางได้แล้ว คนตระกูลหวางไม่เคยนับถือแม่ของเขาเป็นญาติเลย หวางหนันหนันเอาเงินก้อนสุดท้ายที่เหลือที่จะต้องนำมาช่วยชีวิตแม่ของเขาไปให้น้องชายของเขาซื้อบ้าน ไม่เคยเป็นห่วงแม่ของเขา เรื่องนี้ดูปกติเกินไปจริงๆ
หวางหนันหนันมองดูกู้ชิงหยิ่งอย่างตกตะลึง สมองรู้สึกมึนงง
ถ้าไม่ใช่เพราะเจอกันโดยบังเอิญในโรงพยาบาล เธอไม่รู้เลยสักนิดว่ากู้ชิงหยิ่งกลับมาแล้ว
สิ่งที่ทำให้เธอรับไม่ได้ก็คือ กู้ชิงหยิ่งอยู่ด้วยกันกับเฉินตง
เธอเดินเข้ามาตรงหน้าของเฉินตงและกู้ชิงหยิ่ง ถามว่า: “เธอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่บอกฉัน?”
“หนันหนัน ฉันเพิ่งกลับมาเมื่อวาน” กู้ชิงหยิ่งพูด
ทันใดนั้น หวางหนันหนันตาแดงขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นมาชี้หน้าเฉินตง พูดกับกู้ชิงหยิ่ง: “แล้วทำไมเธออยู่ด้วยกันกับเขา?”
“หนันหนัน…..” หน้าตาของกู้ชิงหยิ่งหม่นหมองลง: “ฉันกับเธอ และเฉินตง ต่างก็เป็นเพื่อนกัน ฉันกลับมา แล้วมาเยี่ยมแม่ของเฉินตง มีอะไรที่ไม่ทำถูกเหรอ?”
“ไม่ถูกแน่นอน!”
หวานหนันหนันตาแดงก่ำ รู้สึกน้อยใจ ก็ยังดื้อดึงกัดฟันพูดและเงยหน้าขึ้นสูงๆ: “ฉันถึงจะเป็นเพื่อนเธอ เพราะฉัน เธอถึงได้รู้จักกับเฉินตง!”
ในใจของเธอ การกระทำเช่นนี้ของกู้ชิงหยิ่ง ก็คือการทรยศ!
แอบกลับมาเงียบๆ แล้วคบกับเฉินตง
มันคืออะไร?
“พูดพอรึยัง? พูดพอแล้ว เราไปกันเถอะ” เฉินตงทำหน้าเย็นชา ไม่อยากจะพูดกับหวางหนันหนันแม้แต่คำเดียว เสียเวลาเปล่าๆ
เขาดึงมือของกู้ชิงหยิ่ง แล้วเดินผ่านหวางหนันหนัน
ภาพนี้ ทำให้หวางหนันหนันโมโหจนระเบิด
ทำไม
ทำไมผู้ชายที่เลิกกับฉันแล้ว จะต้องมาคบกับเพื่อนสนิทของฉัน?
“ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้!”
หวางหนันหนันตบมือของเฉินตงและกู้ชิงหยิ่งออก จากนั้นตบไปที่หน้าของเฉินตงหนึ่งที
เพี๊ยะ!
“หวางหนันหนัน คุณเป็นบ้าอะไร?”
กู้ชิงหยิ่งตกใจ เอามือไปจับหน้าของเฉินตงด้วยความสงสาร: “เราไปกันเถอะ เราอย่าไปทะเลาะกับเค้า”
แต่ หวางหนันหนันเหมือนเป็นบ้าอย่างนั้น ดึงมือของกู้ชิงหยิ่งไว้ไม่ยอมปล่อย
“เธอมาเยี่ยมแม่ของเขาไม่ใช่เหรอ? ฉันก็เป็นเพื่อนของเธอ แม่ฉันก็ป่วย เธอทำไมไม่มาเยี่ยมแม่ฉันด้วยล่ะ?”
พูดแล้ว เธอเหมือนเป็นบ้า ใช้แรงดึงตัวกู้ชิงหยิ่งไปทางห้องผู้ป่วยของจางซิ่วจือ
ปั้ง!
ประตูห้องถูกหวางหนันหนันดันออก
หวางเต๋อ จางซิ่วจือและหวางเห้าตกตะลึงกันทั้งหมด
เห็นหวางหนันหนันร้องไห้น้ำตาไหลนองเต็มหน้า ทั้งสามคนตกตะลึงทันที
แต่ตอนที่เห็นกู้ชิงหยิ่งที่ตามเข้ามาทีหลัง โดยเฉพาะตอนที่เฉินตงเข้ามา
หวางเห้าโมโหขึ้นมาทันที: “เฉินตง แกกล้ารังแกพี่สาวฉันเหรอ? วันนี้กูเอาแกตายแน่!”
“เสี่ยวเห้า เขารังแกพี่สาวแก ไล่ตีมันออกไป!” จางซิ่วจือทำหน้าโหดร้าย โครงหน้าก็บูดเบี้ยว
เห็นหวางเห้าพุ่งเข้ามา กู้ชิงหยิ่งตกใจอย่างมาก
ในเวลานี้ เฉินตงรีบก้าวเข้ามาขวางไว้ด้านหน้าของกู้ชิงหยิ่ง เผชิญหน้ากับหวางเห้าและตะโกนด่า
“ไอ้เด็กไม่เอาไหนอย่างแก กล้าสู้กับผมเหรอ?”
หวางเห้าหยุดอยู่กับที่โดยทันที เขาเตี้ยกว่าเฉินตงหนึ่งหัว ถูกเลี้ยงดูมาอย่างเอาอกเอาใจ ไม่กล้าจะสู้กับเฉินตงจริงๆหรอก
เขาดึงตัวหวางหนันหนันไป และถาม: “พี่ ไอ้เลวนี่มันรังแกพี่ใช่ไหม?”
หวางหนันหนันทนไม่ไหวจนร้องไห้ตั้งนานแล้ว น้ำตาไหลนองเต็มหน้า ร้องจนไม่มีเสียง
ภาพนี้หวางเต๋อและจางซิ่วจือกัดฟันแน่นๆและโมโหมาก
จางซิ่วจือหยิบหมอนแล้วขว้างใส่เฉินตง
“ไอ้เลว! เฉินตงแกมันเลวทราม รังแกลูกสาวฉัน ตระกูลหวางของฉันไปทำอะไรให้บรรพบุรุษพวกแก? ตอนที่หนันหนันลดตัวลงไปแต่งงานกับชายหงศ์อย่างแก ให้แกอาจเอื้อมตระกูลหวางของเรา แกตอบแทนเธออย่างนี้เหรอ?”
เฉินตงสีหน้าขมขื่น มองหน้าจางซิ่วจือที่กำลังบ้าคลั่งอย่างเยือกเย็น
ส่วนกู้ชิงหยิ่งขมวดคิ้วและโมโห อยู่ด้านหลังของเขา
อาจเอื้อม?
ลดตัวลงไปแต่งงานด้วย?
กู้ชิงหยิ่งเป็นพยานคนสำคัญที่เห็นเฉินตงและหวางหนันหนันคบกันตั้งแต่ต้นจนแต่งงานและหย่ากัน การตะคอกด่าของจางซิ่วจือ ใส่ร้ายป้ายสีกันชัดๆ!
“แล้วก็เธอ กู้ชิงหยิ่ง! ฉันนึกไม่ถึงจริงๆเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ หนันหนันของฉันไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจเหรอ? ทำไมเธอต้องร่วมมือกับไอ้บ้านนอกอย่างเฉินตงมารังแกเค้า?”
น้ำเสียงที่แหลมคมของจางซิ่วจือ ตะโกนด่าอย่างร้อนแรง
หวางเต๋อที่อยู่ข้างๆสีหน้าเคร่งขรึม สายตาดุร้าย เหมือนจะกลืนกินเฉินตงและกู้ชิงหยิ่งให้ได้อย่างนั้น
หึหึ!
เฉินตงหัวเราะออกมากะทันหัน
เขาจ้องมองจางซิ่วจือด้วยสายที่โหดร้าย: “จางซิ่วจือ คุณเกิดปีหมาหรือไง? เห่าใครกัดใคร? ใครรังแกใครกันแน่ ตาของคุณบอดหรือไง?”
“แก แกกำลังพูดกับ? แกกล้าพูดจากับฉันแบบนี้เหรอ?” จางซิ่วจือจ้างด้วยตาโตๆ ตะโกนพูดอย่างตกใจ
“ผมกำลังพูดกับคุณ!”
เฉินตงพูดอย่างเยือกเย็น
เมื่อก่อน เพราะหวางหนันหนัน เขายอมอดทนไม่โต้ไม่ตอบ ถอยหลังยอมให้ทุกอย่าง
แต่ตอนนี้หย่าก็หย่ากันแล้ว ทำไมต้องทนต่อไปอีก?
“เฉินตง! นายหุบปากเดี๋ยวนี้! เค้าเป็นแม่ฉันนะ!”
หวางหนันหนันกำลังร้องไห้และกระทืบขา: “นาย นายมันเลว! แล้วก็เธอ กู้ชิงหยิ่งแกมันแรด พวกแก พวกแกวางแผนไว้ตั้งแต่แรก!”
เธอโมโหมากขนาดนี้ ไม่เพียงเพราะว่าเธอกับกู้ชิงหยิ่งเป็นเพื่อนกัน กลับมาแล้วยังไม่บอกเธอด้วย แต่กลับอยู่ด้วยกันกับเฉินตง
สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือ เธอรู้ว่าเฉินตงหย่ากับเธอแล้ว ตั้งใจวางแผนแน่ๆ!
ส่วนภาพในตอนนี้ ทำให้หวางหนันหนันยิ่งมั่นใจกับสิ่งที่ตนเองเดาไว้ในใจ
กู้ชิงหยิ่งที่อ่อนหวานสั่นไปทั้งตัว
ไฟแห่งความโกรธที่อัดอั้นไว้ในใจ ระเบิดออกมาทั้งหมด
เธอเดินออกมาจากด้านหลังของเฉินตง จ้องมองหวางหนันหนันอย่างโมโห: “หวางหนันหนัน ฉันไม่รู้ว่าเธอเอาความหยิ่งยโสมาจากไหน?”
“หยิ่งยโส? หึหึ ฉันหยิ่งยโสเหรอ”
หวางหนันหนันร้องไห้น้ำตาไหลไปด้วย เหมือนคนถูกรังแกคนหนึ่ง เงยหน้าขึ้นสูงๆอย่างดื้อรั้น ชี้นิ้วไปทางเฉินตง: “เขา คือไอ้สวะที่ไม่เอาไหน คือชายหงส์จนๆคนหนึ่ง คือขยะที่ฉันไม่เอาแล้วโยนทิ้ง ในเมื่อเธออยากจะเก็บขยะ งั้นก็เก็บไปเลย กูไม่เสียดายหรอก!”
เพี๊ยะ!
เสียงตบหน้าดังขึ้นอย่างชัดเจน
ในห้อง ทุกคนตะลึงกันหมด
ใบหน้าสวยๆอย่างกู้ชิงหยิ่งเต็มไปด้วยความเยือกเย็น จากการอบรมเลี้ยงดูของตระกูลแล้ว วินาทีนี้ก็ทนไม่ไหวที่จะยื่นมือออกมาตบตีคน
“ครั้งนี้ ฉันตบแทนเฉินตง!” กู้ชิงหยิ่งพูดอย่างเย็นชา
เฉินตงตะลึงจนทำตัวไม่ถูก หัวใจกระตุกอย่างแรงทีหนึ่ง
จากนั้น กู้ชิงหยิ่งมองหน้าหวางเต๋อจางซิ่วจือและหวางเห้า แล้วหัวเราะเสียงหนึ่ง: “ตระกูลหวางอย่างพวกคุณ เอาความเย่อหยิ่งทะนงตัวมาจากไหน? ก็เพราะมีเพียงทะเบียนบ้านที่เมืองนี้ใบเดียว? ก็รู้สึกว่าเฉินตงบังอาจเอื้อม?”
“คนเป็นพ่อแม่ลำเอียงอยากมีหน้ามีตา คนเป็นน้องเป็นแค่นักเลงขอกินขอใช้รอแต่ความตาย แล้วก็หวางหนันหนัน เธอมันปีศาจฝูตี้ พวกคุณมันไม่มีอะไรดีทั้งครอบครัว!”
เสียงหัวเราะที่โหดเหี้ยม ดังกังวานอยู่ในห้องผู้ป่วย
กู้ชิงหยิ่งรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเฉินตงและตระกูลหวาง และสงสารมาโดยตลอด ตอนที่เผชิญกับตระกูลหวางที่ไม่มีเหตุผล ถึงแม้เธอจะอดทนได้แค่ไหน ก็ไม่มีทางยอมให้เฉินตงถูกรังแกอีก
ในใจของเธอ เฉินตงถูกรังแกมากพอแล้ว
แม้แต่เงินช่วยชีวิตแม่ของตนเอง ก็ถูกตระกูลหวางเอาไปให้น้องชายซื้อบ้าน จะให้เฉินตงยอมแค่ไหนถึงจะพอ?
“เฉินตงไปทำอะไรให้ตระกูลหวางเหรอ? เขาสอบได้ที่หนึ่งทั้งสี่ปีตอนเรียนมหาลัย เงินรางวัลนักเรียนดีเด่นเยอะแยะ เขาเป็นแค่ขยะงั้นเหรอ?”
“เขาเรียนจบมาแค่สามปี ก็เป็นถึงรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ส่วนพวกคุณนอกจากทะเบียนบ้านใบเดียว ยังมีอะไรดี? ตกลงใครบังอาจเอื้อมใครกันแน่?”
“เขากับหวางหนันหนันแต่งงานกันมาสามปี คอยช่วยเหลือเรื่องเงินกับตระกูลหวางตลอด เงินที่ได้มาจากการทำงานมีเท่าไหร่ก็ให้หวางหนันหนันเอากลับบ้านพวกคุณหมด? แม้กระทั่งเงินที่เอาไว้ช่วยชีวิตแม่ของเขา สุดท้ายก็ถูกหวางหนันหนันเอามาให้หวางเห้าซื้อเรือนหอ นี่หรือชายหงส์ที่ยากจนในสายตาพวกคุณ?”
ซักถามเป็นชุดใหญ่ ทำให้หวางเต๋อจางซิ่วจือและหวางเห้าตะลึงจนตาค้าง
หวางหนันหนันสองมือจับหัว ตะโกนร้องไห้อย่างเสียอกเสียใจ: “พอแล้ว กู้ชิงหยิ่ง แกมันก็แค่คนที่เก็บรองเท้ามือสอง（เอากับผู้หญิงสำส่อน）!”
“เหอะเหอะ!”
กู้ชิงหยิ่งหัวเราะอย่างเย็นชา: “พวกคุณรู้สึกว่าเฉินตงคือรองเท้ามือสองเหรอ? เป็นขยะ? ดี งั้นฉันเก็บไปจริงๆละกัน!”
เฉินตงมองหน้ากู้ชิงหยิ่งอย่างไม่น่าเชื่อ
“คนตระกูลหวางก็คือปลิงที่คอยเกาะตัวและดูดเลือดของเฉินตงนั่นแหล่ะ หวังเงินฆ่าคนยังจะมาเย่อหยิ่งผยองไม่รู้จักยางอาย รู้สึกว่าตัวเองสูงส่งมาก?”
กู้ชิงหยิ่งและเฉินตงจับมือประสานกันทั้งสิบนิ้ว ยกขึ้นมาสูงๆ เหมือนกำลังประท้วงอย่างนั้น: “พวกคุณไม่เอา ฉันเอา! ฉันชอบเฉินตง ฉันจะคบกับเฉินตง อีกอย่างฉันจะบอกอะไรให้ ฉันมีความสามารถที่จะทำให้เขาไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยทั้งชีวิต แล้วเดินขึ้นไปที่สูงสุด!”