The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 234 เฉินตงผู้อวดดี
“FUCK!”
แนชวิลล์สบถคำด่าออกมาทันที
ในห้องขังนี้ เขาถึงจะเป็นลูกพี่
คำพูดแบบนี้ เป็นคำพูดที่เขาใช้พูดกับคนอื่น
มาวันนี้ ลูกแกะที่เข้ามาใหม่ กล้าที่จะท้าทายอำนาจของเขา!
ในชั่วพริบตา
แนชวิลล์เหมือนเสือบ้าคลั่งที่ออกมาจากกรง พุ่งตรงเข้าไปที่เฉินตงอย่างกราดเกรี้ยว
ปัง!
จู่โจมเข้าทันที พละกำลังที่รุนแรงกระโจนเข้าใส่
จังหวะนั้นทำเฉินตงกระเด็นออกไปทันที แล้วกระแทกเข้ากับผนังห้องขังอย่างแรง
โครม!
ในห้องขัง มีเสียงโห่ร้องอย่ารื่นเริง
“แนชวิลล์ นายเป็นผู้หญิงหรือไง? แค่นี้ยังเอาชีวิตมันไม่ได้ ?”
“โอ้พระเจ้า แนชวิลล์เจอลูกระเบิดเข้าให้แล้ว แนชวิลล์ระวังตัวด้วยนะ อย่าให้เสียชื่อหมาป่าโลหิตเชียว”
“เอาให้ตาย แนชวิลล์เอามันให้ตาย!”
เสียงโห่ร้อง เสียงเชียร์ เสียงหยอกล้อ ดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย
ทั่วทั้งบริเวณห้องขัง เหมือนมีงานรื่นเริง เสียงผู้คนดังวุ่นวายไปหมด
การโจมตีเพียงครั้งเดียว ทำให้แนชวิลล์รู้สึกภูมิใจในการต่อสู้ครั้งนี้ ดีใจจนยกกำปั้นชูขึ้นทั้งสองข้าง เคลื่อนที่ไปมาหน้าห้องขัง แล้วคำรามเสียงราวกับสัตว์ป่า
เฉินตงท่าทางเคร่งขรึม ดวงตาเปล่งประกายไฟแห่งสงคราม
ยกมือขึ้น เช็ดเลือดที่มุมปาก
มุมปากเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย และเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
ผู้แข็งแกร่งที่สุดคือผู้รอด มนุษย์กินคน ?
เขาจำที่ป๋ากำชับกับเขาได้ ในเมื่อกฎการเอาตัวรอดมันเป็นแบบนี้ งั้นก็ต้องจัดการคนในห้องขังนี้ ให้เรียบร้อยเสียก่อน !
การฝึกแบบปีศาจที่คุนหลุนฝึกเขามา ทำให้เขามีร่างกายที่แข็งแรงและทักษะการต่อสู้ที่เหนือชั้นกว่าคนทั่วไปมากมายหลายเท่า
หากต้องปฏิบัติตามกฎการเอาชีวิตรอดแบบนี้ เฉินตงไม่กลัวอยู่แล้ว
หายใจเข้าลึกๆ
เฉินตงค่อยๆโค้งตัว ยกมือทั้งสองข้างขึ้น มือซ้ายกางฝ่ามือไว้ข้างหน้า และมือขวากำหมัดไว้ข้างหลัง
แต่เท้าขวาของเขาถอยหลัง แล้วยันไปกับกำแพง
แนชวิลล์ที่คำรามอย่างมีชัยก็หยุดลงทันที
หันกลับมา แล้วจ้องไปที่เฉินตง
คิ้วของเขา ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
ในเวลาเดียวกันนี้
ที่บริเวณประตูของเรือนจำ.
ป๋าและหน่วยลาดตระเวนของเขายังไม่ได้ไปไหนไกล
มองไปยังบริเวณที่มีเสียงรื่นเริงของห้องขัง
คิ้วของป๋าขมวดแน่น รู้สึกเอือมไม่น้อย ：“ฉันคิดว่านายจะเป็นคนที่อดทนได้ ไม่คิดว่านายจะหุนหันพลันแล่นและโมโหง่ายอย่างนี้ คนที่ลงมือก่อนมักจะได้เปรียบก็จริง แต่หากเราไม่รู้จักคู่ต่อสู้แล้วชิงลงมือก่อนนั้น มันจะทำให้เราตายเอาง่ายๆได้เหมือนกัน”
“ป๋า ปีนั้นแนชวิลล์เป็นถึงเทพแห่งสงคราม คนที่มาใหม่นั่นมีหวังตายแน่ๆ” สมาชิกในหน่วยพูดติดตลกออกมา
ในคุกมืดนี้ ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของนักโทษ
ชีวิตไร้ค่ายิ่งกว่าต้นหญ้า
เขาเป็นนักโทษในเรือนจำที่ถูกลืม วินาทีที่เขาก้าวเข้ามา ชีวิตของเขาก็ถูกลืมไปแล้วด้วยเช่นกัน
“เฮ้อ……”
ป๋าถอนหายใจออกมา พละกำลังของเทพแห่งสงคราม เข้ารู้จักมันเป็นอย่างดี
เขามองเห็นความตายที่น่าสลดของเฉินตง
ในขณะที่ถอนใจด้วยความเสียดายนั้น ป๋ามองไปยังห้องขังที่เฉินตงอยู่
จากมุมของเขา มองเห็นเฉินตงที่อยู่ในห้องขังได้อย่างพอดี
“เอ๊ะ!นี่มัน……”
รูม่านตาของป๋าหดลง รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย
ภายในห้องขังนั้น
จู่ๆแนชวิลล์ก็คำรามออกมา ราวกับหมีที่กำลังคลุ้มคลั่ง เหี้ยมหาญพุ่งไปทางเฉินตง
กำปั้นที่ใหญ่อย่างกระสอบทราย ดั่งลมพายุที่น่าสยดสยอง พุ่งตรงไปที่เฉินตง
แวบขึ้นมาแล้วก็หายไป เฉินตงยันกำแพงด้วยเท้าขวา แล้วหลบหนีได้ทัน
โครม!
หมัดของแนชวิลล์ทิ้งรอยบุบไว้ที่กำแพง และเศษอิฐก็หลุดร่วงออกมา
แต่ความเร็วของเขาเร็วมาก และในขณะที่เฉินตงหลบไปนั้น หมัดขวาของเขาก็พุ่งออกไปด้วยเช่นกัน
คนหนึ่งกำลังหลบ อีกคนก็กำลังโจมตี
เฉินตงก็เร็วพอกัน โยกหลบไปอย่างคล่องแคล่ว ขาลอยอยู่เหนือพื้น เขาหลบการจู่โจมของแนชวิลล์ที่อันตรายไปได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
และแนชวิลล์เองก็เหมือนหมีที่บ้าคลั่ง มือเท้าโบกสะพัดไปมา เหมือนการจู่โจมของสายฟ้า
การต่อสู้แบบนี้ ยั่วโทสะของนักโทษทุกคนในเรือนจำ
“สู้สิโว๊ย! ไอลูกแกะ เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า？”
“โอ้พระเจ้า ! มีการต่อสู้แบบนี้ได้ยังไงกัน ? ไอลูกแกะนั่นมันหลบเป็นอย่างเดียวหรือไง ? ”
“แนชวิลล์สู้ๆ! เอามันให้ตาย การสู้แบบนี้ ปล่อยให้มันยืดเยื้ออยู่ทำไม ？”
……
เสียงโห่ร้องของเหล่านักโทษ
ทำให้แนชวิลล์รู้สึกโกรธ
เขาในอดีต เป็นเทพแห่งสงคราม คร่ำหวอดในสนามรบ มีพละกำลังแข็งแกร่งยากจะต้านทาน มือเปื้อนเลือดมานับไม่ถ้วน
ในตอนนี้ ในห้องขังเล็กๆนี้ แต่กลับฆ่านักโทษใหม่คนนี้ไม่ได้?
“ให้ตายเถอะ!”
ฉับพลันแนชวิลล์ก็ร้องคำรามออกมา ร่างสูงใหญ่ของเขาก็กระโจมไปข้างหน้า กล้ามเนื้อแขนขวากำหมัดแน่น แล้วปล่อยหมัดออกไปเต็มแรง
ในขณะที่พุ่งเข้าหาเฉินตงนั้น ก็ส่งเสียงคำรามสะเทือนไปถึงแก้วหู
หมัดนี้ เพียงพอที่จะฆ่าเฉินตงให้ตายได้ !
ทันใดนั้น
ทั่วทั้งเรือนจำก็เงียบลง
ทุกคนต่างก็มีดวงตาที่ร้อนผ่าว เงยหน้าอย่างตั้งตารอ
แต่เฉินตง รูม่านตากลับหดตัวลง
เหมือนนกเหยี่ยว จับตามองกำปั้นที่กำลังพุ่งมา
ในขณะที่ใกล้เข้ามานั้น
ร่างกายของเขาเหมือนคันธนูที่แข็งแรง โค้งตัวลง แล้วหลบหมัดของแนชวิลล์ไปได้
หลังจากนั้น
ปัง!
หมัดหนึ่งชกเข้าไปที่ช่วงล่างของแนชวิลล์
อย่างหนักหน่วง
หมัดเดียว
“อ๊าก!”
กล้ามเนื้อของแนชวิลล์สั่นตึงจากการถูกกระแทก ขณะที่กรีดร้องอย่างทรมานนั้น มือก็กุมไปยังส่วนล่าง ใบหน้าซีดเผือดล้มลงไปนอนบนพื้น
เสียงเงียบกริบไปทั่วบริเวณ
ทั่วทั้งเรือนจำ เงียบสนิท
เสียงกรีดร้องของแนชวิลล์ น่าอนาถเหมือนเสียงหมูถูกเชือด ทำให้ทุกคนขนลุกไปตามๆกัน
นักโทษทุกคนต่างก็ตกตะลึง
ไม่มีใครคาดคิดว่า การต่อสู้จะรู้ผลแพ้ชนะในชั่วพริบตา
และผู้ชนะ กลับเป็นนักโทษใหม่ที่เพิ่งเข้ามา !
เฉินตงค่อยๆลุกขึ้น แล้วเหยียบไปที่หน้าอกของแนชวิลล์
ลมหายใจเยือกเย็น ：“ยอมแพ้ หรือยอมตาย？”
“ยอม ยอมแพ้……”
แนชวิลล์มีใบหน้าที่ซีดเซียวมาก ร้องออกมาด้วยความกลัว แล้วรีบตอบรับไปทันที
เขารู้ว่า ในคุกมืดนี้ การจะฆ่าใครสักคนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
อย่างน้อย คนที่เขาเคยฆ่ามาก่อนหน้านั้น เขาก็ไม่เคยได้รับโทษอะไร
เฉินตงหัวเราะ
เงยหน้าขึ้น แล้วจ้องมองไปยังนักโทษอีกสี่คนที่เหลือ
ใช้อำนาจบาตรใหญ่ ถามอย่างจองหองไปว่า ：“ยอมแพ้ หรือยอมตาย？”
ตุ้มๆต่อมๆ!
นักโทษสี่คนพร้อมใจกันคุกเข่าลง
พวกเขาต่างก็เคารพนับถือแนชวิลล์
แนชวิลล์เองยังเลือกที่จะยอมแพ้ และพวกเขาเองก็คงไม่มีทางเลือกใด
ทันใดนั้น เฉินตงก็เดินไปที่ประตูห้องขัง
หลังยืดอกตรง ท่าทียโสโอหัง
สายตากวาดมองไปยังนักโทษที่อยู่ภายในห้องขัง
กล่าวอย่างจองหองอวดดีไปว่า ：“ยินดีรับคำท้า ฉันไม่ถือ ที่จะเอาชีวิตทุกคน!”
เพียงคำพูดเดียว ก็ทำให้นักโทษที่นิ่งอึ้งอยู่ต่างก็ลุกลี้ลุกลนกันขึ้นมา
ทันใดนั้น เสียงคำรามอย่างโกรธเคืองก็ดังขึ้น ก้องกังวานไปทั่วทั้งเรือนจำ
ทั่วทั้งบริเวณเรือนจำ ก็กลายเป็นเหมือนที่ที่เหล่าสัตว์ป่ามาชุมนุมกัน
“ฟู่……” ป๋าถอนหายใจแรง “ถือว่ามีความสามารถดีพอตัว”
……
ในเวลาเดียวกันนั้น
สองวันที่กลับมานี้ กู้ชิงหยิ่งยังคงมึนงง ความคิดสับสนวุ่นวายไปหมด
คืนสุดท้ายที่ไห่ย่า ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเธออยู่ตลอด
มันทำให้เธอว้าวุ่น ยากที่จะสงบลงได้
เฉินตง……เปลี่ยนไปจริงๆ ?
ในช่วงใกล้เที่ยงนั้น
กู้ชิงหยิ่งได้รับข้อความจากเฉินตง
“ชิงหยิ่ง ตอนเที่ยงว่างหรือเปล่า? เราไปเยี่ยมฉินเย่ด้วยกันไหม ?”
กู้ชิงหยิ่งลังเลอยู่ชั่วครู่ และจึงตอบกลับไปว่า
“ได้ค่ะ ตอนเที่ยงฉันไปรับคุณ”
“ไม่ต้อง ผมซื้อรถแล้ว เดี๋ยวผมไปรับคุณที่บริษัทวัสดุก่อสร้างยิงลี่เอง”
เมื่อดูข้อความที่ตอบกลับมา แววตาของกู้ชิงหยิ่งก็กะพริบวูบวาบ
เจ้าของที่ดินผู้ร่ำรวยขี้เหนียวคนนี้ ในที่สุดก็ยอมซื้อรถสักที ?
ตอนที่เธอกลับมา เพื่อที่จะหลบฝน ก็เป็นเธอที่ไปซื้อรถพอร์เชอ 911 และเฉินตงในตอนนั้น ก็รวยแล้ว
แม้หลายครั้งเฉินตงจะพูดว่าต้องการที่จะซื้อรถ
แต่ทุกครั้งก็อาศัยรถโรลส์-รอยซ์ของท่านหลง หรือไม่ก็รถของบริษัท ?
ถึงจะเอ่ยพูดอย่างจริงจัง แต่ทุกครั้งก็ยังสบายกว่าใคร
เมื่อคิดขึ้นมาได้กู้ชิงหยิ่งก็เอ่ยถามอย่างประหลาดใจไปว่า：“คุณซื้อรถอะไร?”
“บูกัตติเวย์รอน ราคาไม่เท่าไรหรอก”
ข้อความเดียว ทำให้รูม่านตาของกู้ชิงหยิ่งเบิกกว้าง คิ้วก็ขมวดเข้าหากันแน่น