The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - ตอนที่ 88
บทที่ 88 ค่อย ๆ ก้าวไปทีละก้าว
การเปลี่ยนน้ำเสียงของกู้ชิงหยิ่ง ทำให้เฉินตงมีความสุข
บางที…ความรู้สึกระหว่างพวกเขาสองคนในคืนนี้อาจเปลี่ยนไป!
เฉินตงตกลงโดยไม่ลังเล
หลังจากวุ่นวายมาตลอดทั้งบ่าย
เฉินตงเลิกงานก่อนเวลาและรีบไปที่Genting Sky
นี่คือสถานที่ที่กู้ชิงหยิ่งและเขานัดกันทางโทรศัพท์
ในไม่ช้า ร่างของกู้ชิงหยิ่งก็ปรากฏขึ้นที่ประตูGenting Sky
ตาของเฉินตงเป็นประกายขึ้น เขาก็ลุกขึ้นและโบกมือ “เสี่ยวเห้า”
กู้ชิงหยิ่งยิ้มแล้วเดินมาหาเฉินตงอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่นัดกันตอนทุ่มหนึ่งหรือไง?”
“ฉันอยากมารอเธอ”
เฉินตงยิ้มและพูด “เธอก็มาเร็วเหมือนกัน”
“ฉันก็อยากมารอนายก่อน” กู้ชิงหยิ่งไม่ได้ยิ้มเย็นชาเหมือนแต่ก่อน
สิ่งนี้ทำให้เฉินตงอุ่นใจ
หลังจากสั่งอาหารแล้วทั้งสองก็คุยกัน
บรรยากาศที่สนุกสนาน ทำให้เฉินตงรู้สึกเหมือนกลับไปตอนที่กู้ชิงหยิ่งเพิ่งกลับมาที่ประเทศ
และไม่แคร์การเจอกันก่อนหน้านี้ทันที
หลังจากอาหารบนโต๊ะมาพร้อมแล้วทั้งสองคนก็กินและคุยกัน
เฉินตงมีความสุขเมื่อเห็นกู้ชิงหยิ่งมีความสุข
แต่มีคำพูดหนึ่งของกู้ชิงหยิ่งทำให้เฉินตงนิ่งลงทันที
“เฉินตงฉันจะไปต่างประเทศสักสองสามวัน” กู้ชิงหยิ่งพูด “ไปเยี่ยมพ่อแม่ฉัน”
เฉินตงหัวใจเต้นแรงแต่แสร้งทำเป็นสงบและพูด “ทำไมเธอไปกะทันหันจัง”
กู้ชิงหยิ่งทำตัวไม่ถูก ยักไหล่และยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ใช่เพราะนายดังเกินไปหรือไง?”
เฉินตงนิ่งไปชั่วครู่
ก่อนที่จะตอบกลับ “เพราะการสารภาพรักที่หลงถิงฮัวหยวนหรือไง?”
“ใช่”
กู้ชิงหยิ่งลูบผมของเธออย่างหงุดหงิด “มันไม่ใช่เพราะนายอย่างเดียว ยังมีจากการที่ฉันไล่จางเห้อหมิงออก จางเห้อหมิงเป็นคนที่พ่อของฉันจัดให้ในบริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่ แต่เมื่อฉันไปถึงจางเห้อหมิงก็จากไป พอพ่อถามไปถามมาก็ไปเจอกับเรื่องที่นายสารภาพรักกลับฉัน”
“บ่ายวันนี้ อยู่ดี ๆ ก็มีสายจากต่างประเทศโทรมาขอให้ฉันกลับไป”
เฉินตงตาโตทันที
เขาไม่คิดเลยว่าคำสารภาพที่หลงถิงฮัวหยวนจะดึงดูดความสนใจของพ่อแม่ของกู้ชิงหยิ่งในต่างประเทศ
หลังจากคิดดูแล้วเฉินตงก็พูดว่า “หรือฉันจะไปกับเธอ”
“นายคิดอะไรอยู่” กู้ชิงหยิ่งพูด
เฉินตงยักไหล่ “ในเมื่อปิดบังไม่ได้ก็ต้องออกไปพูดให้ชัดเจนใช่มั้ย?”
ดวงตาของกู้ชิงหยิ่งเป็นประกาย คิ้วโค้งลงเล็กน้อย “ลืมไปเถอะ ฉันจะอธิบายให้พวกท่านฟังไปก่อน ที่เหลือก็ค่อย ๆ ก้าวไปที่ละก้าวเถอะ”
เฉินตงมองอย่างเหม่อลอย ยิ้มอย่างขมขื่น “อย่างนั้นก็ได้แล้วจะไปเมื่อไร?”
“พรุ่งนี้เช้าบิน” กู้ชิงหยิ่งพูด
“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปส่งเธอที่สนามบิน” เฉินตงฝืนยิ้ม
สีหน้ากู้ชิงหยิ่งเปลี่ยนไปและพยักหน้า “โอเค”
หลังกินอาหารเสร็จ
กู้ชิงหยิ่งขับรถกลับบ้านทันที
เฉินตงเดินอยู่บนถนน เดินรับสายลมยามค่ำคืน แต่ในใจกลับรู้สึกเศร้า
เขาคิดว่ากู้ชิงหยิ่งยกโทษให้เขา
แต่กู้ชิงหยิ่งบอกเพียงว่า “ค่อย ๆ ก้าวไปทีละก้าว” เห็นได้ชัดว่าเธอยังแคร์เรื่องครั้งที่แล้วที่Genting Sky
แต่ว่าเขาก็ไม่คิดจะถามถึงเหตุผล
ในโลกของผู้ใหญ่ บางครั้งการถามมากเกินไปแม้แต่เพื่อนก็อาจจะไม่ได้เป็น
เขายกมือขึ้นเรียกแท็กซี่
หลังจากขึ้นรถแล้ว เฉินตงก็เอนตัวลงบนเบาะมองวิวยามค่ำคืนนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
กู้ชิงหยิ่งกลับมาในช่วงที่เขาทุกข์ที่สุด
ในใจของเขากู้ชิงหยิ่งอยู่ต่ำแหน่งเท่ากับแม่ของเขาอยู่แล้ว
ตอนนี้กู้ชิงหยิ่งจากไป เหมือนหัวใจของเขาได้จากไป อยู่ดี ๆ หัวใจมันว่างเปล่าขึ้นมา
กลับไปที่เขตวิลล่าเขาเทียนซาน
ห้องนั่งเล่นมีแสงสว่าง
หลี่หลาน ท่านหลง คุนหลุนและฟ่านลู่อยู่ที่นั่นทั้งหมด
ดูทีวีและพูดคุยเรื่อยเปื่อย
เฉินตงยิ้ม สีหน้าของเขาไม่หดหู่เหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป
ภาพด้านหน้า คือความรู้สึกของการอยู่บ้าน
“แม่ ท่านหลง กำลังพูดอะไรกันอยู่”
เฉินตงยิ้มแล้วเดินไป
“ตงเอ๋อ กลับดึกอีกแล้ว ลูกกินข้าวหรือยัง?” หลี่หลานบ่นแต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความทุกข์
เฉินตงเห็นดวงตาของแม่เป็นสีแดงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งร้องไห้
“ผมกินแล้ว ไปกินกับเสี่ยวเห้าข้างนอก” เฉินตงไม่ถามอะไรมาก
นับตั้งแต่ท่านหลงกลับมา เมื่อกี้ก็ถือเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบหน้ากัน
พูดเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแล้วดวงตาแม่จะแดงขึ้นก็เป็นเรื่องของความรู้สึก
“แล้วเสี่ยวเห้าล่ะ”
หลี่หลานมองไปด้านหลังเฉินตงแสร้งทำเป็นผิดหวัง “ผู้หญิงดีขนาดนี้ ทำไมไม่พากลับบ้านมาด้วย”
เฉินตงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบกลับและกลอกตา “แม่ ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยพบว่าแม่จะเป็นแบบนี้?”
คำพูดนี้ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนหัวเราะ
เฉินตงก็หัวเราะ
นั่งคุยกันสักพัก
เฉินตงขอตัวกลับห้องไปก่อน
เขานอนอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้คิดจะหลับ มองขึ้นบนเพดาน คิดถึงสิ่งที่ท่านหลงพูดเมื่อตอนเที่ยง
ก่อนหน้านี้ เขาคงมองตระกูลเฉินธรรมดาเกินไปแล้ว
แม้ว่าพ่อที่ไม่เคยพบกันจะเป็นหัวหน้าของตระกูลเฉิน แต่เขาก็ยังไม่ได้คุมทุกอย่างในตระกูลเฉินเลย
การเกิดของเขากลายเป็นจุดที่ทำให้คุณหญิงใหญ่เริ่มขัดขว้างพ่อของเขา
ยังไงเขาก็ไม่ได้แคร์เรื่องนี้มากนัก
ตราบใดที่โครงการย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมืองของไท่ติงขายที่ได้ทั้งหมด เขามั่นใจว่าจะยืมลมตะวันตกนี้เพื่อทะยานขึ้น
แม้จะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลเฉิน เขาก็ไม่กลัว
ลูกสวะและชนชั้นสูง ไม่ใช่ว่าจะไม่มีช่องว่างที่ให้ผ่านเข้าไปได้!
สิ่งที่เฉินตงสนใจคือสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น!
ตามที่ท่านหลงเล่า พ่อของเขากลายเป็นอันดับหนึ่งในตระกูลเฉินเพียงตอนอายุ 20 ปี เป็นเรื่องที่หน้าภูมิใจอย่างมาก
แต่ทำไมถึงได้มาอยู่กับแม่ได้?
เหตุใดมรดกที่ทิ้งไว้จึงหายไปหลังจากพ่อจากไป?
เขาไม่เชื่อว่าแม่ของเขาจะทำงานสองสามอย่างทุกวันเพื่อให้รอดจากความเจ็บป่วยและทิ้งมรดกที่พ่อของเขาทิ้งไว้
คำพูดของท่านหลง เหมือนจะพุ่งไปที่แม่อีกครั้ง
เขาไม่สามารถจัดการความสงสัยนี้ได้ ทำได้เพียงรอโอกาสที่เหมาะสมที่จะถามแม่ของเขา
คำตอบ อยู่ในใจของแม่
ในตอนนั้นเอง เฉินตงนึกถึงกู้ชิงหยิ่งอีกครั้งและรู้สึกเศร้าอีกครั้ง
เดิมทีต้องเป็นวันที่สงบสุข แต่เพราะการกลับมาของท่านหลงและการจากไปของกู้ชิงหยิ่ง อารมณ์ของเขาก็ขึ้น ๆ ลง ๆ อีกครั้ง
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เฉินตงขมวดคิ้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วตะลึง
มันมาจากโจวเย่นชิว!
ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมโจวเย่นชิวโทรมา?
เฉินตงรับโทรศัพท์พร้อมความสงสัย “ประธานโจว มีอะไรเหรอ?”
“เฉินตงคืนพรุ่งนี้นายว่างหรือไหม? มาฉลองกันสักหน่อยเถอะ และให้ฉันได้เป็นคนไกล่เกลี่ยหน่อย” โจวเย่นชิวพูดด้วยรอยยิ้ม
เฉินตงขมวดคิ้ว “ไกล่เกลี่ยอะไร?”
โจวเย่นชิวกลั้นเสียงหัวเราะของเขาและพูดเสียงเข้ม “เย็นวันพรุ่งนี้ โจวจุนหลงจะมาด้วย ฉันรู้ว่านายกับเขาบาดหมางกัน ดังนั้นฉันอยากเป็นคนกลางที่ช่วยจัดการปัญหาที่แก้ไม่ได้”
เฉินตงเลิกคิ้วและลังเล
ก่อนหน้าเป็นเพราะคุนหลุนและฟ่านลู่ ทำให้เขากับโจวจุนหลงทะเลาะจนไม่สามารถที่จะคุยกันได้
ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่น จากที่เขาดึงมีดออกจากต้นขาโจวจุนหลง
ความแค้นนี้ของโจวจุนหลง คงไม่มีวันปล่อยไป สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือหยุดความยุ่งเหยิง
ไม่มีทางพูดถึงการไกล่เกลี่ยได้เลย!
แต่ว่า โจวเย่นชิวจะช่วยเขา เขาก็ต้องไว้หน้าเขา จึงพยักหน้าตอบ “โอเคพรุ่งนี้กี่โมง ฉันจะไปที่นั่นแน่นอน”
“สองทุ่ม!”
อีกด้านหนึ่ง โจวเย่นชิววางสาย
ดันแว่นที่ดั้งจมูกเขายิ้มแล้วมองคนตรงหน้า “คืนพรุ่งนี้นายจะได้เห็นเขาแล้ว